جمع بندی اشکال بر دلالت معجزه برای اثبات نبوت

سه مقدمه ای که گفتید را قبول دارم. اما نتایجتان را نه. چون نکته اینجاست که کوتاهی از خدا نیست، خدا خواسته نبی را مشخص کند اما به دلیل محدودیت های دنیای مادی، ممکن نیست. (همان قضیه شرور عالم و برهان شرّ) مثل این است که بگید خدایی که انسان ها را آفریده باید روزی همه آن ها را تامین کند ولی چرا خیلی از مردم در جاهای مختلف از فقر و گرسنگی میمیرند؟ آیا خدا عاجز یا ظالم است؟ پس وقتی از کار های خدا خبر نداریم و به محدودیت های دنیا آگاهیم بهتر است که وقتی فعل خدا طبق میل ما رخ نداد، خدا را متهم به ظلم یا عجز نکنیم.

ببینید مسئله شفاف و روشن است، چرا می گویید اثبات نبوت ممکن نیست؟ تنها کسی که قدرت مطلق دارد خداست، آیا شما اعتقاد دیگری دارید؟ بنابراین کسی که می آید و می گوید هر کاری از من بخواهید انجام میدهم یعنی قدرتش وصل قدرت بی انتهای الهی است. هیچ جادوگر، هیچ ساحر، هیچ شعبده باز، هیچ مرتاض و هیچ موجود ممکن الوجودی نیست که تواند بگوید هر کاری از من خواستید انجام میدهم. شما چرا دقت نمی کنید؟ تمام کسانی که قدرت هایی را از این مسیر کسب کرده اند اولا تخصصشان در یک عرصه خاص است، ثانیا محدود است، مغلوب شدنی است. حتی اگر از اجنه هم باشد باز ه همین شرایط را دارد، هرگز قدرت اجنه نامحدود و مغلوب ناشدنی نیست، به همین خاطر یکی بخت مردم را با اجنه می بندد، و دیگر با همان اجنه طلسم ایشان را باز می کند. اما سنخ معجزات انبیا را اگر شما دقت کنید هنوز کسی نمی تواند دریا را بشکافد و یک قوم را از آنها عبور بدهد، هنوز کسی نمی تواند مُرده زنده کند، یا ماه را بشکافد، یا یک شتر آبستن از دل کوه بیرون بیاورد. این کارها از عهده هیچ جن و ملک و اساسا هیچ ممکن الوجودی بر نمی آید. خواهش می کنم، تنما می کنم روی این مسئله که انبیاء از مردم می خواسته اند که نوع معجزه را تعیین کنند فکر کنید.

 بله در اشکال هشتم به این قضیه خواهیم پرداخت که برای آن افرادی که آن زمان بودند افاده یقین دارد ولی برای ما نه. ان شاء الله جلوتر دربارش بحث میکنیم.

برای ما هم افاده یقین دارد. هنوز معجزه ای در تراز معجزات انبیا رخ نداده و نخواهد داد. من در مورد کارهای خارق العاده جریان های نوظهور تحقیقاتی داشته ام، قدرت هایشان محدود، در یک عرصه خاص، و بسیار مغلوب شدنی است.

 این هم همان شبهه تکراری جبر و اختیار است. مثل این است که من بخواهم فردی را بکشم و خدا جلویم را نگیرد. پس آیا میشود گفت خدا به این کار راضیست و او باعث کشته شدن انسانی شد؟

بحث کنترل رفتارهای ما نیست که بحث جبر و اختیار باشد!! بحث هدایتگری است که جزء اوصاف الهی است. بحث نشان داده راه است، نه هُل دادن برای پیمودن مسیر! راه را باید خدا به بندگان نشان دهد، اما وقتی راه مشخص شد از اینجا به بعد اگر آنها را به پیمودن مسیر مجبور کند میشود بحث جبر و اختیار. ثانیا ما نمیگوییم مانع کار او شود، می گوییم انسان و هیچ ممکن الوجودی قدرت نامحدود ندارد، و خداوند هم چنین قدرتی به هیچ مدعی دروغگویی نمی دهد. اصلا بحث اجبار نیست!

 راه تشخیص وجود دارد ما باید با مطالعه احکام دین و قرائن نبوت فرد به حقانیت آن دین پی ببریم.

اولا: بسیاری از تعالیم دین عقل گریز هستند و اصلا عقل نمی تواند در مورد درستی یا نادرستی آنها نظر بدهد، مثلا اعتقاداتی چون برزخ و صراط و نکیر و منکر و عذابها و نعمت های بهشتی، و همچنین احکامی چون وضو و نماز و غسل و روزه در اسلام اعمالی نیست که عقل بتواند درستی یا نادرستی آنها را تشخیص دهد. علاوه بر اینکه همه ادیان چنین اعتقاداتی دارند، الان شما از میان این همه دین بدون معجزه چطور می خواهید دین یا ادیانی که حق بوده و واقعا از جانب خدا آمده اند را تشخیص دهید؟  ثانیا:  حتی اگر احکام یک دین مطابق با عقل باشد باز هم هرگز بر حقانیت یک فرد دلال نمی کند؛ من یک سوال واضح از شما میپرسم، آیا ممکن نیست یک نفر به دروغ ادعای پیامبری کند و تعالیمش را هم به ظاهر عقل پسند قرار دهد تا مردم جذب او بشوند اما در واقع دروغگو و شیّاد بوده و به دنبال شهرت و مقام باشد؟ شما چطور کذب بودن ادعای چنین شخصی را اثبات می کند؟ 

نکته ای در آن تاپیک بحث ضرورت نبوت مطرح فرمودید که من ضمن تشکر از شما بابت بیان آن لازم میدانم اینجا ذکر کنم که توجه بفرمایید، آنجا فرمودید:

ادراک عقل اگر یقینی باشد، حجت است، نه هر ادراکی ولو ظنی یا وهمی؛ و به دلیل اینکه عقل در اینجا نمیتواند به خاطر عدم آگاهی به مصالح افعال الهی، به یقین برسد، ادراکش نهایتا ظنی است و حجت نیست.

این بیان شما کاملا درست، منطقی و عقلانی است، به همین خاطر اگر کسی ضرورت نبوت را پذیرفت با توجه به اینکه جز معجزه هیچ راه دیگری که حجت باشد وجود ندارد، نفی معجزه مساویست با نفی نبوت چون هرگز قرائن و شواهدی که ظن آور است حجت نیست، همانطور که شما به درستی به این مطلب اشاره فرمودید

اشکال سوم قابل اثبات نیست که کاری که ادعا شده معجزه است، قابلیت تعلیم و تعلّم ندارد. اصلا نمیتوان فهمید که آن کاری که مدّعی نبوت انجام میدهد را آموزش ندیده و اینکه از کجا معلوم که قابل تعلیم نیست؟ شاید مدّعی ادعا کند که من این کار را نه آموزش دیده ام و نه میتوانم به کسی یاد دهم. آیا باید این ادعا را باور کنیم؟ من هر چقدر هم در زندگي او و گذشته هايش تحقيق و جستجو كنم، نميتوانم در اين مورد به نتيجه های قطعی و يقينی برسم.

در مورد این اشکالتان هم اولا بیان کردیم که  معجزه ضرورت دارد، چون نبوت ضرورت دارد، بنابراین انسان در جایی که به وظیفه خودش عمل کرد بقیه تحقیق را که خارج از توانش است و احتمالات دیگر را به خدا وامی نهد. نکته دوم اینکه کسانی که کاری را از روی تعلیم و تعلّم آموخته اند فقط در یک عرصه تخصص دارند، و می گویند ما این کار خارق العده را بلد هستیم، اما اگر کسی گفت هر کاری بخواهید من انجام میدهم، چه زنده کردن مردگان باشد،چه شکافتن ماه باشد، چه یک کتاب ادبی بی همتا باشد، چه درمان بیماران لاعلاج باشد، چه تبدیل کردن یک چوب به اژدها باشد، چه ساختن یک پرنده از گِل و جان دادن به آن باشد، چه تبدیل عصا به اژدها باشد، چه خارج کردن یک شتر از دل کوه باشد، چه شکافتن دریا باشد، چه شهادت دادن یک سوسمار در دست یک شکارچی باشد، چه کنده شدن درخت و جلو آمدن آن باشد، و...؛ اینجا دیگر نمی توان گفت آن شخص این کار را از روی تعلیم و تعلّم آموخته است.    

 اگر ارسال وحی ضروری است، خدا یقینا باید پیامبر خود را به بشر بشناساند چون هیچ عاقلی فرستاده ای را که ارسال میکند بدون نشانه نمیگذارد و ظن هم حجیت ندارد و اصل بر ترک ظن است. 

بله فرمایش شما کاملا درست است 

دیدید که اگر استدلال قانع کننده بیاورید، قبول میکنم.

من که عرض کردم نگاهم به شما کاملا مثبت است

اشکال هشتم نمیشود اثبات کرد که مدّعی نبوت، در هر شرايطي از زمان و مكان و با هر ابزاري، بر انجام كارهاي خود توانايي دارد و قدرتش به امور معيني محدود نیست. این مورد، برای افرادی که در زمان حیات مدعی نبوت زندگی کرده اند، افاده یقین دارد ولی برای ما که مدعی را ندیده ایم و از او نمیتوانیم چنین درخواستی کنیم، مفید یقین نیست

حرف شما درست است، ببینید ما در گذشته گفتیم که کوچکترین تردیدی در معجزه، آن را از حجیت ساقط کرده و مسئولیت را از عهده انسان بر میدارد و لازم نیست که ما به آن ایمان بیاوریم، چون حجت را بر ما تمام نمی کند. بنابراین در معجزه یک شخص اگر احتمال بدهیم که قدرت این شخص محدود است و واقعا هم این احتمال ما منطقی و قابل دفاع عقلانی باشد حرف شما کاملا درست است و معجزه اثبات کننده نخواهد بود، به همین خاطر مدعی نبوت باید با کاری که می کند این احتمال را نفی کند. این که مدعی نبوت به اذن خدا خودش را بر هر کاری توانا معرفی کند این احتمال را نفی می کند. چون اینجا بحث تکیه به یک قدرت نامحدود به میان می آید. اگر کسی آمد گفت من یک کار بلد هستم خب این ممکن است اکتسابی باشد و در آینده نقض شود، اما اگر کسی آمد و گفت من بر هر کاری که شما از من بخواهید قادر هستم و به اذن خدا آن را انجام میدهم اینجا دیگر اصلا بحث زمان و مکان مطرح نیست.

اینکه بگوییم نوع معجزه به خواست مردم وابسته است پس میتوانیم بفهمیم معجزه قابل تعلیم و تعلم نیست، اگر هم درست باشد فقط موردی خواهد بود. پس چنین پاسخی را قبول ندارم.

ببینید تکیه گاه پاسخ فوق این است که کار خارق العاده انبیا در یک حیطه خاص نبوده، بلکه در هر حیطه ای توان انجام معجزه داشته اند، و این نشان دهنده غیر تعلّمی بودن آن است. پاسخ بنده همین است اما اینکه به معجزه های درخواستی اشاره کردم به عنوان دلیل و شاهدی بر توانایی معجزه در هرحیطه ای است نه خود دلیل. بالاخره درخواست معجزه از انبیا یک چیز معمول و رایجی بوده است و اجابت برخی از این درخواست ها به عنوان گواه مدعاست. قطعا ادله دیگری هم برای اثبات این که معجزات انبیا از راه تعلیم و تعلّم نبوده است وجود دارد، اما بنده با توجه به شفافیت این دلیل آن را انتخاب کردم و این به معنای رد سایر ادله نیست. 

منظورم الان بود که نمیتونیم درخواست معجزه داشته باشیم.

قطعا میشود، خب بسیاری از معجزات انبا درخواستی بوده، مثل شکافتن ماه، مثل شتر حضرت صالح، مثل اژدهای موسی(ع) و... منتهی معجزات درخواستی دو شرط داشته اند: اول اینکه حجت تمام نشده باشد، یعنی اگر با معجزه های پیشین حجت تمام شده باشد انبیا معجزه را بازیچه نمی کنند دوم اینکه به اقوامی که معجزه های درخواستی داشته باشند مهلت داده نمی شود، یعنی اگر بعد از انجام آنچه که خواسته اند ایمان نیاورند عذاب خدا بر ایشان نازل می شود.

با صرف ادعا که احتمال نفی نمیشود، وقتی کسی ادعا کرد باید مورد آزمایش قرار بگیرد، به هرحال آزمایش و یقین پیدا کردن برای ما ممکن نیست و این نمیتواند ملاک تعیین کننده معجزه از غیرآن برای ما باشد. همانطوری که اگر این احتمال هم دفع نشده باشد نمیتوانیم بگوییم که مدعی، چنین قدرتی را ندارد. وجود احتمالات که یقین آور نیستند.

بله حرف شما درست است، قطعا به صرف اینکه شخص ادعا کند من هر کاری می توانم انجام بدهم نبوت اثبات نمی شود، و حرف ما هم این نیس که به صرف ادعا نبوتش اثبات می شود. عرضم این است که کسی که از راه تعلیم و تعلّم کاری را یاد گرفته باشد تخصصش در انجام یک یا چند کار محدود و مشابه است، مگر غیر از این است؟ اما اگر کسی ادعا کند هر کاری انجام میدهد ولو آنکه به هم ارتباطی نداشته باشند و بتواند هم انجام بدهد، این بخش دوم اصل کار است، اینجا روشن میشود که قدرت او اکتسابی نیست. اصلا فارغ از این بحث، قدرت یک خرق عادت، و پراکندگی معجزات به لحاظ سنخ آنها به خوب نشان می دهد که آموختنی نیستند. من به عوان نمونه به معجزات حضرت موسی(ع) اشاره می کنم. عجیب بودن معجزات، و همچنین تفاوت سنخ آنها را با هم ببینید: دستش را مانند خورشید میدرخشید. عصایش را تبدیل به اژدها می کرد. دریا را می شکافت. شکافتن دریا، تبدیل کردن یک تکه چوب خشک به یک موجود زنده، و درخشان شدن دست خب این کارها هیچ ارتباطی با هم ندارند و از یک سنخ نیستند که بگوییم در این کار تمرین کرده و آنها را آموخته است. و دوباره عمق خارق العاده بودن را ببینید، هر کدام از اینها به قدری بزرگ و پیچیده است که اصلا آموختنی نیستند. از سنخ شعبده و جادو نیستند که بگوییم آموخته است.   من در این پست تأکیدم روی سه نکته است که امیدوارم توانسته باشم منظورم را برسانم: اول پاسخ مثبت دادن به معجزه های درخواستی که نشان از ارتباط با یک قدرت نامحدود دارد دوم: تفاوت سنخ معجزات از یک پیامبر سوم: عمق اعجاز و عجیب بودن کارها که آنها را از امثال جادو و شعبده بازی جدا می سازد  

اینجا شما ملاک غیر تعلمی بودن رو وابسته به ملاک دیگر (عدم محدودیت) کرده اید یعنی در واقع ملاک عدم محدودیت، ملاک تشخیصه و غیر تعلمی بودن، ملاک مستقلی نیست که جدا بشه روش حساب کرد.

 این دو ملاکی در عرض هم نیستند، من عرض کردم عدم محدودیت در انجام معجزه یکی از دلیل های این است که آن معجزه آموختنی نیست.

مگر الان مدعی نبوت حضور دارد که من بتوانم از او درخواست کنم؟ در زمان حاضر کاربردی ندارد چون مدعی نبوت حضور ندارد که از او درخواست کنیم‌.

ببینید ما که الان از معجزات یک پیامبر خاص سخن نمی گوییم که منتظر آمدن او باشیم. ما در مورد اصل شرایط مجزه داریم سخن می گوییم. هر پیامبری که بیاید اگر معجزات او مردم را قانع نکرد و احتمال تعلم و یادگیری او را می دادند حق دارند از او معجزه درخواستی داشته باشند، و در صورتی نبوت چنین شخصی اثبات میشود که بتواند آنچه که مردم می خواهند را برای ایشان انجام دهد. من که از نبوت آقای الف و ب حرفی نمیزنیم، داریم قاعده را بیان می کنیم، قاعده این است که عرض شد.   

  اشکالاتی که من کردم، برای قبل اثبات نبوت است که ما قادر به تشخیص معجزه از غیر معجزه نیستیم وگرنه بعد از اثبات نبوت که معلوم است، معجزه این ملاک ها را دارا بوده، هرچند که ما تشخیص نداده باشیم. بحث من جایی است که مدعی یک معجزه میاورد و ما از قابلیت تعلیم و تعلم آن خبر نداریم، حالا یا مدعی دروغین است که خدا به یه طریقی رسوایش میکند یا راستین است که سکوت خدا به منزله تایید اوست، حالا اگر ملاک دیگری برای تشخیص معجزه از غیر معجزه هست باید بررسی شود. آمدیم و معجزات پیامبری فقط یک عدد بود یا خیلی از مدعیان، معجزات متعدد داشتند ولی به صورت متواتر روایت نشده و مثلا یکی از آن ها یقینی و متواتر بود. علاوه بر اینکه باز هم صرف تفاوت سنخ نمیتواند این را اثبات کند که کار او قابلیت تعلیم و تعلم ندارد یا مدعی در هر زمان و مکان و شرایطی قادر به انجام هر کاری است. خیلی از شعبده بازان و ساحران هم سنخ کار هایشان با هم متفاوت است و بزرگان آن ها گاهی کاری میکنند که هر کی نداند فکر میکند واقعا معجزه کرده اند.

من متوجه نمیشوم شما درچه فضایی دارید بحث می کنید!! فکر می کنم رفته اید سراغ مصداق شناسی معجزه و بررسی معجزات یک پیامبر خاص که چگونه نبوتش اثبات میشود یا معجزات پیامبران برای ما را دارید بحث میکنید چون دوباره بحث تواتر و مانند آن را مطرح کرده اید. ببینید ما فعلا داریم از معجزه به خودی خود صحبت می کنیم که چگونه اثبات کننده است خواهش می کنم حواشی بعدی را بگذارید برای بعد از این بحث. که مثلا حالا معجزه ، آیا برای نسل های بعد هم اثبات کننده است، و... شعبده بازی و سحر در مخیله طرف انجام میشود، بنابراین اساسا تشخیص آن با معجزه خیلی راحت است، قرآن کریم هم در آیات متعدد به این مسئله اشاره می فرماید که ساحران در مواجهه با موسی(ع) چشم های مردم را تسخیر کردند، و در واقع اتفاق نمی افتاد اما معجزه یک حقیقت خارجی است، مثلا عبورشان از دریا، و غرق شدن فرعونیان و... خلاصه اگر کسی شناخت درستی ازشعبده و سحر داشته بشد به محدودیت های این ها و همچنین زمان مفصلی که برای یادگیری نیاز دارند و سایر تفاوت های آن با معجزه به راحتی پی خواهد برد.

همیشه بحث روی نتیجه استدلال نیست، بلکه. گاهی روی نحوه استدلاله. شخصاً دلیلی برای پذیرش اسلام دارم اما مسئله پیدا کردن استدلالهای محکم برای عقاید دینیه. استدلالهای اقناعی امروزه کارایی چندانی برای ما ندارند. وقتی استدلالهای ضعیف کنار گذاشته بشن، راه برای ارائه استدلالهای قویتر باز میشه با این دید به بحث نگاه کنید که نحوه استدلال اهمیت داره و نه فقط نتیجه

قطعا باید همینگونه که می فرمایید باشد فروردین گرامی 

بحث من اونجایی بود که قرار باشه پیامبری که در زمان ما نیست و در گذشته میزیسته را بهش ایمان بیاوریم اون وقت دیگه نه ملاک تعلیم و تعلم به کار ما میاد و نه عدم محدودیت دقت کنید که اینجا دو بحث داریم: ۱. تشخیص نبوت پیامبر حاضر ۲. تشخیص نبوت پیامبری که سال ها پیش میزیسته در مورد که اول حرف هایی که زدید کاملا درسته و اصلا بحثی درش نیست. ما داریم در درباره دومی صحبت میکنیم که دیگر اینجا ملاک ها کاربرد ندارد. (اصل قضیه بحث درباره ملاک ها در همین مورد دوم است، ما داریم کاربردی بحث میکنیم نه انتزاعی، الان که دیگر پیامبری نمیاد، هر پیامبری بوده برای گذشته است)

  این موضوع اساسا از بحث عمومی اعجاز خارج میشود، یعنی دیگر اشکالی به اصل بحث اعجاز وارد نیست، فقط اشکال متمرکز میشود روی معجزه یک پیامبر خاص که تعارضی با اصل اعتبار معجزه به خودی خود ندارد و اصل آن را زیر سوال نمیبرد. بنابراین یک بحث جدید است. اما به هر حال پاسخ این است که همانطور که قبلا هم یکی دو بار در پاسخ به شما و همچنین جناب بیت المعمور عرض کردم این راه(معجزات درخواستی) یکی از راه های اثبات این است که رفتار مدعی بدون تعلیم و تعلم است، اما راه های دیگری هم وجود دارند: یکی اینکه بحث را تاریخی دنبال کنیم و از راه تواتر به یقین برسیم. یعنی اخبار موثقی از اعجازها و ادعاهای اعجاز بدون محدودیت به ما برسد،و با بررسی معجزات یقین کنیم که مدعی نبوت قدرتش به یک قدرت فوق نامتناهی وصل بوده است. به عنوان نمونه حدود 300 صفحه در بحارالانوار فقط از معجزات پیامبر(ص) سخن به میان آمده است که افعال متفاوت و در سنخ های مختلف که بسیاری از آنها هم درخواستی بوده است. که مجموعه این گزارش ها به تواتر مفهومی اصل اعجاز منتهی میشود. دوم: این که معجزه جاویدانی باشد که ما کم و کیف اعجاز آن را بسنجیم، مانند قرآن کریم  

تواتر فقط ثابت میکند معجزه ای انجام شده اما عدم محدودیت را ثابت نمیکند. اولا همه معجزه ها بنابر درخواست انجام نشده اند و بعضی از آن ها خودسرانه صورت گرفته اند. دوما اینکه امکان تبانی در درخواست یا سحر شدن چشم وجود دارد به این صورت که یا آن درخواستی که مدعی خواسته و از قبل تبانی کرده بوده اند، صورت گیرد یا چشمان افرادی معدودی سحر شود و فکر کنند که درخواستشان انجام شده. (خواهشا دوباره به بحث یقینی بودن معجزه و اینکه خدا مدعی دروغین را رسوا میکند اشاره نکنید چون ربط به بحث ما ندارد؛ شاید خدا از این طریق مدعی را رسوا نکند و راه دیگری را برگزیند؛ بحث سر اصل قابل تشخیص بودن این راه در حال حاضر برای پیامبران گذشته است که اکنون حضور ندارند.) سوما ممکن است درخواستی بوده و مدعی نتوانسته آن را انجام دهد ولی در تاریخ ذکر نشده باشد و از نقل آن با رشوه جلوگیری شده باشد. پس اگر مدعی نبوت الان حضور داشته باشد، عدم محدودیت کارهایش یقینا قابل اثبات است ولی اثبات عدم محدودیت در گذشته به علت حاضر نبودن مدعی ظنی است چون به هرحال امتحان مدعی ممکن نیست و در تاریخ هم همه چیز نقل نشده. مثلا از خود پیامبر اسلام، مواردی را در قرآن داریم که از او معجزه خواسته اند ولی پیامبر سر باز زده و انجام نداده (حالا به هر دلیلی، ممکن بوده لازم ندیده باشد و حجت تمام شده یا ممکن است توانایی آن را نداشته، به هرحال قابل اثبات نیست که لزوما به دلیل اتمام حجت از قبل بوده نه به دلیل عدم توانایی در حال حاضر)

همانطور که پیش تر هم عرض کردم معجزه های درخواستی، یکی از راه های اثبات این است که فعل مدعی نبوت معجزه است، نه اینکه تنها راه باشد. عمق خوارق عادات، تفاوت معجزات در سنخ آنها، سابقه مدعی و موارد دیگری مانند آن هم برای اثبات اعجاز کفایت می کنند. بنابراین تواتر همانطور که اصل وقوع معجزه را اثبات می کند معجزه بودن آن را هم اثبات می کند، چون ما از یک سری گزارش هایی که در آنها افعال خارق العاده عمیق و متفاوت از سوی کسی که هیچ تعلیم و تعلمی هم برای انجام این کارها از او گزارش نشده است داریم نتیجه گیری می کنیم. همانطور که اصل وقوع معجزات به صورت یک مفهوم متواتر از میان گزارش های مشترک اخذ میشود، مفاهیم مشترکی دیگری چون عدم تعلم و یادگیری، عمیق بودن معجزات، و احیانا حتی پاسخ مثبت ددن به معجزات درخواستی نیز به تواتر میرسد. روشن است که جریان های مخالف انبیا هم همواره در طول تاریخ وجود داشته اند و بنابراین انگیزه برای گزارش های مخالف همواره وجود داشته است. همانطور که ناکامی مدعیان دروغینی چون «مسیلمه کذاب» و مانند او در انجام معجزات ادعایی در تاریخ گزارش شده است، اگر انبیا حقیقی نیز جایی در انجام معجزاتی ناکام مانده بودند یا گمانه زنی هایی از تعلیم و تعلم و تمرین در خصوص انجام این معجزات از سوی ایشان وجود داشت قطعا در تاریخ گزارش میشد چون انگیزه بالایی برای گزارش های اینچنینی وجود داشته است، در حالی که تاریخ هر چه می گوید فقط جنبه اثباتی است و نقل مخالفی وجود ندارد.  علاوه بر اینکه این انبیا و ائمه(ع) که معجزات موفق ازایشان به صورت متواتر گزارش شده است همواره تصدیق کننده یکدیگر بوده اند و این یعنی یک مجموعه بزرگی از گزارش های متواتر از معجزات برای مجموعه ای از انبیاء و ائمه(ع) شکل میگیرد که یکدیگر را تقویت و تصدیق می کنند و این درصد تبانی را به صفر می رساند.

۱. قرآن درخواست نشده بود و خود پیامبر آن را آورد. ۲. مدعی آن اکنون حضور ندارد تا او را امتحان کنیم که توانایی اعجاز در هر مکان و زمان و شرایط و آن چیزی که ما میخواهیم را دارد یا نه.

طبق آنچه گذشت پاسخ این مسئله هم روشن میشود، چون معجزات درخواستی تنها راه نیست. علاوه بر اینکه معجزات درخواستی بسیاری از ایشان گزارش شده است. اگر معجزات ایشان را مطالعه کنید می بینید که بسیاری از آنها درخواستی بوده است. ثالثا: تاریخ شهادت بر درس نخوانده بودن ایشان داردف و قرآن کریم هم به این مطلب اشاره فرموده و این اشاره قرآن هرگز از سوی مخالفان پیامبر(ص) از صدر اسلام تا کنون مورد مخالفت قرار نگرفته است، بنابراین شکی وجود ندارد که پیامبر(ص) هرگز درس نخواندند، و دست به قلم نبردند. اما یک سبک جدید و نوآورانه و بسیار جذاب در ادبیات عرب آورده اند که ادیبان عرب را انگشت به دهان نموده است، و حتی با خطبه های خود پیامبر(ص) متفاوت است و هر کجا در میان سخنان خودشان قرآن بخوانند کاملا روشن است که دارند قرآن میخوانند. علاوه بر اعجاز عظیم علمی که بزرگان علمی معاصر چون پرفسور کیدمور، دکتر موریس بوکای، پرفسور ان پرساود، پرفسور مارشال جانسون، پرفسور جرالد.سی جررینگر و مانند ایشان را به خاطر تطابق حداکثری تعالیم آن با دستاوردهای روز علمی، وادار به پذیرش اسلام کرد. اسلام آوردن این شخصیت های علمی که همه از اساتید بزرگترین دانشگاه های دنیا بوده اند نشان می دهد که به خوبی درک کرده اند حقایقی که در 1400 سال پیش از سوی یک مرد عرب در عقب افتاده ترین مناطق دنیا بیان شده است برای صدق ادعایش کافیست.

این دلالت بر عدم محدودیت ندارد، شاید بتواند مویدی باشد. صرف تفاوت سنخ نمیتواند عدم محدودیت را ثابت کند و این هم موید است نه دلیل. خیلی از شعبده بازان و ساحران هم سنخ کار هایشان با هم متفاوت است.

هم عمیق بودن خرق عادت، و هم تنوع سنخ کارها می تواند دلیلی برهانی بر اثبات ادعای نبوت باشد، فقط باید مسئله را کامل برای شما توضیح بدهم تا ان شاالله روشن شود. ببینید اولا باید توجه بفرمایید که شعبده بازان برای هر کاری باید مدت ها تمرین کنند برای همین بالبداهه نمی توانند کاری انجام دهند. و این تمرین نمیتواند از چشم مردم دور بماند. باید دقت کنید که اینطور نیست که پیامبر یک شخص جدید الورودی باشد که یک دفعه به شهر وارد شود و بگوید من پیامبر خدا هستم که از طرف خدا به سمت شما آمده ام! بلکه خدا همواره پیامبران را از میان خود امت ها مبعوث می کند تا گذشته و سابقه ایشان برای مردم مشخص باشد ، چرا که همین آگاهی زمینه ای برای پذیرش نبوت ایشان میشود. به عنوان نمونه پیامبر(ص) در کنار آوردن قرآن کریم به صداقت و امانت داری مشهور بودند، و در کنار این همه می دیدند که ایشان در زمینه ادبیات هیچ تلاشی نمی کند، مکتب نمی رود، و نزد کسی شاگردی نمی کند، در محفل شعرا و ادیبان حاضر نمی شود و دست به قلم نمی برد. بعد حالا عمق اعجازهای انجام شده را هم ببینید، از شکافتن دریا و ماه  تا زنده کردن مردگان و جابجایی درختان و شهادت به نبوت پیامبر از زبان حیوانات تا بیرون آوردن شتر از دل کوه! اینها کارهایی نیس که بتوان با شعبده و یا تمرین انجام داد، خصوصا تمرین به صورتی باشد که مردم متوجه نشوند!!

  این نکته را هم دوباره بگویم که بنده فقط ملاک اعجاز را در ادعای نبوت میدانم؛ همین چون اگر آورنده کار خارق العاده ادعای نبوت کند و دروغگو باشد، خدا او را رسوا میکند ولی اگر راستگو بود، خدا سکوت میکند و این سکوت به منزله تایید اوست و باید اصل را بر نبوت او گذاشت.

بله قطعا همینطور است 

میتواند شاید پنهانی و دور از چشم مردم صورت بگیرد چنین اتفاقی محال نیست

 عمق میتواند موید باشد ولی دلیل نیست چون ربط مستقیم به عدم محدودیت ندارد

نیازی به تمرین آن ها نیست ممکن است طرف ریاضت بکشد و چشمان مردم را سحر کند و مردم فکر کنند چنین کاری رخ داده

 ببینید مجموعه آنچه که عرض کردم با قرار گرفتن این شواهد  وقرائن در کنار یکدیگر، و ضمیمه کردن آن به ضرورت نبوت کار تمام میشود. شما نباید آنها راجدای از هم ببینید، با هم ببینید. از طرفی ارسال نبی از جانب خدا واجب است، از طرفی شخصی که در میان ما بوده و کاملا او را به حُسن رفتار و صداقت می شناسیم و هیچ تمرینی از او ندیده ایم، آمده و کار خارق العاده ای انجام داده که بسیار عجیب است، خیلی با کار جادوگران و مرتاضان و ساحران فرق می کند. و سپس ادعای نبوت کرده است و ادعا می کند کاری که کرده را هیچ کسی نمی تواند انجام بدهد. خب در این صورت واقعا دیگر کاری از مردم بر نمی آید، بنابرای مردم می توانند با تکیه به ضرورت نبوت، و حکمت الهی نبوت او را بپذیرند.

اگر نبوت پیامبری ثابت شود که معلوم است در آن کار خارق العاده تعلیم و تعلم ندیده ولی قبل از اثبات نبوت، تعلیم و تعلم میتواند از چشم مردم مخفی بماند پس ملاک دقیقی نیست. همچنین اگر تعداد معجزات های درخواستی که به صورت متواتر روایت شده در کثرت به حدی برسد که به ما عدم محدودیت را ثابت کند، آن وقت این ملاک قابل قبول است ولی اگر تعداد معجزات درخواستی زیاد نباشد نمیتوان ادعای عدم محدودیت کرد. موافقید؟

ببینید من این تعلیم و تعلم را به عنوان قرینه عرض کردم، نه اینکه اگر اثبات نبوت در گرو این باشد که ما مطمئن شویم این آقا تعلیم ندیده است!!  کافیست شما نگاهی به معجزات انبیا بیندازید تا فاصله کار اینها را با کار امثال شعبده بازان و ساحران و مانند ایشان بیابید. مسئله را خیلی دشوارش می کنید. موسی(ع) دریا را شکافته و مردم رو عبور دده، آن وقت شما کار او را با کار شعبده بازان مقایسه می کنید؟ 

شاید به سبب ریاضت از اجنه کمک گرفته باشد. این احتمال قبل اثبات نبوت ایشان وجود دارد پس تعلیم و تعلم ملاکی یقینی، نمیتواند باشد.

هیچ جنی چنین قدرتی ندارد، چون در طول قرن های قبل از حضرت موسی(ع) و این چند هزار سال بعد از حضرت موسی(ع) انسان های زیادی با اجنه  در ارتباط بوده اند اما حتی کاری در حد نصف کار حضرت موسی(ع) را هم نتوانسته اند انجام بدهند.

نه تنها جن ها چنین قدرتی را دارند بلکه بعضی انسان ها که پیامبر هم نیستند از این قدرت برخوردارند. مثل اجنه ای که در خدمت حضرت سلیمان بودند. یا آصف بن برخیا که تخت بلقیس را در یک چشم بر هم زدن از شهری به شهر دیگر جا به جا کرد. به هر حال اثبات عدم تعلیم و تعلم در معجزات قبل از اثبات نبوت مدعی، امکان پذیر نیست.

جابجایی اشیاء که اعجازی نیست، و هر کسی که بگوید من می توانم چیزی را جابه جا کنم مطمئنا کسانی هستند که از او بهتر و سریع تر، اشیاء بزرگتری را جا به جا می کنند. بنابراین راحت مغلوب میشود. چون این جابه جایی اشیاء را همه اجنه میتوانند انجام بدهند. اما معجزات انبیا هرگز مغلوب نشدند و نخواهند شد. جابه جایی اشیاء برای اجنه مثل جابه جایی اشیاء از سوی انسان است، یعنی برای ایشان یک کار راحت است، بنابراین هر کسی با کمک ایشان چنین ادعایی بکند به راحتی مغلوب میشود چون تمامی اجنه چنین قدرتی دارند. مثل این است که رضا زاده که وزنه 263 کیلوییرا بلند کرد و رکورد زد ادعای نبوت کند!! روشن است که این کار او از سنخ اعجاز نیست، و پشت سر او هم رکوردش شکسته شد! اما در مورد آصف بن برخیا هم که اصلا قدرتش از سنخ همین معجزه است، کرامت است. کرامت همان معجزه است اما بدون ادعای نبوت که باز از سوی خداوند است که به خواصش میدهد. بنابراین اصلا در عرض معجزه قرار نمی گیرد که شما بگویید نقض شده است!! این کار هم از سنخ اعجاز بود و خداوند چون میداند اینها اهل ادعای دروغ نیستند چنین قدرت هایی به ایشان میدهد، وگرنه اگر آصف بن برخیا به دروغ ادعای نبوت می کرد این قدرت از او گرفته میشد.