جمع بندی آیا طی الارض جزو کهانت حساب می شود؟

با نام و یاد دوست

کارشناس بحث: استاد سمیع

باسمه تعالی
ضمن عرض سلام و تشکر از سوالی که مطرح فرمودید،باید خدمت شما عرض کنم :

علاوه بر نقدهای دیگری که بر این کتاب وارد است، توجه به معنی کهانت بهترین دلیل است که هیچ ارتباطی بین کهانت و طی الارض نیست:

1-کهانت در لغت:: الکاهن هو الذی يخبر بالأخبار الماضية الخفيّة بضرب من الظّن و العرّاف الذي يخبر بالأخبار المستقبلة على نحو ذلک

به معنای کسی است که از روی ظن و گمان خبرهای گذشته و آینده رابیان می کند(1) که به این عمل کهانت گفته می شود.
.
و کاهن بودن یکی از تهمتهایی بود که مشرکین قریش به پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم)می زدند كه اجنه باو خبر ميدهند و اين قرآن كلام اجنه است از آنها اخذ كرده كه حق تعالی در قرآن

کریم در صدد رفع این اتهام خطاب برسولش می فرماید: فَذَكِّرْ فَما أَنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِكاهِنٍ وَ لا مَجْنُونٍ (2) ویا درآیه دیگر می فرماید وَ لا بِقَوْلِ كاهِنٍ قَلِيلًا ما تَذَكَّرُونَ"(3) در اين جمله كهانت بودن قرآن و كاهن بودن رسول خدا (ص) انكار شده است، :سپس بعد از آنكه بیان می فرماید قرآن نه قول شاعر است و نه قول كاهن پس اين قرآن قول كيست ميفرمايد:تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمِينَ (4

در تفسیر نمونه این مطلب آمده:كهانت غيب گوييهايى بود كه گروهى به ادعاى خود ارتباط با جنيان داشتند(5)

پس کهانت و کاهن بودن از مقوله غیبگویی و ارتباط با جن می باشد که بخصوصه ،در شریعت اسلامی از آن نهی شده و این مطلب هیچ ارتباطی با طی الارض که از مقوله حرکت است ندارد ،ما در قرآن کریم بعضی از آیاتی را داریم که اشاره به طی الارض کرده مانند جریان آصف برخیا وزیر حضرت سلیمان علیه السلام و آوردن تخت بلقیس در کمتر از چشم به هم زدن از سرزمین سبا به سمت فلسطین اشغالی که در سوره نمل به این مطلب اشاره می شود. و هیچ نهیی از آن نشده است.

البته قدرت بر طی الارض داشتن دلالتی بر پاک بودن و طهارت روحی صاحب آن مقام نمی کند بلکه این قدرت،مقامی استکه با ریاضت،چه شرعیه و یا مانند بعضی از مرتاضان هندی با ریاضت های غیر شرعیه به دست می آید.در واقع ما باید بین تقویت نفس و تزکیه نفس فرق قائل شویم که هر نفس تزکیه شده و طاهری قوی می باشد ولی هر نفس قوی ای،طاهر نمی باشد. لذا حق تعالی در سوره شمس بعد از یازده قسمی که می خورد می فرماید قد افلح من زکاها و نمی فرماید قد افلح من اقواها.
موفق باشید

پی نوشت:
1-المفردات فی غریب القرآن ج1ص728
2-طور29
3-الحاقه،42
4-الحاقه،43
5-گزیده تفسیر نمونه،ج4ص296

باسمه تعالی

اولا:بنده کهانت را منحصر در غیب گویی نمی دانم بلکه تعریف لغوی و اصطلاحی این مقوله،این معنا را اثبات می کند :

شیخ مرتضی انصاری در مکاسب نوزدهمین مسئله را اختصاص به حرمت کهانت داده و می فرماید:

از نهایه ابن اثیر حکایت شده « کاهن » کسی است که از کائنات وحوادث آینده خبر میدهد ...
واز علامه در قواعد نقل است که : کاهن کسی است که برای وی صاحب رایی از اجنّه بوده که برایش اخبار را بازگومیکند

علامه حلی در تذکره گوید : وکذا یحرم تعلم الکهانة وتعلیمها والکاهن هو الذی له رئیّ من الجن یاتیه بالاخبار (1)

شهید ثانی در مسالک گوید : کهانت : عمل یوجب طاعة بعض الجانّ له واتباعه له ؛ بحیث یاتیه الاخبار الغائبة "
کهانت ؛ عملی است که باعث میشود تا جنّ تابع او شده وبرایش از مغیبات خبر آورد .

مرحوم علامه مجلسی کهانت را اینگونه تعریف کرده اند:كهن يكهن كهانة مثل كتب يكتب كتابة إذا تكهن و الحرفة الكهانة بالكسر و هي عمل يوجب طاعة بعض الجان له بحيث يأتيه بالأخبار الغائبة و هو قريب من السحر(2)
در روایات هم اگر کلمه کاهن و کهانت را ملاحظه بفرمایید ،بحث از خبر دادن امور غیبی است و هیچ اشاره ای به انواع کهانت نشده و اصلا طی الارض را نوعی از کهانت ندانسته اند.
ثانیا:سوال جنابعالی از رابطه بین کهانت و طی الارض بود که جواب عرض کردم و از انواع کهانتی که نویسنده ادعا کرده در کتاب شهید اول موجود است ،توضیحی نخواستید .ولی در عین حال عرض می کنم عبارت مرحوم شهيد اول (ره) در باب مکاسب کتاب «دروس» این است: «تحرم الکهانة و السّحر، بالکلام و الکتابة و الرّقية و الدّخنة بعقافير الکواکب و تصفية النّفس». ولی این مطلب هیچ ارتباطی به این ندارد که طی الارض را کهانت حساب کنیم.بلکه صحبت از این است که کهانة از هر طریقی که باشد حرام است و بحثی از انواع کهانت نیست.

پی نوشت:
1-ج1ص583 2
2-بحارالانوار،ج55،ص259

باسمه تعالی
بهترین دلیل بر اینکه افراد غیر معصوم با تزکیه نفس خود به مقام طی الارض رسیده اند جناب آصف برخیا وزیر و خواهر زاده حضرت سلیمان(ع) است

قَالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ أَنَا ءَ‌اتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَ نْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ فَلَمَّا رَءَ‌اهُ مُسْتَقِرًّا عِنْدَهُ قَالَ هَذَا مِن فَضْلِ رَبِّي .(1)

آن كس كه از علم كتاب بهره‏ اى داشت گفت: من، پيش از آنكه چشم بر هم زنى، آن را نزد تو مى‏آورم. چون آن را نزد خود ديد، گفت: اين بخشش پروردگار من است.و قطعا او از طریق شرعی به این مقام رسیده است چون او انسان متشرع و وصیّ جناب سلیمان بوده است(3)
پی نوشت:
1-نمل،آیه40
2-المیزان،ج15،ص517

باسمه تعالی
اگر منظورتان از( مثل ما)غیر معصومین است باید عرض کنم :

بهترین دلیل بر امکان یک شی وقوع آن امر است (ادلّ دلیل علی امکان الشیی وقوعه)
در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده است:
یکی از مطالبی که در مورد اصحاب خاص امام زمان علیه السلام، موقع ظهور حضرت وارد شده مقام طی الارض داشتن آن اولیای الهی است که با بندگی و عبودیت در ردیف اصحاب خاص حضرت قرار می گیرند و موقع ظهور حضرت عجل الله تعالی فرجه الشریف در حالی که امام علیه السلام در کنار خانه خدا بین رکن و مقام ایستاده و جبرئیل در مقابل اوست و ندای ظهور و بیعت را می دهد آن شیعیان خاص با مقام طی الارضی که دارند خود رابه حضرت می رسانند و بیعت می کنند.
[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic]
ِ يُنَادِي الْبَيْعَةَ لِلَّهِ فَيَصِيرُ إِلَيْهِ شِيعَتُهُ مِنْ أَطْرَافِ الْأَرْضِ تُطْوَى‏ لَهُمُ‏ الْأَرْضُ‏ حَتَّى يُبَايِعُوهُ(1)[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic]
پی نوشت:
1-روضة الواعظین وبصیرة المتعظمین،ج2،ص263
[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic]

بسم رب الشهداء
با سلام و عرض ادب خدمت جناب استاد سمیع
نقل از سایت "اسلام کوئست"

درباره ی حقیقت «طی الارض» و تبیین مفهوم و تحلیل عقلانی آن، از سوی دانشمندان نظریات گوناگونی ارائه شده است. یکی از آن نظریه ها، نظریه­ی "اعدام و ایجاد" است که از ناحیه محی الدین بن عربی ابراز شده و بزرگانی نیز آن را پذیرفته­اند. طبق این نظریه، شخص خود را در مکان مبدأ «اعدام» و در مکان دلخواه «ایجاد» می کند.

اصل این معنا مبتنی بر حرکت جوهری فلسفی یا مسئله­ی تجدد امثال عرفانی است. بر اساس «تجدد امثال» تمام موجودات، اعم از مادی و غیر مادی، و بر اساس حرکت جوهری فقط موجودات مادی، بر خلاف ظاهر ثابت و آرامشان، هر لحظه معدوم گشته و در لحظه ی بعدی با فیض جدید موجود می شوند.
به دیگر عبارت، موجودات دم به دم فیض وجود را از مبدأ هستی دریافت کرده و بدین وسیله استمرار و بقای خویش را تأمین می کنند، به نحوی که اگر برای یک لحظه، فیض وجود از آنها دریغ گردد و این امدادهای پی در پی به آنها نرسد همگی در حالت عدم باقی خواهند ماند.

جهت روشن شدن مطلب، توجه به مثال روشنایی به ظاهر مستمر ولی سیال لامپ برق، مفید است. در این مثال، لامپ برق هر لحظه با دریافت انرژی جدید از مبدأ اصلی روشن می شود و اگر برای یک آن، جریان برق قطع گردد و نیروی جدید نرسد، لامپ خاموش می شود و فضا در تاریکی فرو می رود.

به تعبیر بهتر، لامپ برق هر لحظه و هر آن، به اقتضای تاریکی ذاتی خود، خاموش گشته و در آن و لحظه­ی بعدی با دریافت انرژی جدید روشن می شود و بدین ترتیب، روشنایی به ظاهر مستمر آن ادامه می یابد ولی چون که این خاموش شدن، سریع صورت می گیرد ما آن را احساس نمی کنیم بلکه روشنایی لامپ را یک روشنایی ثابت تلقی می نماییم.

موجودات عالم نیز همین گونه اند؛ در هر لحظه معدوم می شوند و در لحظه ی بعد، با فیض جدید موجود می شوند ولی از آن رو که این موجود و معدوم شدن، سریع محقق می شود آن را احساس نمی کنیم، بلکه وجود اشیا را یک وجود ثابت و مستمر می بینیم.

حال، انسانی که بر «طی الارض» قدرت دارد، در حقیقت، ظرف «ایجاد» خود را از ظرف «اعدام» خویش جدا می سازد و در یک آن، خود را از نقطه ای به نقطه مورد نظر، بدون آنکه در دیگر موجودات تحولی رخ دهد و ملاک های مکانی و زمانی آنها تغییر کند، منتقل می سازد.

این انسان اگر «طی الارض» هم نمی کرد، هر آن و هر لحظه در حال اعدام و ایجاد بود، وقتی هم که چنین می کند باز هم اعدام و ایجاد می شود لکن با این تفاوت که ظرف ایجادش با ظرف اعدامش فرق می کند.

پیش تر در همان مکان که «اعدام» می شد، ایجاد می گشت ولی حالا که طی الارض کرده، در مکان مبدأ «اعدام» و در مکان دیگری «ایجاد» می شود.
این خلاصه ی تحلیلی است که می توان از «طی الارض» بر اساس نظریه ی محی الدین بن عربی ارائه کرد.[1]

طبق نظریه­ی دیگر، طی الارض عبارت از این است که انسانی در اثر قدرت روحی عالی و بالا و در اثر ریاضت و مجاهدت با نفس، صاحب روح قوی شود و بدن او همرنگ روح و تابع روح او گردد و همان گونه که برای روح، سیر و سلوک با سرعت زیاد و اشراف بر حقایق عالم امکان دارد، بدن نیز در تمام عوالم با سرعت زیاد انتقال یافته و حرکت کند.

طی الارضی که برای اولیای الهی تحقّق پیدا می کند در اثر تهذیب روح و ریاضات شرعیه ای است که در اثر آن، بدن همرنگ با روح خواهد شد. لذا همان گونه که برای روح قوّتی هست برای بدن نیز آن قوّت خواهد بود.
جسم خاک از عشق بر افلاک شد کوه در رقص آمد و چالاک شد[2]

[1]. پرسشها و پاسخهای دانشجویی، محمدرضا کاشفی، ص 11؛ عرفان وتصوف ، ص 145و146.
[2]. ارمغان آسمان، سید یوسف ابراهیمیان، ص 525.

و در ادامه...

چگونگی تحصیل طی الارض را نمی توان در ضمن چند صفحه نگاشت ولی چند نکته را به صورت اختصار اشاره می­نمائیم:

1. حقیقت «طی الارض» از امور خارق العاده و غیر عادی است؛[1]
و طی الارض یعنی در لحظه ای به هر جای زمین رفتن.[2]
و کسی قادر بر انجام آن است که دارای قدرتی مافوق طبیعی باشد و بتواند سلسله علل طبیعی را در تحت قدرت خود درآورد.[3]

2. تحصیل قدرت مافوق طبیعی و به تسخیر در آوردن سلسله علل طبیعی و به اصطلاح قدرت یافتن بر تصرف در ماده ی کائنات نیازمند به کسب مقدماتی است که مهمترین آنها تحصیل معرفت نفس است؛ یعنی، به آن درجه ای از درک و علم برسد که بداند

اولاً: نفس او و همه موجودات ماسوی الله هیچ استقلال وجودی و افعالی ندارند و در این عالم مستقلاً کاره ای نیستند و هیچ حرکت و فعلی بدون اراده و مشیت و اذن خداوند تحقق نمی یابد.

ثانیاً: نفس انسانی هر چند مستقلاً و از نزد خود چیزی نیست و قدرت بر انجام فعلی ندارد ولی به اراده و مشیت و اذن خداوند، قوه و استعداد آن را دارد که محل تجلی و ظهور اسما و صفات و افعال حضرت حق گردد و می تواند جامع ترین مظهر ذات متعالی حق گردد.

3. دست یابی به مقام مظهریت خداوند و فعلیت یافتن این قوه و استعداد، از یک طرف منوط به پاک سازی و پالایش درون انسان از آلودگی هاست. یعنی افکار و خیالات باطله و انگیزه های نادرست و افعال ناروا را از ساخت وجود خود پاک سازد؛ و از طرف دیگر منوط به آلایش و آرایستگی به خصال نیک است؛

یعنی، حقیقت وجود و قلب و روح خود را به صفات الهی متصف کند و افکار و انگیزه ها و افعال خود را به صفات حمیده آراسته گرداند و نفس قدسی پیدا کند و به عبارت جامع تر تقرب الی الله پیدا کند. و با این تقرب الی الله، صاحب اسم اعظم خداوند گردد و به ولایت تکوینی دست یابد، که در پرتو آن قدرتی پیدا می کند که می تواند در ماده ی کاینات تصرف کند و تمام موجودات عالم عناصر مقابل روح قوی او تابع و تسلیم خواهند بود و در حقیقت طی الارض، یکی از آثار و ثمرات قدرت روحی و بروز و ظهور نفس قدسی او خواهد بود.[4]

4. راه پالایش ساحت وجودی انسان از آلودگی ها و آلایش به خصال نیک، انجام دستورات شرایع الهی و تطبیق زندگی بر دین خداوند است که توسط انبیای الهی به بشریت هدیه شده است و چهره ی کامل شریعت که به نام دین مبین اسلام است توسط رسول مکرم اسلام(ص) به جامعه ی بشری اهدا شده است.

5. شرایع الهی هر چند چون جنبه ی عمومیت دارد الزامی برای کسب قدرتهای روحی ما فوق طبیعی و عادی ننموده ولی پیشوایان دینی از سوئی با بیان اینکه متون دینی علاوه بر معانی ظاهری دارای باطنی هستند و از سوی دیگر با بیان راه های وصول به مراتب عالی نفس انسانی، افراد مستعد را برای طی نمودن مراحل سیر و سلوک ترغیب و تشویق نمودند که ما در اینجا به نقل حدیث معروف قرب نوافل که از احادیث قدسی است، اکتفاء می کنیم:

رسول خدا(ص) می فرمایند: «خداوند فرمود: اظهار دوستی نکرد بنده ی من به چیزی دوست داشتی تر از آنچه واجب کردم بر او و او با نوافل به سوی محبت من می آید تا اینکه من نیز او را دوست بدارم. پس هنگامی که او را دوست بدارم، شنوایی او می باشم ، آن گاه که می شنود و بینایی او می باشم، آن گاه که می بیند و زبان او آن گاه که سخن می گوید و دست او می باشم آن گاه که ضربه می زند و پای او می باشم آن گاه که راه می رود، هنگامی که به درگاه من دعا کند اجابت می کنم و اگر از من درخواست کند، به او می دهم.»[5]

6. طی مراحل سیر و سلوک انسانی بدون مدد جویی از اهل بیت(ع) ممکن نیست چون اینان واسطه های فیض الهی و سر سلسله عارفان حقیقی اند همانطوری که در زیارت جامعه کبیره آمده است: «خداوند به شما افتتاح عالم کرد و به شما نیز ختم کتاب آفرینش نمود.»[6]

7. به دلیل پیچیدگی پیمودن سیر و سلوک، سالک عارف باید تحت مراقبت استاد کامل متوجه به حق و اهل مکاشفه، بر طبق موازین و قوانینی که شریعت اسلام و رسول اکرم(صلوات الله علیه و آله و سلم) و ائمه ی اطهار(علیهم السلام) مقرر کرده اند وارد مرحله ی سیر و سلوک الی الله شود.[7]

طی این مرحله بی همرهی خضر مکن
ظلمات است،بترس از خطر گمراهی
بی پیر مرو تو در خرابات
هر چند سکندر زمانی

[1] . علامه سید محمد حسین حسینی تهرانی، مهر تابان، صص 182 ـ 183.
[2] . راه روشن (ترجمه ی محجةالبیضاء)، ج1، ص32.
[3] . مهر تابان، صص 182 ـ 183؛ برای آگاهی از حقیقت طی الارض، نک: نمایه ی حقیقت طی الارض.
[4] . سید یوسف ابراهیمیان، ارمغان آسمان(شرح بر کتاب انسان در عرف عرفان علامه حسن زاده آملی)، صص 526 – 534.
[5] . محاسن برقی، ج 1، ص 291؛ اصول کافی، ج 2، ص 352.
[6] . "بکم فتح الله و بکم یختم"، مفاتیح الجنان، زیارت جامعه ی کبیره.
[7] . شرح مقدمه ی قیصری، ص 594 و 595.

http://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa853

بسم رب الشهداء

باسمه تعالی
اولا: اینکه نوشتید او معصوم است،منظورتان کیست ؟اگر مرادتان حضرت سلیمان علیه السلام است اینکه جای بحث ندارد و اگر مرادتان جناب آصف بر خیا است لطفا این ادعا را اثبات کنید چون عصمت تعریف مشخصی دارد.

ثانیا :غیر معصوم اگر چه به همه علم الکتاب راهی ندارد اما به بخشی از آن دسترسی دارد به تعبیر قرآن علم ٌ من الکتاب (1)لذا امام باقر (عليه السلام) فرمودند: اسم اعظم الهى هفتاد و سه حرف است كه آصف بن برخيا تنها با دانستن يك حرف چنين قدرت‏نمايى كرد. (2)

ثالثا: برای اثبات جریان طی الارض افراد غیر معصوم، یک دلیل از قرآن آوردیم و یک دلیل از روایات و اگر شما در این شواهد به دلیل اعجاز معصوم علیه السلام مناقشه می کنید پس آوردن شواهد دیگر برای شما لزومی ندارد چون شما شواهد دیگر را هم با این ادعای بدون دلیل دچار خدشه می کنید .

درحالیکه باید توجه داشت که این استدلال شما که اگر بخواهید طی الارض آصف برخیا را فقط به اعجاز حضرت سلیمان علیه السلام استناد بدهید،این امر دیگر فضیلتی برای آصف برخیا نمی باشد درصورتیکه امام باقر علیه السلام در روایت بالا تصریح می کند که اصف برخیا به دلیل اسم اعظمی که می دانست چنین قدرت نمایی کرد نه فقط به خاطر اعجاز حضرت سلیمان علیه السلام این کار را انجام دادند،و یا در مورد اصحاب خاص امام زمان علیه السلام هم همین طور،این استدلال شما این فضیلت و کرامت را از آنها سلب می کند در حالیکه روایت در صدد بیان یک کرامت و فضیلتی از این اولیای الهی است که آنها قدرت طی الارض را دارند .
پی نوشت:
1-نمل،آیه 40
2-کافی،ج1،ص230

[=&quot]آیا طی الارض کهانت به حساب می آید؟

طی الارض در معنای مشهور آن عنایتی الهی است که به برخی از بندگان صالح خداوند می شود و این توانایی در اختیار آن ها قرار داده می شود ، عامل اصلی این عنایت ،تعبد و بندگی خالصانه است که نوعی ممارست عرفانی بلکه حقیقت سیر و سلوک معنوی است . البته ریاضت های صحیح شرعی هم از همین روند رفتاری محسوب می گردد . و اما این که طی الارض چه تحلیل و تفسیری دارد، از علم و آگاهی ما به دور است، ولی معصومان گرامی لزوماً از چنین قدرتی برخوردار بودند، اگر چه نیازی به استفاده از آن مگر در مواقع خاص نمی‏دیدند.

[=&quot]می‏گویند: برخی از اولیای خدا و افراد مقرب درگاه الهی چون عالمان و عارفان از این قدرت برخوردار هستند، قدرتی که در زمان و مکان ایجاد خلأ نمی‏کند، زیرا زمان امری متصرم و گذرا است و خلاپذیر نیست و یا در مکان تصرفی ظاهری نمی‏کنند، ولی به دلیل قدرت فوق تصوری که دارند، در یک لحظه خود را از مکان و زمان جدا کرده و بعد از سیری که نزدشان شاید به یک چشم برهم زدن باشد، خود را در مکانی دیگر هر چند بسیار دور از مکان اول می‏بینند. اگر طی الارض تفسیر و تحلیلی عادی و مطابق با محدوده مکانی و زمانی مورد فهم ما داشت، حتماً باید مسافتی که طی می‏شد، با زمان خاصی تطبیق می‏کرد . این مسئله با طی الارض که به یک چشم بر هم زدن واقع می‏شود، تناقض می‏یافت. در هر حال "طی الارض" امری غیبی و مکتوم و غیر قابل تفسیر است . فقط افرادی آن را درک می‏کنند که به آن مقام رسیده باشند . ایشان نیز به حکم "هر که را اسرار حق آموختند، مهر کردند و دهانش دوختند" آن را تفسیر نخواهند کرد.
[=&quot]راه رسیدن به اسرار غیبی، مخالفت با هوای نفس و کشیدن ریاضت است نه از راه کهانت.
[=&quot]در پایان ذکر این مطلب مناسب است نکات دقیقی در باره طی الارض در کتاب مهر تابان از قول علامه طباطبایی بیان شده که می توانید مراجعه نمایید.(1)
[=&quot]1.علامه تهرانی، مهرتابان ، ص 377

باسمه تعالی

اولا: کاربر محترم این روایت و امثال آن ناظر به این است که وصايا و كتابها و آثار و معجزات پيغمبران از چندين جهت به پيغمبر آخر الزمان صلى الله عليه و آله و سلم رسيده است و شاهدش همان جمله آخری است که در روایت آمده: ثُمَّ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ: وَ دَفَعَهَا إِلَيَّ بُرْدَةُ.
وَ أَنَا أَدْفَعُهَا إِلَيْكَ يَا عَلِيُّ.

ثانیا:با توجه به اینکه در تفاسیر علمٌ من الکتاب به اسم اعظم تفسیر شده[ (عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتابِ) كلمه من دلالت دارد كه(آصف برخیا) يك جزئى از كتاب كه اسم اعظم الهى باشد دارا بود](1)

پس به این دو روایت دقت کنید تا هم برای شما اثبات شود که اصحاب خاص امام زمان علیه السلام قدرت بر طی الارض دارند ،و هم اثبات شود غیر معصوم به بخشی از علم الکتاب دسترسی دارد
امام محمدتقی {علیه السلام} می فرمایند:

وَ أَوْصَى مُوسَى إِلَى يُوشَعَ بْنِ النُّونِ‏ «8».
وَ أَوْصَى يُوشَعُ إِلَى دَاوُدَ النَّبِيِّ.
وَ أَوْصَى دَاوُدُ إِلَى سُلَيْمَانَ.
وَ أَوْصَى سُلَيْمَانُ إِلَى آصَفَ بْنِ بَرْخِيَا....

روایتی که بیان فرمودید بر این دلالت دارد که هر پیامبری وصی داشته و پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله هم از این موضوع مستثناء نیست؛ شما عصمت را از کجای روایت درآوردید؟
اگر می فرمایید چون حضرت علی علیه السلام معصوم بوده معلوم است که بقیۀ وصی ها هم معصومند، این اول ادعاء است و شما نمی توانید چنین برداشتی از این روایت داشته باشید.
در نهایت این روایت هیچ مستندی برای اثبات عصمت نیست.:Gol:

بسم الله الرحمن الرحیم .

ما این که غیر معصوم علم به بخشی از کتاب داشته باشد را به هیچ وجه نمی پذیریم .

آصف بن برخیا وصی حضرت سلیمان سلام الله علیهما است لذا می بایست مقام عصمت را دارا باشد لذا به آن بخشی از اسم اعظم داده شده است.

اما در رابطه با طی الارض ما دو نوع طی الارض داریم .

یکی متعلق و خاص به معصوم علیه السلام است که غیر آنها آن را دارا نیست و سنخ این طی الارض از تطوی له الارض نیست .

بعضی از اصحاب أئمه صلوات الله علیهم موفق و مفتخر شدند که این نوع طی الارض را از امام معصوم صلوات الله علیه ببینند.

غیر معصوم از سنخ تطوی له الارض است .

امکانش هست کسانی این نوع طی الارض را داشته باشند اما در واقع باید دید از چه کسی گزارش شده من در احوالات بزرگان دین و مذهب تتبع کردم گزارشی ندیدم ولی استقراء کامل نکردم خصوصا این که به هر حال امکانش هست .( دوستان البته نقل می کنند که آقای قاضی رضوان الله علیه داشتند .)

( نا گفته نماند سابقا بنده حتی در امکانش هم تردید می کردم . )

بسم الله الرحمن الرحیم

عذر می خوام تصحیح می کنم عکس گفتم منظورم طی الارض امام معصوم از نوع تطوی له الارض است .

بله در مورد کهانت وکرامت و معجزه با ایشون اختلاف نظر داریم .

واقعیتش من در احوالات مرتاضان هندی و چینی و اقوام دیگر – از باب این که یه زمانی به علوم غریبه و همچنین علوم روحی مثل هیپنوتیزم و نیروی چی و غیره علاقه فراوان داشتم و کار می کردم – زیاد مطالعه کردم ولی یاد ندارم که گفته باشند طی الارض داشته اند.

فکر می کنم مولف کتاب نظرش این باشد که اگر طی الارض از مومن باشد جزو کهانت نیست و اگر از غیر او باشد مثل ساحران کهانت است چون خرق طبیعت است .

از علمای ابرار ما که در مقامات معنویه کسی به پای آنها نمی رسد ( مثل جابر بن یزید یا ابن ابی عمیر رضوان الله علیهم و امثالهم ) طی الارضی گزارش نشده است ولی خب الان یه سری گزارشات شده مثل همین مواردی که آقای سمیع نقل کرده اند.

البته کتابی چون حلیة الاولیاء پر از این امور است که ما اصلا آن را قبول نداریم .

به هر حال طی الارض امر خارق العاده است و اصلا ربطی به کهانت ندارد و در زمان ائمه سلام الله علیهم به خواست ایشان برای بعضی از اصحاب اتفاق افتاده است .

همانگونه که در زمان ظهور به خواست خدای متعال و حضرت حجت صلوات الله علیه اصحاب خاص ایشان با طی الارض شرف یاب می شوند خدمتشون.

و البته برای شیعه آن حضرت سلام الله علیه به طور عموم و به خواست اللهی تطوی لهم الارض می شود که زود به خدمت حضرت برسند و بیعت کنند . ( که البته این طی الارض برای عموم است و ربط به کمال و عبودیت ندارد چون عامه مردم مراد است .)

پرسش:
آیا طی الارض جزء کهانت محسوب می‌شود؟

پاسخ:
توجه به معنی کهانت بهترین دلیل است بر این‌که هیچ ارتباطی بین کهانت و طی الارض نیست:
1-کهانت در لغت: «الکاهن هو الذی يخبر بالأخبار الماضية الخفيّة بضرب من الظّن و العرّاف الذي يخبر بالأخبار المستقبلة على نحو ذلک (1) به معنای کسی است که از روی ظن و گمان خبرهای گذشته و آینده رابیان می کند.» که به این عمل کهانت گفته می شود.»
و کاهن بودن یکی از تهمت هایی بود که مشرکین قریش به پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) می زدند كه جنیان به او خبر مي دهند و اين قرآن كلام جنیان است از آنها اخذ كرده كه حق تعالی در قرآن کریم در صدد رفع این اتهام خطاب برسولش می فرماید:
«فَذَكِّرْ فَما أَنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِكاهِنٍ وَ لا مَجْنُونٍ (2) پس (اى رسول ما، خلق را) متذكر ساز كه به نعمت پروردگارت از جنون و كهانت هيچ در تو نيست‏»

یا درآیه دیگر می فرماید:
«وَ لا بِقَوْلِ كاهِنٍ قَلِيلًا ما تَذَكَّرُونَ"(3) و نه حرف كاهن غيب گوست (گر چه) اندكى از شما مردم متذكر حقايق آن مى‏ شويد»

در اين جمله كهانت بودن قرآن و كاهن بودن رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) انكار شده است، سپس بعد از آنكه بیان می فرماید قرآن نه قول شاعر است و نه قول كاهن پس اين قرآن قول كيست، مي فرمايد: «تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمِينَ(4) بلكه قرآن كلامى است كه از سوى پروردگار عاليمان نازل شده است»
در تفسیر نمونه این مطلب آمده:كهانت غيب گويي هايى بود كه گروهى به ادعاى خود ارتباط با جنيان داشتند(5)
پس کهانت و کاهن بودن از مقوله غیب گویی و ارتباط با جن می باشد که بخصوصه،در شریعت اسلامی از آن نهی شده و این مطلب هیچ ارتباطی با طی الارض که از مقوله حرکت است ندارد ،ما در قرآن کریم بعضی از آیاتی را داریم که اشاره به طی الارض کرده مانند جریان آصف بن برخیا وزیر حضرت سلیمان (علیه السلام) و آوردن تخت بلقیس در کمتر از چشم به هم زدن از سرزمین سبا به سمت فلسطین اشغالی که در سوره نمل به این مطلب اشاره می شود. و هیچ نهیی از آن نشده است.
البته قدرت بر طی الارض داشتن دلالتی بر پاک بودن و طهارت روحی صاحب آن مقام نمی کند بلکه این قدرت،مقامی است که با ریاضت،چه شرعیه و یا مانند بعضی از مرتاضان هندی با ریاضت های غیر شرعیه به دست می آید. در واقع ما باید بین تقویت نفس و تزکیه نفس فرق قائل شویم که هر نفس تزکیه شده و طاهری قوی می باشد ولی هر نفس قوی ای،طاهر نمی باشد. لذا حق تعالی در سوره شمس بعد از یازده قسمی که می خورد می فرماید «قَدْ أَفْلَحَ‏ مَنْ زَكَّاها (6) به‏ تحقيق هركس نفس خود را تزكيه كرد رستگار شده.» و نمی فرماید قد افلح من اقواها.
پی نوشت:
1.راغب اصفهانى، حسين بن محمد، مفردات ألفاظ القرآن‏،ص728، دار القلم- الدار الشامية، بيروت- دمشق‏، 1412 ق‏.
2.طور/29.
3.الحاقه/ 42.
4.الحاقه/ 43.
5.مکارم شیرازی، ناصر، برگزیده تفسیر نمونه، ج 4، ص 296،دار الکتب الاسلامیه، تهران،1382ش.
6.شمس/9.