بی نهایت - وجود صمدی - نفس رحمانی

سلام علیکم

علامه حسن زاده در شرح دروس مصباح الانس در جمله ای قریب به مضمون میفرماید: نفس رحمانی بی نهایت است و وجود صمدی از همین قید بی نهایت هم منزه است.

اما سوالات در مورد جمله مزبور و موضوع بی نهایت:

1) مفهوم بی نهایت به حمل اولی بی نهایت است ولی به حمل شایع محدود است. آیا امکان دارد انسان به مرتبه ای از کمال برسد که ادراک بی نهایت به نحو حمل شایع از طریق علم شهودی و حضوری برای وی حاصل شود؟ آیا ادراک به علم حضوری موجب اکتناه بی نهایت میشود؟

2) اگر بی نهایت صفت ثبوتی و کمال است چرا علامه آنرا به عنوان قید میداند و وجود صمدی را از آن منزه میکند؟ مگر غیر از آن است که نهایت داشتن برای وجود صمدی نقص است و مقابل آن بی نهایت بودن کمال پس تنزیه از بی نهایت و قید دانستن آن چه وجهی دارد؟ چون وجود صمدی محدود نیست در نتیجه مقابل محدود ، نامحدود و بی نهایت است حالا اگر بی نهایت هم تنزیه شود پس صفت بالاتر از بی نهایت چیست؟

3) آیا نفس رحمانی بی نهایت بالعرض است یا بالذات و انوار اهل بیت از مصدیق آن میتوانند باشند؟