شست و شو؛ در اوستا و دین زرتشت چگونه و در قرآن و دین اسلام چگون

[FONT=times new roman]

((تطهیر و غسل با ادرار!! در دین زرتشت)):

[FONT=verdana][FONT=times new roman]در اوستا آمده است:

[FONT=times new roman]((پس نـَسْو کِش ها [= نعش کش ها؛ کسانی که جنازه ی مرده را می برند]، در سه قدمی مرده بنشینند و سپس موبَدِ پیشرو بر ایشان بانگ زند که: «ای مزدا پرستان!! قدری ادرار [= پیشاب؛ شاش!!] بدینجا آورید تا آنها که نَسو [= جنازه] حمل کرده اند، گیسوان [=موها] و اندام خود را بدان بشویند!!»

[FONT=times new roman]پس زرتشت پرسید:
[FONT=times new roman]ای پروردگار جهان!... آن ادرار که نَسْوْکشان بایستی گیسو و اندام خود بدان بشویند، کدام است؟!!...

[FONT=times new roman]اهورامزدا [= خدا در اصطلاح زرتشتیان] جواب داد: « ادرار گوسفند یا گاو نر؛ و یا ادرار آن مرد و زنی که نزدیک ترین خویشاوندان آن مرده باشند!! پس واجب است بر مزداپرستان که اینگونه ادرار را آماده ساخته تا نسو کش ها، گیسو و اندام خود بدان بشویند)) (وَندیداد) (1).

[FONT=verdana][FONT=times new roman]در بخش دیگر از وَندیدادِ اوستا نیز چنین آمده است:

[FONT=times new roman]((... زرتشت پرسید: ای اهورامزدا! اَشَوَن [= اَشَه وَن = مؤمن] نیکوکار، چه سان میتواند تن و لباس خویش را از این آلودگیها رها سازد و پاک گرداند؟!
[FONT=verdana][FONT=times new roman]اهورامزدا جواب داد:
[FONT=times new roman]« گـُمیز [= گاومیز؛ شاش گاو، و بلکه مطلق شاش و ادرار] وَرْزاو [= ورزگاو = گاو نر شخم زننده و ورزیده، که به کار کشاورزی آید] که اخته نشده باشد و تماماً سپید و یک تار مو از او نیز سیاه نباشد (که نگفته از کجا می توان آن را گیر آورد؟!)
را بگیر و آن اَشَوَن [= مؤمن] آلوده را به بَرْشنوم گاه [= حمّام شستشو با شاش!! یا همان مَگَه ی زرتشتیان] بـِبَر...(2)؛ پس صد مرتبه دعای [= نیایش] «اَشِم وُهو» [= یکی از سه نماز زرتشتیان] را بخواند؛ آنگاه دعای «اَهونَ وَیْریَه» [= یا همان: «یَثـَه اَهو»، مهم ترین و سرشناس ترین نیایش زرتشتی] را دویست بار بخواند؛ سپس تن و لباس آلوده اش را چهار بار با گُمیز [= ادرار، شاش!!] بشوید»...))؛ تا آخر ماجرا، که نـُه شبانه روز وقت هم میخواهد و باید در تمام آن نه شب، زیر هیچ سقفی نخوابد!! و فقط برای افراد بیکار و آواره خوبست!! (وندیداد) (3).

[FONT=times new roman]در جای دیگر از وندیداد، به برخی دستور داده که برای طهارت باطن و غسل روح، حتی آن «گمیز» یا همان شاش گاو را بنوشند!!!(4) :Moteajeb!:
[FONT=times new roman]و این غسل با ادرار، به گفته ی «آرتور کریستیَن سن» توسّط جمشید – همان پادشاه افسانه ای و موهوم – که جسد طهمورث – انسان خیالی و جدّ زرتشتیان!! – را پاک کرده و در دخمه نهاد، بدعت شده است؛ چون جمشید در خواب دیده که گاوی بر دستان او می شاشد و آنگاه سروش [= پیک وحی] بر او وحی فرو می آورد که به مردم نیز توصیه کن تا با شاش گاو شست و شوی خود کنند!!(5)
-------------------------------------------------------------------

1) اوستا، پژوهش: جلیل دوستخواه، انتشارات مروارید -1371ش،2/747،وندیداد، فـَرگـَرد هشتم،بخش یکم، ش 11 تا 13. [آشموغ].

2) دکتر اقبال، ادامه ی دستور را که شامل شیارکشی به دور خود – مثل جن گیرها، که با چاقو به دور خود، بر خاک، شیار می کشند!! – را نیاورده و جای آن سه نقطه نهاده است. مشروح رسم «کِش» یا «شیار» و بعد از آن، شست و شو با ادرار را، خوانندگان می توانند در فرگرد نهم وندیداد اوستا، بند دهم به بعد، مطالعه کنند ( اوستا، تحقیق: جلیل دوستخواه، 2/773 به بعد) [احمد تفضلی].
نیز، در فرگرد هشتم، بند سی و هفتم به بعد (همان، 2/754 به بعد)، دستور شست و شو با گـُمیز [=شاش] یا همان غسل مسّ میّت زرتشتی، با اندک تفاوتی بیان شده است [آشموغ].

3) اوستا، پژوهش: جلیل دوستخواه، انتشارات مروارید -1371ش، 2/867-868،وندیداد، فرگرد نوزدهم، بخش دوم، ش20-25[آشموغ].

4) همان، 2/715 [ا ت].

5) نمونه های نخستین انسان و نخستین شهریار در تاریخ افسانه ای ایران، ترجمه ی این جانب (احمد تفضلی) و ژاله آموزگار، نشر نو، تهران - 1363ش، 1/233-235)[ات].