عارف بزرگ ابن فحد حلی

كرامتی در باغ نقيب

ابن فهد در سالهای آخر عمر به كربلا هجرت كرد و در آن ديار خونرنگ مرجعی پرنفوذ و والامقام ياد شده است. بررسی استفتاءات مختلفی از او شده نشانگر والايی موقعيت و منزلت وی در آن زمان است. او از زيارت سيد الشهدا عليه السلام و فيوضات آن پاك بهره مند بوده ادب محضر را هرگز از دست نداد. عشق، ادب و معرفت او نسبت به مقام نورانی ولايت او را به خضوعی غير قابل توصيف واداشته بود. در اين باره گفته اند: ابن فهد هرگز زمين كربلا را به قضای حاجتش آلوده نكرد تا حرمت حرم را حفظ كرده باشد و حريم آن پاك و معطر بماند. [تعليقه امل الامل، ميرزا عبدالله افندی اصفهانی، چاپ كتابخانهآيت الله مرعشی قم، ص 94 و 95] آن معرفت كيش در كربلاء باغی داشت كه به باغ نقيب علويان معروف بود و در آن، با توليد محصول پاكيزه ای كه خود كشت می كرد زندگی می گذرانيد. روزی در باغ بود كه شخصی يهودی وارد شد و گفت: شما می گوييد پيغمبرتان گفته عالمان امت من از انبيای بنی اسرائيل برترند؟ احمد بن فهد(ره) جواب داد. آری! يهودی گفت: نشانه اين ادعاء چيست؟
علامه حلی فرمود:
موسای كليم عصا را اژدها می كرد. در اين حالا بن فهد نيز بيلی كه در دست داشت به زمين انداخت و بی درنگ ماری مهيب شد! سپس آن را گرفته دوباره به شكل بيل درآمد. يهودی گفت: شما از اين نظر در رتبه آنان هستيد (نه برتر از آنان)، ابن فهد فرمود: برای موسی چنين خطاب آمد «لاتخف» (نترس) ولی ما نترسيده، آن را می گيریم. [ترجمه عده الداعی، حسين فشاهی،چاپ كتابفروشی جعفری مشهد، 1379 ق، ص 8 ].