حب ائمه

با عرض سلام و احترام،

دوستی دارم که بنظر اصل را فراموش کرده و بیشتر به واسطه های حق تعالی (یعنی اهل بیت ع) می پردازد. در کلام عارفی شنیدم که باید توازنی ایجاد شود بین حب و پرداختن به "خداوند" و "ائمه (ع)" و نباید سر شدت حب به ائمه (ع)، خداوند به حاشیه برده شود.

خواستم از اساتید بپرسم که اولا موافق این توازن هستید؟ دوما برای هدایت این دوستمون چه مطلبی یا احادیثی ارائه بدم و یا حتی چه مقاله یا سخنرانی بهش پیشنهاد بدم؟

خیلی ممنونم.