شمشیر

با عرض سلام و خسته نباشید خدمت شما

در مورد جناب عابس که از شهدای بزرگوار کربلا می باشد میخواستم بپرسم که جایی خوندم جناب عابس زمانی که زره را از تن بیرون آوردند با شمشیر به سر خود میزدند و از سر خود خون جاری کردند !!!

میخواستم بپرسم این نقل صحیح است ؟

آیا ایشان با شمشیر بر سر خود زده و سر خود را زخمی نموده اند ؟؟

در مقاتل معتبر چنین چیزی آمده است ؟

سپاس از شما ...

وقتی می گوییم اسلام دین رأفت و رحمت است،برداشت های متعددی از آن می شود که برخی از آنها،برداشت های غلطی است.برخی چنین برداشتی را دارند که اسلام،چون دین صلح و دوستی است،باید زبانی نرم و لطیف با مخالفان و دشمنان داشته باشد و از مدارا و مروت با مخالفان و کفار سخن می گویند.این چنین برداشتی بسیار سطحی و غلط است.

بدون شک،اسلام دین رحمت،رأفت،رحمانیت و صلح است و پیامبر(ص)پیام آور صلح و دوستی و برادری است اما باید توجه داشت در عین حال،اسلام دین جنگ،شمشیر و ذبح در برابر کفر،شرک،جهل،ظلم،جنایت و خیانت است و هیچ رأفت و رحمتی برای کفار و دشمنان اسلام در نظر نمی گیرد.سیاست قرآن،همیشه سیاست جنگ در برابر ظلم و ستم بوده است و همیشه با کفر و شرک و جهل در کارزار بوده است.هیچ وقت اسلام با کفر و شرک و جنایت،مروت و مدارا نمی کند و در مقابل آنان مقاوت می کند و تا می تواند ریشه ی آن را از جا می کند.اینکه بگوییم اسلام دین برادری و رحمت است،خیال کفار و دشمنان را آسوده نکرده ایم بلکه آنان با شنیدن این کلام باید بیش از قبل ترسان شوند.پیامبر(ص) همان گونه که پیام آور صلح و دوستی بود،به همان اندازه هم با دشمنان و فاسدان سالها جنگید و سر از بدن آنان جدا کرد،در صحنه ی جنگ شمشیر دو لبه بود،دست و پای سارقان را می برید،خود در مراسم های سنگسار حضور داشت و مجری بود.حضرت علی(ع) هم علاوه بر آنکه بسیار مهربان و رحمان بود،همیشه با کفار می جنگید.ایشان بود که هزاران خوارج را یکجا کشت و به هلاکت رساند،ایشان بود که در بنی قریظه 900 نفر از یهودیان عهد شکن را ذبح کرد و باید او را تحسین کرد.

اسلام بیش از هر دینی،دین صلح و دوستی است و بیش از هر دینی از فرصت توبه برای آدمیان گفته است.اما بیش از هر دینی مسلمانان را به جهاد و جنگ با کفر و شرک دعوت می کند.پیامبر(ص)در مقابل مسلمانان و برادران دینی خود،مهربان و رحمان بود اما در برابر کفار و مشرکان و دشمنان،سخت گیر و سخت بود.اسلام در برابر مسلمانان،نیکی و زیبایی ها رحمان و رحیم است اما در برابر کفر و فساد و شرک و جنایت،چون شمشیر برنده ای است که تیزی آن سر هر جنبنده ای را که تعدی کرده و کفر ورزیده،از بدنش جدا می کند.اسلام دشمنان خود و کفار را ذبح می کند و باید بدانیم که رأفت اسلامی و اسلام رحمانی برای کفار و فاسدان مطرح نیست.اگر فردی قدمی کج بردارد و غلطی کند و کفر بگوید و در تصدیق سخنان کفار سخن بگوید،با اسلام مقابله کند و علیه آن قیام کند،کفر و شرک بورزد،با مسلمانان درگیر شود،در مقابل نظام اسلامی فتنه ایجاد کند و علیه آن قیام کند،اسلام هیچ رأفت و رحمی را برای او در نظر نمی گیرد و برخورد او با این گروه ها برخوردی قاطع است و حکم آنان جز اعدام نیست و خونشان مباح است.مدارا و مروت با کفار و مشرکان و فاسدان و دشمنان مطرح نمی شود و اساسا اسلام دین مدارا و مروت با کفار و دشمنان نیست بلکه دین جنگ و شمشیر در مقابل آنهاست.

کسانی که از مروت و مدارا با دشمنان می گویند،به راستی که آیات و کلام خدا را در قرآن که بهترین و کاملترین کتاب دینی است،فراموش کرده اند.

صراحت قرآن در دستور به جنگ و حمله با کفار و مشرکان:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ قَاتِلُواْ الَّذِينَ يَلُونَكُم مِّنَ الْكُفَّارِ وَلْيَجِدُواْ فِيكُمْ غِلْظَةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ

اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد با كافرانى كه مجاور شما هستند كارزار كنيد و آنان بايد در شما خشونت بيابند و بدانيد كه خدا با تقواپيشگان است.«سوره توبه-آیه 123»

قَاتِلُواْ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَلاَ بِالْيَوْمِ الآخِرِ وَلاَ يُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ اللّهُ وَرَسُولُهُ وَلاَ يَدِينُونَ دِينَ الْحَقِّ مِنَ الَّذِينَ أُوتُواْ الْكِتَابَ حَتَّى يُعْطُواْ الْجِزْيَةَ عَن يَدٍ وَهُمْ صَاغِرُونَ

با كسانى از اهل كتاب كه به خدا و روز بازپسين ايمان نمى‏آورند و آنچه را خدا و فرستاده‏اش حرام گردانيده‏اند حرام نمى‏دارند و متدين به دين حق نمى‏گردند كارزار كنيد تا با [كمال] خوارى به دست‏خود جزيه دهند.«سوره توبه-آیه29»

وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ لِلّهِ فَإِنِ انتَهَواْ فَلاَ عُدْوَانَ إِلاَّ عَلَى الظَّالِمِينَ

با آنان بجنگيد تا ديگر فتنه‏اى نباشد و دين مخصوص خدا شود پس اگر دست(از شرک) برداشتند تجاوز جز بر ستمكاران روا نيست.«سوره بقره-آیه 193»

حتی قرآن شرک را بدتر و منفورتر از قتل می داند و به صراحت دستور جنگ با مشرکان را می دهد:

وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُم مِّنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ وَلاَ تُقَاتِلُوهُمْ عِندَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ حَتَّى يُقَاتِلُوكُمْ فِيهِ فَإِن قَاتَلُوكُمْ فَاقْتُلُوهُمْ كَذَلِكَ جَزَاء الْكَافِرِينَ

و هر كجا بر ايشان دست‏يافتيد آنان را بكشيد و همان گونه كه شما را بيرون راندند آنان را بيرون برانيد [چرا كه] فتنه [=شرك] از قتل بدتر است [با اين همه] در كنار مسجد الحرام با آنان جنگ مكنيد مگر آنكه با شما در آن جا به جنگ درآيند پس اگر با شما جنگيدند آنان را بكشيد كه كيفر كافران چنين است.«سوره بقره-آیه 191»

قرآن به صراحت مسلمانان را از دوستی با کفار منع می کند:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِيَاء تُلْقُونَ إِلَيْهِم بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءكُم مِّنَ الْحَقِّ يُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَإِيَّاكُمْ أَن تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّكُمْ إِن كُنتُمْ خَرَجْتُمْ جِهَادًا فِي سَبِيلِي وَابْتِغَاء مَرْضَاتِي تُسِرُّونَ إِلَيْهِم بِالْمَوَدَّةِ وَأَنَا أَعْلَمُ بِمَا أَخْفَيْتُمْ وَمَا أَعْلَنتُمْ وَمَن يَفْعَلْهُ مِنكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاء السَّبِيلِ

اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد دشمن من و دشمن خودتان را به دوستى برمگيريد [به طورى] كه با آنها اظهار دوستى كنيد و حال آنكه قطعا به آن حقيقت كه براى شما آمده كافرند [و] پيامبر [خدا] و شما را [از مكه] بيرون مى‏كنند كه [چرا] به خدا پروردگارتان ايمان آورده‏ايد اگر براى جهاد در راه من و طلب خشنودى من بيرون آمده‏ايد [شما] پنهانى با آنان رابطه دوستى برقرار مى‏كنيد در حالى كه من به آنچه پنهان داشتيد و آنچه آشكار نموديد داناترم و هر كس از شما چنين كند قطعا از راه درست منحرف گرديده است.«سوره ممتحنه-آیه 1»

الَّذِينَ يَتَّخِذُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاء مِن دُونِ الْمُؤْمِنِينَ أَيَبْتَغُونَ عِندَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ العِزَّةَ لِلّهِ جَمِيعًا

همانان كه غير از مؤمنان كافران را دوستان [خود] مى‏گيرند آيا سربلندى را نزد آنان مى‏جويند [اين خيالى خام است] چرا كه عزت همه از آن خداست.«سوره نساء-آیه 139»

وَدُّواْ لَوْ تَكْفُرُونَ كَمَا كَفَرُواْ فَتَكُونُونَ سَوَاء فَلاَ تَتَّخِذُواْ مِنْهُمْ أَوْلِيَاء حَتَّىَ يُهَاجِرُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ فَإِن تَوَلَّوْاْ فَخُذُوهُمْ وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ وَجَدتَّمُوهُمْ وَلاَ تَتَّخِذُواْ مِنْهُمْ وَلِيًّا وَلاَ نَصِيرًا

همان گونه كه خودشان كافر شده‏اند آرزو دارند [كه شما نيز] كافر شويد تا با هم برابر باشيد پس زنهار از ميان ايشان براى خود دوستانى اختيار مكنيد تا آنكه در راه خدا هجرت كنند پس اگر روى برتافتند هر كجا آنان را يافتيد به اسارت بگيريد و بكشيدشان و از ايشان يار و ياورى براى خود مگيريد.«سوره نساء-آیه 89»

حتی قرآن ما را از دوستی با یهودیان و مسیحیان هم منع می کند و کسانی که آنان را به دوستی گیرند،ستمگر می خواند:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَتَّخِذُواْ الْيَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِيَاء بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ وَمَن يَتَوَلَّهُم مِّنكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللّهَ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ

اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد يهود و نصارى را دوستان [خود] مگيريد [كه] بعضى از آنان دوستان بعضى ديگرند و هر كس از شما آنها را به دوستى گيرد از آنان خواهد بود آرى خدا گروه ستمگران را راه نمى‏نمايد.«سوره مائده-آیه 51»

اگر به درستی آیات قرآن را بخوانیم و در آنها تدبر کنیم،می بینیم که قرآن به صراحت ما را به جنگ و جهاد با کفار و فاسدان فرا می خواند و ما را از دوستی با آنان و حتی یهودیان و مسیحیان منع می کند.

در آیه 123 سوره توبه که به صراحت ما را به کارزار با کفار فرا می خواند تا کفار متوجه درشتی و خشونت ما با آنها بشوند.در آیه 29 سوره توبه،به صراحت می فرماید کسانی که حرام دین را حرام و حلال دین را حلال نمی دارند(یعنی کفار)،با آنان مبارزه کنید.در آیه 193 سوره بقره ما را به جنگ با آنان فرا می خواند تا فتنه و فسادی از آنها بر روی زمین نباشد.در آیه 191 سوره بقره،اشاره می کند که شرک مشرکان از جنگ و قتل بدتر است و ما را به سوی جهاد با آنها ترغیب می کند.در آیات(1 ممتحنه-139 نساء-89 نساء)به طور واضح ما را از دوستی با کفار منع می کند و در آیه 139 نساء می فرماید که دوستی با کفار عزت نمی آورد و در آیه 89 نساء و 1 ممتحنه از ما می خواهد با کفار و مشرکان بجنگیم.در آیه 51 سوره مائده،ما را از دوستی با یهودیان و نصاریان منع می کند. يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَتَّخِذُواْ الْيَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِيَاء آیه بسیار واضح است.

کسانی که چهره روشنفکری به خود گرفتند و سعی می کنند اسلام را با تمایلات خود سازگاری دهند و مطابق تفکرات خود آن را ابلاغ کنند،خواسته یا ناخواسته آنان هم مرتکب شرک شده اند چون آن چیزی که قرآن نیست را به نام دین مطرح می کنند.

اینکه چرا قرآن ما را از دوستی با کفار و یهودیان مسیحیان منع می کند،حکمت الهی است و ما موظف هستیم حکم الهی را رعایت کنیم.دوستی با آنها برای اسلام و مسلمانان خطرناک است و مشرکان را قرآن نجس معرفی کرده است و آنان فاسدند و نباید با آنان مروت و مدارا داشت.در آیه 89 سوره نساء فرمود« همان گونه كه خودشان كافر شده‏اند آرزو دارند [كه شما نيز] كافر شويد تا با هم برابر باشيد.»ما نباید با آنان دوستی کنیم چون آنان دوست دارند ما هم کافر شویم و ممکن است دوستی با آنان موجب تضعیف مسلمانان و اسلام شود و باعث از هم پاشیدگی و تفرقه در اسلام شود.مسیحیان و یهودیان هم به دلیل حسد ورزیدن به دین مبین ما،ممکن است برای اسلام خطر آفرین باشند.هدف اسلام،نابودی کفر و شرک و جهل و ظلم است و وظیفه ی مسلمانان اتحاد است تا بتوانند کفر و شرک را نابود کنند.آیا دوستی با کفار،موجب تحقق این هدف خواهد شد؟هدف ما آنان هستند و ما می خواهیم با آنها دوستی کنیم؟

پس باید مراقب بود و از این تفکرات که موجب انحراف در اسلام می شوند و برای اسلام خطرناک هستند،دوری کرد و باید از دوستی با کفار و دشمنان اسلام پرهیز کنیم و باید با آنان بجنگیم.باشد که روزی همه را دین اسلام و خدایشان الله باشد.