جمع بندی چرا نا امید شدن از خداوند گناه بزرگی است؟

کارشناس بحث: استاد سمیع

باسمه تعالی
باسلام و تشکر از سوالی که مطرح فرمودید:

1-نا امید شدن از رحمت الهی نهی شده است و نشانه کفر است که در قرآن کریم آمده است:« إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكافِرُون»[یوسف،87]؛ « و از رحمت خدا مأيوس مشويد، زيرا تنها كافران از رحمت خدا مأيوس مى‏شوند» چون نا امیدی از رحمت الهی یعنی باور به اینکه در عالم، دیگر کسی نیست که مشکل مرا حل کند و یا کمک کند که گره از کار من باز شود. آنچه این باور را به کفر تبدیل می کند نفی خدا و قدرت او در این باور است؛ نیازی هم نیست که حتما به زبان جاری شود ، همین که این شخص در دل، اصل وجود خدا و یا شأنی از شئون خدایی او مانند قدرت و رحمت را منکر شود کافر است. در حالیکه حق تعالی فیاض علی الاطلاق و قادر مطلق است و چون لازمه نا امید شدن از رحمت الهی چنین امری است لذا نا امیدی از رحمت الهی نهی شده است .

2-اینکه حضرت زکریا علیه السلام طلب نشانه می کند به این جهت بوده که او «مى‏خواست در اينجا ايمانش به مرحله شهود برسد و همانند ابراهيم كه ايمان به معاد داشت و تقاضاى شهود مى‏كرد مى‏خواست به چنين مرحله‏اى از اطمينان نايل گردد»[1]

3- درمورد سوال دومتان: با توجه به اینکه نا امید شدن از رحمت الهی به تصریح قرآن نشانه کفر است بنابراین حضرت زکریا از چنین نسبتی مبرّا هستند و اینکه در سن پیری از خدا طلب فرزند نمود خواست قدرت حق تعالی را نشان دهد.
4- در مورد سوال چهارم :روشن است که چنین دعایی جایز نیست.
پی نوشت:
[1].تفسیر نمونه،ج2 ص537

پرسش:
1-چرا نا امید شدن از رحمت الهی گناه بزرگی هست؟
2- چطور وقتی خداوند به حضرت زکریا (علیه السلام) اعلان می کند که می خواهد به او فرزندی عطا کند حضرت زکریا (علیه درخواست نشانه ای می کند؟
3-چطور قبل از اینکه حضرت زکریا سالخورده بشوند از خداوند طلب فرزند نکرده بودند؟ مگر ایشان از رحمت الهی نا امید بودند؟
4-چطور پیامبر الهی به وحی شک می کند و از خدا درخواست نشانه ای نیز میکند؟
5- اگر کسی بفهمد که دعا کردن باعث میشود به ایمانش صدمه بخورد،آیا باز هم اجازه دعا کردن دارد؟

پاسخ:

1-نا امید شدن از رحمت الهی نهی شده است و نشانه کفر است که در قرآن کریم آمده است:« إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكافِرُون (1) و از رحمت خدا مأيوس مشويد، زيرا تنها كافران از رحمت خدا مأيوس مى‏شوند» چون نا امیدی از رحمت الهی یعنی باور به اینکه در عالم، دیگر کسی نیست که مشکل مرا حل کند و یا کمک کند که گره از کار من باز شود. آنچه این باور را به کفر تبدیل می کند نفی خدا و قدرت او در این باور است؛ نیازی هم نیست که حتما به زبان جاری شود ، همین که این شخص در دل، اصل وجود خدا و یا شأنی از شئون خدایی او مانند قدرت و رحمت را منکر شود کافر است. در حالیکه حق تعالی فیاض علی الاطلاق و قادر مطلق است و چون لازمه نا امید شدن از رحمت الهی چنین امری است لذا نا امیدی از رحمت الهی نهی شده است .

2-اینکه حضرت زکریا علیه السلام طلب نشانه می کند به این جهت بوده که او «مى‏خواست در اينجا ايمانش به مرحله شهود برسد و اصلا بحث شک مطرح نبوده همانند حضرت ابراهيم علیه السلام كه ايمان به معاد داشت و تقاضاى شهود نمود، چون مى ‏خواست به چنين مرحله‏ اى از اطمينان نايل گردد.(لیطمئن قلبی)»(2)

3-درمورد سوال دومتان: با توجه به اینکه نا امید شدن از رحمت الهی به تصریح قرآن نشانه کفر است بنابراین حضرت زکریا از چنین نسبتی مبرّا هستند.
4-اینکه در سن پیری از خدا طلب فرزند نمود، خواست قدرت حق تعالی را نشان دهد.
5-در مورد سوال پنجم، روشن است که چنین دعایی جایز نیست.
پی نوشت:
1.یوسف/87.
2.مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه،ج2 ص،537، دارالکتب الاسلامیه، تهران،1371ش.