کجایند زنده دلان؟! / هشدارهای اخلاقی
ارسال شده توسط عمار رهبری در دوشنبه, ۱۳۹۲/۰۸/۲۰ - ۱۱:۳۴
امام باقر(ع) نسبت به جماعتی که آنها را موعظه می‌کرد و آنان وقعی به کلام امام نمی‌گذاشتند و با بی‌اعتنایی برخورد می کردند....
بدلیل آنکه این کار آنها در واقع اهانت به کلام خدا و بی‌اعتنایی به احکام خدا بود
به خشم آمد و خطاب تندی به آنها کرد و فرمود:
اگر گوشه‌ای از سخنان من به گوش زنده‌دلی می‌نشست، از غصه می‌مرد!
شما مگر تخته چوب‌های تکیه بر دیوار داده شده هستید که از شنیدن سخنان من تکان نمی‌خورید؟
آنگاه امام در ادامه سخن فرمود:
«ویلک انما انت لص من لصوص الذنوب»
وای بر تو ای آدمیزاد! تو دزدی از دزدان گناه هستی. (تحف‌العقول، ص291)
(همان‌گونه که دزد در کمین نشسته تا دستبردی به متاع گرانبهایی از طلا و جواهرات بزند، تو هم در کمین نشسته‌ای که صحنه گناه و معصیتی از طریقی پیش آید و تو بی‌درنگ دست به ارتکاب آن بزنی)
همین که در وجودت شهوتی پیدا شد و فرصت گناهی پیش آمد، شتابان بسوی آن می روی و آنچنان بی‌پروا دست به ارتکاب آن می‌زنی که گویی تو در مرئی و منظر خدا نیستی و خدا تو را نمی‌بیند و گویی که خدا در کمین تو نمی‌باشد.
