کبر

سلام چیکار کنیم که برامون مهم نباشه دیگران دوسمون داشته باشن یا نداشته باشن
مثلا اگر حتی بهمون ابراز علاقه کردن هم بخودمون نگیریم جلو اون فرد منظورم نیست در درونمون منظورمه اینکه مثلا شخصی مارو بشدت دوس داشته باشه درونمون باید چه فکری کنیم خوشمون بیاد واقعا نمیدونم چجور باید باشیم ازطرفی آدم اذیت میشه هی درونش کلنجار بره که زیاد بخودت نگیر و اینچیزا اینطور احساسی به طرف مقابل نداره یاازبین میره واقعا نمیدونم چیکار باید کرد
وکلا اینکه برامون تعریف ونکوهش دیگران مهم نباشه البته من مسئله م بیشتر رو موضوع اولی هست مثلا اگر دوستی محبتش به ما کم شد رنجیده خاطر نشیم که محبتش کم شده و ما دنبال محبت بیشتر باشیم.
کلا در بالاترین سطح رفتار وکمال ما باید چجور باشیم دراینمورد و چطور ما بهمچین چیزی میتونیم برسیم .
تشکر.

باسلام.
طبق مطالعاتی که داشتم(بیشتر از کتاب اخلاق در قرآن) استکبار و کبر، به اخلاقی میگن که فردی که این اخلاق رو داره خودش رو از آدم های دیگه بالاتر می بینه و دیگران رو پست و حقیر می دونه(که گاهی فقط در حد عقیده هست و گاهی عملا متکبر دیگران رو تحقیر می کنه) و از این احساس خوشحالی و رضایت می کنه.
تا جاییکه بنده فهمیدم صرف اینکه آدم بدونه از دیگری بهتره تکبر نیست. اینکه بخاطر این فضیلت و برتری دیگران رو حقیر و پست بدونه و در عقیده یا عمل اینو نشون بده متکبر هست.
من اینجا دو تا سوال دارم:
1) انسان باید خودش رو از هر کسی پایینتر بدونه؟ مثلا یه معلم دبستان باید خودش رو در علم از دانش آموزاش پایینتر بدونه؟ وقتی که ما برتری محسوسی نسبت به دیگری داریم باید خودمون رو پایینتر از اون بدونیم و برتری خودمون رو انکار کنیم؟ اینطوری که من در احادیث دیدم در اینجور مواقع بجای نفی برتری انسان نسبت به انسان دیگه، توصیه شده که انسان خودش رو با خدا مقایسه کنه و کوچیک بودن خودش رو ببینه(توصیه ی امام علی(ع) به مالک) و این نوع نگاه باعث میشه که آدم در عین داشتن فضیلت نسبت به بقیه هیچ وقت نگاه تحقیر آمیزی به دیگری نداشته باشه. به نظر من این نوع نگاه خیلی منطقی و شدنی هست تا اینکه آدم کلا تمام داشته های خودش رو انکار بکنه و از دیگران پایینتر بدونه. به هر حال می خوام نظر دین رو بدونم.

2) اینکه آدم انتظار احترام از دیگران داشته باشه تکبره؟ مثلا اگر یه پدر از فرزندش یا یه استاد از شاگردش و ... انتظار احترام داشته باشه متکبره؟ احترام در حد معمول البته. مثلا سلام کردن، بلند شدن، رعایت کردن ادب.

باتشکر.

با سلام و خسته نباشید خدمت کارشناس محترم

ریشه برخی رذائل مانند عجب و کبر و غرور، حب نفس و بزرگ شمردن اعمال خوب انسان است.

سئوال من این است که وقتی ما یک کار خوبی انجام می دهیم ( مثل نماز اول وقت_ نماز شب_ کمک به دیگران ) این سئوال به ذهن خطور می کند

که درست است که همه نعمت ها از طرف خداست ( تک تک اعضاء ما عنایت و نعمت خداوند است، سلامتی نعمت خداوند است و حتی این انتخاب و اختیار انسان

نعمت خداوند متعال است ) ولی بهر حال انسان می تواند کار خوب را انجام ندهد و کار بد را انجام بدهد و چرا انسان به خاطر همین انتخاب کار خوب نباید خود را بهتر از دیگران

در همین کار خوب بداند؟ یعنی در واقع بنده منشأ عجب و کبر به کارهای خوب را در این می بینیم که شخصی از حق انتخاب و اختیار (که عنایت حضرت حق است) در کارهای خوب استفاده می کند

و بعد و یا حین عمل خوب، از عمل خودش بسیار خوشش می آید و یا می شود گفت که عمل خوب خود را با عمل دیگری مقایسه می کند و این مقایسه کردن باعث غرور او می شود.