زود رنجی

نقل قول:

سلام

من به تازگی متاهل شده ام ، قبل از ازدواج میدانستم مشکلات و رذایل اخلاقی در روحم رسوخ کرده اند ، اما متاسفانه چون قبل از ازدواج به فکر درمان انها نبوده ام ، اینک در زندگی جدید و دو نفره به شدت من و احتمالا همسرم را ازار میدهد.

من دو ایراد بزرگ دارم

اول اینکه در آتش حسد دارم میسوزم
دوم اینکه زود رنج شده ام.

در زمینه حسد مشکلم اینطور نیست که به هر چیز و هر کس بهتر از خودم حسادت کنم ، بلکه صرفا به چیزهایی حسد ورزی دارم که در اختیار دیگران است و خودم را در شأن و منزلت ان چیز میدانم. مثلا قبل ازدواج چون همسالان من متاهل شده بوده اند ، همیشه به انها حسادت و شاید غبطه میخوردم و همیشه خودخوری میکردم که چرا فلانی ازدواج کرده و من نکردم ... ولی اینطور نبوده که مثلا یک نفر را سوار بر ماشین شاسی بلند ببینم و به او حسادت کنم چون بین خودم و رسیدن به ان ماشین فاصله بسیاری میدیدم..

اما مشکلی که در زمینه حسد بعد ازدواج گریبانگیر من شده ، این است که هنگامیکه همسرم که بسیار دختر مهربان و دلسوز و خوش اخلاقی است وقتش را (در زمانهای خالی من ) به غیر من با کس دیگری سپری میکند و یا در حضور من به دیگری مهرورزی میکند و یا مواردی از این دست.... بصورت غیر ارادی تمام انرژی من تحلیل میرود و به شکلی دلگیر میشوم که "چرا فقط انرژی و وقتش برای من نیست ؟" و چند ساعت طول میکشد تا دوباره حالم خوب شود. و زندگی بر من و همسرم در ان چند ساعت زهر میشود. نمیدانم ایا این صفت و این رفتار حسودانه و خودخواهانه در ابتدای زندگی که هنوز طرفین خیلی نسبت به یکدیگر پرحرارت هستند ، طبیعی است و یا اینکه این نوع رفتار من غیر طبیعی است و ادامه دار خواهد بود؟
در هر صورت هر چه که هست به شدت دنبال درمان این بیماری روحی خود هستم که این اتش دنیا و اخرت مرا ویران نکند.

اما مشکل دومی که از ان در این روزهای متاهلی دارم رنج میبرم ، زود رنجی است.
تا کسی به من حرفی میزند مخصوصا از طرف خانواده همسرم ، به من برمیخورد و خودخوری میکنم و دچار رنجش میشوم.
لطفا درمان این مشکل و بیماری را هم بفرمایید و اساسا از منظر دین ما چه زمانهایی و از چه نوع حرفها و رفتارهایی مجاز به رنجیدن هستیم و در چه مواردی زودرنجی مذموم است؟