جایگاه منطقی دعا
ارسال شده توسط عبد شکور در شنبه, ۱۳۹۶/۰۲/۱۶ - ۲۳:۱۱به نام خدا
ما خداوند را دارای صفاتی از جمله: مهربان (رحمان) مطلق ، حکیم مطلق ، جواد مطلق ، کریم مطلق و ... می شناسیم.
بر اساس این شناخت ، خداوند به دلیل رحمت بی حد خود (رحمان ) و جود و کرم بی حد خود ، هر چیزی را که بندگانش نیاز داشته باشند به آنها عطا خواهد فرمود. مگر آنکه حکمتی ، مانع از این عطا شود. در این حالت ، عطای آن نیاز یا خواسته ، به مصلحت بندگانش نیست. وگرنه خداوند به دلیل همان صفات رحمت و جود و کرم بی حدش ، آن را عطا می فرمود.
پس:
اگر تأمین شدن نیاز من ، به صلاح من باشد ، خداوند به دلیل همان صفات فوق الذکر خود ، آن را عطا خواهد فرمود و حتی منتظر درخواست کردن من هم نمی شود. زیرا کریم مطلق و جواد مطلق منتظر درخواست کسی نمی ماند و قبل از درخواست عطا می کند. اگر منتظر درخواست بماند ، محدودیت جود و کرم است.
اگر هم تأمین نیاز من به صلاح من نباشد ، خداوند به دلیل حکمتش ، آن را عطاء نخواهد کرد. و همین ، عین مهربانی اوست.
پس:
در تأمین شدن یا نشدن خواسته و نیازهای بندگان ، صفات جحود و کرم و رحمت و نیز صفت حکمت در کار هستند.
در این میان ، دعا چه جایگاهی دارد؟
آیا ممکن است چیزی به صلاح من باشد و خداوند آن را به من عطا نکند تا زمانیکه من از او بخواهم (دعا کنم)؟ آیا این محدودیت جود و کرم او نخواهد بود؟
یا آیا ممکن است طبق حکمت خداوند ، چیزی به صلاح من نباشد ، ولی با دعا کردن من ، حکمت خداوند تغییر کند و آن چیز به صلاح من بشود؟