حدیث

با سلام خدمت شما
بنده و تعدادی از دوستان در مورد مباحث مهدویت تحقیق وبررسی انجام میدیم
به یک روایت رسیدیم که نمی دانیم سندش صحیح است یا مرسل و ضعیف
بخشی از روایت بدین شرح است :
وأما الري فإنها مدينة افتتنت بأهلها ، وبها الفتنة الصماء مقيمة ، ولا يكون خرابها إلا على يد الديلم في آخر الزمان ، وليقتلن بالري على باب الجبل في آخر الزمان خلق كثير لا يحصيهم إلا من خلقهم ، وليصيبن على باب الجبل ثمانية من كبراء بني هاشم كل يدعي الخلافة ، وليحاصرن بالري رجل عظيم اسمه على اسم نبي ، فيبقى في الحصار أربعين يوما ثم يؤخذ بعد ذلك فيقتل ، وليصيبن أهل الري في ولاية السفياني قحط وجهد وبلاء عظيم
1- سوال بنده در مورد صحت سند روایت است که روایت صحیح یا مرسل یا ضعیف است؟
2- آیا متن این حدیث صحیح است و با احادیث دیگر در تناقض نیست ؟
3- در صورت صحت این حدیث آیا امکان دارد منظور از خرابی ری در آخرالزمان به دست دیلم در گذشته اتفاق افتاده باشد
مثلا گفته شده قزوین هم بخشی از دیلم است که منظور رضا شاه و جنایاتش باشد یا محمد رضا
4- نظر شما در مورد متن حدیث چیست و شما چه احتمالی برای مصداق خرابی ری در این حدیث دارید ؟
5- در مورد آخرالزمان در این حدیث منظور دقیقا نزدیک ظهور امام زمان (ع) هست یا ابتدای آخرالزمان یا اینکه آخرالزمانی که از زمان پیامبر
شروع شده (البته احتمال این مورد کمه) ؟
کامل این روایت در معجم احادیث الامام المهدی (عج) جلد 3 حدیث 629 است این لینک منبع :
http://library.tebyan.net/newindex.aspx?PageSize=1&NAVIGATEMODE=CommonLibrary&PARENTID=0&PageIndex=75&CONTENT=&PERSONALID=0&METADATAID=43141&VOLUME=3&BOOKID=25595&PID=102834
با تشکر از شما

آیا نقل حدیث از ائمه برای ما که حدیث شناس نیستیم و ممکن است حدیث جعلی را نقل کنیم جایز است؟
اگر با ذکر منبع باشد چطور؟

متشکرم

بسمه تعالی

کیفر به دنیا دل بستن و طاغوت را پرستیدن

«عن صالح بن سعید عن أبیه سعید الحلوانی عن أبی عبد الله ع قال بینا عیسى ابن مریم ع فی سیاحته إذ مر بقریة فوجد أهلها موتى فی الطریق و الدور فقال إن هؤلاء ماتوا بسخط و لو ماتوا بغیرها تدافنوا قال فقال أصحابه وددنا تعرفنا قصتهم فقیل له نادهم یا روح الله فقال یا أهل القریة فأجابه مجیب منهم لبیک یا روح الله قال ما حالکم و ما قصتکم قال أصبحنا فی عافیة و بتنا فی الهاویة فقال ما الهاویة فقال بحار من نار فیها جبال من النار قال و ما بلغ بکم ما أرى قال حب الدنیا و عبادة الطاغوت قال و ما بلغ بکم من حب الدنیا قال کحب الصبی لأمه إذا أقبلت فرح و إذا أدبرت حزن قال و ما بلغ من عبادتکم الطاغوت قال کانوا إذا أمرونا أطعناهم قال فکیف أجبتنی من دونهم قال لأنهم ملجمون بلجم من نار علیهم ملائکة غلاظ شداد و إننی کنت فیهم و لم أکن منهم فلما أصابهم العذاب أصابنی معهم فأنا معلق بشعرة أخاف أن أنکب فی النار قال فقال عیسى ع لأصحابه النوم على دبر المزابل و أکل خبز الشعیر یسیر مع سلامة الدین؛صالح بن سعید، از برادر خود سعید حلوانی، از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: عیسی بن مریم (ع) در اثناى گردش گذارش به شهرى افتاد که تمامى ساکنان آن -در خانه ها و مسیر راه- افتاده و مرده بودند، به یاران خود فرمود: اینان به عذاب الهى مرده اند، و اگر به علت دیگرى مرده بودند، (جنازه) یکدیگر را به خاک مى سپردند. یاران حضرت عیسى (ع) به او گفتند که: دوست داریم داستان این مردم را بدانیم (تا عبرت بگیریم). به آن حضرت (از جانب حق) فرمان رسید که: اى روح خدا! آنان را صدا بزن، حضرت عیسى (ع) ندا کرد و گفت: اى مردم روستایى! یکى از آن میان پاسخ داد: لبیک یا روح الله (فرمانبردارم اى روح خدا)، حضرت از او پرسید: داستان شما چیست و حال و روزتان چگونه است؟ عرض کرد: صبح را در عافیت و سلامت بسر بردیم و شب را در هاویه!! حضرت از او پرسید: هاویه چیست؟! جواب داد: دریاهائى از آتش که در آن کوههایى از آتش قرار دارد. حضرت پرسید: چه چیزى شما را به این روز -که من مى بینم- انداخت؟! گفت: دلبستگى به دنیا و پرستیدن طاغوت زمان، حضرت پرسید: بستگى شما به دنیا چه اندازه بود؟ گفت: به همان اندازه اى که کودک شیر خوار به مادرش علاقمند است، هرگاه (به او) روى کند خوشحال و اگر (از او) روى گرداند، اندوهگین مى شود. حضرت پرسید: تا چه حد از طاغوت زمان فرمانبردارى مى کردید؟ پاسخ داد: هر فرمانى که صادر مى کرد بدون چون و چرا انجام مى دادیم. حضرت پرسید: چه شد که از میان این همه مردم (فقط) تو به نداى من لبیک گفتى؟ پاسخ داد: زیرا لگامهاى آتشین دهانهاى آنان را بسته است، و مأمورانى درشت اندام و درشتخوى و سختگیر بر ایشان گمارده شده اند (و توان صحبت و یا حرکت ندارند)، و من در میان آنان زندگى مى کردم ولى از ایشان نبودم، هنگامى که عذاب الهى (بر آنان) فرود آمد، مرا نیز به همراه آنان گرفتار کرد، و من اکنون به موئى در آتش دوزخ آویزانم و مى ترسم از اینکه در آتش سرنگون شوم. سپس امام به اصحاب خود فرمود که: حضرت عیسى (ع) به یاران خود گفت: زندگى در میان زباله ها کردن، و اندکى نان جوین خوردن اگر با سلامت دین (و عقیده) همراه باشد، کار بسیار آسان و راحت است».

بسمه تعالی

اين كلمه شرح حديث شريف ذيل است :
حضرت وصى امام اميرالمؤمنين على - عليه السلام - فرمود : كل وعاء يضيق بما جعل فيه الا وعاء العلم فانه يتسع به .
ترجمه : هر آوند به آنچه در او نهاده شود گنجايش آن تنگ مى گردد , جز آوند دانش كه گنجايش آن فزونتر مى گردد .
بيان : اين كلام كامل صادر از بطنان عرش تحقيق ناطق است كه ظرف علم - يعنى نفس ناطقه انسانى - از جنس موجودات طبيعى و مادى نيست , بلكه موجودى از عالم وراى طبيعت است كه هر چه مظروف او - يعنى علم - در او نهاده شود , سعه وجودى او بيشتر مى گردد , كه در نتيجه نفس را مقام فوق التجرد است , كه مجرد از ماهيت است چنان كه مجرد از ماده و احكام ماده در مقام تعقل است .
و چون ارزش انسان به معارف است , پس بهترين ظرفهاى علم - يعنى نفوس انسانى - آن ظرفى است كه گنجايش او بيشتر است . چنان كه به شاگرد نامدارش كميل - رضوان الله تعالى عليه - فرمود : يا كميل ان هذه القلوب اوعية فخيرها اوعاها .
يعنى اى كميل اين دلها ظرفها هستند , پس بهترين آنها آن دلى است كه ظرفيت و گنجايش او بيشتر است .
امام مجتبى - عليه السلام - فرمود : چون خداوند متعال قلب پيغمبر اكرم را بزرگتر از قلبهاى ديگر ديد او را به پيغمبرى برگزيد . سبحان الله عظمت وجودى قلب خاتم - صلى الله عليه و آله و سلم - چه اندازه بايد باشد تا ظرف حقائق كتاب الله قرآن فرقان بوده باشد ؟ قوله سبحانه : نزل به الروح الامين على قلبك قل من كان عدوا لجبريل فانه نزله على قلبك .
در ديوان راقم آمده است :
فؤاد مستهام جمعى ختمى جانانى/ به يكى القاء سبوحى بيابد دوره قرآن
بدان كه علم و واهب آن و متهب آن وجود نورى عارى از ماده اند , و محل و مكان و ظرف براى اشياء مادى اند . و اين و متى و فى و مانند آنها به طور معانى حقيقى مطابقى آنها در ماوراى طبيعت صادق نيستند . و كسانى كه فرموده اند : محل علم نفس ناطقه انسان است در مقام تعليم عبارت را تنزل داده اند , و به ضربى از تشبيه و استعاره و توسع در تعبير بيان فرموده اند , زيرا كه نفس ناطقه همان ساخته از علم و عمل خود است نه اين كه محل و ظرف اينها باشد به تحقيق و تفصيلى كه در كتاب دروس اتحاد عاقل به معقول به منصه ثبوت رسيده است . از اين اشارت اطلاق ( وعاء العلم ) را بر نفس ناطقه فهم كن .