ترک

با سلام
من از نوجوانی تا کنون به خودارضایی مبتلا شده ام .
در تاپیک های قبلم توضیح داده ام که چه بلاهایی سر من آمده است . اما در چند ماه گذشته احساس کردم ترک این کار برای من خیلی هم سخت نیست. یعنی با وجود این که قبلا فکر می کردم کار سختی است ترک این عمل اما الان متوجه شده ام که به هیچ عنوان سخت نیست ترک آن. حتی به مدت 3 ماه به راحتی گذاشتمش کنار.

ولی الان یک چیزی در وجود من به وجود آمده که به خاطر اون می رم سراغ این کار و اون لجبازی با خداست. تنها انگیزه ام برای انجام این کار کسب نارضایتی خداست. همه برای رضای خدا کار می کنند ولی من برای ناراضی شدن خدا.
دلیلش هم این است که خداوند مرا در کودکی به حال خودم واگذاشت تا به این قضیه معتاد شوم. تا عقده ای شوم . تا تحقیر شوم. تا بدبخت شوم. الان انگیزه ام فقط لجبازی با اوست. او مرا ول کرد. او هوای پسر همسایه مان را بیشتر از من دارد. او مرا تحقیر کرد. من فرصت زندگی دور از حقارت را نداشتم. من فرصت این که آدم حساب شوم را نداشتم. من تحقیر شدم. پدر و مادر مرا تحقیر کردند. خدا هم مرا تحقیر کرد.

مدت هاست نماز را کنار گذاشته ام. برای خدایی که برای من پشیزی ارزش قائل نیست نماز نخواهم خواند. خودارضایی مرا افسرده کرد. نتوانستم درست درس بخوانم . همش تقصیر اون خدا بود. اون نمی بایست روز اول ، زمانی که طفل معصومی بودم فیلم های مستهجن جلوی چشمام رژه می رفتند. مادرم مرا تحقیر می کرد. پدرم هم به همچنین. ای کاش خدایی داشتیم که ما را عذاب می کرد ولی تحقیر نمی کرد. ای کاش خدایی داشتیم که ما را کتک می زد ولی ما را دوست داشت. خدای من به من پشت کرد. بنابراین من هم به او پشت می کنم.

می دانید بزرگترین چیزی که گناهکار را به گناه می اندازد چیست؟ بزرگترین چیز نه شهوت است نه غضب و نه حب نفس و نه حب مقام و نه چیز دیگر. بزرگترین و مهمترین چیزی که انسان را به گناه می اندازد همانا احساس طرد شدگی از طرف خداست. گناهکار حس می کند که خدا او را دور انداخته و به همین دلیل گناه می کند. خدا به خاطر گناه او دورش ننداخته است بلکه در دوران معصومیتش هم او را دور انداخته است. این را از من که گناهکار حرفه ای هستم بپرسید. من از هیچ گناهی نمی ترسم زیرا در دلم کینه اون ذات واجب الوجود را دارم. برای من جهنم و بهشت مهم نیست.
اگر دستم به خدا برسد دیگر بهش نمی گم چرا مرا به این وضع انداختی؟ بلکه شمشیر می کشم و بهش می گم بیا با من مبارزه کن. بیا تا بهت بگم کی قوی تره. من دیگه اون طفل خرد بی دست و پا و بدبخت نیستم که هر بلایی که خواستی سرم بیاری. چرا منو تحقیر کردی؟چرا منو تحقیر کردی؟ چرا؟ اگر بدترین گناهان را کرده بودم حق نداشتی تحقیرم کنی. توقع عبودیت از کی داری. از بنده هایی که به ذلت و خواری آن ها را کشاندی. این بلاهایی که سرت آمده حقته. این که امروز مردم خدا را فراموش کرده اند حقته.

خدایی که خدای حسین است ولی خدای یزید نیست، چه فائده ای دارد؟ خدایی که امید بندگانش را نا امید می کند. خدایی که پارتی باز است ، خدایی که مرا دوست ندارد...............

سلام استاد رئوف گفته بودند نمازبرای قرب به خداست،حالا این سوال برام پیش اومده که اگرفقط وسیله ی قرب هست پس چراترک آن گناه است ویا پیامبرمی فرماید"اگر نمازصحیح نباشد دربقیه اعمال نظرنمی شود وبرعکس":Gig:

به نام خداوندی که هرگاه اسمش را بــردیم٬قطعـــا در بازی سخت زندگی هم بــــردیم
سلام و درود و شاد باش خدمت تمامی دوستان عزیز ...

سایت که بنده توسط دوستانم به تاسیس در آوردیم موضوعش :
ترک خودارضایی٬ تقویت قدرت های روحی و جسمانی و آشکارسازی راه و پیمودن موفقیت می باشد.
امیدوارم دوستانی که این شرایط را دارند در انجمن راه روشن پاکی حضور پیدا کنند ..

اطلاعات بیشتر در تصویر :

http://upload7.ir/imgs/2014-10/15579446153703464648.jpg

ممنون میشم نظرتونو در مورد پروژه ما بگویید ..
لازم به ذکر هست که این انجمن به دور از هیچ ارکانی می باشد و توسط چند تن از جوانان عاشق وطن و هموطن تاسیس شده هست و هیچونه هدفی مالی و مادی در آن نیست ..
به امید پاکی و موفقیت تمامی هموطن های عزیزم
ارادتمند شما

یه روز یه ترک بود …

اسمش ستار خان بود، شاید هم باقر خان.

شجاع بود و نترس.

در دوران استبداد که نفس کشیدن هم جرم بود ، با کمک دیگر مبارزان ترک ، در برابر دیکتاتوری ایستاد

او برای مردم ایران ، آزادی می خواست

و در این راه ، زیست و مبارزه کرد و به تاریخ پیوست تا فرزندان این ملک ، طعم آزادی و مردمسالاری و رهایی از استبداد را بچشند.

یه روز یه رشتی بود…

اسمش میرزا کوچک خان بود، میرزا کوچک خان جنگلی.

او می توانست از سبزی جنگل های شمال و از دریای آبی اش لذت ببرد و عمری را به خوشی و آرامش سپری کند

اما سرزمین اش را دوست داشت و مردمانش را

و برای همین در برابر ستم ایستاد
آنقدر که روزی سرش را از تنش جدا کردند.

یه روز یه اصفهانی بود…

اسمش حسین خرازی

وقتی عراقی ها به کشورش حمله کردند ، جانش را برداشت و با خودش برد دم توپ و گلوله و خمپاره.

کارش شد دفاع از مردم سرزمینش ، از ناموس شان و از دین شان.

آنقدر جنگید و جنگید تا در یکی از روزهای آن جنگ بزرگ ، خونش بر زمین ریخت و خودش به آسمان رفت.

یه روز یه …

ترک و رشتی و فارس و کرد و لر و اصفهانی و عرب و … !

تا اینکه یه عده رمز دوستی ما رو کشف کردند

و به صرافت شکستن قفل دوستی ما افتادند

و از آن پس “یه روز یه … بود” را کردند جوک تا این ملت ، به جای حماسه های اقوام این سرزمین که به عشق همدیگر ، حتی جانشان را هم نثار کرده اند ، به “جوک ها ” و “طعنه ها” و “تمسخرها” سرگرم باشند و چه قصه غم انگیزی

منبع:مبارز کلیپ