دلنوشته هایی برای امام مهربان ( به مناسبت ارتحال امام خمینی )
تب‌های اولیه
سلام
این تاپیک رو واسه این زدم که دلنوشته یا خاطره ای از رحلت امام دارین توش بنویسین .
تا یادمون نره اون مرد کی بود ، چطوری زندگی کرد و چطور رحلت کرد .
و یادمون نره که چقدر برامون عزیز بود .
وقتی امام خمینی فوت کردن . من 5 سال و نیم بودم و خواهرم دو سالش بود.
پدرم میخواست بره تهران دانشگاه که تو مینی بوس خبر وفات امام خمینی رو میشنوه . با چشم گریون میاد خونه و به مادرم ماجرا رو میگه .
اونا منو گذاشتن پیش صاحبخونمونو خودشون با خواهر کوچیکم رفتن تهران واسه تشییع جنازه .
من زیاد اون زمونها یادم نیست ولی گریه های مادرو پدرمو یادم میاد و اینکه منم از گریشون گریم گرفته بود .
الان که دارم به اون روزا فکر میکنم میبینم که مردم با چه مشقتی خودشونو به تهران میرسوندن واسه تشییع جنازه .
این علاقه ی شدیدی که به امام داشتن باعث میشد که وظیفهی خودشون بدونن که حتی بی وسیله با یه بچه کوچیک و شیر خوار ، پاشن برن برای مراسم .
همیشه دلم میخواست تو دوره ای زندگی میکردم که امام رو درک میکردم .
امام و سربازاشو.
کاش امامو بیشتر میشناختیم .
من بیشتر از همه مجذوب شجاعت این ادم عجیب شدم .
واقعا شجاع بود .
چون پشتش گرم بود .میدونست چون تو راه خداست ،خدا هم با اونه و به خاطر همین از هیچی نمیترسید.
آرامش عجیبش آدمو دیوونه میکنه . اون هم واسه این بود که دلش به خدا گرم بود .و غیر اون به دلش راه نداد. ( الا به ذکر الله تطمئن القلوب )
خیلی دلم میخواست اینقدر شجاع باشم ولی دلی که مثل کاروانسرا میمونه کجا و دلی که فقط مال خداست کجا؟
امام عزیزم .
با اینکه من سربازت نبودم (یعنی اونقدر کوچولو بودم که نمیتونستم سربازیتو بکنم) اما منم سهمی دارم .
وقتی پدرم به دستور شما و برای خدا میرفت جبهه ، من سعی میکردم که مامانمو اذیت نکنم .
کمتر غر بزنم . تو خیابون دستشو ول نکنم و ...
پس به خاطر همون سهم کوچولو خواهش میکنم دعا کنین که لااقل سرباز خوبی برای رهبرم باشم .
فکر کنم همه ی شما تو بچگیتون یه عکس با سربند دارین نه؟
من یه عکسی دارم که وقتی پدرم میخواست بره جبهه ، مادرم سربندی بست به سرم و دستم یه تابلو عکس امام داد و با پدرم که لباس رزم پوشیده بود با سربند و منو بغل کرده بود عکس گرفت .
یه عکس هم تکی از من گرفته بود .
این دوتا عکسو خیلی دوست دارم .
هر وقت اینارو میبینم با خودم میگن که مادر و پدرم چقدر عاشق امام بودن .
کاش منم به همون اندازه رهبرمو دوست داشته باشم .
سلام من که اون موقع نبودم.میگن خیلی روزای سختی بوده.نمیدونم چراوقتی رحلت امام میشه بدجوریادرحلت رسول گرامی صلی الله علیه وآله میافتم واینکه دوران غم وغربت مولا علی علیه السلام شروع میشه.استادهمیشه میگفت سختی پرچم مولا علی خیلی بیشترازدوران پیامبرگرامی بود.وبه الان نسبت میدادومیگفت الانم اینجوری شده تشخیص حق ازباطل خیلی مشکل شده ،وهمیشه به مامیگفت مرتب این دعاروبگنین که خدایا من رومستقیم توخط رهبرنگهدار..وبه اینجاش که میرسیدتوچشماش اشک حلقه میزدومیگفت دعا کنین مثل اهل کوفه نباشیم.:Gol:شادی روح شهداوامام راحل صلوات
به نام علی اعلی
سلاماین تاپیک رو واسه این زدم که دلنوشته یا خاطره ای از رحلت امام دارین توش بنویسین .
تا یادمون نره اون مرد کی بود ، چطوری زندگی کرد و چطور رحلت کرد .
و یادمون نره که چقدر برامون عزیز بود .
تشکر از سرکار نکیسا بابت این تاپیک زیبا
این هم دل نوشته ای تقدیم به امام مهربانی ها، امام خوبی ها از طرف همه بچه های انقلاب
مشتهای گره کرده!
بچه که بودم بعضی وقتها صفحه کوچک و سیاه و سفید تلویزیون ما دستها و مشتهای گره کرده آدمهایی رو نشون میداد که محکم و کوبنده بلند می شدند و مثل چکش بر زمین فرود می آمدند.
از مادرم پرسیدم اینها چه کار می کنند؟
مادر گفت: این آدمها سربازان امام خمینی هستند، اومدند پیش امام و با دستها و مشتهای گره کرده شان لرزه بر اندام دشمنان می اندازند
و هرچند وقت یکبار این تصاویر تکرار می شد.
یکبار که پدر به جبهه رفته بود و من و مادر تنها در خانه بودیم دوباره همون تصاویر آمد
مشتها همه کوبنده و گره خورده
ناخودآگاه آرزو کردم کاش منم اونجا بودم تا امام را ببینم
آرزویی که پدر قولش را به من داده بود اما وقتی این آرزو رنگ واقعیت گرفت که امام رفته بود و من مانده بودم و مشتهای گره کرده کوچکی که در حرم مطهرش سر بر آسمان می کشید.
و امروز آن دستها و مشتها بزرگ شده اند تا با جانشین برحقش، امام خامنه ای بیعت کندو این بار محکمتر و کوبنده تر بر سر دشمنان فرود آید.
این دستها همان دستهاست، ولی محکمتر و پر صلابت تر