قضای نماز

سلام.یکی از چیزهایی که ذهن من رو درگیر کرده برخی مشکلات و مسائل بیان شده در فقه است.که حتی باعث گریز یک انسان علاقه مند به خدا از تکلیف شرعی اش مثل نماز و روزه میگردد.
مثلا انسانی است که سالها نماز نخوانده و روزه نگرفته ولی به زمانی میرسد که به حقیقت خدا و کلام خدا و بی ارزشی دنیا پی میبرد.حالا به این فرد اگر مسائل فقهی نمازها و روزه های نگرفته اش رو بگوییم انگار یک بار سنگینی روی دوشش قرار داده ایم و کم کم نه تنها از نماز و نیایش با خدای خودش لذت نمیبرد که ممکن است دوباره به ترک آن سوق پیدا کند.
1-از نظر عقلی خدا میفرماید هیچ بار گرانی بر دوش یک دیندار قرار نمیدهد مگر به حد وسع آن فرد.
2-خداوند همیشه میفرماید توبه کنید که اگر توبه کنید و عمل صالح انجام دهید سیئاتتان به حسنات تبدیل می یابد و خدا آمرزنده است.یعنی با توبه همراه با عمل صالح تمامی گناهان قبلی بخشیده میشوند.چه آن گناه بزرگترین گناهان باشد.در توبه همیشه باز است.نماز نخواندن و دوری از خدا نیز یکی از سیئات است.
3-در قرآن آمده اگر نمازتان را فراموش کردید آنرا بجای آورید.این یعنی درباره کسی است که نمازخوان است.ممکن است نمازش را فراموش کند یا حادثه ای پیش بیاید و نتواند در وقتش آنرا بخواند.پس قضای نمازش را در وقت دیگر بجا می آورد.مثلا نماز صبحش را بواسطه خواب فراموش میکند در وقت بیدار شدن میخواند.
4-در روایاتی که دیدم همین برداشت میشود که در بند 3 گفتم.یعنی کسی که توبه میکند حتی اگر یک ساعت به مرگش باقی مانده و فقط توانسته یک بار نماز بخواند تمامی گناهانش بخشیده است بواسطه توبه به درگاه خداوند.

در مورد روزه هم همین است چه در قرآن و چه در روایات.کسی که مسلمان است یعنی اهل نماز و روزه است اگر روزه اش را بدلیل مریضی یا سفر و مسائل دیگر نتوانست بگیرد و وقت دیگر قضایش را بجا می آورد.این درمورد کسی نیست که اصلا اهل نماز و روزه و مسلمانی نبوده.

بنابراین کسی که نماز نمیخوانده و روزه نمیگرفته وقتی به پیشگاه خداوند توبه میکند از آن لحظه وقتی به نماز با خداوند می ایستد و عمل صالح انجام میدهد بار گناهان پیش از توبه را دیگر بر دوشش نباید حس کند.کسی که بیست سال نماز نمیخوانده و روزه نمیگرفته با توبه به درگاه خداوند لذت نماز و نیایش به درگاه خدا را میچشد.و رمضان را هم درک خواهد کرد و روزه خود را هم میگیرد.کم کم برایش نمازها و روزه های مستحبی هم لذت خاصی خواهد داشت.
همینطور نماز پدری که برعهده پسر بزرگتر است.این باید درباره پدری باشد که مسلمان است و اهل نماز و روزه و معلوم باشد چه تعداد و نماز و روزه اش قضا شده است.یا با وصیت خود پدر و یا حدس و گمان پسر.مثلا ده تا نماز یا پنج روز روزه.

در فقه مسائل دیگری هم هست که از دید عقلی و روایی باید درست دیده بشوند تا لذت مسلمانی و دینداری برای انسانها قابل فهم و درک باشد.

با عرض سلام و ارادت به محضر دوستان و اساتيد

اخيراً حديثي از حضرت امام صادق در فضاي مجازي منتشر شده که

بنده يه مقدار در حدّ وسع خودم جستجو کردم ولي به منبعش نتونستم دست پيدا کنم و حديث چنين است :

عواقب قضا شدن نماز صبح

مردی به خدمت امام صادق(ع) آمد و عرضه داشت : من مرتکب گناهی شده ام.

امام صادق(ع) فرمود :خدا می بخشد

آن شخص عرضه داشت :گناهی که مرتکب شده ام خیلی بزرگ است.

امام فرمود: اگر به اندازه ی کوه باشد خدا می بخشد.

آن شخص عرضه داشت: گناهی که مرتکب شده ام خیلی بزرگتر است.

امام فرمود : مگر چه گناهی مرتکب شده ای؟وآن شخص به شرح ماجرا پرداخت.

پس از اتمام سخن امام صادق(ع) رو به آن مرد کرد و فرمود: خدا می بخشد ، من ترسیدم که نماز صبح را قضا کرده باشی

کسي از بزرگواران اگر منبعش را لطف کند دعاگو خواهيم بود.

أجرکم عند الله.

سلام علیکم
بسیاری از احکام و قوانین و مناسک ها و وقایع و باور ها در دستگاه دین، به نظر خیلی از کسان در نگاه اول بی معنا و غلط به نظر می رسد...

مثلا زیاد شنیده اید که می گویند، آحه کعبه رفتن یعنی چه؟؟مگر خدا خانه دارد؟؟

خوب اصل دین که قرآن باشد، معمولا به این دست انتقاد ها به طور مستقیم و روشن پاسخ نداده، مثلا در قرآن به روشنی و به وضوح اشتباه نکنم مستقیما فلسفه ی اجرای مراسم حج ذکر نشده....و این کار بر دوش علمای مخصوصا عصر حاظر افتاده که جواب منتقدان را بدهند و فلسفه ای برای این مناسک و آئین و باور ها پیدا کرده و توضیح دهند....خیلی از این فلسفه چینی های علما منبع قرآنی و حدیثی روشن و واضح و پایه های عقلی یقینی ندارند، و خیلی از منتقدان در قبول آنها مردد هستند و اغلب آنها را از دیدگاه خود متضاد و متناقض با یک سری شواهد و قرائن قرآنی و تاریخی می دانند....یا آنها را شایسته ی دینی که از دیدگاه خود، اصول و پایه هایش عقلانی نیست، نمی دانند...یا مهمتر از همه، منتقدان، این فلسفه چینی های علما را متناقض و متضاد هم می بینند... مثلا فلسفه ی شفاعت را با فلسفه بهشت و جهنم متناقض می بینند...
چیزی که برای خود بنده سوال شده و یک تناقض و تضاد به نظر می رسد این است رابطه ی بین فلسفه نماز خواندن و انجام دیگر اعمال عبادی و داستان عین اعمال خود در آخرت دیدن ، با مساله نماز خواندن به نیابت از دیگری جور نیست...
اگر ما در آخرت نتیجه ی اعمال خود را می بینیم، عین اعمال خود را می بینیم....اگر با نماز به تعالی و نزدیکی و شناخت خدا می رسیم....پس جایگاه و فلسفه ی این حکم که می توان پول داد به دیگری که برای ما نماز بخواند چیست؟؟این نمازی که بوی پول می دهد، چطور می شود عین اعمال ما؟؟چطور باعث تعالی روح ما می شود؟؟چطور باعث نزدیکی ما به خدا می شود؟چه فایده ای دارد؟ والی آخر...
پس سوال من این است که فلسفه خواندن نماز و انجام دیگر اعمال عبادی چیست؟؟داستان بهشت و جهنم چیست؟؟و این دو چطور با خواندن نماز به نیابت از دیگری جمع بسته می شوند؟؟

چرا خانم ها باید بعد از عادت ماهیانه قضای روزه را بجا آورند، ولی نیازی نیست قضای نماز ها را بجا بیاورند؟

در جواب گفته مى‏‌شود: این حکم علّت‏هاى بسیار دارد، از جمله آن:

۱. روزه مانع نمى‏‌شود از این‌که زن خدمت خود و شوهر نموده، خانه‌‏اش را اصلاح کرده، به امور خود پرداخته و مشغول فراهم کردن معیشت باشد، ولى نماز از تمام این امور ممانعت مى‌‏کند؛ زیرا نماز در روز و شب چند مرتبه تکرار مى‌‏شود؛ لذا به ملاحظه اشتغالاتى که براى زن هست قضای نمازها بر او بسیار مشکل است، در حالى‌که روزه این‌طور نیست.

۲. در نماز رنج و مشقّت و پرداختن به ارکان نماز مى‏‌باشد و حال آن‌که روزه این‌گونه نیست، بلکه مجرد ترک طعام و شراب بوده و اصلاً پرداختن به ارکان در آن وجود ندارد.

۳. هیچ وقتى فرا نمى‏‌رسد، مگر آن‌که در آن نمازى جدید واجب مى‌‏گردد، چه در روز و چه در شب و حال آن‌که روزه چنین نیست؛ زیرا هر روزى که فرا مى‌‏رسد این‌طور نیست که روزه‌‏اش واجب باشد، ولى در نماز هر وقتى که حادث گردد نماز در آن وقت واجب مى‌‏باشد. (شیخ صدوق، علل الشرائع، ج ‏1، ص 271، داورى‏، قم، چاپ اول‏، ۱۳۸۵ش. )

این جواب دیدم قانعم نکرد و می دونم احکام تعبدی هستن و باید اون شکلی که در دین اومده عمل کرد ولی علاقه دارم اگه دلیل حکمی معلومه اون رو بدونم.