نجواه

با سلام
اگر مقدور است توضیحاتی مبسوطی در خصوص پاراگراف ذیل ارائه شود.
ممنون

حتما راجع به نجواهای درونی نفس و القائات شیطانی و ربانی و ملکی آن مطالبی به سمع و نظرتان رسیده است اما وجه تمایز هر یک از دیگری چیست؟ منظور از گوش دل چیست؟ هویت گوش، شنیدن است آیا در خود چنین کارکردی را یافته‌ایم؟ یا از باب «یؤمنون بالغیب»، تنها به داشتن گوش دل، ایمان داریم؟ اگر یک واقعیت و نفس‌الامر دارد که دارد، چطور آن را تجربه کرده‌ایم؟

راستی، راجع به وسوسه نفس چه مطالبی را می‌دانیم؟! اگر قرآن می‌فرماید: «الذی یوسوس فی صدور الناس»، آيا این وسوسه، دارای مشخصاتی هست که بتوان آن را بوسیله‌ی این مشخصات شناسایی کرد؟ از کجا می‌توان دریافت، فلان نجوای درون، از کدام نوع است؟‌ وسوسه شیطان یا ندای فطرت یا حتی خواطر و القائات ملکی؟ یا حتی القاء ربانی؟