پيش از ورود به بحث، معناي لغوي و اصطلاحي واژة «يهود» نيازمند بررسي است: «يهود» از ريشة «هود»؛ «الهود»، به معناي توبه است. اين واژه در قرآن کريم نيز به اين معني آمده است: (إنّا هُدْنا إلَيْكَ)( 1 )؛ «أي تبنا إليك»،(2) يعني به سوي تو بازگشتيم. ابن منظور ميگويد: «و سمّيت اليهود اشتقاقاً من هادوا، أي: تابوا، و يقال: نسبوا إلي يهوذا و هو أكبر ولد يعقوب، و حولت الذال إلي الدال حين عربت».(3) «يهود»، جمع است و مفرد آن «يهودي» است.
همانگونه كه گفته مي شود؛ مجوس، مجوسي و عجم، عجمي و عرب، عربي. امام صادق (عليه السلام) ميفرمايد: «سُمِّي قومُ موسي اليهود، لقوله تعالي (إِنَّا هُدنَا إِِلَيكَ) ».(4) به يهود، بني اسرائيل گفتند؛ زيرا منسوب به اسرائيل است و اسرائيل لقب حضرت يعقوب ابن اسحاق بن ابراهيم (عليه السلام) ميباشد.
در برخي از روايات آمده است: «و كان يعقوب إسرائيل الله و معني اسرائيل الله، خالص الله».(5) و اما در اصطلاح، به پيروان آيين حضرت موسي (عليه السلام) كه از پيامبران اولوا العزم است، «يهودي» گفته شده و ايشان را «كليمي» هم خوانده اند.
