زيارت امام حسين عليه السّلام در زمان متوکل عباسی

متوكّل اكفر، اخبث و ارذل بنى عباس بود و با آل ابوطالب سخت دشمنى مى كرد؛
آنها را به اتهام محبت به اهل بيت عليهم السلام جلب مى نمود، شكنجه مى داد
و در از بين بردن آثار قبر مطهر حضرت سيّدالشهداء عليه السلام و اذيت و آزار به زوار حضرتش اهتمام مى ورزيد.

در كتاب ((اخبار الدول )) به نقل از ((مثير الاحزان )) چنين آمده است :

متوكّل دستور داد قبر امام حسين عليه السلام را ويران نموده و خانه هاى اطراف قبر شريف را خراب كنند.
آن گاه در آن محل زراعت نمايند و زائرين را از زيارت بازداشت و به زندان انداخت و مورد شكنجه قرار داد.
تا جايى كه دستور داد: هر كس به زيارت رود، بايد دستش قطع شود.
برخى از محبين حاضر به قطع دست خود شدند و به زيارت رفتند و از اين جهت مسلمانان بغداد بسيار متاءثر شدند و بر ديوارها بر آن خبيث فحش ‍ و ناسزا نوشتند.

بله متاسفانه همین طور بود جناب بنان عزیز
متوکل دستور مثله کردن و کشتن زائران حسینی را صادر کرد و بسیاری کشته و زخمی شدند کار آنچنان بالا گرفت که امام هادی در دستوری به ایرانیان فرمود فعلا به زیارت نیایید و به زیارت قبر حضرت عبدالعظیم حسنی بروید. البته خیلی زود متوکل بوسیله لشکریان و نیز پسرش کشته شد و طومار زندگی سراسر ذلتش درهم پیچیده شد.

علاوه بر آن که جناب کاوه عزیز فرمودمتوكل عباسى، پاسگاهى در نزدیكى كربلا زده و به افراد خویش فرمان اكید داده بود كه: هر كس را دیدید قصد زیارت حسین را دارد، بكشید.1به امر متوكل، هفده بار قبر حسین‏(علیه‎السلام) را خراب كردند.2
در یكى از این نوبت‎ها، «دیزج یهودى‏» را مامور تغییر و تبدیل ‏و تخریب قبر مطهر كرد. او نیز با غلامان خویش سراغ قبر رفت و حتى قبر را شكافت و به‏ حصیرى كه پیكر امام در آن بود برخورد كرد كه از آن بوى مشك مى‏آمد. دوباره خاك ‏روى آن ریختند و آب بستند و آن زمین را مى‏خواستند با گاو، شخم بزنند كه گاوها پیشروى نمى‏كردند.3
در سال 247 باز تجمع مردم ‏زیاد شد. به نحوى كه در آن محل، بازارى درست ‏شد. مجددا بناى سخت‏گیرى گذاشتند.4 روز به روز بر زائران افزوده مى‏شد، متوكل سردارى فرستاد و میان مردم اعلام كردند كه ‏ذمه خلیفه از كسى كه به زیارت كربلا رود بیزار است.
اما وقت نتیجه ندادباز هم آن منطقه را ویران كردند و آب بستند و شخم زدند و قبر را شكافتند.5

1- بحارالانوار، ج 45، ص 404.
2- همان، ص 410، تتمة المنتهى، ص 241.
3- بحارالانوار، ج 45، ص 394.
4- اعیان الشیعه، ج 1، ص 628/ تراث كربلا، ص 34(با اختلاف در عبارات).
5- تتمة المنتهى، ص 241.