ساده لوحی

با سلام . من شخصی هستم که به هوش و حکمت شهرت دارم . وقتی کسی از اقوام توی موضوعی به مشکل میخورن گاهی پیش میاد که نظر منو جویا میشن . اما متأسفانه گاهی محاسباتم اشتباه از آب در میاد و توی زندگی خودم سوتی هایی میدم که باعث میشه دیگران ازم سوء استفاده کنن . گاهی اعتماد بیجا و گاهی حتی حرفی که با وجود اینکه خیلی در مورد گفتن یا نگفتنش فکر کردم باعث میشه به گرفتاری بیفتم و دست و پا بزنم و دیگران هم بهم بگن تو ساده ای .
البته برای ضربه زدن به دیگران دستم بازه و خوب میتونم با جلب اعتماد و سوء استفاده از همون تصور که من ساده هستم و به هیچکس نمیتونم آسیبی بزنم میتونم خطرناک باشم اما اینکارو نمیکنم چون اعتقاداتم اجازه نمیده .
دلم میخواد دیگران هم با من روراست و عادل باشن ولی انگار توی این جامعه اگه گرگ نباشیم مجبوریم بره باشیم .
من الان نمیدونم خودمو اون آدم باهوش بدونم یا ساده لوح ؟
شاید یه آدم باهوش بی سیاست هستم که از آدمای کند ذهن قالتاق کلاه سرش میره.
گاهی پیشامدهایی که بر سر پیامبر هنگام خوردن غذای اون زن یهودی یا حضرت علی وقتی که موقع غسل پیامبر خلافت رو ازش گرفتن یا وقتی که حضرت علی میفرماید "اگر میخواستم بهتر از معاویه بلد بودم کید و سیاست بخرج بدم و ..." میفتم و میگم شاید من توی مسائلی که باهاش روبرو میشم بی تقصیرم .شاید پدرسوختگی با تقوا همخوانی نداره ... اما گاهی هم از شنیدن این حرف که بگن تو ساده ای حالم بهم میخوره .

آیا من واقعن ساده ام؟ اگر آره راه حل این موضوع چیه؟
اگر نیستم چطور باید جلوی این مسائلو بگیرم؟