آن شب به داغ مولا مهتاب گریه می‌کرد تصویر ماه در آب بی‌تاب گریه می‌کرد
شد چهرة عدالت گلگون ز تیغ فتنه
پیش نگاه مسجد محراب گریه می‌کرد
همچون برادرانش زینب به چشم خون داشت
آن آیه صبوری بی‌تاب گریه می‌کرد
اصبغ بن نباته می‌گوید: وارد خانة علی علیه السلام شدم، دیدم علی علیه السلام یک پارچة زردی را به سر مبارکشان بسته‌اند و خون هم مرتب از سر مولا می‌ریزد و رخسار شریفشان زرد شده است؛ به گونه‌ای که من بین پارچه و صورت تشخیص ندادم. آن گاه فریاد کشیدم و خود را به دامن حضرت انداختم و او را می‌بوسیدم و اشک می‌ریختم. حضرت فرمود: «لَا تَبْکِ یَا اَصْبَغُ فَاِنَّهَا وَ اللَّهِ الْجَنَّةُ؛[15] گریه نکن اصبغ به راستی و قسم به خداوند! این [حالی که می‌بینی، مرا در شرف ورود به] بهشت [قرار داده] است.»
و به دخترش ام کلثوم که به شدت گریه می‌کرد، جایگاه خویش را گوشزد کرده، فرمود: «یَا بُنَیَّةُ لَا تَبْکِِین فَوَ اللَّهِ لَوْ تَرَیْنَ مَا یَرَی اَبُوکَ مَا بَکَیْتِ...؛ دخترم! گریه نکن! به خدا سوگند! اگر می‌دیدی آنچه را که پدرت می‌بیند، گریه نمی‌کردی.» عرض کرد: شما چه می‌بینید؟ فرمود: «می‌بینم که ملائکه و انبیاء عظام صف کشیده‌اند و همه منتظرند که من بروم ... .»
و حسن ختام را جملات عاشق علی علیه السلام صعصعة بن صوحان قرار می‌دهیم. وی در حالی که یک دست بر قلب خود گذاشته بود و با دست دیگر خاک بر سر می‌پاشید، میگفت: «مرگ و شهادت گوارایت باد! که تولدت پاک و شکیبایی‌ات نیرومند و جهادت بزرگ بود. بر اندیشه‌ات دست یافتی و تجارتت سودمند گشت. بر آفریننده‌ات وارد گشتی و او تو را با خوشی پذیرفت و ملائکه‌اش به گردت جمع شدند. در همسایگی پیغمبر جای‌گزین گشتی و خداوند تو را در قرب خویش جای داد و به درجة برادرت مصطفی رسیدی و از کاسه لبریزش آشامیدی... .»
میسر نگردد به کس این سعادت به کعبه ولادت به مسجد شهادت
علی یعنی على گفتند: اگر به دنبالش بروى، بیچاره می‌شوى! با علی بودن یعنی دور تمام خوشی‌ها و مستی‌ها خط کشیدن. تمام رنجها و بغض‌ها را یکجا قورت دادن. یعنی یک پیاله آب و مشتی نان خشک.
گفتند: اگر دستت را در دستش بگذارى، کارَت تمام است. علی یعنی خار در چشم و استخوان در گلو. درد و دل با چاه گفتن و بیهوش شدن در تاریک نخلستان‌ها.
باز هم راه افتاد، مثل هر شب. با همان نعلین‌های پینه‌بسته‌اش که میگفت: «این نعلین‌های پوسیده، از زرق و برق تخت و تاج شما برایم محبوب‌تر است».[1]
هنوز از کیسه روی دوشش بوی نان گندم می‌آید. منتظر است شاید جوانی از هزاره‌های چندم به یاری‌اش بیاید و سر کسیه را بگیرد. علی جلو می‌رود و من در پی‌اش می‌آیم. تا کجا؟ تا در خانه، در میزند و خودش لابه‌لای پیچ وخم کوچه‌های کوفه محو می‌شود. پیرزنی با شانه‌های فروافتاده از غم، می‌آید و کیسه را برمی‌دارد. دعایش، همه شب را روشن میکند. من اینها را نمی‌فهمم. در تصویر من حاکمان این‌گونه نیستند؛ کسی در دل شب، تا درِ خانه با کیسه‌ایی بر دوش، مظلوم و ناشناخته، نه... چه می‌گویم؟
تصورش هم سخت است. او از ترس غلبه هوا و هوسش، بوی گندم و شفافیت عسل را بر خود حرام کرده است و می‌گوید: «با شکم سیر بخوابم و در اطرافم شکم‌های گرسنه باشد؟ هرگز!»[2] ولی در عصر من، هنوز هم آدم‌هایی پیدا می‌شوند که از گرسنگی پشت بوته‌ای بی‌نام و نشان جان می‌دهند و کسی پیدا نمی‌شود که حتی آنها را دفن کند و حاکمان دنیایی هزاره من در قصرهایشان لم داده‌اند و نمی‌دانند شکم‌های گنده‌شان را چطور آب کنند؟ تنها نشسته است. او هنوز نعلین‌هایش را پینه میزند و من تکّه‌های آدمیت گم‌شده را به روح ناقصم وصله می‌کنم، تا شاید اندکی از حسرت روز حسرتم کم شود. نزدیک می‌شوم. زیر چشمی نگاهش می‌کنم. چقدر از اینکه در کنارش هستم، احساس غرور می‌کنم. دلم می‌خواهد امضا بگیرم؛ از مردی که راه‌های آسمان را بهتر از راه‌های زمین می‌داند.[3] زانو می‌زنم. می‌فرماید: «سَلونی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُنی».[4]
می‌خواهم بپرسم، اما نمی‌دانم چه بپرسم. من پاسخ تمام سؤال‌هایم را در مقابل می‌بینم. همه خیره مانده بودند، منتظر و بی‌قرار. دهانشان خشک شده بود و لب‌هایشان می‌لرزید. گفتند: علی را دیدى؟ گفتم: علی یعنی فقط خدا را در دل راه دادن، علی یعنی غوطه‌ور شدن در مستی‌ها. علی یعنی طعم خوش عبد بودن را چشیدن. گفتند: علی را شناختى؟ گفتم: علی یعنی مایه مباهات معبود شدن، علی یعنی در اوج لذّت‌ها پر کشیدن، علی یعنی عشق‌بازی با خدا، و علی یعنی على. [FONT=B Nazanin]منبع: گلبرگ، شماره 112،
ولی در عصر من، هنوز هم آدم‌هایی پیدا می‌شوند که از گرسنگی پشت بوته‌ای بی‌نام و نشان جان می‌دهند و کسی پیدا نمی‌شود که حتی آنها را دفن کند و حاکمان دنیایی هزاره من در قصرهایشان لم داده‌اند و نمی‌دانند شکم‌های گنده‌شان را چطور آب کنند؟
با علی بودن یعنی دور تمام خوشی‌ها و مستی‌ها خط کشیدن
سلام
این یکطرف قضیه است و بلکه طرف کوچک آن
آنسوی بزرگتر شخصیت علی را باید در ارتباطش با خدای متعال دید که همه لذت و مستی است
و رامردانی مثل علی ع نه از سر ترس بلکه از سر بی رغبتی به اکل و شرب و لذت و مستی دنیا از آن اعراض می کنند
کسی که غذایش نور است خورشت وادی تاریکی را برای چه می خواهد ؟ بلکه بگو کسی که از او نور سرچشمه می گیرد با ظلمت چکار ؟
والله الموفق
کاربر مهمان خوش آمدید
[/COLOR]
[/COLOR]
[CENTER]
آن شب به داغ مولا مهتاب گریه می‌کرد تصویر ماه در آب بی‌تاب گریه می‌کرد
شد چهرة عدالت گلگون ز تیغ فتنه
پیش نگاه مسجد محراب گریه می‌کرد
همچون برادرانش زینب به چشم خون داشت
آن آیه صبوری بی‌تاب گریه می‌کرد
اصبغ بن نباته می‌گوید: وارد خانة علی علیه السلام شدم، دیدم علی علیه السلام یک پارچة زردی را به سر مبارکشان بسته‌اند و خون هم مرتب از سر مولا می‌ریزد و رخسار شریفشان زرد شده است؛ به گونه‌ای که من بین پارچه و صورت تشخیص ندادم. آن گاه فریاد کشیدم و خود را به دامن حضرت انداختم و او را می‌بوسیدم و اشک می‌ریختم. حضرت فرمود: «لَا تَبْکِ یَا اَصْبَغُ فَاِنَّهَا وَ اللَّهِ الْجَنَّةُ؛[15] گریه نکن اصبغ به راستی و قسم به خداوند! این [حالی که می‌بینی، مرا در شرف ورود به] بهشت [قرار داده] است.»
و به دخترش ام کلثوم که به شدت گریه می‌کرد، جایگاه خویش را گوشزد کرده، فرمود: «یَا بُنَیَّةُ لَا تَبْکِِین فَوَ اللَّهِ لَوْ تَرَیْنَ مَا یَرَی اَبُوکَ مَا بَکَیْتِ...؛ دخترم! گریه نکن! به خدا سوگند! اگر می‌دیدی آنچه را که پدرت می‌بیند، گریه نمی‌کردی.» عرض کرد: شما چه می‌بینید؟ فرمود: «می‌بینم که ملائکه و انبیاء عظام صف کشیده‌اند و همه منتظرند که من بروم ... .»
و حسن ختام را جملات عاشق علی علیه السلام صعصعة بن صوحان قرار می‌دهیم. وی در حالی که یک دست بر قلب خود گذاشته بود و با دست دیگر خاک بر سر می‌پاشید، میگفت: «مرگ و شهادت گوارایت باد! که تولدت پاک و شکیبایی‌ات نیرومند و جهادت بزرگ بود. بر اندیشه‌ات دست یافتی و تجارتت سودمند گشت. بر آفریننده‌ات وارد گشتی و او تو را با خوشی پذیرفت و ملائکه‌اش به گردت جمع شدند. در همسایگی پیغمبر جای‌گزین گشتی و خداوند تو را در قرب خویش جای داد و به درجة برادرت مصطفی رسیدی و از کاسه لبریزش آشامیدی... .»
میسر نگردد به کس این سعادت
به کعبه ولادت به مسجد شهادت
التماس دعا از همگی
یا علی
[/COLOR][/CENTER]
[/COLOR][/SIZE]
[CENTER]
اگر امشب به معشوقت رسیدی
خدا را در میان اشک دیدی
کمی هم نزد او یادی ز ما کن
کمی هم جای ما او را صدا کن
بگو یا رب فلانی رو سیاه است
دو دستش خالی و غرق گناه است
بگو یا رب تویی دریای جوشان
در این شب رحمتت بر او بنوشان
[/CENTER]
[/B][/COLOR][/SIZE]
[/B][/COLOR][/SIZE]
[/B][/COLOR][/SIZE]
[/B][/COLOR][/SIZE]
[/B][/COLOR][/SIZE]
[/B][/COLOR][/SIZE]
, رمضان
ادامه مطلب ...
می گویند دنبالش بروی بیچاره ای
علی یعنی على
گفتند: اگر به دنبالش بروى، بیچاره می‌شوى! با علی بودن یعنی دور تمام خوشی‌ها و مستی‌ها خط کشیدن. تمام رنجها و بغض‌ها را یکجا قورت دادن. یعنی یک پیاله آب و مشتی نان خشک.
گفتند: اگر دستت را در دستش بگذارى، کارَت تمام است. علی یعنی خار در چشم و استخوان در گلو. درد و دل با چاه گفتن و بیهوش شدن در تاریک نخلستان‌ها.
باز هم راه افتاد، مثل هر شب. با همان نعلین‌های پینه‌بسته‌اش که میگفت: «این نعلین‌های پوسیده، از زرق و برق تخت و تاج شما برایم محبوب‌تر است».[1]
هنوز از کیسه روی دوشش بوی نان گندم می‌آید. منتظر است شاید جوانی از هزاره‌های چندم به یاری‌اش بیاید و سر کسیه را بگیرد.
علی جلو می‌رود و من در پی‌اش می‌آیم. تا کجا؟ تا در خانه، در میزند و خودش لابه‌لای پیچ وخم کوچه‌های کوفه محو می‌شود. پیرزنی با شانه‌های فروافتاده از غم، می‌آید و کیسه را برمی‌دارد. دعایش، همه شب را روشن میکند. من اینها را نمی‌فهمم. در تصویر من حاکمان این‌گونه نیستند؛ کسی در دل شب، تا درِ خانه با کیسه‌ایی بر دوش، مظلوم و ناشناخته، نه... چه می‌گویم؟
تصورش هم سخت است. او از ترس غلبه هوا و هوسش، بوی گندم و شفافیت عسل را بر خود حرام کرده است و می‌گوید: «با شکم سیر بخوابم و در اطرافم شکم‌های گرسنه باشد؟ هرگز!»[2]
ولی در عصر من، هنوز هم آدم‌هایی پیدا می‌شوند که از گرسنگی پشت بوته‌ای بی‌نام و نشان جان می‌دهند و کسی پیدا نمی‌شود که حتی آنها را دفن کند و حاکمان دنیایی هزاره من در قصرهایشان لم داده‌اند و نمی‌دانند شکم‌های گنده‌شان را چطور آب کنند؟
تنها نشسته است. او هنوز نعلین‌هایش را پینه میزند و من تکّه‌های آدمیت گم‌شده را به روح ناقصم وصله می‌کنم، تا شاید اندکی از حسرت روز حسرتم کم شود.
نزدیک می‌شوم. زیر چشمی نگاهش می‌کنم. چقدر از اینکه در کنارش هستم، احساس غرور می‌کنم. دلم می‌خواهد امضا بگیرم؛ از مردی که راه‌های آسمان را بهتر از راه‌های زمین می‌داند.[3] زانو می‌زنم. می‌فرماید: «سَلونی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُنی».[4]
می‌خواهم بپرسم، اما نمی‌دانم چه بپرسم. من پاسخ تمام سؤال‌هایم را در مقابل می‌بینم.
همه خیره مانده بودند، منتظر و بی‌قرار. دهانشان خشک شده بود و لب‌هایشان می‌لرزید.
گفتند: علی را دیدى؟
گفتم: علی یعنی فقط خدا را در دل راه دادن، علی یعنی غوطه‌ور شدن در مستی‌ها. علی یعنی طعم خوش عبد بودن را چشیدن.
گفتند: علی را شناختى؟
گفتم: علی یعنی مایه مباهات معبود شدن، علی یعنی در اوج لذّت‌ها پر کشیدن، علی یعنی عشق‌بازی با خدا، و علی یعنی على.
[FONT=B Nazanin]منبع: گلبرگ، شماره 112،
خیلی قشنگ بود. بسیار سپاس
سلام
این یکطرف قضیه است و بلکه طرف کوچک آن
آنسوی بزرگتر شخصیت علی را باید در ارتباطش با خدای متعال دید که همه لذت و مستی است
و رامردانی مثل علی ع نه از سر ترس بلکه از سر بی رغبتی به اکل و شرب و لذت و مستی دنیا از آن اعراض می کنند
کسی که غذایش نور است خورشت وادی تاریکی را برای چه می خواهد ؟ بلکه بگو کسی که از او نور سرچشمه می گیرد با ظلمت چکار ؟
والله الموفق
[FONT=arial black]
امام علی علیه السلام دنیا را چنین تعبیر میکند:
منزلگاهی است آمیحته به بی وفایی ،حالا تش دوام نمی آورد و ساکنانش به سلامت نمی مانند .
شهادت مولی الموحدین حضرت علی علیه السلام تسلیت باد