زمان دعا

دعا ها انواع گوناگون دارند كه به حسب مقام و موقعيت و محتوا متفاوتند. دعا به مثابه هر عمل انسان ضوابطي دارد كه در آن،‌مكان، زمان، موقعيت، شرايط روحي ـ رواني دعا كننده و مفهوم و محتواي دعا تأثير مستقيم دارند.

اصل دعا لفظ عام است و شامل بسياري از مصاديق مي شود كه شايد آن ها را به نام هاي ديگري بخوانيم. دعا در اصل به معناي خواندن است

بنابراين اگر انسان به هر شكلي خدا را بخواند و با او سخن گويد، با زبان بي زبان،‌ با حال، يا با هر چيز ديگر، دعا است. انسان هر لحظه كه متوجه خدا شود و او را بخواند، دعا است.

از مهم ترين دعاها به معناي عامش، يكي نماز است (الصلاه در عربي به معناي دعا است) كه هم وقت معيّن، هم مكان مشخص و هم شرايط معيّن دارد.

به همين ترتيب، ادعيه مصطلح هم شرايطي دارند كه با بودن آن شرايط، به استجابت نزديك تر و به لبيك پروردگار مقرونند.

در اين ميان بعضي زمان ها و مكان ها داراي خصوصيت هستند، مثلاً هنگام باريدن باران، هنگام فجر آفتاب، زمان بين نماز مغرب و عشاء، هنگام زوال آفتاب، مابين طلوعين، و ... مورد توجه اند و دعا در آن وقت ها توصيه شده است.

هم چنين است تمامي اوقات ماه رمضان به ويژه ليالي قدر و الحار، اعياد فطر و قربان و غدير، روز عرفه، ايام البيض در ماه رجب، روز نيمه شعبان، روز هاي جمعه و ... كه دعا و عبادت در آن ها بسيار سفارش شده است.

در مورد اماكن چنين توصيه اي وجود دارد. دعا در بين ركن و مقام، در كنار خانه خدا،‌ روز عاشورا در كنار حرم مطهر امام حسين، دعا در حرم هاي معصومين،‌ در مساجد (مسجد كوفه، مسجد سهله، مسجد النبي، مسجد الحرام) و ... نيز مورد سفارش و تاكيد است.

در مذهب شيعه، دعا امري متداول و فرهنگي كهن است كه بسياري از اوقات و لحظات را در بر مي گيرد و يكي از اسرار مهم آن، توجه به پروردگار عالم و خود را در محضر او ديدن است،‌

در عين حال كه دعاهاي وارد شده از امامان شيعه، گنجينه اي از معارف است و انسان با خواندن و آگاهي از ان ها با معارف عظيمي آشنا شده و بهره مند مي شود.