مسابقه فرهنگی مذهبی تا اربعین حسینی با خادمان حسینی: بخش فرهنگی و رسانه مذهبی

[h=1]مستند شفاعت یا شکایت در سه نسخه[/h]این مطلب را من در دو سه روز گذشته توسایت گذاشتم امیدوارم تو مسابقه شرکت داده بشه.
منبع شفاعت یا شکایت

یادم آمد کربلا را , دشت پرشور و بلا را

گردش یک ظهر غمگین , گرم و خونین

لرزش طفلان نالان , زیر تیغ و نیزه هارا

با صدای گریه های کودکانه , واندرین صحرای سوزان

می دود طفلی سه ساله

پر ز ناله

دل شکسته

پای خسته

باز باران , قطره قطره , می چکد از چوب محمل

دانلود

با سلام و صلوات به پیشگاه مقدس حضرت ولی عصر{عج}

متن ادبی حقیر جهت شرکت در مسابقه:

✜:: قطعه ادبی در مورد محرم ::✜

یا علی مدد

سلام اجتماء -عکس فقط میخایید یا با همراه متن های موضوعه با تشکر

سلام دوستان . برگ سبزی است تهفه درویش /چه کند بی نوا همین داند . اگر مقبولتان افتد من نیز با نثر و نظمی از خودم یاریتان دهم .
فریاد عاشورا در دلی عاشق طنین افکند و در موسم اربعین طلعلع انوار محبت دو دوست متجلی گشت . شکوه این دیدار آنقدر پر صلابت بود که در آستانه ای از رؤیت باصفای مقام یار زیبا ترین نمایش تاریخ را به ظهور رساند . در لابلای رازهای نهفته ی این واقعه ی بی نظیر تاریخ ، یکی از آن همچون چلچراغی در پهنه ی تاریک آن با رخشندگی خویش مجال آرامش را از هر قلب فهیمی می گرفت . آنگاه که دیداری در فضای پر از احساس و تعلق میان عاشق و معشوق چنان رضایتها را جلا می داد که نگارش این رُخداد هرگز بر دوستان و معاندان گران نیامد و توفیق تحزُّن را از هر مقامی منقطع نساخت .
پیامد این زیارت چنان در سیطره ی تاریخ پرتو افکند که به یک نسخه ی بسیار حاذق در آرامش قلب های دلسوخته از هجران یار مبدّل گشت .حبیب در هنگام یافتن محبوب خویش در صورتی که بینا به زیارت چهره اش نیست جز با ورود عطر دل انگیزش بر مشام خسته و منتظرش امکان پذیر نبود . تاریخ بر تارک خونین خویش اینگونه حک نمود که جابر نه با دیده ی سر بلکه با بصیرت دل خود را بر مزار دوست کشانید و جان تشنه ی ملاقاتش را با رضایتی به بلندای عشق سیراب نمود .
بر مشامم میرسد بوی حبیبم زین زمین
آن گل پر پر شده یار غریبم زین زمین

بوی خوش می آید اینک بوی یاری آشناست
چون حسینم خفته اینجا بوستانی با صفاست

دستهایم را مگیرید بوی او خود رهنماست
می کشانم سوی خود او مهربانی باوفا ست

دیده هایم از چه یارب بر حبیبم بسته است ؟
این چه اقبالی بُوَد ایندم نصیبم گشته است ؟

مرقد پاکت بُوَد چون جنّت و مینای من
خاک قبرت توتیای چشم نابینای من

می سپارم گوش جانم بر مزارت ماهرُخم
بر ندارم سر ز خاکت تا ندادی پاسخم

سوختم وقتی شنیدم سر جدایت ساختند
کوفیان مقتول خاک کربلایت ساختند

کاش بودم تا نهم لب بر رگ ببریده ات
تا ببوسم کام عطشان و لب خشکیده ات

شرمسارم چون نکردم یاریت محبوب من
کرد جدا از تو مرا این دیده ی محجوب من