آیا برخی مداحان سادیسم دارند؟

حضرت آيت الله سيستاني:
سؤال: آيا در مجالس عزاداري، ناله وشيون بلند سر دادن و محکم به سر و صورت و دست کوبيدن جايز است ؟
پاسخ: اشکال ندارد.
سؤال: آيا هروله کردن ( بالا وپايين پريدن ) در عزاداري يا جشن يا حتي عزاداري امام حسين (ع) جايز است يا خير؟
پاسخ: اشکال ندارد.
سؤال: ميخواستم نظر حضرت عالي وشرعي ونحوه حلال يا حرام را درباره لخت شدن افراد در هيئت هاي مذهبي که جهت سينه زني انجام مي گيرد را بدانم؟
پاسخ: اشکال ندارد.
سؤال: لخت شدن در مراسم سينه زني چه حکمي دارد؟
پاسخ: اشکال ندارد.

حضرت امام خميني(ره):
اگر لخت شدن باعث مفسده نباشد، اشکال ندارد و بر زنان واجب است از نگاه کردن به بدن نامحرم اجتناب کنند.
امام، استفتاءات، جواب3، سؤالات متفرقه، س 46؛

حضرت آيت الله العظمي بهجت:
- لخت شدن و سرخ شدن بدن در عزادارى:
1834. لخت شدن در عزادارى چگونه است و اگر بر اثر سينه ‏زنى، بدن سرخ شود، چه حکمى دارد؟
ج. اشکال ندارد و لخت شدنى که در معرض نظر حرام نامحرم باشد، جايز نيست.

حضرت آيت الله فاضل لنکراني:
سؤال ـ آيا سينه و زنجير زدن در عزادارى که منجر به کبود و حتى جارى شدن خون مى شود جايز است؟
جواب: ـجايز بلکه راجح است مشروط بر آنکه موجب ضرر مهم و اضرار بر نفس نباشد
سؤال ـ برهنه شدن مردان در حال سينه زدن و زنجير زدن در منظر زنان چگونه است؟
جواب: بر زنان لازم است از نظر خوددارى کنند. البته بر مردانى که مى دانند زنان به بدن آنها نگاه مى کنند جايز نيست لخت شوند.

حضرت آيت الله مظاهري:
سؤال: برهنه‌ شدن‌ آقايان‌ در حال‌ سينه‌ زدن‌ و زنجير زدن‌ در برابر خانمها چه‌ حکمي‌ دارد؟ استفاده‌ از بلوزهايي‌ که‌ پشت‌ شانه آنها سوراخ‌ است‌ تا زنجير روي‌ بدن‌ قرار گيرد و در انظار مردم‌ خصوصاً خانمهاست‌ چه‌ حکمي‌ دارد؟
جواب: جايز است‌ ولي‌ تفکيک‌ زن‌ و مرد در همه‌ جا، يکي‌ از اهداف‌ بزرگ‌ اسلام‌ است‌.

حضرت آيت الله جوادي آملي:
21ـ سينه زدن با بدن برهنه، به دور از چشم نامحرم، چه حکمى دارد؟
پاسخ: در صورتى که مصون از نگاه نامحرمانه ـ نه خصوص نامحرم ـ باشد، اشکال ندارد.

آيت الله سيد صادق روحاني:
سؤال: برهنه شدن مردان و در منظر زنان سينه و زنجير زدن چه حکمي دارد؟
جواب: باسمه تعالي ، بر مرد جايز است ولي زنان نگاه نکنند.

پرسش :
آيا ما كه معتقديم كه امام زمان(عج) و حضرت زهرا در حال نظاره عزاداري ائمه هستند، اين كار بي ادبي به ساحت مقدسشان نيست؟
پاسخ :
اين كه بودن اين عزاداري در محضر اولياي الهي و حضرت زهرا(سلام الله علیها) دليلي بر جسارت و بي ادبي به محضر مقدس آنها نيست، چون اولا: از نيت و قصد عزاداران كه هدفشان عرض تسليت و همدردي با آنها در اين مصيبت سنگين است به خوبي آگاهند و ثانيا: اين نظاره و ديدن، احكام عالم دنيا را ندارد و مشمول احكام عالم معناست كه احكام ويژه و مخصوص خود را دارد و اين احكام را نبايد با هم خلط و اشتباه نمود.

منبع: نرم افزار معمای هستی

سلام خدمت شما استاد بزرگوار.
منظورم این هست که در هیئت عزاداری هستیم ویکدفعه مداح بگوید مشت هارا گره کنید و برکشورهای دشمن لعنت بفرستید....
شعارهای مربوط به راهپیمایی های سیاسی...

سلام
من سئوالی داشتم .
که پاسخ آن شرعی و عقلانی باشد !
نظر شما در خصوص خرافات و بدعت وارده شده توسط بر خی معدود از مداحان چه می باشد
اصولا به عشق اهل بیت علیهم السلام مجاز به انجام هر نوع دروغ و بزرگ نمائی صرف اشک در آوردن هستیم !
اگر بنده اشکی در مجلس امام حسین ع ریختم !
بعدش خارج از مجلس که آمدم . انواع دروغ و ریا تزویر و کلک و مرتکب محرمات خدا شدم !
یعنی جا من و مثل منی که مرتکب انواع گناه ریز ودرشت شد صرف یک اشک در بهشت است!
اصلا
حرکات که برخی مداحان مرتکب می شود . با شعائر و فر هنگ حسینی و عاشورای و اهل البت علیهم السلام هم خوانی دارد . یا خیر ؟
یعنی خودرا کلب حسین دانستن و صدای آنرا در آوردن و قلاده به گردن انداختن مورد تائید. حضرت حسین علیه السلام بعنوان صاحب عزا است ؟
پ.ن

ای کاش زمانی که مرتکب چنین حرکات و یا بعضا دروغ هایی که بیان می شوید !
برای یک لحظه تصور کنید .
امام حسین ع حضور دارد ؟
بعد واقعا شرم دارید ؟
چنین حرف ها و رفتارها را انجام دهید !
اصلا شماها چرا دست از سر مقدسات ما بر نمی دارید ! چرا می خواهید هر دفعه با زستی برای خودتان اسم و رسمی بدست بیاورید ؟ از مقدسات این هزینه ها را خرج می کنید ؟
به قیمت اینکه کلیپ های شرم آور شما در شبکه های معاند و ضد انقلاب و وهابی پخش بشود !
و اعمال غیر شرعی شما بحساب اهل البیت علیهم السلام و تشیع حقیقی منظور گردد!

مداحی که مردم را تشویق به برهنه شدن می نمائد و تهییج به حرکات موزون می کنید
و بعد می مداحی می نمائید رقاصم رقاصم رقاص عباسم
این چه معرفتی دارد؟فقط

خجالت بکش حضرت عباس ع .....
در پایان جا دارد از ذاکرین و مداحان حقیقی که عمر خودشان را وقف مداحی و عزاداری سنتی کردند!
و قلوب مارا حسینی و کربلایی کردن آرزوی موفقیت را به نمایم

فقط یک چیزی را فهمیدم کسانی که زیاد دین و دین می کنند !
باور نکنید !
چون در شناخت مومن و دیندار ظرافت هایی است ! که بر آن اساس تمیز داده می شوند !

این‌گونه روایات به‌اندازۀ تواتر است و مورد تشکیک نیست و معنای همۀ آنها این است که هر کس در این مجالس، رابطۀ عاطفی و رابطۀ عملی با ولایت پیدا کرد و نظیر حضرت حرّ بن یزید ریاحی، حسینی شد و پشیمان از گناهان خودگردید، بهشت بر او واجب می‌شود؛ چنان‌که قرآن کریم می‌فرماید جهنّم او مبدّل به بهشت می‌شود: «یبَدِّلُ اللَّهُ سَیئاتِهِمْ حَسَناتٍ»؛

پروندۀ تاریک او نابود می‌شود و پروندۀ درخشانی که صفحۀ اوّل آن توبه و ثواب آن است و از هر ثوابی بالاتر است، باز می‌شود.

بلی، اگر در این‌گونه مجالس، فقط رابطۀ عاطفی باشد، ثواب آن از هر حج و عمره‌ای بالاتر است و این‌گونه ثواب‌ها، تفضلی است نه استحقاقی و برای ترغیب مردم برای رابطۀ عاطفی با امام حسین(ع) است، که علّت مبقیّه برای تشیّع است و به‌قول حضرت امام خمینی(ره) دانه می‌ریزند تا کبوتر بگیرند.

گریه بر واقعه‌ی کربلا بخصوص بر ابی‌عبدالله اثرات ویژه‌ای دارد چراکه امام صادق (ع) فرمودند: "سیدالشهدا برای گریه کنندگان خود طلب بخشش می‌کند تا زمانی که روح از بدن جدا شد در دیدار با پیامبر و اولیاء مورد شفاعت قرار می‌گیرد" و وقتی از علت شفاعت پرسشگری می‌شود می‌گویند به خاطر عزاداری امام حسین (ع) مورد شفاعت قرارگرفته‌اید"

شفاعت هم منظور شفاعت در گناهان کبیره است و گرنه کسی که گناهی ندارد چه نیازی به شفاعت دارد؟

رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : و أمّا شَفاعَتِي ففي أصحابِ الكَبائرِ ما خَلا أهلَ الشِّركِ و الظُّلمِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : شفاعت من براى مرتكبان گناهان كبيره است ، به استثناى مشركان و ستمگران .

عنه صلى الله عليه و آله : لِكُلِّ نَبِيٍّ شَفاعَةٌ ، و إنّي خَبَأتُ شَفاعَتِي لِأهلِ الكَبائرِ مِن اُمَّتي يَومَ القِيامَةِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر پيامبرى شفاعتى مى كند، و من شفاعت خود را براى اهل گناهان كبيره امّت خود در روز قيامت ، نگه داشته ام .

عنه صلى الله عليه و آله : إنّما الشَّفاعةُ يومَ القِيامَةِ لِمَن عَمِلَ الكَبائرَ مِن اُمَّتي ثُمّ ماتُوا علَيها .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : شفاعت روز قيامت ، در حقيقت، براى آن دسته از امّت من است كه مرتكب گناهان كبيره شده و با همان گناهان (بدون توبه) مرده باشند .

عنه صلى الله عليه و آله : شَفاعَتِي لأهلِ الكَبائرِ مِن اُمَّتي .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : شفاعت من براى آن دسته از امّت من است كه مرتكب گناهان كبيره شده باشند .

البته این به معنای ترویج اباجه گری نیست که عمل اهمیتی ندارد نه ما هم اعتقاد داریم که کسی که در ادعای دوستی اهل بیت را دارد باید عملش هم با قولش هماهنگ باشد اما نه اینکه بگوییم فقط عمل است و گریه و محبت و ... هیچ تاثیری ندارد صحیح نیست.

بنابر روایات، امام زمان علیه ‏السلام در زمان غیبت و ظهور، بر شهادت جدّشان هر صبح و شام گریه می‏ کند. آن حضرت خطاب به جد بزرگوارشان سیدالشهدا علیه ‏السلام در زیارت ناحیه مقدسه می‏فرماید: «فلئن اخرتنی الدهور و عاقنی عن نصرک المقدور و لم اکن لمن حاربک محارباً و لمن نصب لک العداوة مناصبا فلاَنْدُبنّک صباحا و مساء و لابکین لک بدل الدموع دما، حسرة علیک و تأسفا علی ما دهاک؛
اگر روزگار مرا به تأخیر انداخت و دور ماندم از یاری تو و نبودم تا با دشمنان تو جنگ کنم و با بدخواهان تو پیکار نمایم، هم اکنون هر صبح و شام بر شما اشک می‏ریزم و به جای اشک، در مصیبت شما خون از دیده می‏بارم و آه حسرت از دل پردرد بر این ماجرا می‏کشم».

در سوگ تو، با سوز درون می‏گریم
از نیل و فرات و شط، فزون می‏گریم
گر چشمه چشم من، بخشکد تا حشر
از دیده به جای اشک، خون می‏گریم

باید در تعیین مصادیق افراط مراقب باشیم که عمل صحیحی را به اسم افراط معرفی نکنیم

استاد بزرگوار، اذن گرفتن یعنی چی؟
در رانندگی همین که شما راهنما بزنید که نمی‌توانید فرمان را هم بچرخانید و خطتان را عوض کنید، ماشین بقلی باید به شما راه بدهد اگر در آن خط باشد، در قرآن هم آمده است که برای ورود به خانه‌ی پیامبرتان اذن بگیرید، معنایش این نیست که بگویید ای پیامبر آیا اذن ورود می‌دهی و بعد قبل از پاسخ دادن حضرت داخل در خانه‌اشان شویم ... اذن گرفتن نیاز به پاسخ گرفتن هم دارد ... شما کارشناس عرفان و اخلاق هستید و حتماً بهتر از من این مسائل را می‌دانید ... و آنچه که گفتم مضمون روایت است و مرحوم آیت‌الله بهجت به آن استناد فرموده‌اند ... برای حرم امام رضا علیه‌السلام (و شاید سایر ائمه‌ی هدی علیهم‌السلام؟) تحول قلبی را علامت اذن داده شدن و اشک آمدن از چشم را هم علامت اذن داده شدن برای ورود به حرم امام حسین علیه‌السلام معرفی می‌نمایند.

آیت الله بهجت:

بکاء برای سیدالشهدا علیه‌السلام ثوابش چیست؟! می‌توانیم برایش حدی که دیگر از آن بالاتر نیست بگوییم؟! حدی نیست که! به حدی است بکاء که [در روایت] می‌گوید همین‌که اشک مختصری آمد، اذن دخول سیدالشهدا است و چه‌بسا جاهای دیگر هم [بنا‌به] الغاء خصوصیت، همین باشد؛ «الدَّمْعَةُ عَلامَةُ الْاِذْنِ»؛ داخل بشو.

رحمت واسعه، ص ۲۲۸ و ۲۲۹ (لینک: اینجا)
در گفت وگو با فرزند آیت‌الله العظمی بهجت مطرح شد:
پدرم می‌گفت: گریه، رابطه انسان با آن طرف عالم است. گریه، واسطه و رابطه است. وقتی که می‌خواهید وارد حرمی شوید و پا به حریمی بگذارید، طلب اجازه می‌کنید و اذن دخول می‌گیرید. می‌گویید یا خداوند وارد شوم؟ یا پیامبر وارد شوم؟ یا امام وارد شوم؟ در روایت است که اگر برای اذن دخول زیارت امام حسین (ع) اشک از چشمت جاری شد، بدان اجازه داده شده است.
پس این اشک رابطه انسان با ماوراء است. این اشک یک نشانه است. یک رمز است. فقط یک اتفاق فیزیکی نیست.
پدرم تأکید داشت خود گریه یک اذن و اجازه است. مثل چراغی است که روشن می‌شود و برای تو نشانه است. اگر اشکی آمد، علامت این است که به تو اذن داده‌اند. این عین عبارت آقاست.
لینک: سایت پرسمان

زیارت شما قلبی باشد. در موقع ورود اذن دخول بخواهید، اگر حال داشتید به حرم بروید. هنگامی که از حضرت رضا علیه السلام اذن دخول می‌طلبید و می‌گویید: «أأدخل یا حجة الله: ای حجت خدا، آیا وارد شوم؟» به قلبتان مراجعه کنید و ببینید آیا تحولی در آن به وجود آمده و تغییر یافته است یا نه؟ اگر تغییر حال در شما بود، حضرت علیه السلام به شما اجازه داده است. اذن دخول حضرت سیدالشهداء علیه السلام گریه است، اگر اشک آمد امام حسین علیه السلام اذن دخول داده‌اند و وارد شوید.
لینک: سایت شهید آوینی

این مباحث شاید رعایتشان در فقه واجب نباشد ولی نباید منکرشان شویم ... فقط برای یادآوری می‌گویم که شما کارشناس انجمن اخلاق و عرفان هستید ...

و در آخر:

پس قهراً این کسانی که می‌گویند: این مداحی چیست؟ مصیبت‌خوانی چیست؟ اشک ریختن چیست، این‌قدر احمق هستند که نمی‌فهمند این اشک طریقه تمام انبیا علیهم‌السلام بود برای شوق لقاءالله، برای تحصیل رضوان‌الله، و مسئله دوستان خدا هم از همین باب است. محبت اینها هم اگر در فرح اینها و مصیبت و حزنشان اشک آورد، این هم همان‌طور است [مثل گریه برای شوق و خوف خداست]. دلیل خیلی است؛ اول اینکه همه انبیاء علیهم‌السلام از خوف خدا بکاء داشتند. آیا از شوق لقای خدا بکاء نداشتند؟ انبیاء علیهم‌السلام کارشان همین بوده است. اگر کسی انبیاء علیهم‌السلام را قبول دارد باید بکاء اینها را هم قبول داشته باشد. و همچنین [از ادله بر مطلب] این مسئله است که [در روایات] وارد شده و منصوص و ثابت است، در اذن دخول حرم سیدالشهدا علیه‌السلام که [شخص بگوید]: «ءاَدخل یا الله، ءاَدخل یا رسول الله، ءاَدخل...» و از تمام ائمه علیهم‌السلام استیذان می‌شود. (بعد در ادامه روایت هست که): «فإن دمعت عینک، فتلک علامة الإذن» اگر اشکی از چشم آمد، علامت این است که به تو اذن داده‌اند. این اشک چشم، به اعلی علّیین مربوط است. اما کیست که این مطلب را بفهمد، کیست که عاقل باشد؟!
اما نادان‌ها می‌گویند: اشک چیست ـ نعوذبالله ـ خرافات است، اینها چیست؟! این اشک چشم، به آن بالا مربوط است. عمل «امّ‌داوود» آن‌قدر مفصّل است که از ظهر تا غروب، بعضی‌ها آن را تمام نمی‌توانند بکنند [در آن نقل شده] که در سجده آخر آن، سعی کن اشکی از چشمت بیاید؛ اگر آمد، علامت این است که دعایت مستجاب شده است. عجب شما می‌گویید این اشک هیچ کاره است؟! نخیر این اشتباه محض است، این اشک به اعلی علیین مربوط است، از آنجا استیذان می‌کند، از آنجا استجابت دعا می‌کند.
به‌سوی محبوب، ص۱۲۴

لینک: سایت مرحوم آیت‌الله بهجت رحمه‌الله

برادر محترم چه چیزی بدون عمل کافی نیست؟ مگر گریه بر امام حسین خودش عمل نیست؟ عمل که هیچ مگر افضل اعمال نیست؟ شخصی ممکن است به واسطه گریه بر امام حسین که افضل اعمال است مستحق شفاعت در روز قیامت باشد این چه استبعادی دارد؟ چه استبعادی دارد که گریه بر امام حسین این لیاقت را در شخص ایجاد کند که موجب شفیع شدن اهل بیت برای او شود؟
حدیثی از حضرت صادق(ع) آمده است که فرمود:«لکی شیء ثواب إلاّ الدمعة فینا»
یعنی: (هر عبادتی را ثوابی است محدود و محصور، مگر گریه بر مصیبت ما)، یعنی: ثواب گریستن در مصیبت ما حدّ و اندازه ای ندارد و نهایتی برای آن نیست. پس مستفاد از این حدیث این است که گریستن در مصیبت آل محمد، مستثناء از سایر عبادات است در اجر و ثواب. پس شکی نیست که بالاتر ازاین، مرتبه ای نیست و گریستن در آن افضل تمام عبادات است.
نتیجه اعمال صالحه و طاعات و عبادات شرعیة، رسیدن به مرتبه کمال ترقی و ارتقاء مقام است که آن تقرب به خدا است،‌ به بالاترین درجات قرب و رسیدن به درجات عالیه اشخاص صالح با تقوی و مؤمنین کامل ایمان، و در همه عبادات و طاعات و اعمال صالح، گریستن در مصیبت حضرت ابی عبدالله حسین(ع) است که نزدیکترین وسیله است برای رساندن بنده به مقام قرب الهی و درجات عالیه ای که مافوق آن از تصور بشری خارج باشد، چنانچه حضرت امیرمؤمنان(ع) بنابر خبری که سابقاً ذکر شد فرموده:
«گریه کننده بر حسین از ما خانواده رسالت است».(بحارالأنوار، ج 44، ص 234)
و حضرت صادق(ع) فرموده:
«برادر من است».
حضرت رضا(ع) فرموده:
«با ما محشور می شود و در زمره ما خواهد بود و در روز قیامت در سایه عرش الهی همنشین و هم صحبت با حضرت حسین(ع) باشد در بهشت».(بحارالأنوار، ج 44، ص 292)
و حضرت خاتم النبیاء(ص) فرموده:
«دست گریه کنندگان بر حسین را می گیرم، و با هم داخل بهشت می شویم».(همان)
و حضرت مجتبی(ع) فرموده که:
«داخل بهشت نمی شوم مگر با آنها»
و خود حسین(ع) فرموده:
«اگر آنها را پیشتر از خود داخل بهشت نبینم،‌ داخل آن نمی شوم پیش از آنها».
و در حالی که داخل بهشت باشند، تمام اهل بهشت از انبیاء و مرسلین و اولیاء و صالحین و شهداء و صدّیقین و ابرار و مؤمنین، هر یک از آنها در درجه و مقام و منزلت خود خواهند، مگر گریه کنندگان بر حسین(ع) که در درجات پیغمبر(ص) و ائمه طاهرین می باشند و با ایشان می نشینند و با هم غذا می خورند و صحبت می کنند و با اهل بیت طهارت و عصمت معاشرت می نمایند

برادر مطالعه کننده و خواننده، حال پیش عقل و وجدان خودت فکر کن و انصاف بده، کدام عمل از گریستن بر حسین افضل و کدام طاعت و عبادت از این بالاتر باشد؟
امّا با کمال تأسف، که منتحلین به تشیع یا از روی جهالت و نادانی یا از راه عناد و دشمنی یا آلت دست دشمنان خارجی و داخلی شدن و غیر اینها در عصر حاضر، فضلا از طبقه عوام، بعضی از آنهائی که خود را از خواص می دانند، همت خود را بر این مصروف داشته و می دارند که اساس تعزیه داری و گریستن بر حضرت سیّدالشهداء(ع) که پایه اسلام و دین، از بعد شهادت آن حضرت بر روی آن استوار بوده و رکن رکین ایمان است، از میان برداشته شود، که اگر این رکن بزرگ برداشته شود، دفتر اسلام و دین و شریعت و قرآن در هم پیچیده و بر چیده خواهد شد. خلاصه زبان طعن و انتقادشان راجع به تشکیل مجالس عزاداری و گریستن بر حضرت سیدالشهداء دراز است. موضع گریستن و عزاداری برای آن بزرگوار، امری است بسیار بزرگ.

محمد بن ابو عمیر از محدثان قابل اعتماد می­باشد که بنا بر تصریح رجال شناسی مثل کشی حدیث ضعیف نقل نکرده است این محدث نقل می­کند: قال موسی بن جعفر (علیه السلام): «لا یخلدون الله فی النار الا اهل الکفر و الجهود و اهل الضلال و الشرک»؛ پروردگار در آتش نگه نمی‌دارد مگر آن‌هایی را که منکر حق و کافرند هستند.
مشرک در جهنم به‌طور دائمی می­ماند و افرادی که مومن هستند و از گناهان کبیره دوری کرده­ اند، بدون حساب وارد بهشت می­شوند؛ چراکه خداوند به رحمت خود از گناهان صغیره آن‌ها گذشت می­کند و اثر تقوا گناهان صغیره را از بین می­برد، این افراد هم مومن هستند و هم تقوای الهی را در پیش گرفته­ اند.

ابن ابو عمیر می­گوید که من از این صحبت متعجب شدم که چطور خداوند گناهان صغیره را می­بخشد و امام در پاسخ آیه 31 سوره مبارکه نساء را تلاوت فرمود: ﴿إِن تَجْتَنِبُواْ كَبَآئِرَ مَا تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَنُدْخِلْكُم مُّدْخَلًا كَرِيمًا﴾
او از امام پرسید: اگر خداوند گناهان صغیره را می­بخشد پس شفاعت چه جایگاهی دارد؟ حضرت در پاسخ از حضرت علی (علیه السلام) نقل می­کند که فرموده است: از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم)شنیدم که میفرمود:«انما شفاعتى لاهل الكبائر من امتى فاما المحسنون فما عليهم من سبيل»: شفاعت من شامل کسانی می‌شود که مرتکب گناه کبیره شده­ اند؛ شفاعت برای گناهان کبیره است که اثر گناه کبیره با شفاعت از بین می­رود. امام موسی بن جعفر (علیه السلام) می­فرماید:اگر کسی گناه کبیره نداشته باشد، گناهان صغیره نیاز به شفاعت ندارد؛ چراکه خداوند گناهان صغیره این انسان را می­ آمرزد. پیامبر در این روایت فرموده است که عذاب جهنم به محسنین از امت من راه ندارد و آن‌ها اهل سعادت هستند.محسنین کسانی هستند که از روی اختیار گناه کبیره را ترک کنند. از این روایت برداشت می­شود کسانی که گناه کبیره را ترک کرده و تنها مرتکب گناه صغیره شده باشند، داخل در محسنین هستند که آمرزیده میشوند و احتیاج به شفاعت ندارند.

هیچ‌کس نمی­تواند مدعی شود که نه گناه کبیره انجام داده و نه گناه صغیره، مگر این‌که معصوم باشد و یا جزء افرادی باشد که پس از ریاضت ­های شرعی به مقام بندگان مخلَص رسیده است.گناهان کبیره حدود 70 گناه میباشد،حال اگر کسی گناهان کبیره را ترک کند و گاهی مرتکب گناه صغیره شود، برنامه­اش در روز قیامت پاک است، این مطلب مسئله مسلّم است و هیچ حدیث دیگری در خلاف آن یافت نمی­شود.

بکاء بر امام حسین که افضل اعمال است قابلیت شفاعت را در فرد ایجاد می کند و چه عملی بالاتر از بکاء بر سید الشهدا؟!

استاد گرامی، کتاب‌هایی داریم مثل سؤالات شما و پاسخ‌های حضرت علامه طباطبایی، کسی که آن را بخواند می‌داند که دارد نظرات شخصی حضرت علامه را می‌خواند و شاید بزرگواران دیگر نظرات دیگری داشته باشند، ولی سایت اسک‌دین سایتی است که در آن به دنبال پاسخ دین هستند و نه یک شخص خاص، چه آن شخص خاص یکی یا تعدادی از علمای بزرگمان باشد و چه نظر شخصی یک یا تعدادی کارشناس باشد ... در ثانی اگر از نظر فقهی این کار حرام نباشد آیا مجاز هستیم که با نگاه بالا به پایین به کسانی که مرتکب آن می‌شوند نگاه کنیم؟

یعنی شما و دوستان دیگر و حتی خودم که عزاداری‌امان مطابق نظر جمعی دوستان در این تاپیک است و اشک‌هایمان ان شاء الله از روی محبت است دیگر معصوم از گناه هستیم و در عمل موبه‌مو از اهل بیت علیهم‌السلام تبعیت می‌کنیم؟ شاید روش ما هم درست نیست و عزاداری باید کلاً طور دیگری باشد؟ نظر شما چیست؟ اگر عزاداری‌امان مشکلی نداشته باشد شاید مشکل آن‌ها هم از عزاداری‌اشان نباشد ... استاندارد دو گانه که نباید داشت ...

گفتم:[INDENT=2]

[/INDENT]
فرمودید:

ولی در واقع این دو دقیقاً یکسان نیستند، اگرچه در نگاه اول به نظر خیلی شبیه به هم باشند ...

در مورد بخشودگی حق‌الناس هم روایاتی داریم ... همانطور که در دنیا ردّ مظالم کردن کارایی دارد در قیامت هم کارایی دارد ... لکن بحث بر روی آن بماند و اختلافات بالا می‌گیرد اگر بخواهیم به آن هم بپردازیم ...

اول اینکه توضیح مذکور در مورد اهمیت اشک بود، شما فرمودید آن تصورات خام است و شیطان این وسط میدان‌داری می‌کند و من این پاسخ را در جواب به آن مطلب شما نوشتم:[INDENT=2]
[/INDENT]
اما از این مطلب که بگذریم، بله باید در عمل هم اثری از محبت اهل بیت علیهم‌السلام نشان دهد ... ولی مگر نفرمودند که مؤمن با آنکه مؤمن است ممکن است مرتکب برخی از گناه‌ها هم بشود ... ایمان هم درجات دارد ... محبت هم درجات دارد ... می‌توانید بگویید آن‌ها که چنان عزاداری می‌کنند که به قول خودتان شما نمی‌پسندید محروم از محبت اهل بیت علیهم‌السلام هستند؟

اگر اشک هیچ چیزی نیست و همه چیز فقط با عمل است اولاً بفرمایید الأعمال بالنیات چه می‌شود و ثانیاً بفرمایید دیگر اصلاً چرا اشک را مطرح کرده‌اند؟ از ابتدا می‌فرمودند که لیس للإنسان الا ما سعی ... و همین ... آن وقت باید فکر کنیم که پس شفاعت را چگونه برای اهل سنت توضیح بدهیم که حق با ماست و نه با آنها ...
مثالی جناب رضا بر علیه من استفاده کردند که بنا نداشتم به آن جواب بدهم ولی اینجا فکر می‌کنم لازم است که به آن هم جواب داده شود، چرا که شما هم مثل همان مطلب را نسبت به بنده به کار بردید ... ایشان فرمودند که یک نفر برای آنکه حالش سر نماز خوب باشد قبل از نماز کمی شراب می‌خورده است، و منظورشان این بود که بگویند الأعمال بالنیات هم محدودیت خودش را دارد، این چیزی نیست که ما ندانیم، همانطور که آن شخص زمان امام صادق علیه‌السلام دزدی می‌کرد و صدقه می‌داد و وقتی امام علیه‌السلام به او اعتراض فرمودند آن شخص جواب داد که در قرآن آمده است که اگر یک کار خوب کنید ده برابر آن را پاداش می‌گیرید و اگر بدی کنید عین همان به شما جزا داده می‌شود، پس با هر دزدی و صدقه‌ی تمام آن باید ۹ ثواب برای او ثبت شود، اما امام صادق علیه‌السلام برایش آیه‌ای تلاوت فرمودند که رحمت خدا به محسنین نزدیک است و قبول اعمال متوقف بر تقواست و کسی که عصیان خدا را کند اهل تقوا نیست ... حالا اگر از ابتدای تاپیک را ملاحظه بفرمایید می‌بینند که ما در این تاپیک از اعمال حرام در حین عزاداری دفاع نکرده‌ایم و فقط معترض هستیم که اگر کاری حلال باشد و حرام نباشد، ولو اینکه شما نپسندید و یا حتی مکروه هم باشد، ولی چون حرام نیست انجام دادنش عصیان نیست و در نتیجه همچنان طبق الاعمال بالنیات قابل توضیح است و می‌تواند منجر به محبت هم بشود ... اینکه بعد از مراسم آن وقت شخص چقدر گناهکار باشد و چقدر درستکار باشد فکر نکنم خیلی بین دو گروهی که عزاداری‌های متفاوتی دارند فرق چندانی بکند، یک نفر برود آمار بگیرد تا بحث اینجا هم به جای یک بحث احساسی یک بحث علمی بشود ... مگرنه که فقط بگویند کسانی که اینطور عزاداری می‌کنند در بیرون مجلس بیشتر اهل فسق و فجور هستند و ما هم معصوم از خطاییم ... واضح است که این یک بحث احساسی است و از دوستان اهل فضل چنین بحث‌هایی بعید است، شما که دیگر کارشناس هستید و مورد تأیید حوزه‌ی علمیه‌ی قم هم هستید ...

بحث ما مگر سر این است که شخصی بیرون عزاداری چگونه عمل می‌کند؟
بحث بر سر محتوای خود عزاداری‌هاست ...
اگر محتوای آن‌ها حرام نباشد، ولو اینکه شما و سایر دوستان خیلی آن‌ها را نپسندید دلیل نمی‌شود کسی بگوید که به جای اینطور عزاداری کردن برو و به حرف اهل بیت علیهم‌السلام در بیرون مجلس عمل کن ... خوب این مطلب را باید به همه گفت، چه آن‌ها که اینطور عزاداری می‌کنند و چه آن‌ها که آنطور عزاداری می‌کنند ... اگر کار حرامی انجام شد در این تاپیک همه متفق‌القول هستند که این کارشان نمی‌تواند از سر تقوا و محبت باشد ... امیدوارم لطف کنید و مانع از تکرار سیاه‌نمایی‌هایی که تا قبل از حضور فعال شما در تاپیک وجود داشت شده و ما را مدافع اعمال حرام شرعی در عزاداری‌های خاص در نظر نگیرید ...

استاد گرامی،
اینکه وداع حضرت دلیل بر همیشه عزادار بودن نمی‌شود مطلبی بسیار واضح و روشن است، اگر این مطلب به تنهایی چنان معنایی را افاده می‌کرد به گفتن همان بسنده می‌کردم و آن را به عنوان سومین نکته نمی‌نوشتم، اینکه شما از بین آن همه اشتباهی که بخاطر خلط درست و غلط می‌توانستید به مطالب حقیر بگیرید دست روی این مطلب گذاشتید مرا بیش از پیش به ادامه‌ی این بحث بدگمان می‌کند، یا آنکه در جواب جناب یکتای بی‌همتا نوشتید که عزادار بودن مداوم و هر روزه‌ی امام زمان علیه‌السلام را توسل دانستید و آن را بی‌ربط به مسأله‌ی عزاداری مداوم دانستید:

نسیم رحمت;886187 نوشت:

توسل به اهل بیت با آن چه در پست های قبلی از آن نهی شده است، متفاوت است. دقت بفرمائید. کسی با توسل مخالف نیست. هر روز زیارت عاشورا بخوانید منعی در این زمینه نداریم.

شاید به قول خودتان این بحث به جدل ختم خواهد شد ... دقیقاً اینجا بحث بر سر این است که چه کاری افراط است و چه کاری نیست و احتمالاً همه موافق هستیم که تمام سال را عزادار بودن برای همه نیست و هر کسی به اندازه‌ی ظرفیتش از این دریای محبت و ارتباط قلبی استفاده می‌کند ...

ظاهرا به سیر بحث دقت نداشتید بحث ما اصلا توسل نبود و آن چیزی هم که به عنوان شاهد آوردیم ارتباطی به توسل نداشت بلکه نقضی بر ادعای شما بودن که از عملی نهی کردید و ذیل آن تعلیلی که آوردید این بود که افراط و تفریط مورد قبول نیست گویی اقامه عزای امام حسین در هر روز نوعی افراط است!!
در شروع بحث جناب رضا-دی مطلبی مطرح کردند:

و جناب نقطه جواب دادند که:

پس از آن جناب مهرانت اشکال مطرح کردند که:

و جناب نقطه جواب دادند که:

و شما اشکال کردید که:

و بنده هم جواب دادم که

اشکال ما این بود که اگر چیزی را شما تحملش را ندارید بگویید من تحملش را ندارم و البته کسی هم به شما چیزی را که طاقت ندارید اجبار نمی کند اما اینکه نسبت افراط یا دیگر نسبت هایی که داده شد را به او بزنید یا بزنند خارج از انصاف و عدالت است!
ممکن است شخصی بخواهد شبی هزار رکعت نماز بخواند،شمایی که تحمل اینکار را ندارید نگویید این کار افراط است بگویید من تحملش را ندارم!
کسی که هر صبح و شام بر امام حسین گریه می کند،اگر شما تحملش را ندارید نیاز نیست که اگر نمی توانیم او را درک کنیم یک حرفی بزنیم که فردای قیامت نتوانیم در محضر خدا از این نسبتی که دادیم دفاع کنیم.

سلام
ظاهراً این شما هستید که به سیر بحث دقت ندارید

صحبت بنده را نقل قول کردید ، سپس صحبت جاب "نقطه" را ، اما پاسخ من به ایشان را نقل نکردید که مشخص بشود سیر بحث چه بوده!

عجب!
گفت خسن و خسین ، دخترهای معاویه را پلنگی در جنگل درید!

اول خسن و خسین نبودند ، حسن و حسین بودند!
دوم دختر نبودند و پسر بودند!
سوم فرزند علی بودند نه معاویه!
چهارم در جنگل نبودند!
پنجم پلنگ نبود و گرگ بود!
ششم اصلاً داستانِ حضرت یوسف(ع) بود!
هفتم اصلاً کسی دریده نشده بود!

اشکال از سمت ما بود نه شما! پس نفرمائید اشکال ما این بود که....!
در پاسخی که من به جناب "نقطه" دادم و شما نقل نکردید! کاملاً مشخص بود که بحث بر سر چه بوده:

Reza-D;885522 نوشت:

اگر در جلسهء خصوصی بود ، مگر بنده ای که از دید شما بی ظرفیتم و اهل این جلسات نیستم ، می فهمیدم که دارند چنین کاری می کنند که اسمش را بیاورم؟!
مطرح کردند و می خواستند برگزار کنند و اگر جلویشان گرفته نمیشد الان این کار را هم کرده بودند
ضمن اینکه باز گیر دادید به کلمات! مگر فقط ایام محسنیه بوده؟ می خواستند ایام شهادت حضرت زهرا(س) را هم به 40 روز برسانند

اشکال ما (و نه شما!) این بود که اگر شما می خواهید کاری انجام بدهید که نظر و خواست خودتان است ، بروید در چهارچوب شخصی خودتان انجام بدهید ، نه اینکه آن را به مجالس عمومی بکشانید. می خواهید 365 روز سال را عزاداری بگیرید؟ خب بگیرید ، اما در خانهء خودتان! شما چه کاره هستید که برای سایر مردم تعیین تکلیف کنید؟! به شما چه ربطی دارد که دیگران می خواهند عزاداری کنند یا نمی خواهند؟!

سلام جناب رضا،
اشتباه نکنید، شما مطلبی را فرمودید، من جواب مختصری دادم، بعد جناب مهرانت سؤالی پرسیدند که باز من جواب نه چندان مفصلی دادم، بعد جناب نسیم رحمت به من ایراد گرفتند و هم گفتند نظراتم پر از خطا بوده است و هم در نهایت تذکر دادند که باید مراقب باشم که مبتلا به افراط و تفریط نشوم، سیر بحثی که مدّ نظر جناب یکتای بی همتا از آن یاد کردند این سیر بحث بود، سیر بحثی که شما فقط شروع آن بودید و جوابی که شما در پاسخ به من دادید از این سیر بحث خارج بود که به آن اشاره نشد، در این تاپیک چندین سیر بحث در کنار هم شکل گرفتند و هر کدام تا جایی به صورت بحث حاشیه‌ای صورت گرفتند ... اشکالات جناب یکتای بی همتا مستند به روایات و نظر خیلی از بزرگان دین ماست و نظر برخی از بزرگواران دیگر در تقابل با این نظرات است، شما طوری با جناب یکتای بی همتا صحبت می‌کنید انگار دارند مقابل دینتان می‌ایستند ... این بحث حاشیه‌ای را ما به راه نیانداخته‌ایم که برادر بزرگوار و ما هم آن را کش نداده‌ایم، شما پرسیدید، جناب مهرانت سؤال بعدی را پرسیدند، کارشناس گرامی هم باب بحث بیشتر را باز کردند ...
لطفاً ما را دشمن خدا و دین خدا ندانید و با ما به از آن باشید که با دشمنان اسلام هستید ...
و تعاونوا علی البر و التقوی و لا تعاونوا علی الاثم و العدوان

سلام
اگر اینطور بوده که می فرمائید ، من عذرخواهی میکنم
اما اصل بحثی که من مطرح کردم مربوط به آنهایی است که می خواهند جامعه را درگیر خواست شخصی خود کنند

این را که ما باید به شما بگوئیم!

به هر حال امروز آخرین روز حضور من در اسک دین است
برای تمام دوستان آرزوی موفقیت می کنم و بهترین دعایم برای تمام دوستان تعجیل در فرج آقا امام مهدی(عج) است
که دوای تمام دردهامان همین است
یاعلی(ع)

سلام جناب رضا-دی
اشاره بنده به بحث شما و جناب نقطه و سایرین از این جهت است که به کارشناس محترم که گمان کردند آن حدیثی که بنده آورده ام مرتبط به توسل بوده است یادآوری باشد که اصل بحث از آنجا شروع شد که بین شما و جناب نقطه مباحثی شروع شد که از آن بحث ها جناب مهرانت مطلبی مطرح کردند که پاسخ جناب نقطه به سخنان جناب مهرانت نقد کارشناس را در پی داشت و اصلا کاری به سیر مباحثات شما با جناب نقطه نداشتم بلکه این از این جهت است که کارشناس محترم دقت داشته باشند که این مطالبی که بنده می گویم در راستای نقدی است که بر کلام جناب نقطه از آن مباحثی که شروعش از آنجا نشات می گیرد است.

اشکال از سمت شما به چه کسی بود؟ شما اصلا با بنده قبل از این بحثی نداشتید که اشکالی به بنده وارد کنید،بنده هم با شما بحثی اصلا نداشتم که اشکالی به شما مطرح کنم (هر چند که اشکالاتی که جناب نقطه مطرح کردند را وارد و صحیح می دانم) و آن پستی که از شما برای نشان دادن سیر بحث به کارشناس مطرح شد هم از خطاب های موجود در کلام مشخص می گردد که شما مورد خطاب بنده نیستید و صحبت با کارشناس است.
اشکالی که بنده مطرح کردم به صحبت های کارشناس بود که عملی را با تعلیل مذموم بودن افراط و تفریط در اسلام نهی از اقامه عزای سید الشهداء در طول سال را نتیجه گرفتند که اشکال شد اگر کسی ظرفیت کاری را ندارد به عنوان مثال نمی تواند شبی هزار رکعت نماز مستحبی بخواند شرعا و اخلاقا نباید به کسی که این کار را انجام می دهد نسبت افراط بدهد نهایت آن است که بگوید بنده طاقت این کار را ندارم.(حالا شما این اشکالی که بنده وارد کرده ام را جای دیگری هم مطرح کردید خوب مالکیت اشکال برای شما)

مگر الان عزاداری اجباری است و برای دیگران تعیین تکلیف کرده ایم؟ آیا کسی را ما به اجبار در روز عاشورا مجبور به عزاداری می کنیم؟ مگر همین امسال که تاسوعا و عاشورا سه شنبه و چهارشنبه بود و چهار روز تعطیلی پشت سر هم با ضمیمه کردن پنجشنبه و جمعه بود و جاده های منتهی به شهرهای شمالی کشور به علت مسافرت بخشی از جامعه دارای ترافیک بود. آیا کسانی که در ایام شهادت امام حسین علیه السلام برای تفریح به شمال می روند، را مجبور به عزاداری کردیم؟ یا جلوی شما را گرفتیم که از این ایام تعطیلی برای مسافرت تفریحی استفاده نکنید؟ بنده نمی دانم چه کسی را مجبور به عزاداری حتی در روز عاشورا کرده اند که از بنده می پرسید چه کاره هستم که برای سایر مردم تعیین تکلیف می کنیم؟! حتی خود حضور در کربلا هم اجباری نبود حضرت یارانی که همراهش بودند را جمع کردند و فرمودند امشب بیعت خود را از شما برداشتم و شما را به اختیار خود گذاشتم تا به هر سویی که می خواهید کوچ کنید. اکنون پرده شب شما را فرو گرفته است. در این سیاهی شب به هر سو که می خواهید بروید. این جماعت مرا می خواهند و چون مرا بکشند به غیر از من نپردازند نقل می کنند که حضرت دستور دادند چراغ ها را خاموش کنند و به اصحاب و یاران گفتند: چراغ ها را خاموش کردم تا هر کدام از شما که می خواهد بدون خجالت و شرمساری، مرا ترک کنید و در تاریکی شب خودتان را نجات دهید روایات تاریخی نقل کرده اند که تعدادی رفتند. لازمه حضور معرفت است و عشق مگر می شود به اجبار به کسی معرفت و عشق تزریق کرد؟
حتی در حضور در کربلا هم امام کسی را اجبار برای حضور نکرد که ما کسی را مجبور به عزاداری کنیم و نمی دانم شما چگونه مدعی هستید که ما به دنبال تعیین تکلیف برای مردم و اجبار آنها هستیم؟!
خلقت بر مدار معرفت است و این نکته به صراحت در قرآن آمده است. معرفت به زبان ساده همان شناخت نسبت به ذات خداوند است و راه شناخت خدا در شناخت اهلبیت علیهم السلام است «من عرفکم فقد عرف الله». در مسیر معرفت یابی و معرفت اندوزی، روش های گوناگونی را به ما یاد داده اند؛ همانند زیارت، توسل، عزاداری و ... . هر که به قدر شناخت و معرفتش توشه ای بر می گیرد و راه به سوی کمال را طی می کند. در میان اهلبیت علیهم السلام، سیدالشهدا علیه السلام راهش عمومیت دارد و سفره فیضش گسترده تر است که از امام صادق(ع) سؤال شد: یابن رسول‌الله مگر همه اهل بیت (ع) کشتی نجات نیستند، چرا می‌گویند: «ان‌الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه» حسین(ع) چراغ هدایت و کشتی نجات است. امام صادق(ع) فرمودند:«کلنا سفن النجاه ولکن سفینه جدی الحسین أوسع وفی لجج البحار أسرع» همه ما اهل بیت کشتی‌های نجاتیم، ولی کشتی جدم حسین علیه السلام وسیع‌تر و در عبور از امواج سهمگین دریاها سریعتر است. در مکتب اهلبیت علیهم السلام، سطح معرفتی بالاتری هم هست که هرکه در این درگاه مقرب تر شود، عشق و شور و حرارت بیشتری روزی اش می شود و معرفت زلال تر و ناب تری نصیبش می گردد از همین جهت توصیه موکد شده است که هر روز زیارت عاشورا خوانده شود و یاد امام حسین و وقایع کربلا و عزای ایشان اقامه شود هیچ کسی را هم اجبار بر سوار شدن بر این کشتی نکرده اند هر کسی مختار است از هر راهی که می خواهد برود.
اما عده ای که خودشان نمی خواهند یا تحمل چنین کارهایی را ندارند حداقل انتظاری که از آنها می رود این است که به دیگرانی که ظرفیت این کارها را دارند توهین نکنند و یا یکسری القابی را به آنها منتسب نکنند که از جهت شرعی برای انتساب آنها باید روز قیامت پاسخگو باشند.

البته علیرغم اشکالاتی که گرفتیم ولی اگر ثابت شود با گریه کردن انهم یک قطره اشک بهشت بر ما واجت میشود از صبح تا شب گریه میکنیم گردن ما از مو باریکتر است چون راه بسایر راحتی بجای اینکه رفتار و کردار مان حسینی باشد فقط گریه میکنیم اینکه انسان ائمه علی السلام را الگوی رفتاری قرار دهد طبیعتا امری طاقت فرسا است دروغ نگوید به ناموس مردم چشم نداشته باشد مال مردم را نخورد حق همسایه را رعایت کند خمس و ذکات بپردازد مالیات را هر مال یا سال خودش ببرد درب وزارت دارایی تقدیم کند دفاتر کل را درست بنویسد به فقرا در حد توان کمک کند مکه برود خق پدر و مادر و احترام انها را بجا بیاورد دنبال مسکرات نباشد و .................. بجای همه رفتار نیکی که در قران امده و یا رسول خدا و ائمه بدان اشاره کرده اند هر کاری که از نظر خودمان درست است را انجام دهیم سالی یکبار یک قطره اشک میریزم و خلاص
ما ایرانی ها انقدر دنبال راحتی و پاداش باد اورده هستیم که قوه تخیلمان هم عادتا در جستجوی راحتی است و برای رفتن به بهشت اسان ترین راه را در نظر میگیریم و اگر جایی بخاطر اهمیت بالای عزاداری گریه کردن بر سیدالشهدا ارزش گذاری بالایی کرده ما همین را سفت میچسبیم و هزارتا سند و روایات از کسانیکه قبول داریم و نداریم پیدا میکنیم که همین یک قطره اشک کافی و همه گناهان ما بخشیده شده و به بهشت میرویم مانند ایرانیان تازه مسیحی تثلیثی شده که از اینهم راحت تر فکر کرده و میگویند همینکه بگوییم ما به خون حضزت عیسی که برای گناهان ما بر بالای صلیب رفته ایمان اوردیم تمام شده و تمام گناهان ما بخشیده میشود
من فکر میکردم هر جا در احادیث و روایات در مورد اشد جزع و گریه در عزاداری و کلا برمصیبت سیدالشهدا سخن گفته شده و اینکه با گریه گناهان ما بخشیده شده و بهشت برما واجب شده بخاطر نشان دادن مقام بالای سیدالشهدا و اهمیت مراسم عزاداری ان بزرگوار است و این بعنوان یک مثال برای نشان دادن اهمیت و اجر شرکت در مراسم است نه اینکه واقعا با یک قطره اشک بهشت را از خدا طلبکار میشویم تا جایی که میدانم خود حضرت علی علی السلام با ان کرامات از خوف خدا و اخرت گریه میکرد وگرنه یک قطره اشک برای پیامبر بزرگوار اسلام میریختند و خلاص
دقیقا مثل اینکه بگوییم خداوند روزی رسان است و روزی هر موجود زنده ای را مقدر کرده پس نیازی به کار و تلاش نیست در خانه بنشینیم تا روزی ما را درب خانه تحویل دهند یا اینکه وقتی میگویند باتوسل به ائمه و درخواست شفاعت از ایشان بیماری درمان شده و معجزه نیز اتفاق می افتد پس ما دیگر دکتر نرویم دارو مصرف نکنیم رژیم غذایی نداشته باشیم خود ائمه شفا میدهند
دوست عزیز میگویند از تو حرکت از خدا برکت اینکه میگویند گریه بر سیدالشهدا انقدر اجر بالایی دارد که پاداش بهشت را بدنبال دارد برای نشان دادن مقام ان بزرگوار نزد خدا ست
باید سعی کنیم اخلاق و رفتارمان حسینی باشد امام حسینی فکر کنیم. امام حسین (ع) در اجرای دستورات خداوند و پیامبر و قران یک الگو بودند پس ما هم با تبعیت از ایشان دستورات خدا و پیامبرش را اطاعت میکنیم نه اینکه اگر هیچ عمل خیری نداشته باشیم و با گریه کردن در عزاداری به بهشت میرویم
چرا همیشه اسان ترین و سریع ترین راه و به اصطلاح میانبر زدن را انتخاب میکنیم برمیگردد به خصوصیات ذاتی ما ایرانیان که همیشه در جستجوری راحت ترین راه هستیم و هرچند که یک امر منطقی نباشد ولی اگر به نفع مان باشد باید به خود و دیگران بقبولانیم که امری درست است چون امان حسین علی السلام را الگو قراردادن و کوشش در تبعیت از اخلاق و رفتار ایشان امری بسیار مشکل است پس بجای این کارها یک قطره اشک میریزم و خداوند هم ما را میبخشد و بهشت برما واجب میشود. من شخصا حاضرم مشروط براینکه یکی از دوستانیکه موافق این نظریه هستند گناهان بنده را گردن بگیرند و قبول کنند که اگر در اخرت اینچنین نبود که ایشان گفته اند باید بار گمراه کردن من و گناهان من را گردن بگیرند و حق من بر گردن ایشان است و در اینصورت سالی یک قطره اشک که هیچ از امروز هر روز گریه میکنم
خداوند افکار ما را حسینی کند تا با داشتن افکار امام حسین (ع) ذره ای رفتارمان شبیه از بزرگوار شده و در قیامت از دیدار از بزرگوار مستفیض شویم

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم عجل لولیک الفرج

سلام علیکم ورحمه الله وبرکاته

واقعا به نظرتون اشک بر امام حسین(ع) به راحتی جاری می شود؟(منظور شما نوعی که گریه را آسان فرض می کنند.)

بنظرتون اگر خدا نخواهد اشکی جاری می شود؟
می دانستید نشانه اذن ورود به حرم امام حسین(ع) چیست؟

معرفت امام (ع)، شناخت حق ایشان، مقدمه یا حتی اصل شناخت حق است و شناخت حق بهشت را واجب نمی کند؟
اگر هم بکند آیا اعمال بعدی ما اجازه باقی ماندن آن را می دهد؟

بخشیدن گناهان از جانب خدا
با توبه و تصمیم به عدم بازگشت گناه میسر می شود غیر این چیزی سراغ دارید؟(می شود برای این نوع مسائل نظر اساتید و صاحب نظران را جویا شد!)

اصلا توفیق توبه نصیب هر کسی می شود؟

یاعلی(ع)@};-

سلام جناب آنتی خرافات
این مطالبی که مطرح کردید مطلب تازه و جدیدی نیست همان شبهه ای است که وهابیت در باره شفاعت مطرح می کند. همان شبهه ای است که دیگری درباره توبه مطرح می کند. شما هم همان را مطرح کردید اینبار راجع به بکاء بر سید الشهدا. شبهه،شبهه جدیدی نیست همان شبهه است فقط عنوان آن عوض شده یکبار عنوان توبه است یکبار عنوان شفاعت است یکبار هم گریه بر امام حسین.
نکته ای هم که در این شبهات مطرح شده به چشم می خورد نگاه صفر یا صدی است که به هر کدام از این سه مقوله می شود. وهابیت که می خواهد شبهه مطرح کند می گوید یک مسلمان که تمام گناهان را انجام می دهد با یک شفاعت وارد بهشت می شود پس طبق عقاید شیعه باید رفت و گناه کرد و آخر هم شفاعت می شویم و وارد بهشت. دیگری که شبهه را درباره توبه مطرح می کند ادعا می کند که می رویم و مرتکب تمام گناهان می شویم و ثانیه آخر مرگ (که گوئی عالِم به زمان مرگش نیز هست) یک توبه می کنیم و خلاص و وارد بهشت می شویم. و شما هم فرمودید می رویم و مرتکب تمام گناهان می شویم و سالی یکبار هم یک قطره اشک می ریزیم و خلاص!
جالب نیست که همه این افراد به جای اینکه اصلا ببینند کسی که شفاعت را مطرح می کند چگونه آنرا تعریف می کند و جایگاه شفاعت را چگونه می داند کسی که معتقد به وجود راهی به اسم توبه است چگونه آن را مطرح می کند کسی که بکاء سید الشهداء را طبق روایات موجب وجوب بهشت می داند اصلا چه می گوید می آیند یک نگاه باصطلاح صفر یا صدی به هر کدام از این سه موضوع می کند و بعد برای خودش یک مطلبی را مطرح می کند و ساعت ها وقت خود را صرف نقد آن می گذارد بی آنکه آگاه به حقیقت توبه و شفاعت و بکاء بر سید الشهدا باشد؟!
شما اصلا می دانید حقیقت گریه و بکاء چیست؟ آیا حقیقت بکاء و گریه با آنچیزی که گفتید (شخص در طول عمر فقط گناه کند اما توفیق بکاء بر سید الشهداء هم نصیبش شود سازگار است؟)
شما یک عمل را مثل نماز شب در نظر بگیرید نماز شب عمل قلبی صرف نیست، بلکه کالقلبی است، ولی حزن و اندوه و بکاء، عمل قلبی است، به‌حدی که بکاء و اشک چشم از علائم قبولی نماز وتر است.
در روایتی از امام جواد علیه‌السلام آمده است: «القَصْدُ اِلی اللّه تَعالی بالقُلُوبِ اَبْلَغُ مِنْ اِتْعاب الجَوارِحِ بالاَعْمالِ؛ آهنگ خدا نمودن با دل، از خسته‌کردن اعضا و جوارح با اعمال [غیرقلبی] رساتر است». بحارالانوار، ج‌۶۷، ص‌۶۰
می دانید چرا علامت قبولی نماز وتر را گریه می دانند؟ یعنی شما نماز هم بخوانید اگر می خواهید ببینید قبول شده باید نگاه کنید ببین گریه می کنید در نماز یا نه. چرا؟ چون گریه رابطه انسان با آن طرف عالم است. گریه واسطه و رابطه است حتی وقتی که می‌خواهید وارد حرمی شوید و پا به حریمی بگذارید، طلب اجازه می‌کنند و اذن دخول می‌گیرند. در روایت است که اگر برای اذن دخول زیارت امام حسین (ع) اشک از چشمت جاری شد، بدان اجازه داده شده است.

پس این اشک رابطه انسان با ماوراء است. این اشک یک نشانه است. یک رمز است. فقط یک اتفاق فیزیکی نیست مثل چراغی است که روشن می‌شود و برای تو نشانه است. اگر اشکی آمد، علامت این است که به تو اذن داده‌اند همین‌که اشک مختصری آمد، اذن دخول سیدالشهدا است و چه‌بسا جاهای دیگر هم بنا‌به الغاء خصوصیت، همین باشد؛ «الدَّمْعَةُ عَلامَةُ الْاِذْنِ».

چگونه کسی که تمام عمر در معصیت خدا قدم می گذارد برایش چنین توفیقی که از افضل اعمال است حاصل می شود؟ چگونه قلبی که به واسطه گناهان تیره شده است به تعبیر قرآن بل ران علی قلوبهم ما کانوا یکسبون چگونه با عالم معنا ارتباط برقرار می کند؟ چگونه اذن دخول برایش حاصل می شود؟ مگر آنکه به واسطه برخی از اعمالی که داشته نظر خدای رحمان به او جلب شود (مثل حر که قضیایی را نقل می کنند که چه شد چنین توفیق عظیمی برایش حاصل شد که همان ها موجب رستگاری و عاقبت بخیری او شد) مگر چنین اعمالی را هم در کنار آن اعمال انجام داده باشد که توفیق برایش حاصل شود یا طینت پاکی داشته باشد که خداوند به واسطه این طینت توفیق معیت با کشتی نجات را به او بدهد.

اینگونه بگویم که درست است که بکاء ظاهرا از اشک ظاهری شروع می شود ولی فرموده اند «شیعتنا خلقوا من فاضل طینتنا» که نتیجه می دهد گریه شیعه از طینت شروع می شود نه از ظاهر. ولی درجات دارد. همین گریه ظاهری هم حتی اثراتی دارد. فرموده اند که تباکی کنید. یعنی انسان اهل حزن نیست ولی به زور از خودش اشک می گیرد تا آرام آرام وارد وادی بکاء بشود. آثاری که برای بکاء گفته اند ظاهرا برای همین آغازش است و اگر بکاء ادامه پیدا کند برکاتی ظاهر می شود که در هیچ عبادتی به این خوبی بروز پیدا نمی کند.

و یکی از آثار همین اشک تطهیر است. یعنی اشک بر سیدالشهدا مطهر انسان است. در روایتی امام رضا به ریان بن شبیب به عزاداری امام حسین توصیه کردند و فرمودند: «یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ بَکَیْتَ عَلَى الْحُسَیْنِ ع حَتَّى تَصِیرَ دُمُوعُکَ‏ عَلَى‏ خَدَّیْکَ‏ غَفَرَ اللَّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ صَغِیراً کَانَ أَوْ کَبِیراً قَلِیلًا کَانَ أَوْ کَثِیرا» اشک بر امام حسین،گناه بزرگ وکوچک و کم و زیاد را پاک می کند.
گاهی اوقات آلودگی های ما بخاطر گناهان ظاهری ماست و گاهی ریشه گناهان، صفات رذیله ما هستند و ریشه صفات رذیله هم تولی به اولیا طاغوت و شیطان است. ریشه این گناهان، نوعی کبریایی در مقابل خداوند است. گریه بر سیدالشهدا تمام مراتب تعلقات به دنیا و غیر خدا را پاک می کند. نه فقط گناهان ظاهری را. اگر رگه های پنهانی گناه هم در اعماق وجودی مومن باشد، این اشک آنها را هم شستشو می دهد.(همان اثرات توبه را دارد)

واقعا اگر بدانیم گریه و بکاء بر امام حسین چیست و اثراتش چیست نمی شود چنین اشکالی مطرح کرد اگر بدانیم همه خیرات از عالم بالا به ما عطا می شود، ما فقط باید آنرا قبول کنیم. یعنی ما باید آماده باشیم تا عطا را بگیریم. البته گرفتن این بار، نیاز به تحمل دارد و اگر شما تحمل نداشتید و رهایش کردید یا غفلت کردید عطا از بین می رود. این حالات معنوی ولایت و بکا، امانت خداست. اگر آماده باشید آنرا به شما عطا می کنند.
البته ما باید اهل دوام بر بکاء بشویم. یعنی گریه ما گریه دائمی باشد. این معنایش این نیست که شبانه روز در مراسم روضه نشسته باشیم ولی باید مثل کسانی باشیم که «الَّذینَ هُمْ عَلى‏ صَلاتِهِمْ دائِمُون»(معراج/۲۳) هستند. کسانی که وقتی وارد بیوت نبی اکرم و خانه های انبیاء می شوند «فی‏ بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ یُذْکَرَ فیهَا اسْمُه»(نور/۳۶) می شوند، دائما در صلات اند. «یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَ الاَاصَالِ * رِجَالٌ لَّا تُلْهِیهِمْ تجِارَهٌ وَ لَا بَیْعٌ عَن ذِکْرِ اللَّهِ وَ إِقَامِ الصَّلَوهِ وَ إِیتَاءِ الزَّکَوه»(نور/۳۷) وقتی کسی وارد خانه های نور و بیوت معنوی پیامبر اکرم و خانه های ولایت شد، دائما در صلات است و هیچ تجارتی او را از نماز باز نمی دارد. یعنی حقیقت خشوع نماز در او وجود دارد. بعضی ها وقتی از ماه رمضان بیرون می آیند، درهای و ماه رمضان و بهشت را به رویشان می بندند. ولی بعضی ها را از بهشتی که واردش شده اند، بیرون نمی کنند. البته برای درجات بعدی باید منتظر ماه رمضان بعدی باشند. گاهی جوری از زیارت امام رضا برمی گردیم که انگار آدم را از حرم بیرون می کنند. گاهی اما مقامی که در حرم پیدا کرده ایم، همیشه برایمان ثابت می ماند. مقامی که به دست آورده ایم برایمان می ماند. درجات بعدی را در زیارات بعدی به دست می آوریم.
دوام بر بکاء همان بود که مطرح شد و مورد اعتراض برخی از بزرگواران در تاپیک به عنوان افراط قرار نیز گرفت البته روایت می فرماید که یک قطره اشک هم کافی است. ولی باکین کسانی هستند که دائما درمقام حزن هستند. یعنی هیچ وقت قلب شان از عاشورا بیرون نمی آید. بلا تشبیه، مثل مادری که فرزند عزیزش را از دست داده است. به خصوص اگر شهید شده باشد. می بینید سی سال گذشته ولی دائما قلبش در حزن است. جدا نمی شود از این غم. اگرچه ممکن است صابر و راضی باشد اما گریه با او هست.
پس ما باید جزو باکین دائمی باشیم. ولو اینکه مشغول به زندگی مان هم هستیم. امیرالمومنین، مومنین را که توصیف می کنند می فرمایند: «قلوبهم محزونه» این حزن برای دنیا نیست. حزن دوری از خداست. بسیار لطیف است و بسیار هم آثار دارد. می فرمایند «بِشْرُهُ‏ فِی‏ وَجْهِهِ‏ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِه‏» مومن چهره اش بشاش است ولی قلبش دائما محزون است.

اگر کسی این مطالب را درک کند و برایش هضم شود آن اشکال مطروجه هم رفع می شود ... ان شاء الله ... فمن یرد الله ان یهدیه یشرح صدره لاسلام

جناب آنتی‌خرافات،
همانطور که جناب تنهای بی همتا هم اشاره فرمودند به نظر می‌رسد که شما با قضیه‌ی شفاعت و توبه هم مشکل داشته باشید ... ما روایاتی در باب شفاعت داریم که از اسرار شمرده شده‌اند و هر کسی تحمل پذیرش آن‌ها را ندارند، این مسأله‌ی اینجا که دیگر اصلاً بغرنج هم نیست ... باز هم تأکید می‌کنم که معیار برای اینکه چه چیزی خرافات است و چه چیزی خرافات نیست تفقه در خود دین است و اینکه مطلبی برای ما عجیب است و با دو یا سه تا تحلیل ظاهراً علمی نتوانستیم توجیهش کنیم دلیل بر این نمی‌شود که نسبت به آن جبهه بگیریم تا موضع خودمان ضعیف نشود ... اینجا صحبت از مخالفت با من یا جناب یکتای بی همتا نیست و کسی که آیات و روایات را رد کند در آیات و روایات در حدّ رد کننده‌ی رسول خدا و خود خداوند سنگین شمرده شده است ... مطلبی که از مرحوم آیت‌الله بهجت نوشتم را دوباره بخوانید، ایشان هم مرجع تقلید بودند و هم از عرفای اهل دل که به اعتقاد خیلی از بزرگان امروز دین ما مرتب شرافت حضور خدمت امام زمان ما علیه‌السلام را داشته‌اند ... اینکه بگویید من تا کنون فکر می‌کردم اصرار بر گریه بخاطر بزرگداشت عزاداری کردن برای امام علیه‌السلام بوده است و به خودی خود موضوعیتی نداشته است دلیل بر حقانیت صحبت شما نمی‌شود ... کسی که مسیر عقلانیت را برگزیده و می‌خواهد با خرافات دینش مبارزه کند و مردم را از جهلی که گرفتارش شده‌اند نجات دهد باید برای حرف‌هایش دلیلی بیش از اینکه «من اینطور فکر می‌کنم» داشته باشد ...

در هر صورت جناب یکتای بی همتا به خوبی پاسخ شبهه‌ی شما را داده‌اند ... من فقط با اجازه‌ی ایشان یک توضیح به عنوان پاورقی به فرمایش ایشان اضافه می‌کنم که امیدوارم باعث شود دست از این جبهه‌گیری‌ها برداشته شود ...
... وَ لَا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَىٰ أَلَّا تَعْدِلُوا ...

---

[/HR]
گریه بر چند نوع است ... مثل گریه از روی ترس، مثل گریه از روی خوشحالی، مثل گریه از روی محبت، مثل گریه از روی درد،‌مثل گریه از روی ناراحتی ... این گریه‌ها را می‌توان در دسته‌های اصلی‌تری تقسیم کرد، مثل اینکه گریه از روی خوشحالی شاید بتوان گفت که خودش به نوعی یک گریه‌ی از روی محبت است، چه محبت دیگری که برایش خوشحال هستیم و چه برای محبت خودمان که برای خودمان خوشحال هستیم، چه برای اینکه دیده‌ایم که دیگران دوستمان دارند و باز برای خودمان خوشحالیم و امثال آن ... اما هر چه که باشد وجه مشترک تمام این گریه‌ها این است که گریه ریشه در یک درک عمیق باطنی دارد که در انسان روی می‌دهد و یک معیار از تحولی باطنی اوست ... شخصی که عمیقاًً متأثر شود اشک از چشمانش می‌اید، چه این تأثیر پذیری علت باطنی داشته باشد مثل وقتی که خود را در حضور خداوند عظیم می‌یابیم و چه علت آن خارجی باشد مثل وقتی که فیلم یا عکسی را می‌بینید که شما را عمیقاً متأثر می‌کند، چه از جهت خوشحال شدن و چه از جهت ناراحت شدن ... همه‌ی اینها را گفتم که بگویم اگر گریه از روی ظاهرسازی و یا بخاطر اختلالات غددی و امثال آن نباشد در این صورت یک معیار است ... گریه سبب آمرزش گناهان بشود در اصل به این معناست که این گریه نشانه‌ای است بر آن تحول باطنی که سبب آمرزش گناهان شده است ...

وقتی مرحوم آیت‌الله بهجت می‌فرمایند که این گریه را باید به شما بدهند، اینکه می‌فرمایند این گریه نشانه‌ی اذن داده شدن برای ورود به حرم امام حسین علیه‌السلام است، وقتی می‌فرمایند این گریه نشانه‌ی پذیرفته شدن اعمال امّ داوود است، وقتی می‌فرمایند این گریه از اعلی‌علیین است ... اینها یعنی گریه نشانه است ... معیار است ... به خودی خود عمل نیست ... به دست ما نیست ...

... بله ممکن است ناله‌ای سوزناک باشد، یا اصلاً آهنگی غمگین باشد و بدون توجه به محتوای شعری که بر روی آن آهنگ خوانده شده است و فقط بخاطر موسیقی آن گریه‌امان بگیرد یا گریه کردن بخاطر آن بار غمی که می‌رساند و بخاطر سوز و ناله‌ای که همراهش هست ساده‌تر بشود، این به معنای آن نیست که پس گریه‌ی در این حالت دیگر آن گریه نباشد ... گریه‌ی مدّ نظر ما باید از سر محبت باشد و برخی مسائل هست که وصل شدن ما به مسیر اصلی را تسهیل می‌کند، از جمله‌ی این مسائل همین نوحه‌خوانی‌های محزون است و اینکه فضا فضای گریه باشد ... حالا یک نفر با شنیدن نام مبارک حسین ناگهان منقلب می‌شود و اشک در چشمانش جمع می‌شود، یک نفر با تعریف کردن روضه و یاد کردن از مصائب ایشان و روابط عاطفی ایشان و صلابت ایمانشان در دفاع از حریم دین خدا یک جایی دلش می‌شکند و ارتباطش وصل می‌شود، یک نفر وقتی سینه زد و سینه‌اش درد گرفت به خودش می‌گوید تو با دست خود به سینه‌ات زدی و از این درد در رنج هستی حال آنکه شهدای کربلا با محبتشان به خدا و اهل بیت علیهم‌السلام به جای دست خودشان تیر و نیزه را به این سینه پذیرا بودند و هرگز اعتراض و شکایتی نداشتند و بعد از این همه معرفت ایشان به گریه بیفتند ... آن اشک دارد خبر از این اتصال می‌دهد ... اشک نشانه است ... معیار است ... نشان می‌دهد که ارتباط برقرار شد ... دلی که شکست الآن وصل است به خدا ... به دریای پاکی و طهارت ... اهل بیت علیهم‌السلام هم طاهرند و هم مطهِّر، مثل آب جاری، وجود ناپاک ما اگر به ایشان وصل شود مثل این است که نجاستی که عین نجاست در او نیست به آب جاری یا کر وصل شده باشد، بالفور پاک می‌شود ... مؤمن ذاتاً پاک است و موضعاً‌ نجس می‌شود اما هرگز عین نجاست نمی‌شود، این هم بحثی روایی دارد، آنجا که فرمودند ما اصل خیر هستیم و هر خیری از فروعات ماست و دشمنان ما اصل شر هستند و هر قبیحی از فروعات ایشان است پس خود را از فروعات ایشان پاک کنید، مؤمن ممکن است درگیر فروعات دشمنان اهل بیت علیهم‌السلام بشود ولی از اصل ایشان بریء است و الله ولی الذین آمنوا یخرجونهم من الظلمات الی النور ... ممکن است بگویید پس حق‌الناس و امثال آن چه؟ در جواب فقط یک اشاره‌ی کوتاه می‌کنم و رد می‌شوم ... فرض کنید شخص الف باید ۲۰ سال نماز قضا به جا بیاورد و در مسیر بندگی خدا شروع می‌کند به ادای وظیفه‌ای که بر عهده‌اش هست ولی اجل مهلتش نمی‌دهد و بعد از قضا کردن ۱۰ سال از دنیا می‌رود، آیا او بخاطر آن ۱۰ سال باقی‌مانده به جهنم فرستاده شده و تارک‌الصلوة شمرده خواهد شد؟ یا سؤال دیگر، فرض کنید که مؤمنی خواست به حسابش برسد قبل از آنکه به حسابش برسند، دانست که باید از ۱۰۰ نفر حلالیت بگیرد ولی در عمل نتوانست جز از ۱۰ نفر حلالیت بگیرد، آیا او در قیامت به خودش رها خواهد شد و شفاعت هم به کمکش نخواهد آمد؟ در کلام بزرگان و در روایات جواب این مسائل آمده است ... الأعمال بالنیات ... کسی که در ارتباط با اهل بیت علیهم‌السلام قرار گرفته است و ارتباطش برقرار است آیا در آن زمان که محبت ایشان در دلش می‌جوشد به فکر این است که فردا که رفتم سر کار برای این و آن بزنم یا دارد حالتی از شعور را تجربه می‌کند که فکر می‌کند با چنین تجربه‌ای دیگر هرگز به سراغ زشتی‌هایش نخواهد برگشت؟ ... و البته احتمالش خیلی زیاد است که از فردا تا حدودی دوباره مثل همین امروزش بشود ... اما اگر بعد از این کار خوب کسی برود و گناه کند آیا دلیل می‌شود که کار خوبش در اصل کار خوبی نبوده است؟ ... نماز که خداوند فرموده است تنهی عن الفحشاء و المنکر هم تنها از فحشاء و منکر نهی می‌کند و کسی را مجبور به خوب بودن نمی‌کند، مثل پیامبران که امر به خوبی می‌کرده‌اند و از بدی نهی می‌کرده‌اند، بله کمک می‌کند که اگر کسی بخواهد خوب باشد راحت‌تر بتواند از بدی فاصله بگیرد ولی علت تامه برای خوب ماندن کسی تا زمان مرگش نمی‌شود ... به طرز مشابه هم اشک بر امام حسین علیه‌السلام که نشانه‌ی ارتباط با دریای طهارت و پاکی است خبر از پذیرفته شدن توبه می‌دهد ولی تضمین کننده‌ی این نمی‌شود که شخص دیگر معصوم از گناه یا حتی مکروهی شود ... اما کار برایش ساده‌تر خواهد بود اگر بخواهد که پاک بماند ...

این یک مطلب است، مطلب دیگر اینکه کسی که یک قطره اشک از روی محبت بر این خاندان بریزد و یا حتی یک بار خواهان ارتباط با ایشان بشود اهل بهشت خواهد بود ... می‌توان فرض کرد که چنین کسی در حصنی قرار می‌گیرد که هیچ گناهی (مگر کفر و شرک و دشمنی با اهل بیت علیهم‌السلام) آن را ضایع نمی‌گرداند اگرچه آن گناه‌ها زندگی دنیا و زمان جان دادن و برزخ و قیامتش را برایش جهنمی طاقت‌فرسا گرداند ... سپس اگر این ارتباط باطنی وجود داشته باشد (یعنی در اثر دشمنی با اهل بیت علیهم‌السلام و شرک این رابطه قطع نشده باشد) این شخص در قیامت شایسته‌ی شفاعت است چون او به عروة‌الوثقی متمسک شده است ...

خدا توفیق تفقه در دین را به همه‌امان روزی کند ...

واکنش معاون قوه‌ی قضائیه نسبت به یک مداح معروف که نمی‌دانم کیست را مقایسه کنید با واکنش کسانی که مخالف ما در این تاپیک بودند:

منبع خبر: خبرآنلاین

ممکن است در تشخیص مصادیق با ایشان موافق باشیم یا نباشیم، ولی یک نکته‌ی مهم در کلام ایشان هست که دو طرف باید خودشان را کنترل کنند، چه آن‌ها که بدون هر گونه قیدی و به طور کلی از هر مجلس عزایی دفاع می‌کنند و سعی در تطهیر چهره‌ی عزاداران و مداحان می‌کنند با وجودیکه امکان دارد برخی از ایشان ولو اندک هم باشند جایی پا را از حدود شرع هم فراتر بگذارند، و چه آن‌ها که تا یک اشتباهی ببینند که البته معلوم هم نیست مصادیق اشتباه را درست تشخیص داده باشند خودشان به هتاکی و حرمت‌شکنی دست می‌زنند و کسی که حرمت عزادارانی که خطا نکرده‌اند یا نادانسته خطا کرده‌اند را بشکند حرمت صاحب‌عزا را هم رعایت نکرده است ...
حالا این موضع یعنی دفاع از هر کاری که خبر داریم یا نداریم که در برخی مجالس انجا می‌شود؟ گمان نمی‌کنم ولی قضاوتش با خدا ...

جناب مسعود،
معلوم است که آن جمله را می‌گفتم، بحز آن بخش آخرش را، اینجا مظلومین یک یا دو نفر مطرح نیست و معتقدم ظلمی که در این تاپیک روا داشته شده و متآسفانه بزرگانی هم به آن دامن زده‌اند خیلی بیش از یک یا دو نفر را در بر می‌گیرد ...

ولی چیزی که شما به ان دقت نکردید این است که بنده کسی را که اصلاً نمی‌شناسم که چه کسی هست را به عنوان شاهد و سند معرفی نکردم که بگویم چون ایشان چنین حرفی زده است پس شما باید حق را به ما بدهید، بلکه او را به عنوان یک الگو در جهت انصاف معرفی کردم که حرفی که بارها در این تاپیک گفتم و ناشنیده انگاشته شد و هر بار تکرار کردند که تو موافق همه چیز هستی حتی اگر حرام باشد، این بار آن را از دهان کس دیگری بشنوید ... امیدوار بودم که اگر متن ایشان را بخوانید نه متن ایشان را غیرمنصفانه بدانید و نه چنان نیتی را به بنده منتسب کنید که دارم یک نفر را به عنوان سند خود معرفی می‌کنم ... اینکه فرمودید که اگر او بر علیه مداح خیلی بد صحبت می‌کرد من دیگر سندیتی برای حرف او قائل نبودم نشان می‌دهد که گمان می‌کنید دارم هر چیزی که موافقم باشد را بدون احراز اعتبار آن به عنوان سند معرفی می‌کنم تا به عنوان یک برگ برنده در مقابل شما از آن استفاده کنم ...

جناب مسعود متأسفانه من در بسیاری از مباحث این تاپیک نه حسن‌ظن می‌بینم و نه منطق و نه انصاف ... تنها چیزی که تا کنون پررنگ دیده‌ام (نه اینکه چیز دیگری نبوده باشد) این بوده است که یک عده مدام به دنبال مچ‌گیری از دیگران هستند و خودشان شبهه‌افکنی در اعتقادات شیعه می‌کنند ولی نگران پخش خرافات از طریق مداحان هستند، یا خودشان به بسیاری از مؤمنین جسارت می‌کنند و معترض به جسور بودن دیگران هستند، دست آخر هم طوری مقابل کسی که آیه و روایت می‌آورد می‌ایستند که انگار جلوی دینشان ایستاده است و بعد معترض هستند که چرا در مجالس عزا حرف‌های بدون سند زده می‌شود ... اینها از نظر منی که البته کس خاصی هم نیستم مصداق بارز بداخلاقی است و حتی مصداق کم‌بصیرتی، مصداق کمی علم به مسائل مطرح شده هم که از مباحث اخیرمان باید مشخص باشد ... اینها را به عنوان نصیحت و خیرخواهی برادرانه گفتم تا فکر نکنید شما را کافر یا مشرک یا دشمن اهل بیت علیهم‌السلام دانسته‌ام، حاشا و کلا ...

سلام علیکم.
ماشاء الله به این همه تراوشات فکری و علمی! چقدر نظریه پردازی شد با یک سوال ساده!
من چون از نزدیک با خیلی از این اقشار به اصطلاح مذهبی سرو کار داشتم باید بگم که بسیاری از افراد هستند که مداحی کردن رو هم مثل معلم قران (حفظ و قرائت و ...) پزشکی، معلمی و سایر کارهایی که به نظر شرافت خاصی دارند، فقط برای پول و شان اجتماعی انجام میدن و حالا اگه ثوابی چیزی هم داشته باشه براشون در وهله دوم اهمیت هست و این کارها براشون به عنوان یک شغل هست در درجه اول. من نمیدونم کسایی که اینهمه از برخی کارهای این مداح ها به اسم اشک گرفتن و عزاداری برای امام حسین دفاع میکنن آیا نمیدونن که امام زمان وقت ظهور اصلا برخی مساجد رو خراب میکنن چون سر راه مردم ساخته شده، اگه ما باشیم و یه آدم معمولی به مسجد سر راه ما اعتراض کنه میگیم نه خراب نکن مسجد خانه خداست و حالا که ساختن حق نداری یه آجر ازش برداری. اما امام که بیان خیلی چیزا رو کن فیکون میکنن که حتی ما خوابش رو هم نمیبینیم. علی ایهاالحال کاربران محترم جوری حق رو بجانب بگیرن و منم منم کنن که اگر فردا روزی حقیقت آشکار شد بخاطر ظاهر بینی و پافشاری بیموردشون شرمنده نباشن.
من خیلی ساله که اصلا جلسات مداحی رو نمیرم چون واقعا باعث رشد من نمیشه و فقط یک سردرد در اثر داد زدن های بیخود مردم و مداح برای من میمونه، اون روحانی که میره منبر و ده دقیقه با سوز و البته خلوص نیت جریان عاشورا رو میگه ولو این که فقط چند قطره اشک از مردم بگیره به نظرم بهتر از اینه که یه مداح کاری کنه که عقل مردم برای چند دقیقه زایل بشه و از حال خود بیخود بشن. مداحی آقای کوثری برای امام رو دیدید؟ تازه برای ولی امر مسلمین مداحی میکنه این قدر ساده است . اگه برخی از آقایون بودن میگفتن باید پر سوز و گداز ترین مداح رو برای رهبر بیارین تا آخر مجلس همه از شدت ناراحتی گریبان چاک کنن و عربده بکشن. یه کسی رو دیدم امسال تلویزیون پخش میکرد که اسمش یادم نیست اما جوون بود، خیلی افتضاح بود حتی درست روی پا نمی ایستاد، افتان و خیزان راه میرفت که یعنی کمرم از این غم امام حسین شکست!!!. مقتل خوانی آیت الله شهید حکیم رو که خیلی هم معروفه بیینید، با وجود اینکه عربی میخونه اما جگر ادم کباب میشه، نه حرف اضافه ایی میزنه نه از خودش چیزی اضافه میکنه بلکه عین مقتل رو از رو میخونه. قربان اون مداح های قدیمی برم که با دوبیت شعر ساده و درست دینشون رو به آقا ادا میکردن: امشبی را شه دین در حرمش مهمان است، صبح فردا بدنش زیر سم اسبان است، مکن ای صبح طلوع، مکن ای صبح طلوع.

من نمیدونم این چه عزاداری هست. به اندازه موهای سرم آدم میشناسم که شب تا صبح محرم پای منبر بهترین مداح های شهر هستند و خودشون نذری میدن و .... اما فرداش میرن مغازه و تا میتونن مردم رو تیغ میزنن. جالبه کا ما امسال اصلا نذری نخوردیم جز یکی دو بار. پدرم میگفت من نمیرم از این اطراف بگیرم، یکی نمایشگاه ماشین داره و میدونم وچطوری نون درمیاره، یکی پزشکه و مردمو میچاپه، یکی کارمند دولته و دیگه نگم که چه قدر بالا کشیده و .... .(البته اینهایی که نزدیک منزل ما هستن خصوصیاتشون برای ما اشکار شده وگرنه افراد شریف در این اقشار بسیار بیشترند) من نمیدونم اینهمه سینه میزنن و نذری میدن و عزاداری میکنن (اون هم با شور!!!) چرا آدم نمیشن؟

سلام خدمت شما.
نباید درمورد همه به یک چشم قضاوت کرد...
پزشک به اندازه ی خودش سختی کشیده تا شده پزشک،کارمند دولت هم که خیلی درآمد فکرنکنم داشته باشه،حالا شاید شما چیزهای دیگه ای خارج از اصول دیده باشید که اینطور میفرمایید.
ولی فردی شنیدم،مداحی می کند برای کسب درآمد بیشتر از طرفی اهل قلیان و... هست.
[bشور حسینی تنها فایده ای ندارد،باید شعور حسینی هم داشت،که متاسفانه برخی مداحان بیشتر در قسمت شور حسینی کار میکنند. [/b]

سلام علیکم بنده قضاوتی نکردم. متن رو یکبار دیگه بخونید، نگفتم هدفشون اشتباهه بلکه اصل هدفی که بسیاری از افراد دارن رو گفتم که چیز بدی هم نیست. فقط گفتم که بسیاری بخاطر اینکه یک شغل و درامد و جایگاه اجتماعی داشته باشن طرف اینکارها میرن که لزوما بد نیست البته تا وقتی که مدام مولا مولا نکنن و یک خروار ریش نذارن و به ریش مردن نخندن.

بله بانظر شما موافق هستم.برای همین عرض کردم