سلام و عرض ادب خدمت اساتید
من چند وقتیه خیلی سست شدم تو نماز خوندن و اینکه الان از بعد ماه مبارک نماز صبحام اکثرا قضا میشه و حالم داره از موضوع بهم میخوره از خودم که چرا من نمازام سستم چرا وقتی میخونمم اصلا درک و ... نمیکنم چرا انقد تو فکرم یعنی اصلا به چیز مشخص فکرم نمیره انگار موقع نماز خوندن نوار میزارن تو مغزم اون نماز میخونه
اصلا حضور قلب ندارم اما تا دلتون بخواد عذاب وجدان دارم و اینکه مرتب دارم فکر می کنم که چرا
و اینکه همش به ایمه توسل میکنم من حضور قلب داشته باشم تو نمازام تو دعا خوندنم ولی انگار از رو وظیفس
باور کنید خودم به این مدل خوندن صفر میدم
خواهش می کنم منو راهنمایی کنید ممنون
یکی از کاربران سایت سوالی داشتند که مایل نبودند با آیدی خودشون مطرح شود
بنابراین سوال ایشان ضمن حفظ امانت، جهت پاسخگویی توسط کارشناس محترم، با نام کاربری "مدیر ارجاع سؤالات" درج می شود:
سلام
بنده به مدت 2سال نماز قضا در دوران نوجوانی برگردن داشتم که فرصت نشده بود به جا آورم.
یک مشکلی برایم پیش آمد نذر کردم اگر مشکلم برطرف شود ظرف مدت یکسال تمامی نمازهای قضایم را به جا آورم.
این جمله را به عربی نه بلکه فارسی با خودم گفتم و نوشتم که یادم نرود و زیرش را هم امضا کردم.
الحمدلله مشکلم حل شد و تصمیم گرفتم نذرم را ادا کنم.
برنامه ریزی کردم برای اینکه یکساله تمام شود و نیز دوران عادت ماهیانه ام هم توانایی خواندن نماز قضا ندارم، در نتیجه باید هر روز بتوانم سه روز نماز قضا بخوانم یعنی بعد از نماز صبح یک روز، بعد از ظهر یک روز و بعد از عشا هم یکروز.
مشکلی نبود و سه روز است که برنامه را شروع کردم.
از امروز تصمیم گرفتم با توجه کامل به معنا نماز ها را به جا آورم اما مشکل اصلی امروز برایم اتفاق افتاد:
وسط نماز بودم که ناگهان یک حالت اضطراب شدید بهم دست داد. توی سرم کاملا خالی شد و حس کردم بدنم یخ کرده.
نماز رو رها کردم.
الان چند ساعتی گذشته اما باز همون حالت رو دارم. نمیدانم به نفسم فشار اومده یا کار شیطان هست که میخواد منو پشیمون کنه و بترسونه؟
نگران شدم نکنه نمازهای اصلی رو هم اینجوری بشم.
راستش تمام سعیم رو کردم در نماز تمرکز واقعی بکنم و فقط به خدا فکر کنم که اینطور شدم. به سرم فشار اومده فکر کنم.
ممکنه نفس در اثر نماز زیاد آسیب ببینه؟ نذرم رو چیکار کنم؟ نمیخوام بشکنم.
لطفا راهنمایی کنید.
مسجد محله ما خیلی خلوت است شاید بعضی اوقات تعداد نمازگزاران مرد به 10 نفر هم نرسد.
راستش علاقه زیادی به نماز خواندن در این مسجد را ندارم چطور بگم، در این مسجد معذبم و راحت نیستم.
به همین خاطر به مسجد دورتر که شلوغ تر هست میروم فضای آنجا برایم بهتر است.
مشکل من بیشتر نماز صبح است.
امام جماعت که روحانی جوانیست بالای مسجد ساکن هست فکر کنم بیشتر اوقات برای نماز صبح میاید البته فقط پیرمردی که کلید مسجد را دارد و اذان میگوید در مسجد هست و چند پیرزن .
وقتی برای نماز صبح میروم درست نمی توانم به نماز توجه کنم و حواسم پرت میشود چون خیلی راحت نیستم. راستش من نماز صبح را که فرادی می خوانم طول می دهم و توجهم به نماز بیشتر است.
مسجدهای دورتر هم کمی دردسر دارد در شهرستان ما اطراف خیابان سگهایی بی صاحب ول می گردند که گاهی چندتا باهم هستند و ترس از آنها باعث میشود نتوانم به مسجدهای دورتر از خانه بروم .
سلام
چند وقته که علاقه زیادی به خواندن نماز پیدا کردم!!!!یعنی قبلاً نماز نمی خوندم؟!چرا می خوندم اما انگار که وظیفمه انگار که باید انجام بدم.علاقه زیادی نداشتم تا وقت نماز برسه و دوست داشتم زودتر نمازم تموم بشه و با تموم شدن نماز جانمازم هم بسته میشد
اما چندوقته برعکس شده بر عکس همه جمله های بالا.مخصوصاً خیلی علاقه پیدا کردم به نوافل
حالا حرفم اینه چه کنم این حس کم نشه و قوی تر بشه.چه کنم خسته نشم از نماز و نوافل آخه قبلاً هم یه بار تقریباً همچین جریاناتی رو داشتم!!که برگشتم به گذشته
مکرّر مردم، خصوصاً جوانان می پرسند که چرا در نماز حال پیدا نمی کنیم؟ و چرا در نماز آن لذّتی را که باید ببریم، نمی بریم؟
حضرت سجاد(ع) در دعای ابوحمزه ثمالی پاسخ این پرسش را در ضمن چند «لعّل» بیان نموده است. حضرت عرضه می دارد:
«اَللَّهُمَّ اِنِّی کُلَّمَا قُلْتُ قَدْ تَهَیَّأْتُ وَ تَعَبَّأْتُ وَ قُمْتُ لِلصَّلَاةِ بَیْنَ یَدَیْکَ وَ نَاجَیْتُ أَلْقَیْتَ عَلَیَّ نُعَاساً إِذَا أَنَا صَلَّیْتُ وَ سَلَبْتَنِی مُنَاجَاتَکَ إِذَا أَنَا نَاجَیْتُ مَا لِی کُلَّمَا قُلْتُ قَدْ صَلُحَتْ سَرِیرَتِی وَ قَرُبَ مِنْ مَجَالِسِ التَّوَّابِینَ مَجْلِسِی عَرَضَتْ لِی بَلِیَّةٌ أَزَالَتْ قَدَمِی وَ حَالَتْ بَیْنِی وَ بَیْنَ خِدْمَتِکَ؛[1]
خدایا! براستی من هرگاه با [خودم] گفتم که مهیا و آماده شوم [برای یک نماز با حال] و برای نماز در پیشگاه تو و مناجات با تو ایستادم؛ چرت (و بی حالی) بر من عارض نمودی، آن هم در حال نماز، و از من (و دلم) حال مناجات با خودت (و راز و نیاز) را گرفتی؛ در حالی که من با تو مناجات می کردم، چه شده است هر وقت می گویم باطنم اصلاح شده و همنشینی من با توبه کاران نزدیک شده است، گرفتاری برایم رخ می دهد که قدمهایم می لرزد [و حال نماز و نزدیکی به توبه کاران از من گرفته می شود] و بین من و خدمت تو [و حضور قلب و همنشینی با پاکان] حائل ایجاد می شود.
[راستی راز این بی حالیها چیست؟]»
----
[1]. مفاتیج الجنان، شیخ عباس قمی، قم، انتشارات مطبوعات دینی، 1377 دعای ابو حمزه ثمالی.
بنده مدتی است که نمازم را در مسجد به جماعت میخوانم.ولی متاسفانه ان حضور قلب و تمرکزی را که در نماز فرادی داشتم را در حین نماز جماعت ندارم.(به نظرم ؛ چون خودم سوره ها را نمی خوانم یا زمان هر رکعت یا ذکر در دست خودم نیست که کمی با تامل بر معانی یا تلفظ دقیق تر و ... بخوانم).
خلاصه ی کلام اینکه از کارشناس محترم سوالم این است که نماز فرادی با حضور قلب (البته نسبی) اولیت دارد و بهتر است ، یا نماز جماعت ارجحیت دارد؟
هرچند می دانم که تلاش بر نماز جماعت با حضور قلب را نباید کنار گذاشت و این شاهراه است.
این کار چند شرط دارد: 1. شخص در این امر، جدی باشد و با جدیت کار را دنبال کند. با آسان گرفتن و اهمیت ندادن، کار درست نمی‌شود. 2. باید بدانید که چیرگی بر نفس و خطورات، کار مشکلی است و هر مشکلی نیازمند پایداری، پشتکار و پی گیری است. این گونه نیست که مطلوب آنی باشد و در یک چشم به هم زدن به دست آید. مطلوب، امری تدریجی است که کم کم باید آن را به دست آورد. از این رو، نباید خسته و ناامید شد و کار را رها کرد. 3. برای رسیدن به هدف، باید توسل به امام معصوم کرد و از او کمک گرفت.
اما راهکار:
کسی که می‌خواهد در نماز، حواسش جمع باشد و با حضور قلب نماز بخواند، لازم است دست‌کم، هر ماه یک بار، اخبار و روایات مربوط به حضور قلب در نماز را مرور کند تا اهمیت مساله از یادش نرود.
در گام بعدی برای خواندن نماز انتظار بکشد.
شتابزده بدون طی کردن مقدمات، وارد نماز نشود.
از هنگامی که وضو می‌گیرد باید خودش را آماده کند و وضو را با آداب و ادعیه‌ای که وارد شده، بگیرد که هر کدام از آنها در رسیدن به هدف، موثر است.
پیش از اقامه نماز، بنشیند و با توجه بلند شود و به نماز بایستد و با آرامش، اذان و اقامه، سپس تکبیرات افتتاحیه را بگوید و وارد نماز شود.
در حال خواندن نماز، تمرکز را از محسوسات شروع کند؛ هنگامقرائت، چشمش را به جای سجده بدوزد. هنگام رکوع، به میان دو گام بنگرد. در سجده، به نوک بینی و در تشهد به ران‌های خود نگاه کند که این آداب هر کدام به نوعی تمرین تمرکز است.
درباره دیگر حواس هم باید همینطور عمل کند؛ یعنی جایی را برای نماز خواندن بگزیند که قوای سامعه، شامّه، لامسه به امور غیر عادی مشغول نگردند.
همچنین شخص نمازگزار باید به مفهوم الفاظی که در حالت نماز، بر زبان جاری می‌کند توجه کند.
این سفارش‌ها اگر جدی گرفته شود و شخص، پشتکار داشته باشد، بدون تردید نتایج مطلوبی به دست خواهد آمد.
تکبیرات افتتاح
تکبیرات افتتاح: تکبیرهای آغازین نماز. 1 از آن در باب صلات سخن رفته است.
در آغاز نماز - علاوه بر تکبیرة الإحرام) ر تکبیرة الإحرام (که جزء نماز و واجب میباشد - گفتن شش تکبیر دیگر مستحب است. اکتفا به سه یا پنج تکبیر نیز جایز است. به تکبیرات یادشده) هفتگانه، پنجگانه یا سه گانه (تکبیرات افتتاحیّه گفته میشود.
درصورت گفتن تکبیرات افتتاح، در اینکه تکبیرة الإحرام یکی از آن تکبیرات است، در نتیجه نماز تنها با یک تکبیر که به نیّت تکبیرة الإحرام گفته میشود، افتتاح میگردد ویا افتتاح نماز با مجموع تکبیرات نیز صحیح است، بدین معنا که مجموع تکبیرها تکبیرة الإحرام را تشکیل میدهد، اختلاف است. مشهور قول اوّل است، بلکه بر آن ادعای اجماع شده است. بنابر قول مشهور - که تکبیرة الإحرام را یکی از تکبیرها میداند - در اینکه نماز گزار مخیّر است بین اینکه هر یک از تکبیرات را تکبیرة الإحرام قرار دهد یا تنها تکبیر اوّلی - بنابر نظر برخی - یا آخری را - بنابر رأی برخی دیگر - اختلاف است. 2
استحباب تکبیرات افتتاح در نمازهای مستحب نیز ثابت است؛ هرچند از برخی قدما اختصاص آن به نمازهای واجب نقل شده است. گروهی نیز استحباب آن را به هفت مورد اختصاص داده اند: نمازهای واجب، نماز وتیره، نماز وتر، رکعت اوّل نافله ظهر، نافله مغرب، نماز احرام و نماز شب. احتمال میرود مراد قائلان به این قول تأکید استحباب در موارد یادشده باشد نه اختصاص آن. 3
تکبیرات افتتاح را میتوان پی درپی گفت؛ لیکن افضل آن است که بعد از گفتن هر یک از تکبیرات سوم، پنجم و هفتم دعاهای وارد شده خوانده شود. 4
برای امام مستحب است تکبیرة الإحرام را بلند ادا کند تا مأمومین بشنوند، لیکن شش تکبیر دیگر را آهسته بگوید. 5
