آنگاه که کار به پایان می رسد و انسان متوجه می شود چه چیزی برای قیامت خود فرستاده است و اوضاع و احوالش در قیامت چگونه است و چه عاقبت بدی در انتظارش است جملاتی را می گوید که با کسی که موشک خورده و حالش خراب شده و دچار رعشه ذهنی لحظه ای شده فرق می کند . چرا که انفجار حالتی در انسان به وجود می آورد که شاید برای چند لحظه ای عقل انسان از کار بیافتد اما در جایی که شخصی ضربت خورده و سه روز در جا افتاده و مغزش هم دچار رعشه لحظه ا ی نشده ،علاوه برآن شورای شش نفره را در همان حال انتخاب می کند، کلمات و سخنانش مورد دقت است و الا اگر این گونه نبود باید همه وصیتهای دم مرگ را بی اثر و ناشی از کلمات خود کار و ناآگاهانه دانست . که می دانید این کار نه نزد عاقلان پسندیده است ونه نزد اهل اسلام . وقتی جان به گلو می رسد، انسان حقایق دنیای روبرو را می بیند و اینجاست که گاهی واویلا واویلا می گویند.
