جمع بندی آيا توسل به زور در نهي از منكر عقلاني است؟؟!!

سوال:
مرحله سوم نهي از منكر توسل به زور است.
آيا اين كار عقلاني است؟؟
برهان:
1-خداوند حكيم است و كار هايش بر اساس حكمت است.
2-حكمت خداوند بر عدم وقوع افعال بر روي اجبار بوده است و گر نه خود او با اراه تكويني انسان را از گناه باز مي داشت.
3-اگر كسي بخواهد با توسل به زور انسان را از انجام منكر باز دارد خلاف حكمت خداوند عمل كرده
4-حكمت خداوند صحيح است و عمل به خلاف حكمت خدا باطل است
پس توسل به زور براي نهي از منكر باطل است!!!

جواب:
امر به معروف و نهی از منکر برای تاثیر گذاری بر فرد برای بهبود وضعیت فرد و اجتماع از وظایف مسلمانان است.
امر به معروف و نهی از منکر تا مراحلی در حد یک پیشنهاد برای افراد است که در واقع کمک به اختیار آنها می کند تا به وظیفه خود آگاه شوند و از گناه دست بردارند.
اما اگر به شرایط امر به معروف و نهی از منکر واقف باشید می دانید که همین مرحله ابتدایی امر به معروف و نهی از منکر نیز در برابر فعل و ترک های علنی در جامعه سفارش شده است به عبارت دیگر نهی از منکر در برابر گناه علنی در جامعه است و الا اگر کسی در خفای خود عملی را انجام دهد نه تنها اسلام به نهی از آن سفارش نکرده بلکه از تجسس در احوال دیگران و کشف سوء آنها عیبجویی و به رو آوردن آنها نهی هم کرده است.
امام علی ‏عليه السلام از رسول‏خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) نقل مى‏كند كه ايشان فرمود : (هرگاه بنده‏اى در نهان وخفا گناهى را مرتكب شود، جز او زيانى نمى‏بيند و هرگاه آشكارا آن را مرتكب شود و بر او خرده نگيرند، عموم مردم از آن زيان مى‏بينند.(1)
پس امر به معروف و نهی از منکر در مقابل کارهایی است که فرد در منظر عمومی انجام داده و یک عمل اجتماعی محسوب می گردد.
امام خمينى، در اين باب مى‏گويد: (اگر فاعل منكٌرجاهل به موضوع باشد، انكار او و رفع جهلش واجب نيست؛ مانند آن‏كه نماز را از سر غفلت يا فراموشى نخواند و يا بر اثر جهل به موضوع، مسكرى بنوشد.(2)
هر گاه امر و نهی زبانی فایده نداد با حفظ شرایط اعمال زور و اجبار برای ترک آن گناه اجتماعی بر عهده حاکم اسلامی و عوامل او گذاشته شده است و این نه برای انجام عمل اکراهی توسط فرد خاطی است بلکه به منظور اجرای نظم عمومی جامعه و جلوگیری از بسط این منکر در جامعه است و الا هر گاه فرد خاطی در بین خود و خدای خود این عمل را انجام می داد کسی او را مجبور به ترک یا فعل آن نمی کرد.(3)
مي گويند در دوره رضا شاه كه امام خميني(ره) براي تحصيل و تدريس به قم آمده و هنوز به مقام مرجعيت نرسيده بود، روزي فردي قلدر وارد مدرسه فيضيه مي شود و شروع به عربده كشيدن و توهين به طلبه هاي مدرسه مي کند. در اين هنگام كه طلبه‌ها خود را از گزند آن شخص عربده‌كش كنار مي كشيدند، امام خميني(ره) نزد او مي‌رود و نهيبي بر سرش مي-كشد و سيلي محكمي به صورت او مي‌زند، به طوري كه برق از چشمانش مي پرد و با كمال خجالت، سر به پايين مي اندازد و از مدرسه بيرون مي رود.(4)
پس همان خدایی که حکیم است و کسی را در این مسیر بندگی مجبور نمی کند و فعل اختیاری را طلب می کند اگر ببیند که در جامعه این فرد با اختیار خود و آزادی خود محیط انتخاب های مردم را مسموم می کند و مانع از تحقق تفکر آزاد مردم می شود خداوند با همان حکمت خود دستور به منع این فرد از اعمال خود می شود و این عین حکمت و پسندیده است.
این آموزه دارای تایید حکم عقلا است تا جایی که کسانی که دم از آزادی نیز می زنند برای این آزادی محدوده ای مشخص می کنند و آن ضربه نزدن به آزادی دیگران است.

پاورقی:
1- حاکم نیشابوری ،محمدابن عبدالله ،المستدرك، بیروت ،مکتبه عصریه، 1420ق.
2- تحریرالوسیله، ج1،ص447
3- امام خمینی تحریرالوسیله ج1 ص 476 -480
4- محمد رضا اكبري، قطره زلال امر به معروف و نهي از منكر، قم، نشر معروف، 1380،چ1، ص 123.