پاداش نيك دهى كسى را كه سپاست گويد، با آنكه تو خود او را سپاس گفتن الهام كردهاى.
ما، نور ما را براى ما به كمال رسان و ما را بيامرز، كه تو بر هر كارى توانايى.» [2] پس كسى كه از دخول به چنين سرايى- سراى توبه- پس از گشودن در و بر گماشتن راهنما غفلت ورزد، چه عذر تواند آورد؟ اى خداى من، تو كسى هستى كه در معامله با بندگان خود، همواره به سود آنان در بها مىافزايى و مىخواهى كه در معامله با تو سود برند و به افزون دهى و نزول بر آستان تو كامياب شوند، كه تو خود گفتهاى- بزرگ و متعالى است نام تو و بلند است مرتبت تو- «هر كس كار نيكى انجام دهد، ده برابر به او پاداش داده شود و هر كه كار بدى انجام دهد، تنها همانند آن كيفر بيند.» [3] و نيز تو خود گفتهاى: «مثل آنان كه مال خود را در راه خدا انفاق مىكنند مثل دانهاى است كه هفت خوشه بر آورد، و در هر خوشهاى صد دانه باشد، خدا پاداش هر كه را كه بخواهد، چند برابر مىكند.» [4] و نيز تو خود گفتهاى: «كيست كه به خدا قرض الحسنه دهد، تا خدا بر آن چند برابر بيفزايد؟» [5] و نظاير اين آيات كه در قرآن در باب مضاعف شدن حسنات نازل كردهاى.
«بخوانيد مرا، تا شما را پاسخ گويم. آنهايى كه از پرستش من سركشى مىكنند زودا كه در عين خوارى به جهنم در آيند.» [8] بار خدايا، دعاى بندگان را به درگاه خود، عبادت خواندهاى و ترك آن را خودپسندى و سركشى، و كسانى را كه از آن سر بر تابند وعده جهنم و خوارى آن دادهاى. از اين روست كه تو را به نعمت و بخششت ياد كردند و به فضل و احسانت سپاس گفتند و هم به فرمان تو، تو را به دعا خواندند، و در راه تو صدقه دادند تا به ثوابشان بيفزايى، و در آن بود رهاييشان از خشم تو و كاميابيشان به خشنودى تو.
بر همه اوقات سال برترىاش نهادهاى، زيرا كه در آن قرآن و نور نازل كردهاى و بر تكاليف مؤمنان چند برابر افزودهاى و روزه را در آن واجب داشتهاى و مردمان را به بر پاى خاستن براى عبادت خود ترغيب كردهاى و شب قدر را كه از هزار ماه بهتر است تجليل فرمودهاى. و چون رمضان را به ما عطا كردى، ما را بر ديگر امتها فضيلت نهادى و از ميان پيروان ديگر كيشها برگزيدى. پس ما به فرمان تو روزش را روزه داشتيم و شبش را به نماز برخاستيم، و با روزه داشتن و نماز خواندن در اين ماه به رحمتى كه ما را ارزانى داشته بودى روى نهاديم و آن را وسيله نيل به ثواب تو قرار داديم. تويى كه هر چه از تو خواهند توانى داشت و آنچه از فضل و احسان تو طلبند توانى داد و به خواستاران مقام قرب خود نزديك هستى.
رخت بر بندى، فراقت رنج افزا شود. اى مايه اميد ما كه دوريت براى ما بس دردناك است.
بار خدايا، در اين ماه اگر قصد گناه كردهايم، يا مرتكب آن شدهايم، يا به عمد خطايى از ما سر زده، يا از سر فراموشى ستمى بر خود روا داشتهايم، يا پرده حرمت ديگرى را دريدهايم، بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و گناه ما در پرده اغماض فرو پوش و ما را عفو كن و در برابر ديدگان شماتت كنندگان قرار مده و زبان طاعنان در حق ما دراز مگردان و ما را به رأفت پايان نيافتنى و فضل و كرم نقصان ناپذير خود به كارى برگمار كه خطاهايى را كه در اين ماه مرتكب شدهايم و تو آن را نپسنديدهاى، از ميان ببرد يا فرو پوشد.
نشود و بخشش تو چه بخششى گواراست.
ما شود، كه تو كريمتر كسى هستى كه بدو رغبت توان يافت و كارسازترين كسى هستى كه بدو توكل توان كرد و تو خود بخشندهترين كسان به سائلان درگاه خود هستى. و أنت على كل شيء قدير.
[FONT=arial black]شب قدر بیست و سوم، آخرای مراسم، یک آن دلم گرفت که چه زود تمام شد لیالی قدر ۹۰ و چه زود است که جمع شود سفره ماه مبارک.
یک آن به خودم دل داری دادم که سال بعد هم هست، اما تا رمضانی دیگر، چه کسی از زنده و مرده اش خبر دارد؟! چه کسی می داند فردایش را؟! چه کسی با خبر است از یک لحظه بعدش؟! در این تب و تاب، سوختنم وقتی بیشتر شد که احساس کردم و مطمئن شدم لیالی قدر ۹۰ هرگز تکرار شدنی نیست. عمری اگر باشد، ما باز هم شب های قشنگ قدر را خواهیم دید، اما لیالی قدر ۹۰ دیگر تکرار نخواهد شد. از همین روست که اهل معرفت تذکر داده اند هیچ نمازی، تکرار نماز قبل نیست و مثلا هیچ نماز صبحی، تکرار نماز صبحی دیگر نیست، اگر چه شبیه هم باشند و به ظاهر تکراری. هر ماه رمضانی و هر شب قدری، مختصات و مشخصات مخصوص به خود را دارد و غیر قابل برگشت و تکرار ناشدنی است. از همین زاویه است که من و شما بیشتر باید قدر لحظات باقی مانده از رمضان ۹۰ را بدانیم.
در این روزهای باقی مانده، شب بیست و هفتم ماه مبارک را نباید از دست داد که به روایتی، گیرم که ضعیف، ممکن است شب قدر باشد.
راستی که چه سخت است وداع با ماه رمضان. انگار جدا شدن طفل از سینه مادرش. مگر که در این شب های باقی مانده، با قطرات اشک، التیام دهیم خودمان را. خداحافظی با ماه خدا، احساسی به آدمی می دهد که نمی شود آن را نوشت. احساس را نمی شود نوشت. یک آن فکر کنید که چند شب از ماه مبارک گذشته و دم غروب با صدای اذان، ناگهان به یاد سفره افطار افتاده اید. یک آن فکر کنید که چند سحر، آن طرف تر از سحرهای ماه مبارک، از خواب بلند شده اید و دل تان هوای این را کرده که بگویید “اللهم رب شهر رمضان”. باید قدر دانست این چند روز و چند شب و چند سحر باقی مانده را. این روزهای آخر، بهار اشک است در ماه مبارک. باید بارانی بود. باید گریه کرد. خدایا! اگر این رمضان، آخرین رمضان عمر ما باشد، اگر که دیگر نبینیم سفره ات را، اگر که دیگر لیله القدری، ما را مهمان خود نکردی… خدایا! حال دلم را تو خود می دانی، چه بنویسم برایت؟! یعنی در ورای رمضان، اجازه می دهی به عمر ما که در روز نیایش، عرفه نشین سالار شهیدان باشد؟! اگر از رمضان ۹۰ چیزی نمانده، من فقط به این دل خوش کرده ام که تا محرم هم چیزی باقی نمانده.
بنا دارم که با یک سلام، ببندم این بند را. درودی در هنگامه یک بدرود، و بگویم: “السلام علیک یا اباعبدالله”.
