▓•• پیامک و اشعار ویژه سیدالشهداء ابا عبدالله الحسین علیه السلام •• ▓
تب‌های اولیه
باز محرم رسيد، دلم چه ماتمزده
کسي ميان اين دل، خيمه ماتم زده
باز محرم رسيد، شدم چه حيران و مست
از اين همه عاشقي، دوباره ام مست مست
باز محرم رسيد، ميکده ها وا شدند
تمام عاشقانت، واله و شيدا شدند
باز محرم رسيد، اين من و گريه هاي
رفع عطش مي کند، فرات اشک هايم
باز محرم رسيد، شهر سيه پوش توست
دل ، نگران رنج خواهر مظلوم توست
باز محرم رسيد، مدرسه عشق باز
کلاس درس زينب، کار نموده آغاز
باز محرم رسيد، وعده گه بيدلان
فصل جنون و مستي، صاحبِ صاحبدلان
باز محرم رسيد، تا سحر آواره ام
ميان ميخانه ها، مستم و ديوانه ام
باز محرم رسيد، عاشقي سوداگريست
گرمي بازار عشق، شور دل زينبيست
(تبیان)
شعار بزم سخن نام دلگشاي حسين
عروج پاک حسين است افتخار زمان
و جادوانه ترين عشق با نداي حسين
نماز عشق چه شيرين و باشکوه بود
اگر چه غرق به خون است دست‌هاي حسين
شنيد نغمه ي تکبير جبرئيل حزين
به سجده گاه ادب گشت همصداي حسين
ز بردباري خورشيد بسي عجيب باشد
که ذره، ذره نگرديد در عزاي حسين
صداي شبنم مهتاب با نسيم سحر
ز شوق بوسه بباريد بر لقاي حسين
ستاره ها همه خاموش در حريم سپهر
ز آه ناله ي طفلان و اقرباي حسين
مرام راه حسين است درس مکتب ما
به عاشقان وفادار بر ولاي حسين
درود بر همه ي شاهدان و جان بازان
علي الخصوص بر سقاي با وفاي حسين
بهانه شمع بود صادقانه پروانه
کند به شيوه عشاق جان فداي حسين
حسين سرچشمه مهر و وفا بود
و نور ديدگان مصطفي بود
و آن گنجينه شهر مدينه
نصيب خاک پاک کربلا بود
بی حسین ابن علی احساس پیری میکنم ...
نی که پیری ، احساس حقیری میکنم ...
گفت سائل از چه رو محکم به سینه می زنی؟
گفتم از آیینه دل گردگیری می کنم
صلی الله علی الباکین علی الحسین علیه السلام
[FONT=Arial Black]حسین یعنی غریبی و غم یار
[FONT=Arial Black]حسین یعنی که دل دادن به دلدار
[FONT=Arial Black]حسین یعنی شبی در تشت پر خون
[FONT=Arial Black]حسین یعنی دمی لیلی و مجنون
[FONT=Arial Black]حسین یعنی غم رخسار مولا
[FONT=Arial Black]حسین یعنی دل بی تاب زهرا
[FONT=Arial Black]حسین یعنی کبودی رخ یاس
[FONT=Arial Black]حسین یعنی بریده دست عباس
[FONT=Arial Black]حسین یعنی دل غمبار زینب
[FONT=Arial Black]حسین یعنی دعاها در دل شب
[FONT=Arial Black] حسین یعنی...
[FONT=Arial Black] (شیدا)
[FONT=Arial Black] 
[FONT=Arial Black]
[CENTER]
با این دل مرده خنده تاچند
امروز در این عزا بگریید
فرزند رسول را بكشتند
از بهر خداى را بگریید
از خونجگر سرشك سازید
بهر دل مصطفى بگریید
وز معدن دل به اشك چون در
بر گوهر مرتضابگریید
با نعمت عافیتبه صد چشم
بر اهل چنین بلا بگریید
دل خسته ماتم حسینید
اىخستهدلان هلا بگریید
در ماتم او خمش مباشید
یا نعره زنید یا بگریید
تا روح كه متصلبه جسم است
از تن نشود جدا بگریید
در گریه سخن نكو نیاید
من مىگویم، شما بگریید
بر دنیاى كم بقا بخندید
بر عالم پر عنا بگریید
بسیار در او نمىتوان بود
بر اندكىبقا بگریید
بر جور و جفاى آن جماعت
یكدم ز سر صفا بگریید
اشك از پى چیست؟تابریزید
چشم از پى چیست؟ تا بگریید
در گریه به صد زبان بنالید
در پرده به صد نوابگریید
نسیان گنه صواب نبود
كردید بسى خطا، بگریید
وز بهر نزول غیث رحمت
چون ابر،گه دعا بگریید
سیف الدین فرغانی[/CENTER]
مست رقیه گر شوی
دانی چه پاداشت شود
از شوق می میری ولی
زینب طرفدارت شود
زینب طرفدارت که شد
مولا خریدارت شود
مولا خریدارت که شد
زهرا نگهدارت شود
یا علی
ضیافت آب و شعر و روضه
خواستم بگویم آب، بیت اول محرم است؛
ولی...
ناگهان الف، قامتش شکست و گفت:
باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟
پاسخش نوشت، مرد خنده‌های بزمِ عاشقان بُرَیر و گفت:
شور نیست؛
شهدی از شهادت است؛
از جناح دشمنان جنایت است؛
از برای دوستان شفاعت است؛
البته برای بنده هم، حور العین جنت است!!!
و بعد از این مزاح مشتیانه‌ی بشر،
الفبای زندگی،
در حضور اسم و فعل و حرف و قید، خنده زد، پس از تمام سال‌ها خستگی...
مثل پهلوانِ کوچه‌ی بلا،
کربلا!
و کلاس درسمان، واژه‌ای شنید، آشنا.
هان چه شد؟
دل شما شکست...!؟
من هنوز، روضه‌ای نخوانده‌ام که های‌های گریه می‌کنید و می‌روید!!
کجا؟
گفت: رخصتی بده بروم.
فرصتی به وسعت تمامی اسارتم.
آقا ! اجازه هست حُر شوم؟
اجازه هست؟
و کاش این اجازه را حُر نه، حَرمله می‌گرفت...
ناگهان کلاس اخم شد.
آهان.
خیر و شر را به نوبت جلو نرفته‌ام؟
ببخشید، هنوز کلاس اولم.
ولی، باور کنید حرف حرمله سین سه شعبه است.
درست مثل سین سینه‌ی پدر، سر عمو، سیبک گلوی پسر.
و این بار کلاسِ درس، سیاه شد از این همه عزا.
و هم کلاسی‌ام جویبار اشکِ کربلا.
گفتم:
نه، ببین!
گریه را شروع نکن، هنوز به کاف و گاف ماجرا مانده است.
ما هنوز حرف صبر را نخوانده‌ایم.
عین عباس هم به جای خود.
قاف قصه را چگونه ول کنیم؟
پس، با اجازه‌ی معلمم! دوباره دوره میکنم:
الف، آب.
ب ، بریر.
ت، تفنگ.
نه به سال شصت و یک ، بل به وقت جنگ!
همین صبح روز قبل...
کجا؟
غزه، جبل العامل، نینوا.
هویزه، شلمچه، دشت لاله‌ها.
خوب بس است، حاشیه نمی‌روم!!!
و ادامه می‌دهم...
جیم، جَون رو سفید.
ح، حبیب.
خ، خیام سوخته.
دال، دست تشنه‌ی فرات.
ذال، ظلم ظالمان!!!
معلم گفت:
نه، نخوان...!
اشتباه داشتی.
یک غلط گرفته شد.
دقتت کم است، حواست کجاست؟
بخوان.
ر، روز اشک و گریه و جنون.
ز، زهیر، غرق خاک و خون.
سین، سلام تا قیامت قیام.
شین، شمر بر سر عمارت خیام.
صاد ، صبر بانوی حرم، زنیب، آن دلاور خاندان کَرَم.
ضاد، ظلم در غروب روزِ غم. 19...
و باز تذکر معلمم:
صبر کن، نخوان، نخوان.
تو باز هم غلط خوانده‌ای!
ببینم؛
مگر به غیر ظاء ظلم را ندیده‌ای، که هرچه ذال و ضاد و ظاء هست را یکی می‌کنی؟
و گفتم:
آقا اجازه!
چرا دیده‌ام.
ولی؛
طا، طلسمِ.
ظا، ظلمِ.
عین، عصرِ کربلا؛
و غین، غارتِ خیام؛
و فا، فتنه زمان.
امانِ قاف این قبیله را بریده است...
اِ.
آقا اجازه هست!
چرا شما، گریه می‌کنید؟
و بغض معلم، امان نداد بگوید برای بچه‌ها.
کاف کربِ والبلا، حکایتی‌ست که لام تا کام آن برای هر کسی شنیدنی‌ست...
ولی اندکی بعد؛
بلند و بی‌دریغ گفت:
تو بشین، درس را ادامه می‌دهیم.
بچه‌ها، به یاد می‌آورید، داستان درس میم منتظر تا کجا ادامه داشت؟
مبحث من الغریب تا، الی الحبیب روزگار؟
یکی گفت:
تا سر نزاع نونِِ جان و نان و مال و دشمن و وطن!
دیگری ادامه داد:
واوِ وای؛ وای مردم به خواب رفته را، حسرت گذشته را و آه پای تخته را هم اشاره کرده‌اید.
سومی دست بالا گرفت و گفت:
و آخر کلاس که شد، فرد منتظر از خودش سوال کرد:
چرا وَ چرا ظلمی و مُحَرمی و غفلتی؟
و چرا خالی است، حرف حجتی؟
و در غربت است، هـ مثل هادی هدایتِ امتی؟
معلم تشکر نمود و گفت:
بعد ازاین، منتظر ادامه داد راه را با ندای:
یاءِ ، یا حسین، یا فارس الحجاز!
مکث کرد و ادامه داد:
...خوب بچه‌ها؛
تمام شد درس شما.
به آخر، زمان الفبا، رسیده‌ایم.
اما...
گچ پژِ اصیل آب و خاکمان رنگ کربلا نگشته است!!!
راه حل چیست؟
و سکوت پر تلاطم کلاس، در پی جواب، اشاره کرد به من، که می‌خواستم بگویم:
آب، بیت اول محرم است.
و گفت: غذای روضه با تو است که شور را شروع نموده‌ای.
حال؛ شیرین، تمام کن!
و گفتم:
گ ،گِلِ محبت وجودتان.
چ ،چای و قند روضه تان.
پ، پلو وَ قیمه‌ی ظهرتان.
ژ، ژرفنای نگاهتان.
و تمام کرد این ضیافت قشنگِ آب و شعر و روضه را!
نویسنده: بچه‌های قلم - فاطمه حجازی
منبع: سایت بچه های قلم
ديد چه زينب بهکوفه غارت دين است
شور قيامت چه روز بازپسين است
شهر پرآشوب و مرد و زن بهتماشا
برسرني شاهباز، صدرنشين است
خلق بهانگشت ميکنند اشارت برسر ني
کاين سر اماممبين است
کرد برون چه سر خود ز محمل عريان گفت:
يا للعجب حسين من اين است
خواند هلالاً لَمَّا اسْتَتَمَّ کَمال
ديد قمر منخسف در ابر نشين است
گفت کهاي ماهمن! چهوقت غروباست؟
رخبنما دل ز فُرقت تو غمين است
نيزه بلند است و دست کوته و دل خون
صبرکنم دل مگر بهبصر عجين است
کاروان دل
الشام الشام
هنگامي که از امام سجاد (ع) سؤال کردند در اين سفر کجا از همه بيشتر
به شما سخت گذشت،امام فرمودند : الشام ، الشام ، الشام.
(سوگنامه آل محمد، ص408؛ ناسخ التواريخ، ص304)
ذکر مصيبت مي‌کند: الشام الشام
تا ياد غربت مي‌کند: الشام الشام
منزل به منزل درد و داغ و بي کسي را
يک جا روايت مي‌کند: الشام الشام
موي سپيد و چهره اي در هم شکسته
از چه حکايت مي‌کند: الشام الشام
هر روز با اندوه و آه و بي شکيبي
ياد اسارت مي‌کند: الشام الشام
در اين ديار پُر بلا هر کس به نوعي
عرض ارادت مي‌کند: الشام الشام
يک شهر چشم خيره وقت هر عبوري
ابراز غيرت مي‌کند: الشام الشام
هر سنگ با پيشاني مجروح خورشيد
تجديد بيعت مي‌کند: الشام الشام
قرآن پرپر روي نيزه غربتت را
هر دم تلاوت مي‌کند: الشام الشام
قلب تو را يک مرد رومي با نگاهش
بي صبر و طاقت مي‌کند: الشام الشام
هر جا که دارد خوف از جان تو، عمه
خود را فدايت مي‌کند: الشام الشام
جان مي دهي وقتي به لبهايي مقدس
چوبي جسارت مي‌کند: الشام الشام
کنج تنوري حنجري آتش گرفته
ذکر مصيبت مي‌کند: الشام الشام
[CENTER]
خواهم شوم خاک درگه ات ببوسم اصغرت
تا تو قبول کنی نیایش رابر درت ! یا حسین
:Sham::Sham::Sham::Sham::Sham:
[/CENTER]
