شعر فاطمی

ای شبه نبی به خلق واوصاف ای نــور مـجسّــم مــصـوّر
ای خـــادم خــانه‌ی تـو حوّا و ای حاجــب درگه تو‌هاجر

در طــورِ لــقا یــگانـه بانو در مُـلک وجود زیب و زیور
بــا شــیر خــدا عـلیّ عالی هـم سنگر و هم پیام و همسر

مانند تو زن جهان‌ ‌ندیده‌‌است غــمـخوار و نـگاهبانِ شوهر
ای عــین کمال و جان بینش ای‌شخص‌شخیص عصمت‌و فرّ

بـر رفـعت قدر تو گواه است بــیت و حجر و مقام و مشعر
ای ســیّــده زنــان عــالـم ای بــضــعه حــضرت پیمبر

تـو اصلی و دیگران همه فرع تــو جـانی‌ ودیگران چو پیکر
در مُـــلــک وَلا ولــیّـة الله بـر نــخلِ وجــود احمدی بَر

قــرآن بــه فـضیلت تو نازل بــرهان تــو مــحکم و مقرّر
روی تــو جــمال کــبریایی کــوی تــو رواق قُرب داور

از جوی توشبنمی است زمزم واز بحر تو شعبه‌ای ‌است ‌کوثر
زان خـطبه آتشین که پیـچید در ارض و سـما بسان‌تنـدر

محکوم شد آن نظام وگردید حــق روشن و غالب و مظفّر
مـن عاجزم از بــیان وصفت تـو بحری و من ز قطره کمتر

ای امّ مــحـامـد و مـعــالی ای از تــو مــشام جان معطّر
بــا این‌همه عزّ و رفعت شأن بـا آن همه فخر بی حد و مرّ

از ظــلـم مــنافـقین امّــت شــد قـلـب مـنیر تـو مکدّر
آن را کــه نـمود حقّ مقدّم کـــردند مــعانــدان مـؤخّر

بردند فدک‌به‌غصب و بسـتند بــر بـاب تو گفته‌‌ای مـزوّر
افسوس شکست دشمـن‌دین ‌ پـهلوی تو را به ضربـت در

بــازوی تـو را به تازیــانه زد قــنفذ مــلحد سـتـمگر
از سیلی و شـرح آن نگویم کافتد بـه دل از بیانش آذر

در مــاتم مـحسن شهیدت ماییم به سوگ و ناله اندر
بر لطفی صافی از سر لطف بنگر که بُوَد پریش ومضطر

بس فخر ازآن کند‌که دارد بر سـر ز سـتایش تو افسر