خيرخواهي،نتيجه و آثار آن
ارسال شده توسط سادات در سه‌شنبه, ۱۳۸۹/۱۰/۰۷ - ۱۴:۳۰در چند روایت آمده بود که پیامبر(ص) و امامان(ع) همچنان‌که به آموختن قرآن اهتمام می‌ورزیدند «درخواست خیر» در کارها را نیز به یاران می‌آموختند.این روایات نشان می‌دهند که آثار این عمل، همانند آثار قرآن کریم است که عبارت است از:
1ـ ایجاد و افزایش ایمان:اگر قلبی دارای ایمان نباشد، تلاوت قرآن کریم موجب ایجاد ایمان در قلب می‌گردد و اگر ایمان دارد، موجب افزایش و رشد آن می‌شود.امیرمؤمنان علی(ع) می‌فرماید:
«اَلْقُرآنُ لِقاءُ الایمان؛ قرآن موجب تولید ایمان است.»هم چنان که نسیم بهار سبب می شود تا شکوفه‌ها شکفته شوند و درختان بارور گردند، تلاوت و وزیدن نسیم آیات موجب می شود که قلب به ایمان مزین گردد و در صورت حضور ایمان موجب افزایش و بالندگی آن خواهد شد. این از آثار همراهی با قرآن است. «دعای قبل از هر کار» نیز دارای چنین آثار بلند و ارزشمندی می‌باشد که اگر انسان قبل از آغاز کار لحظه‌ای توقف کند و قلب را به جانب خداوند روان سازد و از اوخیر و برکت بخواهد این رفتار موجب ایجاد وافزایش ایمان می‌گردد.
2ـ زنده ماندن دل: قرآن موجب حیات روح و زنده ماندن دل است. اگر دل زنده شد به آن سوی عالم گرایش پیدا می‌کند، عشق به خدا و آخرت در آن قرار می‌گیرد و این دنیای فانی را دیگر به حساب نمی‌آورد. نتیجه حشر و نشر با قرآن زنده بودن قلب و تازه بودن روح است هم چنین است یاد خداوند قبل از اعمال.
3ـ سامان یافتن زندگی: همراهی با قرآن باعث می‌شود که امور زندگی از پراکندگی نجات پیدا کند و کارهای فرد جمع و جور گردد و غم و غصه از صحنه زندگی رخت بربندد. در نتیجه چنین فردی اراده و توان خود را مصروف جهان پر از نور و ابدی می‌کند. این آثار همچنان‌که از تلاوت و همراهی با قرآن کریم برمی‌خیزد، با «یاد خداوند قبل از اعمال» نیز حاصل می‌گردد.آثار فوق از سنجش «یاد خداوند قبل از انجام کار» با قرآن کریم استفاده گردید اما برای این عمل آثار بسیار و نتایج با اهمیت دیگری نیز هست که اهم آنها را بدین شرح می‌توان یادآور شد:
4. نجات از شرک: در امور زندگی عادت افراد بر این است که اسباب ظاهری را اصل قرار می‌دهند و تمام امید و چشم خود را به آن می‌دوزند و خیر و شر و نفع و ضرر خویش را در آنها می‌بینند با اینکه خداوند بر همه آنان غلبه دارد و قدرت او فوق تمام قدرتهاست و هیچ کس در برابر خواست او یارای ایستادن ندارد و همگان مقهور و مغلوب آن ذات مقدس می‌باشند، ما انسانهایی را می‌بینیم که چون از تربیت انبیا دور هستند این حقیقت را نادیده می‌گیرند و سعادت و خوشبختی خود را در اسباب ظاهری می‌جویند. اینکه انسان از خداوند غفلت کند به اشخاص و افراد بطور مستقل رو آورد، خود نوعی شرک محسوب می‌شود. راه بیرون آمدن از چنین شرکی، آن است که انسان قبل از توجه به دیگران و وارد شدن در کارها از خداوند درخواست خیر کند تا او اسباب خیر را فراهم و موانع را مرتفع سازد.