سانسور تک لایه

هر کسی که از ساختار آثار هنری اصیل و ماندگار اطلاع داشته باشد می‌داند ۹۰٪ این آثار به صورت چند‌لایه خلق شده‌اند. یعنی یک فیلم سینمایی ممکن است به طور موازی چندین مفهوم را منتقل کند، در لایه اول که نمای بصری است کارگردان تکنیک فیلم‌سازی را به رخ بکشد در لایه دوم مفهومی سیاسی را منتقل کند در لایه سوم طعنه‌ای به یک اتفاق تاریخی بزند در لایه چهارم با تکیه به سمبلیسم اسطوره‌ها را مورد حمله قرار دهد و ... حال سوال این‌جاست با این همه پیچیدگی در یک اثر هنری آیا با سانسور لایه اول و حذف چند صحنه مبتذل که همان نمای‌ بصری است آسیب چندانی به فیلم وارد می‌شود؟ وقتی یک کارگردان با تکیه بر مخاطب‌شناسی و روان‌شناسی حتی به ضمیر ناخودآگاه مخاطب حمله می‌کند آیا می‌شود با یک سانسور سطحی تغییری در تاثیر فیلم ایجاد کرد؟ مسلماً این‌گونه نیست. تا زمانی که آثار این‌چنینی تحلیل حرفه‌ای نشوند خطرش تا انتهای قضیه برای مخاطب پا‌برجا است. قدرت رسانه را دست کم نگیریم و هم‌چنین علم خود را نسبت به تحلیل، تفسیر و نقد هر اثر هنری بالا ببریم تا در تولیدات داخلی خودمان هم دچار مشکل نشویم، این را می‌گویم چون با دیدن فیلم «اعترافات ذهن خطرناک من» واقعاً دلم می‌خواست مخدر ال‌اس‌دی را تجربه کنم! این یعنی فاجعه! من بیشتر نگران کودکان و کارتون‌هایی که می‌بینند هستم. با کمی دقت روی این آثار نگرانی من قابل درک می‌شود.

برگرفته شده از roshanian.ir