جمع بندی علت حرام بودن رقصیدن شوهر برای همسر

[=arial]با سلام.من به تازگی به مساله ای برخوردم.اینکه رقصیدن زن برای شوهر جایز است( اونم با شرایطی!!!) ولی رقصیدن شوهر برای همسر جایز نیست(حرام است):Moteajeb!:میشه بفرمایین:

علت حرام دونستن رقص مرد برای همسر و یا برای همدیگر چیه؟

[=arial]ممنون.ولی به جواب مورد نظرم نرسیدم.منظورم اینکه که چرا شوهر حق ندارد در خانه خودش بدون اینکه نفر سومی باشد با همسرش برقصد؟چگونه است که شوهر میتواند با او رابطه جنسی داشته باشد ولی رقصیدن با همسرش حرام است؟(نمیگم جلو دیگران منظورم اینه که زن و شوهر دونفر با هم برقصند بدون اینکه کس دیگه ای باشه)

به نظر می آد این مرد نباید اینجور باشد اهل رقص بازی و زشت است باید مثل مرد باشد اگر اینطوری کنن بی ارزش بی عقل نشون میده و ظاهر بیماری شهوت و اهل فساد پدیدار میشه گرچه این اهل نباشد خب ظاهر میشه .... همه فکر دارن -- اول که گفتم مرد که باید مرد باشد نه اینجور ممکن است مرد بودن بی اثر کند ---------- اگر غلط است انتقاد کنید ----------------- شما فکر کن مرد باید چه جور باشد یعنی منظم و ترسو نباشد و... خودتون فرضی کنین و این رقص بازی ها مزخرف باید اینجور باشد به نظرم اینکارش برابر است مشاهده به فیلم های ماهواره نامناسب شهوتی استغفر الله

این گونه کارها ‌از نظر زیان‌های ‌فردی ‌و اجتماعی‌، باعث ‌گناهان ‌فراوان ‌می‌شود. رقص و مانندآن ‌سهم ‌بزرگی ‌در به ‌وجود آوردن‌ ناپسندی ها و پلیدی‌ها دارد. ‌اجتماع‌ را به ‌فساد و انحراف ‌می‌کشاند. ‌مخصوصاً در محافل‌ مختلط ‌، مهیّج ‌شهوت ‌و هوس ‌است‌. باعث ‌شهوت‌رانی ‌و عشق ‌بازی ‌و اعتیاد به آن ‌می‌شود . جامعه ‌را دچار گناه ‌و لغزش‌های ‌فراوان ‌می‌کند.
انسان را به لهو و لعب و عیّاشی و‌ بی بند و باری سوق می‌دهد . باعث تزلزل اعتقادات مذهبی و لاقیدی می‌شود.
جای تردید نیست که ‌سعادت، ‌یاد خدا است ‌که ‌مایه‌ حیات ‌و اطمینان ‌قلب ‌می‌شود. کارهای‌ غفلت ‌آور در اسلام ‌ناروا قلمداد شده ‌،رقص ‌و مجالس ‌لهو و لعب ‌نقش ‌مؤثری ‌در غفلت ‌از خدا دارد.

ممنون از مطالبی که نوشتین ولی
دوستی که سوال پرسیده علت تفاوت داشتن حکم ها برای زن و مرد رو خواستن بدونن! من که نمیدونیستم چنین چیزیو ولی چرا رقص زن برای شوهر اشکال نداره ولی رقص شوهر برای زن اشکال داره؟!
این مواردبی که گفتین میتونه هم برای مرد هم زن ایجاد بشه.

[=arial]در ضمن پاسخگوی محترم.منظورم دیدن و رقصیدن با زنان محرم یا نامحرم دیگر نیست.مساله اینه که چرا زن و شوهر نمیتونن برای همدیگه حرکت موزون (نه مثل دیوونه ها یا رقص های آنچنانی بلکه بسیار آرام و یه چیزی مثل رقص کلاسیک)داشته باشن.در ضمن باید توجه داشته باشین که منظورم زن و شوهره ، اونم نه جلوی بقیه در خلوت خودشون.لطفا جواب بدین

آنچه كه براي ما مهم است، تعبد و عمل كردن به وظايف شرعي است ، نه اين كه دنبال علت و فلسفه احكام باشيم.

فقط رقص زن براي شوهر و برعکس آن هم بدون آلات لهو اشکال ندارد.

اسلام‌ چیزی ‌را بدون ‌جهت ‌حرام ‌نمی‌کند. رقص ‌چون ‌از جهات‌ مختلف ‌زیان ‌بخش‌است‌، در اسلام‌ تحریم شده است‌.
پیامبر (ص‌) فرمود: خدا مرا به ‌رسالت ‌بر انگیخته است ‌تا برای ‌مردم‌ جهان ‌رحمت ‌باشم ‌. آنان ‌را به‌ سوی ‌سعادت‌ راهنمایی ‌کنم‌. خدا فرمان ‌داده ‌که کارهای‌ جاهلیّت ‌را براندازم‌. (7)

علت حرام دونستن رقص مرد برای همسر و یا برای همدیگر چیه؟

یک زمانی هم می‌گفتند: «در شأن مرد نیست که با بچه‌ش مهربونی کنه؛ با زنش عشق بازی کنه! مرد باید بوی عرق بده؛ صداش همیشه بلند باشه» اینا در شأن یه پهلوونه.

واقعا؟کی و کجا اینو میگفتند؟

تقریبا از علمای تقلید مثل همین تاپیک وقتی علت یه حکم رو میپرسی همین جواب کارشناس محترم تاپیک رو میدند.
حداقل روایاتی که میگه رقصیدن زن برا شوهرش حلاله اما برعکسش حرامه رو اعلام کنین یا بگین این حکم رو از کجا استخراج کردین

[=arial]با سلام.من به تازگی به مساله ای برخوردم.اینکه رقصیدن زن برای شوهر جایز است( اونم با شرایطی!!!) ولی رقصیدن شوهر برای همسر جایز نیست(حرام است):Moteajeb!:میشه بفرمایین:

علت حرام دونستن رقص مرد برای همسر و یا برای همدیگر چیه؟

اگر نه این بود که سجده بر غیر خدا حرام گردید دستور میدادم که زنان بر شوهرانشان سجده کنند! پس میفهمیم که چقدر خواست شوهر مهمه .

این سخن، آیا پایه‌ی قرآنی دارد؟
آیا جایی از قرآن گفته است که در مورد کارهایی که به شما گفته می‌شود، فکر نکنید و همانند فرشتگان از روی اجبار انجامش دهید؟
یا اینکه، جای‌جای قرآن آمده است: «این قرآن را فرستادیم؛ باشد که در آن اندیشه کنید».
«تنها خردمندان (آن‌هایی که در آفرینش آسمان و زمین می‌اندیشند) از قرآن پند می‌گیرند».
«قل هاتوا برهانکم؛ ان کنتم صادقین: بگو دلیل برای سخنتان بیاورید؛ اگر از راست‌گویانید»
«آیا نمی‌اندیشید؟»
«آنان همچون الاغی هستند که کتاب‌های زیادی را بر گرده‌ی خود حمل می‌کنند» زیرا آن‌ها نمی‌دانند که آن کتاب‌ها چیست و چرا دارند حملش می‌کنند

شخصی که جایگاه دستور دادن به ما را دارد به ما دستوری میدهد، به نظر شما کدام یک از این دو حالت به اطاعت از او نزدیکتر است؟

- نمیفهمم چرا باید این کار را بکنم ولی چاره‌ای نیست و باید اطاعت کنم!
- میفهمم چرا این دستور را داده اند، دستور خوب و به جایی است، اطاعت میکنم!
هر دو اطاعت است، اما گزینه‌ی اول به مفهومِ «اطاعت از آن شخص» نزدیکتر است، اطاعت به معنی مطلق آن، در حالیکه دومی اطاعت مشروط است به این شرط که خود شخص هم با دستور داده شده موافق باشد یا لااقل درکی از دلیل پشت آن دستور داشته باشد. اولی اطاعت کورکورانه است و دومی اطاعت مسئولانه ...
اما همه چیز رنگ دیگری به خود میگیرد اگر کسی که به ما دستوری را میدهد خداوند باشد، کسی که همه چیز را میداند و اشتباه در دانسته‌هایش راه ندارد. نه تنها هر چه میداند درست است و اشتباه در آن راه ندارد که میتوان به جر‌أت گفت امکان ندارد که مطلبی به ذهن کسی از عقلای عالم برسد و این مطلب از ذهن خالق او دور مانده باشد، و حتی باز هم بیشتر میتوان گفت که امکان ندارد که چیزی باشد و خداوند به آن علم نداشته باشد یا راهی موجود باشد و آن راه از نظر خداوند دور مانده باشد:
... یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ ۖ وَلَا یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ ... - سوره‌ی بقره، آیه‌ی ۲۵۵
... علم او محیط است به آنچه پیش نظر خلق آمده و آنچه سپس خواهد آمد و خلق به هیچ مرتبه از علم او احاطه نتوانند کرد مگر به آن میزان که او خود بخواهد و اجازه دهد ...

چنین کسی که عالم مطلق است و خطا در علم او راه ندارد اگر دستوری دهد که حکمت آن را نفهمیم برخورد مسئولانه با دستوراتش اطاعت بی‌چون و چرا از اوست، چون اطاعت نکردن از او بدون شک اشتباه خواهد بود. مثال برای دعوت به اطاعت بی چون و چرا از خداوند در آیه‌ی زیر آمده است که بیان میکند دستورات خداوند همه حکیمانه‌اند اگرچه شما عکس حکمتهای خداوند را در ذهن خود پرورانده باشید:
کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْقِتَالُ وَهُوَ کُرْهٌ لَکُمْ ۖ وَعَسَىٰ أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئًا وَهُوَ خَیْرٌ لَکُمْ ۖ وَعَسَىٰ أَنْ تُحِبُّوا شَیْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَکُمْ ۗ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ - سوره‌ی بقره، آیه‌ی ۲۱۶
حکم جهاد بر شما مقرّر گردید و حال آنکه بر شما ناگوار و مکروه است، لکن چه بسیار شود که چیزی را مکروه شمارید ولی به حقیقت خیر و صلاح شما در آن بوده، و چه بسیار شود که چیزی را دوست دارید و در واقع شرّ و فساد شما در آن باشد، و خدا (مصالح امور را) میداند و شمایید که نمیدانید

با این حال در دین بسیار توصیه شده است به تحقیق برای شناخت حکمتهای بزرگ و کوچک پشت دستورات خداوندی. این کار دو مزیت عمده دارد، اول اینکه کم‌کم دیدگاه خود به جهان را بر دیدگاه خداوند نسبت به مخلوق خود منطبق میکنیم و این نگاهمان به جهان را پخته و واقعی میگراند و همه‌جانبه،‌ و دوم اینکه با قانع کردن خود در حین اطاعت از خداوند سختی کمتری را برای اطاعت از فرامین او متحمل میشویم و با شبهات مطرح شده از طرف دشمنان قسم خورده‌ی راه هدایت نیز کمتر پایمان میلغزد ...

با وجود اینها هنوز عده‌ی گاهی زیادی هستند که برخورد مسئولانه با دستورات خداوند را هم هنوز به همان صورت اطاعت مشروط تصور میکنند، آنها نماز نمیخوانند مگر اینکه حکمت آن را درک کنند، به واجب بودن قرائت نماز به زبان عربی ایراد میگیرند و با اِعمال علم خود به مسأله‌ میگویند فرقی ندارد و وقتی هدف ذکر خداست میتوان به هر زبانی این مهم را انجام داد، به ظواهر دین ایراد میگیرند و میگویند اصل باطن است و انسان باید دلش صاف باشد یا به قول مشهور «می بخور، منبر بسوزان، مردم آزاری نکن»، زیر بار حجاب نمیروند و آنرا اسارت و محدودیت زن می‌پندارند و لااقل حد حجاب را خودشان تعیین میکنند و خلاصه گردن به زیر دستورات خداوند خم نمیکنند مگر آنکه قبل از آن خودشان حکمت آنرا فهمیده باشند یا به هر جهت به آن راضی باشند، به منفعتی یا مصلحتی. چنین افرادی حتی گاهی که دستورات خداوند را قبول ندارند جسورانه نیز به زبان تمثیل میگویند که حتی اگر خود خداوند هم به روی زمین بیاید و به آنها بگوید که فلان کار را بکنند باز تا عقل و علم خودشان آنرا تأیید نکند انجامش نمیدهند. آنها نظرات خود یا توده‌ی جامعه‌ی خود و یا نظرات اندیشمندان جوامع بشری را هم‌ردیف نظرات خداوند قرار میدهند و گاهی هم خود دست به انتخاب بین آنها زده و نظر آنها را برتر از نظرات خداوند برشمرده و به آنها ترجیحشان میدهند. اما آیا این بدین معنی نیست که ما خود یا دیگرانی مثل خود را در حکم شریک خداوند قرار داده‌ایم با آنکه حکم تنها ازآن خداست؟
... إِنِ الْحُکْمُ إِلَّا لِلَّهِ ۚ أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیَّاهُ ۚ ذَٰلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَلَٰکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ - سوره‌ی یوسف، آیه‌ی ۴۰
... حکم نیست مگر برای خدا، فرمان داده است بر آنکه نپرستید مگر فقط او را، این است آیین استوار ولیکن اکثر مردم بر آن علم ندارند

آیا پس از ایمان آوردنمان به خداوند به او مشرک شده‌ایم؟ آیا اگر زمانی هم در حکمی از دستور خداوند تبعیت میکنیم میتوانیم مطمئن باشیم که با این کار داریم خداوند را اطاعت میکنیم (چون شاید اگر حکمت این دستور را نمیفهمیدیم با وجودیکه هنوز هم دستور خدا میبود اطاعتش نمیکردیم)؟ آیا اطاعت از خود را مقدم بر اطاعت از خداوند کرده‌ایم؟ آیا تا کنون اصلاً خداوند را اطاعت کرده‌ایم؟ آیا ما خداپرست هستیم؟ آیا در عمل خداوند را خداوندی قبول کرده‌ایم؟

منظور از آیه‌ی ۳۳ سوره‌ی محمد (صلی الله علیه و آله):
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَلَا تُبْطِلُوا أَعْمَالَکُمْ
ای کسانی که ایمان آورده‌اید، اطاعت کنید خداوند را و اطاعت کنید صاحب رسالت او را، و اعمال خود را باطل و ضایع نگردانید

کدام اطاعت است، اطاعت مشروط یا کورکورانه؟ آیا در این آیه جایی برای «اطاعت از خود» گذارده شده است یا اطاعت از خود نیز به ضایع شدن اعمال منجر میشود؟ الأَعمالُ بِالنِّیات ...

اگر دانستیم خدایی وجود دارد و او را در جایگاه خداوندی قبولش کردیم، دیگر اطاعت مشروط حکم اطاعت نکردن را دارد و شرک است. تنها سؤال درست در این باره و از این به بعد این است که از کجا میتوان مطمئن شد که دستور رسیده به ما همان دستور خداوند است؟ این سؤالی است که میشود در موردش بحث کرد، باید که هر کسی در موردش تفکر کند و تنها مراقب باشد که اگر برایش اثبات شد که دستور رسیده به او از ناحیه‌ی خداوند است دیگر نباید به سادگی از آن بگذرد ...

منبع: اینجا

[=arial]کارشناس عزیز.به قول شاعر:تو مو می بینی و من پیچش مو:Nishkhand:ببخشید شما از این همه حرف بنده رقص کلایسکشو فهمیدین:Esteghfar:(یه وقت ناراحت نشینا شوخی کردم:Gol:[=arial])منظورم اینه که زن و شوهر آیا میتوانند در خلوتشون برای همدیگه برقصن؟نه جلو کس دیگه نه با کس دیگه...فقط و فقط زن و شوهر در خلوت خودشون و واسه همدیگه؟

[=arial]با تشکر از پاسخگوی محترم و گرامی.بنده منظورم از این شعر مطلب مورد نظر خودم بود(خاصیت شعر فارسی اینه که میشه در موقعیت هاو شرایط گوناگون بکار برد) خدای نکرده قصد توهین به روح دانشمند عالی قدر مرحوم الهی قمشه رو نداشتم

این سخن، آیا پایه‌ی قرآنی دارد؟
آیا جایی از قرآن گفته است که در مورد کارهایی که به شما گفته می‌شود، فکر نکنید و همانند فرشتگان از روی اجبار انجامش دهید؟
یا اینکه، جای‌جای قرآن آمده است: «این قرآن را فرستادیم؛ باشد که در آن اندیشه کنید».
«تنها خردمندان (آن‌هایی که در آفرینش آسمان و زمین می‌اندیشند) از قرآن پند می‌گیرند».
«قل هاتوا برهانکم؛ ان کنتم صادقین: بگو دلیل برای سخنتان بیاورید؛ اگر از راست‌گویانید»
«آیا نمی‌اندیشید؟»
«آنان همچون الاغی هستند که کتاب‌های زیادی را بر گرده‌ی خود حمل می‌کنند» زیرا آن‌ها نمی‌دانند که آن کتاب‌ها چیست و چرا دارند حملش می‌کنند
اگر این سخن (حرام بودن رقص) را خدا گفته است، بفرمایید در کجا گفته است؟
هر حکم اسلامی، باید پایه‌ (نه جزییات) قرآنی داشته باشد.
همه می‌دانیم که گاهی از پیامبر درباره‌ی حکمی پرسش می‌کردند؛ ولی وی پاسخی نمی‌داد تا خداوند، پاسخش را بدهد. پس اگر زحمتی نیست، پایه‌ی قرآنی این حکم را بیان بفرمایید.
در مورد این سکته‌ها، کدام مرکز آمارگیری پژوهش کرده است که سکته‌های قلبی، ناشی از رقص بوده است؟!
بی‌زحمت نام آن مرکز و سند آمارگیری‌اش را بگذارید. چون سخن بی‌سند، ارزشی ندارد. من هم می‌توانم بگویم: «رقص، بیماری‌های سرطان، آسم، هپاتیت را درمان می‌کند» اما هنگامی که سخنی مستند نباشد، ارزشی ندارد.
این نیز چنین است؛ کِی و کجا چنین پژوهشی انجام شده است که رقص، چنان پیامدهایی دارد؟
اگر رقص این‌همه آثار مخرب و زیان‌بار دارد، بدون‌شک باید آیه‌های زیادی در مورد حرام بودن آن در قرآن آمده باشد؛ لطف آن‌ها را بیان کنید.
بله اگر خدا چنین سخنی را می‌گفت، می‌شد در موردش چنین چیزی را گفت؛ اما یکی از دلیل‌هایی که مراجع بزرگ ما در مورد آن سخنان تناقض‌آمیزی گفته‌اند، دلیلش این است که خدا و پیامبرش در این مورد چیزی نگفته است.
وگرنه سخن خدا یکی است؛ چرا یکی باید آن‌را حرام بداند، یکی جایز، و دیگری آزاد؟
دیدگاه آیت‌الله سیستانی در این زمینه:

آیا سخنی را که خدا گفته باشد، این‌همه متفاوت است؟

اسلام آیت‌الله بهجت می‌گوید: «مطلقا حرام است».
اسلام آیت‌الله سیستانی می‌گوید: «بدون اشکال است».
به کدام اسلام ایمان بیاوریم؟
یک زمانی هم می‌گفتند: «در شأن مرد نیست که با بچه‌ش مهربونی کنه؛ با زنش عشق بازی کنه! مرد باید بوی عرق بده؛ صداش همیشه بلند باشه» اینا در شأن یه پهلوونه.

باسلام وتقدیر از شما که شعر مرحوم الهی قمشه را چاشنی بحث نمو ده اید .

:Moteajeb!:
:Salam:سلام ....طاعاتتون قبول درگاه حق
ببخشید وسط این حرفا دارم اینو میگم،ولی تا اونجایی که میدونم مصرع«تو مو بینی ومن پیچش مو» از وحشی بافقی هست!!!!

باسلام .
ظاهرا شعر از الهی قمشه ی است

سلام علیکم
من ایشون رو نمیشناسم،سایتشون رو بررسی کردم ولی چیزی ندیدم که حتی آثار وحشی بافقی رو شرح داده باشند اما از اونجایی که شک داشتم سایت جناب بافقی رو هم چک کردم واینو در آثارشون دیدم برای همین مطمءنم این اثر از وحشی بافقی هست.این مصرع مربوط به شعر «مجنون وعیب جو»اثر ایشونه که در کتاب ادبیات پیش دانشگاهی هم اومده:ok:

باسلام .
وآرزوی توفیق تان در شب های پر کت قدر .
مراد من قمشه ی پدر است که مرحوم شده .
نه دکتر حسین قمشه ی که پسر ایشان است .
در هر صورت به گفته طلبه ها :
انظر الی ما قال ولاتنظر الی من قال = به سخن بنگیرید و نه به گوینده .
موفق باشید .
از تاپیک ماه ضیافت هم حتما سر بزنید که برای شما بسیار مفید است .
نظر بدهد تا استفاده شود .

سلام،
بله در قرآن این حرف کارشناس محترم آمده است، همچنین در برخی از امور هم رعایت دستورات اجتماعی خدا مشروع است که در صورت نیاز با اعمال زور همراه باشد (امر به معروف و نهی از منکر) که البته نه تنها امر به معروف و نهی از منکر در قرآن آمده است که مشروعیت اجبار در آن هم بحث عقلی است، در حد وضع قوانین اجتماعی و نظارت بر اجرای آن و تنبیه متخدیان از آن ...
علاوه بر مطالب بالا این آیه هم صریحاً در قرآن آمده که نشان می‌دهد اطاعت از خداوند باید کورکوانه باشد، باید اطاعت کرد چه دوست داشته باشیم و چه نداشته باشیم، چه علت آن را بفهمیم و چه نفهمیم ... چون دستور دهنده مالک ماست و ما بنده‌ی او هستیم و مالک خود نیستیم:
وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّـهُ وَرَ‌سُولُهُ أَمْرً‌ا أَن يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَ‌ةُ مِنْ أَمْرِ‌هِمْ ۗ وَمَن يَعْصِ اللَّـهَ وَرَ‌سُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُّبِينًا [الأحزاب، ۳۶]
و نرسد برای هیچ مرد و زن مؤمنی که وقتی خدا و رسول او حکمی کردند برای او اختیاری [در پذیرش یا سرپیچی] از آن دستور باشد، و هر کسی عصیان خدا و رسول او را بکند پس گمراه شده است گمراهی آشکار
یا علی

باسلام .
مراجع که رقص یاد شده را حرام می دانند آن را از مصادق لهو ولعب دانسته و آن کار را متناسب با مجالس لهو و لعب و عیاشی وعیش ونوش تلقی نموده که در قران از آن گونه امور نهی شده .
شما طبق نظر مرجع تقلید خودت عمل نما.

[=arial]مساله اینه که چرا زن و شوهر نمیتونن برای همدیگه حرکت موزون (نه مثل دیوونه ها یا رقص های آنچنانی بلکه بسیار آرام و یه چیزی مثل رقص کلاسیک)داشته باشن.در ضمن باید توجه داشته باشین که منظورم زن و شوهره ، اونم نه جلوی بقیه در خلوت خودشون.لطفا جواب بدین

[=arial]با سلام.در مساله شماره 1172 استفتائات آیه الله خامنه ای پرسیده شده:"آیا رقص زن برای شوهرش یا مرد برای همسرش حرام است؟" در جواب نیز نوشته شده:"اگر رقص زن برای شوهرش و یا برعکس،همراه ارتکاب حرامی نباشد اشکالی ندارد"
و یا آیه الله سیستانی در پاسخ به سوال "[=arial]حکم رقصیدن برای مردان و زنان چیست؟" فرمودند:"رقص زن برای زنان و مرد برای مردان بنابر احتیاط واجب جایز نیست و تنها رقص زن و شوهر اگر دور از دید دیگران باشد جایز است ."در حالی که آیه الله مکارم شیرازی در توضیح المسائل خود میفرمایند:"[=BMitra] [=arial]تنها رقص زن براى شوهرش جايز است[=BMitra][=arial] و بقيّه اشکال دارد."ویا آیه الله نوری همدانی در پاسخ [=arial]"[=arial]رقص مرد براى مرد و رقص زن براى زن و رقض زن براى محارم خود از قبيل برادر و غيره چه حكمى دارد؟" فرمودند:" اشكال دارد مگر رقص زن براى شوهر."[=arial]پاسخ گوی محترم با توجه به این که در احکام اسلام تضادوجود ندارد و اختلافات در جزئیاته.(در این احکام مراجع به صورت صریح فتوا به حلال یا حرام بودن مسئله دادند)پس میشه بفرمایین چرا تفاوت بین مراجع اینقدر زیاده که عده ای حکمی را حلال و عده ای حرام بدانند.در حالی که همه آن ها مسایل رو از یک جا برداشت می کنند؟!

سپاس از پاسخ شما. بله آیه‌ی سوره‌ی احزاب صراحت لازم را دارد.
اما همانگونه که می‌دانید، برای یک موضوع، تنها یک آیه مورد توجه قرار نمی‌گیرد؛ برای نمونه: بسیاری از آیات قرآن، اشاره به جبری بودن انسان دارند؛ بسیاری هم، اشاره به مختار بودن. نتیجه‌ی این آیه‌ها، چنین می‌شود: «نه جبرِ مطلق و نه اختیار مطلق؛ بلکه چیزی بینابین».
در این مورد نیز چنان است؛ اگر قرار است آدمیان به اجبار سخنان خدا را انجام دهد، چرا در خود قرآن آمده است: «ما قرآن را به عربی فرستادیم؛ باشد که بیندیشید».
جبر و اندیشه، سازگاری‌ای با هم ندارند.
و یا اینکه می‌گوید: «هاتوا برهانکم؛ ان کنتم صادقین» نمی‌شود پیامبر اسلام از دیگران سخنان مستند و مدلل بخواهد، ولی خود او (از طرف خدا) سخنانی بی‌دلیل بگوید! تفسیرهایی که من درباره‌ی این آیه نگاه کردم، همگی به صورت کلی گفته بودند: «سخن بدون دلیل، بی‌ارزش است».
پس در اینجا نیز (همانند جبر و اختیار) باید چیزی بینابین اختیار کرد؛ زیرا در صورت جبری بودن، خیلی چیزها زیر سوال می‌روند.
اگرچه در مورد «حرام بودن رقص مرد» در قرآن گویا چیزی نیامده است؛ و این حکم، پایه‌ی قرآنی ندارد.

رقص در منابع حدیثی و فقهی

تقریبا از علمای تقلید مثل همین تاپیک وقتی علت یه حکم رو میپرسی همین جواب کارشناس محترم تاپیک رو میدند.
حداقل روایاتی که میگه رقصیدن زن برا شوهرش حلاله اما برعکسش حرامه رو اعلام کنین یا بگین این حکم رو از کجا استخراج کردین

مراجع، بدون دلیل و پایه‌ی قرآنی، که نمی‌توانند از خود حکم صادر کنند!
اگر آیه‌ای در این باره هست، بیان بفرمایید.
من مرجع تقلید ندارم. زیرا معنایی ندارد که آدمی تنها از یک نفر آدم ساده که ممکن است گناه کند، تقلید کند.
...
اگر همه‌ی مراجع ما سخنان اسلامی می‌زنند، چرا نشود از همه‌ی آن‌ها کمک (نه تقلید) گرفت؟
چرا می‌گویند تنها می‌شود از یک‌تن تقلید کرد؟
مگر همه‌‌ی مراجع، برپایه‌ی متون اسلامی فتوا نمی‌دهند؟
مگر همگی سخنانشان اسلامی و خدایی نیست؟
پس چرا تنها یکی می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد؟

[=arial]با توجه به این که در احکام اسلام تضادوجود ندارد و اختلافات در جزئیاته.(در این احکام مراجع به صورت صریح فتوا به حلال یا حرام بودن مسئله دادند)پس میشه بفرمایین چرا تفاوت بین مراجع اینقدر زیاده که عده ای حکمی را حلال و عده ای حرام بدانند.در حالی که همه آن ها مسایل رو از یک جا برداشت می کنند؟!

سلام علیکم،
مثال جبر و اختیار را اگر بپذیریم برای درستی باقی استدلال باید در مقابل دستور صریح به اطاعت از خدا و رسولش هم دستور صریحی بیاورید که در آن خداوند فرموده باشد از حکم خداوند تا حکم او را متوجه نشده و معقول نیافته و خلاصه حکمتش را درک نکرده‌اید اطاعت نکنید ... یا اینکه فرموده باشد از هیچ کس اطاعت کورکوانه نکنید اگرچه آن شخص خود خداوند یا رسولش باشد.

البته روی این سخنتان با حقیر نبود ولی پاسخ حقیر هم نظر شخصی است ...
چند سال پیش اگر درست خاطرم باشد عالمی بهم گفتند که اگرچه کسی که مجتهد می‌شود در تمامی ابعاد فقهی به درجه‌ی اجتهاد رسیده و اینطور نیست که مثلاً فقط در بحث نماز یا حج یا جهاد یا کسب‌ها و ... به اجتهاد رسیده باشد، اما با این وجود همانطور که در دانشگاه هم برخی اساتید بیشتر ازبرخی دیگر روی یک موضوع کار کرده‌اند در میان مجتهدین هم ممکن است اینطور باشد که مثلاً یک مرجع تقلید نظرات قوی‌تری در زمینه‌ی حج داشته باشد و یک مرجع دیگر در مسأله‌ی دیگری صاحب‌نظرتر از دیگران باشد ... موضوع فقط اینجاست که خبره را خبره می‌تواند تشخیص دهد نه افراد عامی ... اگر ما خودمان قدرت تشخیص بالایی داشتیم چه بسا انتظار از ما این می‌بود که برای هر بخش از فقه به کسی که صاحب‌نظرتر است رجوع کنیم اما الآن کار بر ما ساده‌تر گرفته شده و اجازه داده شده‌ایم که به صورت عمومی شخصی را به عنوان صاحب‌نظرتر (اعلم) تشخیص دهیم و در تمامی موارد از او دستور بگیریم ...
تقلید هم که شما ظاهراً با عنوانش مشکل دارید فرقی با کمک گرفتن ندارد ... ما اگر صاحب نظر نیستیم عاقلانه این است که اگر از صاحب‌نظری کمک خواستیم (استفتاء کردیم) و او کمکی کرد (نظر علمی خود را در زمینه‌ی شناخت قوانین خداوند داد) از کمک او استفاده کنیم (به آن حکمی که کسی که دین خدا را فهمیده است، یعنی فقیه، تشخیص داده است که حکم خداست عمل کنیم). این را اسمش را می‌گذاریم تقلید، ولی منعی ندارد که شما اسمش را بگذارید گرفتن کمک ... اگر هم خیلی محافظه‌کارتر هستید به عقل جمعی رجوع کنید و به جای یک فقیه به تمامی فقهای حاضر رجوع کنید و بعد در عمل به کمک‌ها و راهنمایی‌های ایشان (فتاوای ایشان) جانب احتیاط را بگیرید ... ولی خوب کار ساده‌ای نخواهد بود و همه از پس آن بر نخواهند آمد.
البته فقها همه بر پایه‌ی متون اسلامی فتوا می‌دهند (بجز استثنائاتی که شایسته‌ی واژه‌ی فقاهت نیستند و در حکم خدا با آنکه به ایاشن رسیده است دست می‌برند به این استدلال که زمانه تغییر کرده است و ... که خلاف همان حکم صریح خداست که اگر حکم خدا به شما رسید دیگر در آن اختیاری ندارید) اما ایشان در مقام کشف احکام خداوند هستند و این خودش در زمان غیبت به صورت یک علم درآمده است که احتمال اشتباه در آن هست ... . وظیفه‌ی ما هم تشخیص کم‌خطاترین (اعلم‌ و عادل و فقیه‌ترین) منبع است و بعد رجوع به آن برای کمترین ضرر و بیشترین سود ممکن در عمل در زمان غیبت.

من هنوز هم سر حرفم هستم
متاسفانه فقها هیچ وقت نمیگن این دستور رو از کجا استخراج کردند
من دلم میخواد بدونم با استفاده از چه روایات یا مستنداتی این دستور که "رقصیدن زن بر شوهرش حلاله اما برعکسش حرامه " به دست اومده؟

شگفت است که شما، آیه‌هایی را که به انسان می‌گوید: «بیندیشید» را، صریح نمی‌دانید! به هر روی، در سوره‌ی فرقان، صراحت لازم دیده می‌شود:
(فرقان/73: والذین اذا ذکروا بایات ربهم لم یخرجوا علیها صماً و عمیاناً): «و آنان کسانی هستند که چون به آیات پروردگارشان تذکر داده شوند کورکورانه به سجده نمی‌افتند».

في روضة الكافي علي بن محمد عن علي بن العباس عن محمد بن زياد عن أبي بصير قال: سألت أبا عبد الله عليه السلام عن قول الله عز و جل وَ الَّذِينَ إِذا ذُكِّرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْها صُمًّا وَ عُمْياناً قال مستبصرين ليسوا بشكاك.

في محاسن البرقي عنه عن ابن فضال عن علي بن عقبة عن أبيه عن سليمان بن خالد قال: كنت في محملي اقرأ إذ نادانى ابو عبد الله عليه السلام اقرأ يا سليمان فانا في هذه الآيات التي في آخر تبارك الى قوله: ثم قرأت: «وَ الَّذِينَ إِذا ذُكِّرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْها صُمًّا وَ عُمْياناً» فقال: هذه فيكم إذا ذكرتم فضلنا لم تشكوا، ثم قرأت: وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ، رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّيَّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ إِمَامًا الى آخر السورة. فقال: هذه فينا.

سلام علیکم مؤمن،
ماشاء‌الله عجب آتش تندی دارید!
در هر صورت دو مطلب را درباره‌ی مطلبتان عرض می‌کنم، اول اینکه این مطلب را بخوانید به نظر کمی منصفانه‌تر می‌آید:
و دوم اینکه بعضیاً در برخی کتب علوم غریبه کلمات عجیبی می‌آیند که حتی خواندن آنها هم کار ساده‌ای نیست، یا برخی از کلمات جنبه‌ی ذکر می‌شوند که به ذکر بودن معروف نیستند ... ممکن است در سلوک تحت نظر استاد بیان این قبیل مطالب اشکالی نداشته باشد اگر استاد لیاقت استادی در عرفان شیعه را داشته باشد، اما بیان عمومی آن برای مردم یک جامعه که در بسیاری از موارد هنوز واجبات و محرمات را چندان جدی نمی‌گیرند آیا جز قطع کردن راه یا ایجاد انحراف است؟
عرفان شیعی را کسی منکر نیست ... ولی عرفان تشیع بعد از شریعت قرار دارد ... اولین گام عرفان درست و غیرانحرافی ترک محرمات و پرداختن به واجبات است ... بعد تازه مستحبات و ذکر جدی می‌شوند و شخص می‌تواند خودش را سالک راه عرفان خدا بداند و چله بگیرد و فلان کند و بهمان کند ... مگرنه کسی که حجابش درست نیست یا رفتارش با والدینش درست نیست یا کنترل نگاه خود را ندارد چنین کسی فرشتگان برش نازل شوند که چه بکنند؟ جبراً به سوی خدا ببرندش؟ یعنی خلاف سنت خدا؟
البته حقیر جسارتی به جناب طیب نمی‌کنم ... ایشان خودشان می‌دانند و خدای خودشان ... ان شاء الله هم قصدشان خیر بوده ... بنده در جایگاهی نیستم که حتی بتوانم در این زمینه نظر بدهم ... اما فعلاً جامعه‌ی ما نیاز به ترویج شریعت و تقوای خدا دارد نه ترویج عرفان ... که در این زمینه هم متأسفانه کم‌کاری‌های شدید دارد و داریم، صدا و سیما هم در این زمینه کم تقصیر ندارد با این سریال‌هایی که درست می‌کند.

یا علی

نه برادر عزیزم شگفت‌زده نشوید که حقیر در مقام عناد با حق نیستم ... اگر گفتم «بیندیشید» صریح نیست از آن جهت بود که در مقابل اطاعت کنید به معنای اطاعت نکنید نیست که بعد بگوییم پس اطاعت کردن باید مقید باشد به قید اندیشیدن ... این اندیشیدن را جایی نداریم که گفته باشد