[="Navy"]با عرض سلام به دوستان و اساتيد.
همانطور که مستحضريد معمولاً عبارت شريف «الرّحمن الرّحيم» در محافل قرآني چنين ترجمه ميشود: «در اين دنيا به مؤمن و کافر، مهربان است و در آخرت تنها به مؤمنين»
ظاهراً اين معني از يک روايتي اقتباس شده که در آن حضرت امام صادق صلوات الله عليه فرمودهاند: رحمن اسم خاص است به صفت عامّه و رحيم اسم عام است به صفت خاصّه.
خيلي از مفسّرين هم اين روايت را تلقّي به قبول کرده و پيرامون سند و دلالتش بحث نکردهاند (از جمله مرحوم علاّمه در الميزان)
ولي از طرفي اوّلاً سند اين روايت ضعيف است و ثانياً از لحاظ دلالت با آيات قرآني معارض است، زيرا خداي سبحان ميفرمايد:
«إنّ الله بالنّاس لرؤوفٌ رحيم» (البته خداوند نسبت به مردم، رؤوف و مهربان است) (سوره حج، آيه 65)
و از زبان حضرت ابراهيم(ع) : «فمن تبعني فإنّه منّي و من عصاني فإنّک غفور حيم» که مفادش اين است که رحمت الهي حتّي کافران را هم ميتواند در بر بگيرد. (سوره ابراهيم، آيه 36)
و همچنين آياتي ديگر که «رحيم» را تنها به مؤمنين اختصاص نداده است.
و از سوي ديگر در ادعيه معتبر همچون صحيفه سجّاديه چنين آمده که: «يا رحمن الدّنيا و الآخرة و رحيمهما» که مفادش اين است که خداوند هم در اين دنيا و هم در آخرت، رحيم است و رحيم بودنش به آخرت و به مؤمنين اختصاص ندارد.
البته اين مطلب که خداوند يک رحمت عامّهاي دارد و يک رحمت خاصّه، انکار نميشه چون فرموده: «و رحمتي وسعت کلّ شيء فسأکتبها للّذين يتّقون و يؤتون الزکاة والّذين هم بآياتنا يؤمنون» (اعراف 156)
منتها مسأله بر سر معناي «رحيم» است که اين کلمه اون معني را نميرساند.
از اين رو آية الله مکارم شيرازي در تفسير نمونه و علاّمه خويي در تفسير «البيان» اين ترجمه مشهور را رد کردهاند.
حال نظر دوستان و اساتيد چيست؟
با تشکّر.[/]