مسابقه فرهنگی مذهبی تا اربعین حسینی با خادمان حسینی: بخش فرهنگی و رسانه مذهبی

I

باز باران با ترانه , با گهرهای فراوان , می خورد بر بام خانه

یادم آمد کربلا را , دشت پرشور و بلا را

گردش یک ظهر غمگین , گرم و خونین

لرزش طفلان نالان , زیر تیغ و نیزه هارا

با صدای گریه های کودکانه , واندرین صحرای سوزان

می دود طفلی سه ساله

پر ز ناله

دل شکسته

پای خسته

باز باران , قطره قطره , می چکد از چوب محمل

من و داغ غمی سنگین چهل روز/ چه ها بر من گذشته این چهل روز

چهل روز است هجران من و تو / که هر روزش مرا چندین چهل روز
مرا جز ضربه های تازیانه / نداده هیچ کس تسکین چهل روز
اسارت/ طعن دشمن/ تهمت دوست / نصیب عترت یاسین چهل روز
در این غم خوب میدانی که باید / چه رنجی برده باشم این چهل روز
تو و راسی پر از خاکستر و غم / من و پیشانی خونین چهل روز

من و بغضی چهل ساله که بی تو/ شکسته در گلویم این چهل روز

منبع عکس: http://hejab14.blogfa.com/

منبع مطلب: شعر یک مداحی(زمینه)

با سلام و احترام

مطلبی از هیئت محبین سیدالشهداء (ع) انجمن گفتگوی دینی

[h=3] توصیفی نو و زیبا به سبک 3d max از یاران حسین (ع) و یزید ملعون [/h]

[=arial]بوی یاس می آید
[=arial]پدید آورنده : زهرا رضائیان ، صفحه 35
[=arial]هزار و سیصد و شصت و اندی سال از آن روزی که عاشقان و دلباختگان کوی دوست در سرزمین بلا پروانه صفت به دور شمع وجود سردار عشق جمع شدند و جام وصال دوست را سرکشیدند، می گذرد . هنوز هم هر سال محرم و عاشورا که می آید، سرزمین بلا همچون کربلای سال 61 هجری می شود . هنوز هم غروب دهم محرم که می شود، آسمان در فراق یار می گرید و علقمه از بودن خود در سرزمین عاشقی شرمنده می شود که روزی عباس مشک بر دوش گرفت تا جرعه جرعه عشق را در آن بریزد و عطش را از جگرهای تشنه کودکان بردارد .
[=arial]و عباس، علمدار وفا، نهر علقمه را تا قیام قیامت شرمنده خویش ساخت و عشق را رنگی دیگر بخشید .
[=arial]عباس و عشق، عباس و علقمه، عباس و دست های از تن جدا، عباس و سینه ای پرتیر، با مشکی که سوراخ بر زمین افتاده است . هیهات از این سینه ای که آماج تیرها قرار گرفته است .
[=arial]راه باز کنید، و از برای هر قدمش گل یاسی بر زمین بنهید . ملائک! بال در بال هم بنهید و گستره آسمان را پر کنید; با چشمانی به وسعت اقیانوس ها و اشکی به وسعت باران ها!
[=arial]ای خاک! ای سرزمین کربلا! این جا چه می گذرد؟ حسین عمری سوخته است در شنیدن نام «اخا» از برادرش: «یا اخا ادرک اخاک » و سوز عشق آرام می گیرد .
[=arial]این چه جمعی است که نهر علقمه از آن بر خود می لرزد; سویی رسول الله ... سویی علی ... سویی حسن و فاطمه; حسین می آید . و سرزمین نینوا از شیون ملائک پر می شود: «الآن انکسر ظهری و قلت حیلتی ...»
[=arial]... چه سوزان است غروب روز عاشورا; وای از علقمه ... وای از دست های بر زمین افتاده ... وای از مشک پاره ... .
[=arial]شمیم [=arial]یاس[=arial] :: اسفند 1382، شماره 12 حوزه نت
[=arial]
منبع مطلب:http://www.yaabofazl.blogfa.com
منبع عکس:http://yaspic.ir/wp-content/uploads/2013/06/babol-8.gif