ادای واجبات

طبيعي است که بدهکاري يک واژه منزجر کننده است و در مقابل آن، طلبکاري، از کلمات جانبخش و روح فزاست. البته جاي تعجب هم ندارد. همه ما وقتي طلبکاريم، خوشحاليم، چون قرار است چيزي به دستمان برسد. اين قضيه در بدهکاري نيز برعکس است، چون قرار است چيزي را از دست بدهيم، لذا دل خوشي از آن نداريم.

با توجه به مطالب فوق، و اينکه انسان حب نفس دارد، بيشتر دوست دارد طلبکار باشد تا بدهکار. لذا بيشتر دنبال طلبکاريهايش مي‌دود. اما براي بدهي ها اينقدر عجله ندارد.
نکته جالب اينجاست که بين خدا و بنده هم همين مساله طلبکاري و بدهکاري و جود دارد و همين کاهلي نيز از طرف بندگان اتفاق مي افتد. خداوند متعال، متکفل روزي ماست، و از طرفي هم از ما عبادت خواسته و از ما از نظر عبادت و اطاعت به خدا بدهکاريم.

اما طبق همان قاعده‌اي که گذشت، ما پيوسته از خدا طلب روزي مي‌کنيم و طلبکاريمان را فراموش نمي کنيم ولي نسبت به اطاعت و عبادت که بدهکاري ما به خداوند است کاهليم. خوب به نظر شما آيا ما خوش حسابيم؟ و آيا خداوند حق ندارد به رزق و روزي ما برکت ندهد؟ ما چقدر خوش حساب بوديم که از خدا هم توقع خوش حسابي داشته باشيم؟
رُوِيَ عَن عَليٍّ عليه­السلام قَال:
اِنْ كُنْتَ حَريصاً عَلي طَلَبِ الْمَضْموُنِ لَكَ فَكُنْ حَريصاً عَلي اَداءِ الْمَفْروُضِ عَلَيْكَ
اگر در طلب آنچه برای تو ضمانت شده است حریص هستی، پس حریص باش بر ادای آنچه بر تو واجب شده است.