ஐஇ:: دعوت از کاربران شاعر اسکدین ::இஐ

دکتر نوری عزیز
امکان داره عکس نوشته های شما (که البته نام شما را نیز دارد) در شبکه های اجتماعی منتشر شود؟

پیشنهاد من در مورد این شعر آخری به این صورته:

لبش بوسیدم و خوردم از آن می
برایم عالمی ارزش دارد وی
جدایی غیر ممکن باشد از او
من و هجران او؟ هیهات و هی هی

درود
باکی نیست سعدی بزرگ؛ مجازید

ولی آنچه که شما سروده اید وزن سروده ی هماهنگ اینجانب را ( وزنش= مفاعیلن مفعولن مفعولن) بهم ریخته است

بخاطر گل روی شما بر همان وزن بالا برخی واژه ها دگرگون کردم نگاه :!!

سلامٌ علیکم خدمت رفقای شاعر و همراهان ،جنابان؛نور چشمانمان نوروزی و استاد سخنمان سعدی و محبوب الله حبیبه و اللخصوص حاج رضا و سایر رفقا
ی مدت نبودم اصن رخوت گرفته این تاپیکو
حاج رضا ی شعر نوشته بودم نظر بدین ببینم چطوره
[SPOILER]البته از نظر احساس منظورمه!اینو واسه یکی از دوستا نوشته بودم که پزشکی قبول شدن رفتن:-s
البته از نظر وزنی و عروضی هم مثل همیشه ممکنه مشکلی داشته باشه که اگه مشکل دار بود به شکل شعر نو بخونید که وزن رعایت نمیشه(در هر صورت اگر خوب نبود مشکل از طریقه خوندنه و ن شعر)[/SPOILER]

جالبه. به خصوص اون قسمت "تیربار بوسه هایت زندگی احیا کند" یه تضاد قشنگی داره.

راهِ حکمت رو، قبولِ عامه گو هرگز مباش!
بسیاري گمان می‌کنند اگر نویسنده‌اي یا هنرمندي یا متخصصي نام‌اش بر سرِ زبان‌ها افتد و آثارش فراگیر شود و به‌قولِ معروف «مقبولیّتِ عام و خاص» یابد، دیگر هیچکس حق ندارد به او کج نگاه کند. مگر این‌که بر پیشانیِ خودش نیز مُهرِ تاییدِ جهانی خورده و جزوِ آدم‌حسابی‌ها ـ یعنی آدم‌مشهورها ـ شده باشد. و نمی‌دانند که اگر به‌راستی همه‌یِ آدم‌هایِ حسابی و ترازِ اوّلِ دنیا به‌قولِ نیچه «نخستان» بودند، انسانِ امروز در این تیرگی و تباهیِ روزافزون، دست و پا نمی‌زد. اگر «نخستان» کارها را در دست داشتند، رشته‌یِ امور این‌گونه از دست نمی‌رفت.

یک نمونه‌یِ تاریخیِ بسیار عبرت‌آموز و تکان‌دهنده را می‌خواهم بازگو کنم. ماجرایي را که بر سعدی رفته است. سعدی در میانِ این‌همه شاعر و سخنورِ بزرگ که ما در تاریخِ ادبیاتِ فارسی داریم، لقبِ «استادِ سخن» را از آنِ خود کرده و به‌راستی که این لقب، اگر بنا باشد تنها به یکي برسد، او از همه برازنده‌تر است. امّا آیا گمان می‌کنید این باور در دورانِ خودش نیز رواج داشته است؟ آیا می‌پندارید سعدی در میانِ مردمِ زمانه‌اش همین سعدیِ بلامنازع و بی‌همتایِ امروزی بوده است؟

اسنادي در دست است که نشان می‌دهد سعدی را حتا اهلِ شعر و ادبِ زمانِ خودش، شاعرِ شماره‌یِ یکِ معاصر نمی‌دانستند. و مگر شاعرانِ هم‌عصر او چه کساني بودند که کارشناسان و متخصصانِ وقت در برتریِ سعدی تردید داشتند؟ آیا فردوسی یا حافظ هم‌دوره‌یِ او بودند؟ روشن است که نه. بعید می‌دانم حتا یک نفر از شما نامِ شاعرانی را شنیده باشد که در آن روزگار، معروف‌تر و مقبول‌تر از سعدی بودند. باید این‌ها را بدانید تا گمان نکنید هر کسي را که در بوق و کرنا کردند و در زمانِ خودش بالا بردند، تا ابد بالا خواهد ماند. همان‌گونه که نامِ سعدی ـ به عنوانِ استادِ سخن و یکي از سه شاعرِ نخستِ ایران ـ جاودانه شد و سخنان‌اش بر زبانِ یک ملت جاری‌ست. ولی نامِ شاعراني را که زماني از او برتر می‌انگاشتند، اینک مگر در تذکره‌هایِ خاک‌خورده و متروک بتوان یافت.

در دورانِ سعدی، کله‌گُنده‌هایِ شعر و ادب به تکاپو و جست‌وجو می‌افتند که برجسته‌ترین شاعرِ معاصر را انتخاب و معرفی کنند. سه گزینه را فرارویِ خود می‌گذارند که عبارت بوده‌اند از: «سعدیِ شیرازی» و «امامیِ هروی» و «مجدِ همگرِ یزدی». برایِ یک اهلِ ادب، تصوّرش هم سخت است که بخواهد سعدی را با آن دو دیگر بسنجد و میانِ این سه مُردّد بمانَد که شعرِ کدام‌شان ارزنده‌تر است!!! به‌قولِ استاد شفیعیِ کدکنی:

«تا جامعه‌اي به لحاظِ فرهنگی بیمار نباشد، اصلاً چنین سؤالي در آن ممکن است مطرح شود؟ سعدی کجا و امامیِ هروی و مجدِ همگر کجا؟»

امّا مگر یک جامعه می‌پذیرد که بیمار است؟ برایِ جامعه‌یِ آن روزگار امري مسلم بوده که شعرِ سعدی چندان آشِ دهن‌سوزي نیست که قاطعانه بخواهند او را بهترین شاعرِ معاصر بدانند! اکنون ادامه‌یِ ماجرا را بخوانید: کله‌گُنده‌ها از مجدِ همگر می‌پرسند که نظرِ خودِ شما در این باره چیست؟ یعنی بینِ خودت و سعدی و امامی، کدام را شاعري برتر می‌دانی؟ همگر نیز که «مرجعِ اهلِ ادب» در آن روزگار بوده ـ طیِ یک بازیِ لفظی و با یک فروتنیِ ریاکارانه ـ به زبانِ شعر پاسخ می‌دهد:
ما گرچه به نطق طوطی خوش نفسیم. بر شکّر گفته های سعدی مگسیم
در شیوه‌یِ شاعری، به اجماعِ امم ـ هرگز من و سعدی به امامی نرسیم!

یعنی سعدیِ بزرگ را هم قاطیِ فروتنیِ خودش می‌کند و در واقع می‌گوید: «البته که امامی». این شعرِ همگر، سر و صدایِ زیادي می‌کند. در این میان نظرِ سعدی را درباره‌یِ شعرِ همگر ـ که او را نیز چون خود فروتر از امامی شمرده است ـ جویا می‌شوند. و سعدی بر پایه‌یِ همان بازیِ ادبی که همگر با اسمِ «امامی» کرده بود، با زیرکیِ سعدی‌وارِ خود، به طعنه می‌سراید:

همگر که به عمرِ خود نکرده‌ست نماز ـ شک نیست که هرگز به امامی نرسد!

اگر کسي در آن روزگار به‌راستی اهلِ ادب بود و گوهرشناس، با مقایسه‌یِ همین دو بیت می‌توانست بفهمد که از میانِ سعدی و همگر، کدام شاعرتر است. امّا یک جامعه، بیماریِ خود را نمی‌فهمد و نمی‌خواهد بپذیرد که «همه در اشتباه‌اند». آری، بزرگترین شاعرِ ایران و حتا جهان، وقتي که زنده بود مردمِ زمانه‌اش شک داشتند که آیا شعرِ او بهتر است یا امامی و همگر؟
نیچه کاوی

ملک الشعرای بهار، با وجود هنر بی همتایی که داشت، فقیر بود. او در حیاط منزل، جند تا کفتر داشت و به کفترهاش خیلی علاقه داشت.

یک روز پسر همسایه رو (که شاید توی کوچه، مشغول بازی بوده) صدا میزنه و بهش میگه:
- پسر، برو سر کوچه از حاجی (مغازه دار)، برای کفترا، یک من ارزن، "نسیه" بگیر، بیار.

پسرک رفت و چند دقیقه بعد، دست خالی برگشت. و به ملک الشعرا گفت که:
- من به حاجی (ارزن فروش) گفتم. اما حاجی خنده ای کرد و اینطور جواب من رو داد که:
«حاج ممد تقی (یعنی همون ملک الشعرا) اگه شاعره، برای خودشه. اینجا باید "پول" بده، ارزن بخره.! با شعر و شاعری، نمیشه ارزن خرید.»!

ملک الشعرا، ناراحت شد. همون موقع، یک تکه کاغذ برداشت. و یک بیت شعر، نوشت. و اون رو به پسر داد. و گفت:
- برو این رو بده حاجی، یک من ارزن بگیر، بیار.!

پسرک، که متعجب بود، چیزی نگفت و به حرف ملک الشعرا گوش داد. رفت و اون کاغذ رو به حاجی داد. و به او گفت که در ازای اون تکه کاغذ، یک من ارزن بده.

حاجی ارزن فروش، کاغذ رو گرفت و اون رو خوند.
یک من ارزن جدا کرد و بدست پسرک داد. و دیگه هیچی نگفت.!
گفتم که چطور حاجی ارزن فروش، با خوندن اون یک بیت، یک من ارزن رو جدا کرد و به پسرک داد و دیگه هیچی نگفت.!

اما او تک بیت ملک الشعرا، چی بود؟! چی بود، که دهان حاجی ارزن فروش رو، بست؟!

در اون بیت، ملک الشعرا نوشته بود که:
«از طرف من، به حاجی ارزن فروش بگو، اگه ارزن هاش رو می فروشه، خب می خرم».!

ولی ملک الشعرا، همین جمله ی ساده رو، در یک بیت ساده، آنچنان گفت که احتمالا حاجی ارزن فروش، چاره ای جز دادن ارزن، نداشته.!

متن اون بیت چنین بود:
«گو، ز من، بر حاجیِ ارزن فروش / ارزنت را می فروشی، می خرم»!

یعنی از طرف من به حاجی بگو ...

اما این بیت رو جور دیگر هم میشه خوند.
- مصرع اول، قدری بی تربیتی میشه، من نمی خونم.
- اما در مصرع دوم، میشه اینطور خوند که:
«ار، زنت را می فروشی! می خرم»!

احتمالا حاجی ارزن فروش، پیش خودش فکر کرده که اگه ملک الشعرا، دو تا بیت دیگه، اینجوری بگه، او باید درب مغازه اش رو تخته کنه و از اون محله بره.!
ترجیح داده که، یک من ارزن رو "نسیه" بده، و با شاعرانی همچون ملک الشعرا، در نیفته!
نقل از زئوس

[="Times New Roman"][="Black"]

دستمزدم رو تا عرقم خشک نشده بدید :khandeh!:[/]

[="Times New Roman"][="Black"]آقا اجازه.L-)

من این شعر رو 22 آبان 93 بر اساس یه ماجرای واقعی نوشتم.

لطفا وقتی خواستید نظر بدید شعرم رو با خودم مقایسه کنید نه با سعدی و مولوی :khandeh!:

[SPOILER]
می گیره و می بنده و بدی هاتو متر میکنه..
.
عاقل و بالغ میشینه ، جای خدا فکر میکنه..
.
تسبیح تربت دستشه ، خدا خدا ذکر میکنه..
.
خدا میشه به من بگی ، حاجی به چی فکر میکنه...؟
.
مکه ، نجف با کربلا..
.
به درد دوری مبتلا..
.
عمل نشه ، تموم میشه..
.
وقت گیر آوردی تو حالا...؟
.
خدا خودش دوا می ده..
.
دعا بکن ، شفا می ده..
.
قربون حکمتش برم..
.
به قلب من صفا می ده..
.
دارم میرم دور حَرَم..
.
بیست ساله قلبِ پسرم..
.
جگر گوشه ام ، تاج سرم..
.
زیر دستگاه کار میکنه..
.
واسه دوا و درمونش..
.
نمی دونم کجا برم...؟
.
ندا میاد از کربلا..
.
به درد دوریم مبتلا..
.
خرج عمل بهش ندادی..
.
به عشق ما پا ندادی..
.
واسه نجات بنده مون..
.
پُر بود و داشتی ، ندادی..
.
واسه ی درد پسرت..
.
دعا بکن ، شفا می ده..
.
حاجی صدا رو می شنوی..؟
.
خدا داره جواب می ده..
.
دعا بکن ، شفا می ده..:Cheshmak:
[/SPOILER]

[="Times New Roman"][="Black"]

[=times new roman]

وقتی ازشون تمجید میکنی میگن:
[spoiler]
من شاگرد شمام.

منه ناچیز کسی نیستم.

من کمترین سهم رو از این پیروزی دارم.

من هیچ کاری نکردم.

من مژه ی چشم مگس هم نیستم.

داوری عالی بود، ما باید یاد بگیریم به داوران احترام بزاریم.

فوتبال ما پاکه، آدمهای ناپاک باید از فوتبال برن.
[/spoiler]
وقتی ازشون انتقاد میکنی میگن:
[spoiler]
من با فلان تیم قهرمان شدم.

فلان تیمو از سقوط نجات دادم.

تو اصلا عددی نیستی.

تو کوچیک تر از اونی هستی که در مورد من نظر بدی

اگر اون صحنه خطا باشه من از این فوتبال میرم ( حساب کنی روزی صد بار دسته جمعی دارن استعفا میدن )

امیدوارم داور شب راحت بخوابه

ما به داور باختیم

فوتبال ما خیلی کثیفه

من به زودی افشاگری میکنم.
[/spoiler]
رابطه ی بین این دو جمله رو هم هیچوقت نفهمیدم.
[spoiler]

مردم آقایان رو خیلی خوب میشناسند نیاز نیست من بگم.

باید یه سری حرفها رو بزنم تا مردم آقایان رو بشناسند.
[/spoiler]

الهی العفو...^:)^

[SPOILER]

[="Times New Roman"][="Black"]خیلی دوست دارم بدونم شاعر/ترانه سرای این آهنگ موقعی داشته اینو می نوشته به چی فکر می کرده که این از توش در اومده 8->
[SPOILER]

دارم از تو دور می شم
داره تنها می شه قلبم
می دونم نبودن تو
جونمو می گیره کم کم
چیزی از تنم نمونده
بعد دل شکستن تو
یه اتاق ساکت و سرد
من و فکر رفتن تو... من و فکر رفتن تــو
دوست دارم
دوست دارم هنوز عشق منی
می دونم منو از یاد می بری
بهونه ی نفس کشیدنم تویی
دوست دارم توو قلب من فقط تویی
دارم از یاد تو می رم
بی تو هر لحظه می میرم
ته زندگیم همین جاست
بدون اینو که می میرم
می گم عاشق تو هستم، بی تو آروم نمی گیرم
دوست دارم
دوست دارم هنوز عشق منی
می دونم منو از یاد می بری
بهونه ی نفس کشیدنم تویی
دوست دارم توو قلب من فقط تویـــی
[/SPOILER]
الان معنی و مفهوم این شعر چیه؟ پیامش چیه؟

چقدرم طرف دار داره. :^o

خدایا منو تبخیر کن. 8-|[/]

[="Times New Roman"][="Black"]

عزیز اینا چرندیاته. آخه شعر باید محتوا داشته باشه با دوپس دوپس که چیزی حل نمیشه.

مثلا اسکول شب پره اینو خونده:
این شبی که میگم شب نیست ، اگه شب مث اون شب نیست ، امشب مث دیشب نیست ، هیچ شبی مث امشب نیست

با همین شعر معافیشو گرفته :ghash:

بعضی ها هم عادت کردن به این چرندیات.

یا اون یکی : سیه دختر هاجرون خودمه تو گل می پلکُنُم :shad:

واقعا بعضی ها به جای شعر **شِعر میگن :|[/]

[SPOILER]

عید که امد

فکری برای اسمان تو خواهم کرد.

یادم باشد

روزهای اخر اسفند

دستمال خیسی روی ستاره هایت

بکشم.

و گلدانی کنار ماهت بگذارم.

زندگی

همیشه که این جور پیچ و تاب

نخواهد داشت.

بد نیست.

گاهی هم دستی به موهایت بکشی.

بایستی کنار پنجره

و با درخت و باغچه صحبت کنی.

پنهان نمی کنم که پیش از این

سطر ها

دوستت دارم را

می خواسته ام بنویسم.

حالا کمی صبر کن

بهار که امد

فکری برای اسمان تو

و سطرهای پنهانی خودم

خواهم کرد.

یا حق.