اشعار حماسی قیام اباعبدالله الحسین (ع)
تب‌های اولیه
سلام بر فرهیختگان بزرگوار
همانطور که می دانید در اغلب اشعار و مراثی که در ایام محرم و صفر و بزرگداشت قیام باشکوه سالار شهیدان حضرت امام حسین (علیه السلام ) خوانده میشود بجای پرداختن به حماسه ی خونین و والای آن بزرگمرد تاریخ و یاران و اصحاب با وفایش - بوی ذلت و خواری می دهند . و اغلب سعی دارند با هر ترفندی فقط بگریانند و مانند خانواده ی عزیز از دست رفته مویه و ناله کنند . اما هیچ مفهومی از قیام آن بزرگواران بگوش نرسانند . بخصوص در این برهه که سبکهای بسیار خطرناک با سروده هایی بسیار دون شأن اهلبیت رواج یافته اند .
بر ماست تا با ارائه اشعار حماسی و در خور قیام عاشورا و عاشورائیان گامی ارزنده در جهت اشاعه و معرفی به حق آن برداریم . مرا یاری دهید و اشعاری که مناسب و شایسته است بگذارید .
این حقیر بعنوان گشاینده ی این تاپیک حق دارم که پستهای نامربوط را حذف کنم .
برای مقدمه یک شعر ارسال می کنم تا نمونه ای باشد بر آنچه مدّ نظر است :
عشق در کربلا
یا ربّ الحسین علیه السلام
چارده نورم ضیاء عرش و افلاک آمده
زین همه زینب چرا با چشم نمناک آمده؟
در ملائک زاری و افغان چرا بر پا شده؟
سرّ قربانی عاشورا مگر افشا شده
اضغر و اکبر چرا خونین شمایل گشته اند؟
لشکر غیبی حق از چه حمایل بسته اند؟
فاطمه نالان به دشت کربلا جوید که را؟
زینهار ای عرشیان آخر نبیند قتلگاه
نیزه ها بر پا سر افلاکیان بالای او
سیر اقمار بنی هاشم خدا را کو به کو
کربلا و کوفه و شام و حلب گردیده اند
کشف استار عفیفان حرم را دیده اند
سیّد السُجاد را پای مبارک بسته اند
خارها پای بنات ابن حیدر خسته اند
خیزران بر لعل ابن مصطفی آید فرود
یوم دین بر این مصیبت تشت خون آرد شهود
عشقبازی حسین مصطفی با حق نگر
اینچنین عشقی کجا گنجد به افهام بشر؟
مخزن اسرار غیبِ حق، ولیُّ اللَه تمام
آنکه او را حقِ اول از خدا آورده نام
جمع اسماء حسن در او به یائی فصل شد
رجعت اسما بذات حق ز یائش وصل شد
شور عشق اولین و آخرین از وی پدید
از یُحِبونه بدانستم که شاهد شد شهید
چون یُحِبهم از خدای احمدش آمد پیام
بهر جانبازی و سربازی عَلَم کرده قیام
بر سپاه کفر تازد چون تجلیّ وجود
نور چون آید نماند ظلمت کفر و عُنود
پ.ن
ان شاالله ادامه دارد
گفت ما همبازی مرگیم ، کاین افسانه نیست
پرچم سرخ مرا بر دوش گیــــر و نعره زن
کوفیان بی حیــــــا این رسم مهمانخانه نیست
باز نطق نو مرا دمساز شد
مثنوی با صد سلام آغاز شد
ای حسین حق چراغ معنوی !
خوش سرودم در فروغت مثنوی
[FONT=arial] چرا اینگونه بی پروا [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial] [FONT=arial]
پامال سُــمِ اسب تن پاکِ حسین بود
قربانیِ آن کینه که در بدر و حُنین بود
کُشتند حسین(ع)و بِبُریدند سـرش را
بُردند همه دار و نـــدار ِ بدنـش را
آن پیرهن کهنه چـــرا نیز ربودند؟
تا غرق به خون دیدۀ زهــرابنمودند
آخر چه بپوشد تن عُریان حسیــنرا
زینب چه تحمل کند آن شیون و شین را
این توصیۀ فاطمه بر زینب کبریاست
تا در دَمِ آخر که حسین بر صف اعداست
پوشد به تنش پیرهن کهنــه حسینش
تا مِهر نســـوزد بـدنِ نور دوعینش
انگشت بریدند کـه خاتم برُباینــد
بر اَرض و سمـا خلعت ماتم بنمـایند
این قوم چه اندازه فرومــایه و پَستند
در گِـردِ زنازادۀ مرجانه چه مستـند
بی رَحم ترین دَد منشِ روی زمیننـد
تا یوم جزا داغِ جنایت به جبیننــد
«خادم»ننهند بر سر این قوم ، بشر نام
در آتش و نارند گرفتـار سرانجام
فرات امروز دردم را دوا کن
کنم اهل حرم را نیز سیراب
زند هردم چنان آتش بجانم
به نوش جرعه ای وابسته ام نیز
عزیز و نور عینم تشنه باشد
مگو عباس اینک بی مرام است
ندارم شکوه از زخم فزونم
فرات هرگز مگو پیمان شکستم
بریدند از تن من هردو دستم
عمو جانم عموی با وفایم
دگر طاقت ندارم زنده باشم
چنین دلبسته آینده باشم
جوانان میروند هریک به نوبت
دلم بگرفته از آنان جدایم
نداری از چه ای عمو رضایت
چگونه گویم از دردم برایت
درونم بسکه سوزد بعد اکبر
شرر افتاده از داغش بجانم
چگونه بینمت تنها و بی یار
پس از عباس آن شیر علمدار
بگو تا جان خود سازم نثارت
ببیند دشمن بی دین وقارم