╗■ اینجا کجاست ؟!؟! ■╔ دو کوهه عشق ...

منبع:پلاک،شهادت

بسم الله الرحمن الرحیم

شعار امسال راهیان نور

جواد تاجیک دبیر ستاد مرکزی راهیان نور کشور، شعار امسال «راهیان نور» را «راه شهیدان، راه بصیرت» اعلام کرد و افزود: سه محور این شعار «دشمن‌شناسی»، «ولایت‌محوری» و «مقاومت اسلامی» است.

به گزارش راهیان نیوز در این نشست خبری، وی معرفی 6 شهید شامل مریم فرهانیان، محسن وزوایی، محمد طرحچی طوسی، شریف اشراف، محمد آوردگانی و آیت‌الله مهدی شاه‌آبادی را از برنامه های امسال ستاد مرکزی راهیان نور دانست و گفت: امسال برای خانواده‌هایی که با خودروی شخصی به مناطق عملیاتی دفاع مقدس سفر می‌کنند، تسهیلاتی فراهم شده است و ستاد مرکزی راهیان نور در نظر دارد برای ارائه خدمات عمومی از جمله اسکان و تغذیه به این کاروان‌ها اقدامات بیشتری را انجام دهد.

تاجیک با اشاره به ایجاد امکانات بازی و تفریح کودکان با محتوا و فضای مناطق عملیاتی یادآور شد: مشکل تغذیه و مسکن کاروان‌های غیر متمرکز و مشکلات مربوط به خدمات بین راهی نیز مرتفع می‌شود.
وی با اشاره به اعزام 600 هزار دانش‌آموز به مناطق عملیاتی دفاع مقدس در سال جاری گفت: بر این اساس، یادمان‌ها و مناطق عملیاتی از دو ماه پیشین آماده پذیرایی از زائران هستند در حالی که در سال‌های گذشته این مناطق با ورود دانشجویان کم کم آماده پذیرایی می‌شدند.
تاجیک در بخش دیگری از این نشست از افزایش 5 درصدی ظرفیت ریلی برای جابجایی زائران سرزمین‌های نور به 13 درصد خبر داد و با اشاره به استقرار سامانه‌ امداد یاور در مناطق عملیاتی، افزود: در هر نقطه‌ای از یادمان‌های دفاع مقدس که از نظر تغذیه، اسکان، مشکل فنی خودروها، مشکلی برای زائران رخ دهد این سامانه در کمترین زمان ممکن با حضور خود مشکلات مربوط را رفع خواهد کرد.
تاجیک به دیگر خدمات ارائه شده به زائران اشاره کرد و افزود: امسال زائران، خادمان و متولیان راهیان نور تحت پوشش بیمه حوادث و مسوولیت قرار گرفته‌اند.
تاجیک گفت: در فصل اعزام کاروان‌های راهیان نور امسال تمام مناطق عملیاتی تحت پوشش تلفن همراه قرار خواهند گرفت.
تاجیک به اقدامات فرهنگی ستاد مرکزی راهیان نور اشاره کرد و افزود: امسال یک بسته فرهنگی در قالب «کوله‌بار» به زائران اهدا می‌شود و سرودی نیز در رابطه با راهیان نور در حال تولید است. همچنین 10 نمایشگاه موضوعی و یادمانی در مناطق عملیاتی برپا خواهد شد.
وی به حضور نیروهای مسلح در مناطق عملیاتی اشاره کرد و افزود: بعد از یک وقفه دوسه ساله یگان‌هایی از ارتش، سپاه و جهاد حضور خواهند داشت که به افزایش خدمات و تقویت آن کمک خواهد کرد. همچنین ترکیبی از راویان نیروهای مسلح نیز رشادت‌های دفاع مقدس را روایت می‌کنند. در کنار اینها هفت هزار خادم افتخاری نیز به زائران خدمت‌ رسانی می‌کنند.

کار ما هم شده روزي چند بار اين پياده‌روي لعنتي را بالا و پايين رفتن. هيچ کس نيست بگويد آخر آدم عاقل! مگر يک تخته مبارک کم است که اين قدر ول معطلي... نمي دانم،‌اما همين را بايد بگويم که دلم را خوش مي‌کنم که در اين کز‌کردن‌هاي خياباني، تفريح و ... چيزهاي ديگر وجود دارد که مي تواند براي جبران خوب باشد.
همه ماجرا از يک روز نسبتاً سرد پايان بهمن ماه شروع شد. آرش هفت هشت تا سي‌ دي توپ آورد تا بروم و شب با آنها حالي بکنم. آن طوري که خودش مي گفت، معجوني بود از موسيقي‌هاي راک وشوهاي ايراني و غربي. بلافاصله رفتم تا همه آنها را ببينم . مادرم کنار تلفن نشسته بود و داشت با دوستش حرف مي زد و با سوهان ناخن، شکل ناخن‌هايش را تنظيم مي کرد . پدر خانه نبود. کامپيوتر را که روشن کردم، احساس عجيبي داشتم. فکر کردم مي‌خواهد اتفاقي بيفتد؛ مثل زلزله. اول هول برم داشت، اما بعد ديدم نه مثل اينکه خيالاتي شدم. کامپيوتر را روشن کردم. اولين سي دي را گذاشتم... اجرا کردم ... چشمهايم داشت از حدقه درمي‌آمد. صداي يک نوحه بود. آنقدر تعجب کرده بودم که فکر کردم مي خواهند بيايند مرا بگيرند. بعد سي‌دي‌رام را نگاه کردم. درست بود. داشت مي خواند. اول فکر کردم آرش خواسته سر‌کارم بگذارد، بعد گفتم شايد اشتباه کرده است. چرا...؟ خلاصه داشتم سؤالات زيادي را در ذهنم مرور مي کردم . به مانيتور زل زده بودم. حس غريبي داشت. تصاوير يک رزمنده بود که هم خيلي خوش خنده بود و هم خيلي تو دل برو. اول مي خواستم خاموش کنم. ولي بعد دلم نيامد. اين دل دل کردن‌ها باعث شد يک ساعت تمام سي‌دي را ببينم. حس عجيبي داشتم. حالا که آمده ام اينجا، مي فهمم دنيا فقط پياده‌روهاي پونک نيست. دنيا جايي دارد که آدم احساس مي‌کند خيلي بزرگ است . آن قدر که هيچ وقت به انتهاي آن نمي رسد.

قرار است فردا اردوي ايران‌گردي دانشجويي ما شروع شود. اين طوري که بچه ها مي گويند،‌ از مشهد مي رويم طبس، يزد، شيراز، اهواز، خرم آباد ، تهران و برمي‌گرديم. حتماً خيلي خوش مي گذرد. من، ‌فريبا و مريم آمديم يک کم خرت و پرت بخريم. مريم از اين که قرار است با پسرها و دخترهاي همکلاسي به ايران‌گردي برويم يک کم نگران و برآشفته است، اما فريبا خيلي خيلي خوشحال است. يکسره به من مي گويد که من مي دانم خيلي خوش مي گذرد.....

ديگر خسته شده ام. الان روز سومي است که در راهيم. داخل اتوبوس پسرها اصلاً نمي‌گذارند کسي استراحت کند. يک راست سر و صدا و گيتار و خنده هاي بلند. کم کم دارم از دست همه خسته مي‌شوم. هوا نسبتاً گرم است که وارد اهواز مي شويم. ورودي شهر وقتي مي فهمند ما دانشجو هستيم، يک نفر به عنوان راهنما به ما مي دهند. طفلکي‌ها فکر کرده‌اند ما براي بازديد از مناطق جنگي آمده‌ايم. يک جوان سبزه با ريش‌هاي توپي مشکي وارد ماشين ما مي‌شود. از همان لحظه اول بچه‌ها بناي مسخره کردن مي گذارند. صداي خنده يواشکي ما دخترها و متلک هاي مختلف پسرها، باعث شد که آن بنده خدا بعد از چند دقيقه حرف‌زدن،‌ خودش روي صندلي کنار راننده بنشيند و فقط مسير را به راننده نشان بدهد. در يک جاده مستقيم که ظاهراً جاده اهواز - ‌خرمشهر است، وارد يک فرعي مي شويم. احساس مي کنم که هوا خيلي سنگين و نفس کشيدن برايم سخت شده است. به مريم نگاه مي کنم. مريم هم همين حال را دارد. فريبا هم و همه بچه ها. سکوت عجيب و غريبي بر اتوبوس حکم‌ فرماست. جوان بلند مي شود و برايمان حرف مي زند. چيزي نمي‌گذرد که اشک بي اختيار روي گونه‌هايمان مي نشيند. نه من، همه بچه ها؛ حتي پسرها گريه مي کنند. احساس مي‌کنم اين گريه شرمندگي است. اتوبوس مي ايستد. اينجا طلائيه است. پياده مي شويم،‌ زانوهايم شل مي‌شود. به خودم مي‌آيم. ‌ خاک‌هاي زير صورتم، از اشک هايم تر مي‌شوند. جوان کناري ايستاده و دستهايش را به ريش توپي‌ اش مي‌زند. جلو مي‌روم. نمي دانم چه بگويم. جوان سرش را پايين مي اندازد. گريه امانم را بريده است. مي خواهم سر خودم فرياد بزنم. مي خواهم آب شوم و به زمين فرو روم، اما نمي دانم چه مي شود. جوان مي ايستد و چيزي نمي‌گويد. هر چه فرياد مي‌زنم،‌ او چيزي نمي‌گويد: «من از شما به شهدا شکايت مي‌کنم. چرا زودتر ما را با شهدا آشنا نکرديد؟».

از دست همه خسته شده ام . از دست آدم هاي هفت رنگ. از دست آدمهايي که نمي توانند خودشان باشند. از دست آدم هايي که منتظرند باد بوزد تا تکليف خودشان و ديگران را روشن کنند. اين آدم ها اين روزها خيلي زياد شده اند . يادم مي آيد اواخر جنگ بود و من يک دختر هفده ساله پر شور و شر بودم. اين قدر عشق به امام و انقلاب در وجودم بود که همه فکر مي کردند، من بايد به جاي زن، مرد مي شدم . مسعود به خواستگاري ام آمد. هر چند در بازار يک حجره قالي فروشي از پدرش داشت اما ظاهراً اهل جبهه و خيلي مقيد بود. همه چيز را براي يک زندگي خوب فراهم مي ديدم. زندگي ام آغاز شد،‌ چند سال اول خيلي خوب بود. مهدي که چهار ساله شد،‌ خدا يک ريحانه ناز هم به ما داد. اما رفتار مسعود خيلي فرق کرده بود . ديگر مسعود گذشته نبود. افسرده شده بود. اصلاً به بچه ها و من توجه نمي کرد. هر چه مدارا کردم که حالش بهتر شود،‌ نشد. براي يک سفر کاري به تهران رفت. وقتي برگشت، توي برق نگاهش چيزي غير از آنچه قبلاً بود، ديده مي شد. نگران شدم. پرسيدم: مسعود چه خبر؟ گفت: تازه فهميدم که ما اين چند سال بي خودي عقب مانده ايم . وقتي رفتم تهران،‌ ديدم بيشتر دوستان قديمي! به مال و منالي رسيده اند. جنگ و جبهه کيلويي چند؟ اين قدر توي زد و بندها بوده اند و مانده اند که همه چيز را فراموش کرده اند. يکي از آنها گفت:‌مسعود هنوز پنجاه و هفتي زندگي مي کني؟ مسعود از آن روز عوض شد. خيلي تغيير کرد. همان مسعود که اگر او را مي کشتي ،‌ پيراهن آستين کوتاه نمي پوشيد ،‌ حالا به راحتي رنگ و لعاب پوشيدني هايش را عوض کرده و حالا آنقدر وضعش خوب شده که نگرانم. نگران بچه هايم. نه چه کار بايد بکنم...؟
حالا اين جا يعني تو شلمچه از شما مي خواهم کمکم کنيد. من ،‌ مسعود و بچه هايم را دوست دارم . به همان بخور و نمير قبل راضيم. فقط دلم مي خواهد وقتي به مسعود نگاه مي کنم،همان مسعود روزهاي جنگ و جبهه را ببينم. به هر فلاکتي بود،‌ مسعود را راضي کردم که بياييم منطقه و آمديم. بقيه اش با شما. من مسعود را از شما مي خواهم. از شما که در ابهام اين دشت،‌از عطر لاله سرمست هستيد. همه چيز درست مي شود، چون از وقتي وارد شديم، برق چشم مسعود عوض شده بود و من دلم مي خواهد شما زندگي من را به روزهاي خوب خودش برگردانيد.

تازه داشتم از هيأت مي آمدم. خيلي دلم هواي کربلا کرده بود. از اينکه بعد از باز شدن موقت مرز هم ،‌راه کربلا بسته شده ، خيلي ناراحتم. به قول يکي از بچه ها ،‌فقط مانده بود کربلا يک خانه بگيريم و آنجا مقيم شويم. به هر حال خيلي دلم هواي کربلا داشت. به خانه که رسيدم،‌ مادرم طبق معمول روي جانمازش نشسته بود و داشت جامعه کبيره مي خواند. اين کار هر هفته مادر است . از پشت عينک نزديک بينش گفت: سعيد جان! ابراهيم زنگ زد، کار مهمي داشت.
يک دفعه حالت خاصي به سراغم آمد. اولين بار هم که رفتيم کربلا، ابراهيم شب به خانه زنگ زده بود. بلافاصله تلفن را برداشتم شماره را گرفتم. ابراهيم خودش بود.
ـ سلام داش سعيد گل
ـ چطوري ... هيأت نبودي؟
ـ‌آره، نشد بيايم... آخه..
ـ‌آخه چي؟
ـ آخه داشتم ساک سفر مي بستم
ـ سفر؟
ـ کجا؟
ـ‌ هر که دارد هوس کرببلا بسم الله
ـ جان سعيد راست مي گي؟
ـ بله !‌ دروغم چيه؟ ... پس فردا صبح ساعت 5 صبح از جلوي مسجد راه مي افتيم طرف شلمچه.
ـ بابا اِي و’ل ... دلم لک زده بود براي سفر اين جوري.
ـ‌ خلاصه به خاطر سوء سابقه شما در مسافرت هاي اين چنيني ،‌گفتيم اگر خبرت نکنيم حتماً‌ عذاب بايد بکشيم.
ـ نوکرتم آقا ابرام. من خراب اين مرامم.
ـ‌ لات هم که شدي؟
ـ تو ديگر براي آدم نزاکت نمي گذاري...

رسیدم : دوکوهه را می‌شناسی؟

بسم الله الرحمن الرحیم

قتلگاه فکه

منطقه مرزي با چهار عمليات: والفـــــجر مقدماتي( بهمن 61 )، والفـــــجر يك( فروردين 62 )، ظــــــفر چهار(تير 63 )، و عاشوراي سه( مرداد 63 ) كه اكثرا به شكســـــــــت انجامــــيد. اين روايت ساده و مخـتصري از منــــــــطقه فكه، كه يا رفتي يا قرار است بروي و ببيني.
بسيجي ها هشـت تا چهارده كيلومتر، باپاي پيــاده از ميان رمل و مـــاسه هاي روان فـــــكه گذشـــتند، وزن تقـريــبي تجهيزاتي كه در دست داشتند دوازده كيــــلو بود، تازه بعضي ها هم مجبـــور بودند قطعات چهل كيلــــــويي پل را حمل كنند. اين پل ها قرار بود روي كانال ها تعبيه شود تا عبور رزمنــــــدگان هــــمراه با مشكل نباشد. حالا مي رســــــــيم به موانع... اصلا والفجر مقدماتي را به همين خاطر مي گفتند عمليات موانع. هدف بسيـــجي ها خط دشــــــمن بود كه در اين راه، يك دفعه روبرو مي شدند با مجموعه هايي از سيــم خاردار، كانال هــا و ميدان مين ها كه گاهـــي عمـــق آنها به چهار كيلومتر مي رسيد. از موانع معروف فكه كانال هايي هــســــــتند به عرض سه تا نه متر و عمــق دو تا سه متر كه همگي پر بودند از سيم هاي خاردار، مين والمر و شبكه هاي مواد آتش زا. دشـمن با هوشـــياري مين ها را در زير رمل و ماسه ها كار گذاشته بود و چون بيشـتر عمليات ها در شب انجام مـي گرفت، تا چند نفر روي مين پرپر نمي شدند، بقيه از وجود ميدان با خبر نمي شدند.

چرا فكه را« قتلگاه » مي گويند؟؟! يك سرزمـين پهنـــــاور از رمل و ماســـه، با چند تا تپه ماهـــور. نيروها بيــــن دو تپه پناه گرفته بودنـــتـد كه دشمن محاصره شــــان كرد. شيار پر از مــين والـمر بود و آتش دشمـــن هم تمامـي نداشـــت. بچــه ها سه روز مقاومت كردند، بدون آب در بدترين وضعيت تشنگي. و سر انجام قتل عام شدند.

ناگفته هاي فكه زياد است و يكي از آنها، نحوه شــهادت اسرا و مجروحين است. گروه تفـــــحص در فكه به سيم هاي تلفني رسيدند كه از خاك بـــــيرون زده بود. رد سيــم ها به يك دســــــته از شهدا مي رسد كه كه دســت و پايشان با همين سيم ها بســـته شده بود، و ما چه مي دانــيم در حال احــــتزار زنده به گور شدن چه معني دارد... اين دسته از شهدا زنده به گور شده بودند.
اجساد مطهري هم كشـــف شد كه معلوم بود قبل از شهادت آنها را آتـــــش زده اند... قبل از شـهادت آنها را آتش زده اند...

از گردان حنظله مي داني؟؟؟ اگر آري چقدر ؟ سيـــــصد نفر در داخل يكي از كانال ها محـــاصره شدند وبا تشـــــــنگي مفرط، با آتش مستقيم دشــمن به شهادت رســــــيدند. در آن موقعيت عراقي ها با بلندگو از بچه ها مي خواستند كه تسليم شوند، ولي در جواب با آخرين رمق صداي «الله اكبر» مي شنيدند.

در يادداشت هاي باقي مانده از يكي از شهيدان گردان حنظله مي خوانيم:
«امروز روز پنجم است كه در محاصره هستيم. آب را جـــيره بندي كرده ايم. نان را جيره بنــــــدي كرده ايم. عطــش همه را هلاك كرده است، هـــمه را جز شهدا، كه حالا كنارهم در انتــــــهاي كانال خوابيده اند. ديگر شــــهدا تشنه نيستند. فداي لب تشنه ات پسر فاطمه(س)»

از هرچه بگذريم سخن دوست خوشتر است، هــــمين فكه است كه در عصر قحطي شـــــهادت، دلبر آسماني ما را از زمين سست فكه(دنيا) به آسمان رفيع و مستحكم شهادت پرواز داد. او سيـــد مرتضا آوينـي بود، كســــــي كه به فكه خدمت كرد و خداي فكه هم گوشه چشمي به سيد مرتضي گرداند.