آدم

با سلام خدمت دوستان گل

واینکه این سوالی که واسم مطرحه چند وقت پیش یه جایی بودم که یه اقایی داشت در مورد برتری مرد ها نسبت به زن ها صحبت میکرد!!!خیلی چیزا هم گفت یکیش این بود که خدا تو وجوده حضرت ادم (الان یادم نیست دقیق یا حضرت ادم یا کل مرد ها) از روح خودش دمید ولی در وجود حضرت حوا نه!!!میخواستم ببینم درست گفته ؟!؟!؟ سندی در این رابطه یا سندی راجع به نقض این حرف هستش؟؟!؟

با سلام به همه دوستان عزیز
احادیث و روایات زیادی شنیدم در مورد اینکه چه چیز هایی اول خلق شده
------------------------------------------------------------------------------------------------------
مثلا:
مرحوم صدوق (ره ) در کتاب خصال ( ج2_ ص 652 ) در حدیثی از امام باقر (ع) روایت کرده است خدای عزوجل از روزی که زمین را آفرید، هفت عالم را در آن خلق و سپس منقرض کرده است که هیچ یک از آن عوالم از نسل آدم ابوالبشر (ع) نبوده است و خدای متعال همه آنها را از پوسته روی زمین آفرید و نسلش را بعد از نسل دیگر ایجاد کرد و برای هر یک عالمی بعد از عالم دیگر پدید آورد تا در آخر، آدم ابوالبشر (ع) را بیافرید و ذریه اش را از او منشعب ساخت.

1 - اعتراض فرشتگان که با خلقت آدم در زمین ، فساد و خونریزی خواهد شد. (1) احتمال دارد سخن فرشتگان از قتل و خونریزی هایی که موجودات مختار و شبیه آدمی که قبل از خلقت انسان در زمین وجود داشتند، ناشی شده بود.
2 - روایاتی که از اهل بیت پیامبر (ص) به ما رسیده بدین مضمون که خداوند هزار هزار آدم خلق کرد و حضرت آدم و حوا یا نسل کنونی بشر آخرین آن ها است. (2)
3 - برخی احتمال داده اند که عنوان "خلیفه" برای آدمی شاید بدین معنا باشد که حضرت آدم ابوالبشر، جانشین گذشتگان است؛ یعنی آدم ابوالبشر نخستین انسانی نیست که در پهنة گیتی گام نهاده ، بلکه بیش از او جانداران مسؤول و مکلفی در زمین زندگی می کردند و به عللی منقرض شدند. بنابراین مقصود از خلافت آدم، جانشینی وی از گروه پیشینیان است.(3)
1 - بقره (2) ، آیة 30.
2 - خصال ، شیخ صدوق، ج2، ص 652؛ بحارالانوار، ج54، ص 336.
3 - جعفر سبحانی، منشور جاوید، ص 11، ص 40.

امام باقر(ع) به جابر بن يزيد مي گويد: گويا تو گمان مي کني که خداوند فقط اين عالم را آفريد و بس و همچنين گمان مي کني که خداوند بشري غير از شما نيافريده است؟
آري به خدا قسم خداوند هزار هزار عالم و هزار هزار آدم آفريد و تو در آخر اين عالم ها و آدم ها هستی (خصال، ج 2، ص 450 و نيز بحارالانوار، ج 63، ص 82 - 83)

روزی فردی سوالی از پیامبر داشتند، ایشان فرمودند از حسین(ع) بپرس
حسین (ع) دو سال بیش نداشت
حسین(ع) فرمود آیا می خواهی بپرسی که پدرم علی(ع) چند سال دارد؟
اعرابی عرض کرد بله
حسین(ع) فرمودند:
خداوند قبل از اینکه آدم را بیافریند، پنجاه هزار آدم خلق فرمودند که عمر هر یک پنجاه هزار سال بود و هر یک را بعد از اتمام عمر قبلی آفرید و پدرم پنجاه هزار سال قبل از اولین آدم خلق شد

خلق عقل قبل از همه چیز

خلق نور پنج تن آل عبا قبل از هر چیزی

و ...

------------------------------------------------------------------------------------------------------

دوستان اگر ممکنه راهنمایی بفرمایید و لیستی به ترتیب از مواردی که خلق شده را به ترتیب زمان خلق شدن بفرمایید

با تشکر:Gol:

« هرگاه حضرت آدم پای درختی ذکر می گفت پر از میوه می شد و هرگاه حضرت حوا میگفت بی بار میشد .»

با عرض سلام خدمت کارشناسان محترم بخش قرآن و حدیث
این جمله ای که بالا نوشتم رو توی یک کتابی خوندم البته کتاب مال کسی بود و فقط چند دقیقه پیشم بود .
منظور از این حدیث چیه ؟
البته توی پاورقی آدرس داده بود (علل الشرایع / ج2/ص820 )

ببخشید خودم علل الشرایع رو نتونستم گیربیارم.اگه سایتی میشناسید که بشه کتب حدیثی رو توش مطالعه کرد(هم کتب شیعه و هم کتب اهل سنت) ممنون میشم بهم معرفی کنید .

متشکرم
یا علی:Gol:

با سلام

نام حضرت نوح ـ علیه السلام ـ 43 بار در قرآن آمده و یك سوره به نام او اختصاص داده شده است.
او نخستین پیامبر اولوالعزم است كه دارای شریعت و كتاب مستقل بود و سلسله نسب او با هشت یا ده واسطه به حضرت آدم ـ علیه السلام ـ می‎رسد.
حضرت نوح 1642 سال بعد از هبوط آدم ـ علیه السلام ـ از بهشت به زمین، چشم به جهان گشود.
950 سال پیامبری كرد[1] و مركز بعثت و دعوت او در شامات و فلسطین و عراق بوده است.
نام اصلی او عبدالجبّار، عبدالاعلی و... بود، و بر اثر گریه و نوحه فراوان از خوف خدا، «نوح» خوانده شد.

از امام صادق ـ علیه السلام ـ نقل شده كه فرمودند: «نوح ـ علیه السلام ـ 2500 سال عمر كرد كه 850 سال آن قبل از پیامبری و 950 سال بعد از رسالت بود كه به دعوت مردم اشتغال داشت، و 200 سال به دور از مردم به كار كشتی سازی پرداخت و پس از ماجرای طوفان 500 سال زندگی كرد.»[2]

با این توضیح، نظر شما را به پاره‎ای از فراز و نشیبهای زندگی حضرت نوح ـ علیه السلام ـ جلب می‎كنیم:

لجاجت و گستاخی قوم نوح ـ علیه السلام ـ
نوح ـ علیه السلام ـ زمانی به پیامبری مبعوث شد كه مردم عصرش غرق در بت پرستی، خرافات، فساد و بیهوده گرایی بودند.
آنها در حفظ عادات و رسوم باطل خود، بسیار لجاجت و پافشاری می‎كردند. و به قدری در عقیده آلوده خود ایستادگی داشتند كه حاضر بودند بمیرند ولی از عقیده سخیف خود دست برندارند.

آنها لجاجت را به جایی رساندند كه دست فرزندان خود را گرفته و نزد نوح ـ علیه السلام ـ می‎آوردند و به آنها سفارش می‎كردند كه: «مبادا سخنان این پیرمرد را گوش كنید و این پیر شما را فریب دهد».

نه تنها یك گروه این كار را می‎كردند، بلكه این كار همه آنها بود[3] و آن را به عنوان دفاع از حریم بت پرستی و تقرب به پیشگاه بت‎ها و تحصیل پاداش از درگاه آنها انجام می‎دادند.

بعضی نیز دست پسر خود را گرفته و كنار نوح ـ علیه السلام ـ می‎آوردند و خطاب به فرزند خود می‎گفتند: «پسرم! اگر بعد از من باقی ماندی، هرگز از این دیوانه پیروی نكن».[4]

و بعضی دیگر از آن قوم نادان و لجوج، دست فرزند خود را گرفته و نزد نوح ـ علیه السلام ـ می‎آوردند و چهره نوح ـ علیه السلام ـ را به او نشان می‎دادند و به او چنین می‎گفتند:
«از این مرد بترس، مبادا تو را گمراه كند. این وصیتی است كه پدرم به من كرده و من اكنون همان سفارش پدرم را به تو توصیه می‎كنم» (تا حق وصیت و خیرخواهی را ادا كرده باشم)[5]

آنها گستاخی و غرور را به جایی رساندند كه قرآن می‎فرماید:
«جَعَلُوا اَصابِعَهُمْ فِی آذانِهِمْ وَ اسْتَغْشَوْا ثِیابَهُمْ وَ اَصَرُّوا وَ اسْتَكْبَرُوا اسْتِكْباراً؛ آنها در برابر دعوت نوح ـ علیه السلام ـ (به چهار طریق مقابله می‎كردند:)
1. انگشتان خود را در گوشهایشان قرار دادند
2. لباسهایشان را بر خود پیچیدند و بر سر خود افكندند (تا امواج صدای نوح ـ علیه السلام ـ به گوش آنها نرسد)
3. در كفر خود، اصرار و لجاجت نمودند
4. شدیداً غرور و خودخواهی ورزیدند.»[6]

اشراف كافر قوم نوح ـ علیه السلام ـ نزد آن حضرت آمده و در پاسخ دعوت او می‎گفتند: «ما تو را جز بشری همچون خودمان نمی‎بینیم، و كسانی را كه از تو پیروی كرده‎اند جز گروهی اراذل ساده لوح نمی‎نگریم، و تو نسبت به ما هیچ گونه برتری نداری، بلكه تو را دروغگو می‎دانیم».

نوح ـ علیه السلام ـ در پاسخ آنها می‎گفت: «اگر من دلیل روشنی از پروردگارم داشته باشم، و از نزد خودش رحمتی به من داده باشد ـ و بر شما مخفی مانده ـ آیا باز هم رسالت مرا انكار می‎كنید؟
ای قوم من! من به خاطر این دعوت، اجر و پاداشی از شما نمی‎خواهم، اجر من تنها بر خدا است، و من آن افراد اندك را كه به من ایمان آورده‎اند به خاطر شما ترك نمی‎كنم، چرا كه اگر آنها را از خود برانم، در روز قیامت در پیشگاه خدا از من شكایت خواهند كرد، ولی شما (اشراف) را قومی نادان می‎نگرم».[7]

گاه می‎شد كه حضرت نوح ـ علیه السلام ـ را آنقدر می‎زدند كه به حالت مرگ بر زمین می‎افتاد، ولی وقتی كه به هوش می‎آمد و نیروی خود را باز می‎یافت، با غسل كردن، بدن خود را شستشو می‎داد و سپس نزد قوم می‎آمد و دعوت خود را آغاز می‎كرد.
به این ترتیب، آن حضرت با مقاومت خستگی ناپذیر به مبارزه بی‎امان خود ادامه می‎داد.[8]

دعوت‎های منطقی و مهر انگیز حضرت نوح ـ علیه السلام ـ

از حضرت آدم تا حضرت ابراهیم چه کسانی پیامبر بودند ؟