محبت به والدین

السلام علیکم و رحمةالله

مسلماً و بدون شک، یکی از راه های قطعی و حتمی سعادت دنیوی و اخروی، "نیکی به والدین" است...
و قطعاً و یقیناً هم یکی از راه های نشستن بر خاک سیاه، "بدی به والدین " است....
و به عبارت دیگر، احسان به پدر و مادر، راه میانبُر سیر و سلوک و صعود و معراج معنوی است...
به همین سبب، شیطان رجیم ملعون، روی ممانعت از این کار، خیلی مانور می دهد...

بسیاری از جوانان، متأسفانه به دلیل مشکلات فرهنگی یا تربیتی یا غرور و ... رابطه ی صحیحی با والدین خود ندارند.

حال سوال من این است که...
کسانی که رابطه ی صحیح با پدرومادر خود ندارند، و واقعاً هم دوست ندارند اینگونه باشد و می خواهند صمیمی تر شوند و بیشتر محبت کنند باید چگونه عمل کنند؟!
می دانم که باید تدریجی عمل کنند، و نه ناگهانی تا موجب حیرت و گارد گرفتن نشود...
اما لطفا با ذکر جزئیات و مثال، در مورد کسب تدریجی صمیمیت، توضیح دهید...طبق چه مراحلی عمل کنند بهتر است؟!

عدم صمیمیت جوانان هم دارای اشکال مختلف است...
برخی والدین ممکن است بسیار بداخلاق و خشن باشند(البته این به هیچ عنوان نمی تواند توجیهی برای بی احترامی به آنان باشد!)
بعضی از والدین، فرزند بزرگسال خود را همچنان "کودک"می پندارند و واقعاً عین بچه با او رفتار می کنند...
برخی دیگر به ویژه پدران، اصلاً با فرزند خود حرف نمی زنند!
یکی از دوستانم می گوید انقدر پدرش با او حرف نزده که وقتی پدرش وارد خانه می شود، خجالت می کشد به او سلام دهد!!! اصلاً این کار در خانه ی آنها رایج نیست! و اگر کسی انجام دهد موجب بسی حیرت است!
یا شخصی می گفت که اصلاً روم نمیشه تو صورت پدرم نگاه کنم!!! چون شنیدم که لبخند به صورت والدین هم صدقه است، چندبار خواستم انجام بدم نتونستم!!!
یکی هم می گفت که ارتباطش با پدرش فقط و فقط در حد پول گرفتن است! یعنی هرروز پدرش میاد تو اتاقش بهش پول میده و میره! اگر هم خونه نباشه میذاره رو میز اتاقش!
واقعاً هم اینها نمی خواهند که ارتباطشان اینگونه باشد و دوست دارند که بیشتر به والدین خود نزدیک شوند...اما تصور می کنند که نشدنی است...

لطقاً راهنمایی بفرمایید...
احتمالاً سوال خیلی از کاربران سایت هم هست...
تشکر