··▪▪••●●:مشاعره (درمورد امام زمان (عج)):●●••▪▪··

شود اينكه از ترحم دمي اي سحاب رحمت
من خشك لب هم آخر ز تو تر كنم گلوئي

رو از من شکسته مگردان که سال‌هاست
رو کرده‌ام به سوی شما ایها العزیز

جان را گرفته‌ام به سردست و آمدم
از کوره راه‌های بلا ایها العزیز

یعنی ز ما به مهدی هادی پیام بر
کو روز و شب دعا و ثنا می فرستمت

هر صبح و شام قافله ای از دعای خیر
در صحبت شمال و صبا می فرستمت

هر که از چشم سیاه تو مسلمان شدنی است


از همان چشم سیاه تو شده کافر هم

دل غمگین مرا بشنو و برگرد که هست


از سر زلف تو در باد پریشان تر هم

ترجيع و رباعي و غزل كافي نيست

تحقير و تمسخر ملل كافي نيست

از بس كه به ما طعنه و تهمت زده اند...

"برگرد" و "بيا " و "العجل" كافي نيست

[FONT=microsoft sans serif]ت[FONT=microsoft sans serif]مام غصه ام همین شده که گویم این چنین
و امشبم بدون تو سحر شد و نیامدی

[FONT=microsoft sans serif]

صبا به یار آشنا بگو که شاعر شما
ز دوری رخ تو خون جگر شد و نیامد[FONT=microsoft sans serif]ی

رونقی بی گل خندان به چمن بازنماند

یارب آن نوگل خندان به چمن بازرسان

واقـعـه ي ديـــدنروي تـــــو را

ثـانـيـه اي بـيـشـتـرم آرزوسـت

نه هوای کعبه دارم نه صفاومروه خواهم

که ندارداین مکانها به خدا صفای مهدی

چه کنم چه چاره سازم که دل رمیده من

نکند هوای دیگر به جز از هوای مهدی

من دلشکسته هر دم به امید درنشستم

که مگر عیان ببینم رخ دلگشای مهدی

تمام راه ظهور تو با گنه بستم
دروغ گفته ام آقا كه منتظر هستم

كسي به فكر شما نيست راست مي گويم
دعا براي تو بازيست راست مي گويم[color=#ff0000] [/color]

تا برده‌ای دل را گرو شد کشت جانم در درو
اول تو ای دردا برو و آخر تو درمانا بیا

من نگاه معرفت را بسته بودم ورنه تو
لحظه لحظه چهره می دادی نشانم، سیّدی!
من نمی¬دانم کجایی لیک دانم روز و شب
پر زند دور حریمت مرغ جانم، سیّدی!
در شبستان فراقت مشعلی افروختم
شعله اش خیزد ز مغز استخوانم، سیّدی!
جمعه ها و هفته ها و سال ها و ماه ها
نام زیبایت بود ورد زبانم، سیّدی!

دل تنگ و غریب من دارد تمنا
پس بگو تو در کجایی ای غریب اشنا
ما به تو توسل می کنیم بقیه الله
تو اجابت کن دعای ما را بقیه الله

از توگفتن بهترین حرف دنیاست
در کنار تو بودن بهترین دعای ماست

یاران به کوی وصل تو نائل شدند و من
عمرم گذشت و در غم تو ابتدایی ام
در کوله بار خویش ندارم به جز طلب
در راه تو نشسته ام و در گدایی ام
جام توسلات دلم خشک و خالی است
شهدی رسان که طالب وجه خدایی ام
با مرگ سرخ، زندگی ام را کمال بخش
لب تشنه ی شهادت با سر جدایی ام

تا این که دل ها بوی سجّاده بگیرند

باید بیایی و کمی تربت بیاری

یک روز می آیی و تا صبح قیامت

ما را به دست آسمان ها می سپاری

ما بر سر سفره ات، نمك گير شديم

با لقمه ي لطف و رحمتت، سير شديم

با اين همه چون تو را نديديم، آن قدر

خورديم غم فراق، تا پير شديم

دانم که یک نگاه زدور ازتوام بس است
عمریست درآرزوی همین یک نگاه نشسته ام

ازکوی تاپای نمی کشم هرچند برانیم
ازغیربریده ام و ازجهان دل گسته ام

ز كوي يار بياراي نسيم صبح غباري
كه بوي خون دل ريش از آن تراب شنيدم

ا[size=14]شکهایم هر پگاه انتظار
گل کند در وعده گاه انتظار

تا به کی از داغ هجران تو صبر
جلوه کن ای آفتاب پشت اب[/size]ر

تویک غروب میرسی وگنبد بقیع را

شبیه گنبد امام رضا درست میکنی

رواق منظر چشم من آشیانه توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو/ تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده ام

دردم از یار است و درمان نیز هم / دل فدای او شد و جان نیز هـم