موافقت نامه تریپس

سلام
من چند وقت قبل بحثی را مطرح کردم ولی ظاهرا هنوز مشکل پابرجاست
سوال این است که استفاده از محتوای فضای مجازی درچه حکم است؟منظور محتوای تولید داخل است

و ظاهرا پاسخ این است که تا یقین به رضایت صاحباثر نداشته باشیم جایز نیست

اما چند سوال و نکته مطرح میشود
1-اصلا چرا حکم با فضای حقیقی فرق میکند مثلا ما نشنیده ایم اگر به بازار رفتید و خواستید جنسی بخرید باید یقین کنید جنس ما فروشنده است(دزدی نیست) یا این که در تولید جنس خطایی صورت نگرفته باشد(ممکن است مثلا تولید کننده جنس را از شرکتی دیگر کپی کرده باشد)

2- در محتوای خرد فضای مجازی عملا امکان یقین وجود ندارد مثلا کلیپ ها یا تصاویر معمولی که مثلا برای شهادت یا ولادت پخش میشوند یا تصاویر خبرگذاری ها و ... چگونه میتوان به صاحب اصلی اثر پی برد ؟

3- اصلا بر فرض امکان باشد مثلا سی دقیقه دنبال صاحب اثر یک کلیپ دو دقیقه ای بگردیم ، اصلا کلا بی خیال میشویم

4-بر فرض فضای مجازی را کنار گذاشتیم به چه سودی دارد آیا مشکل حل میشود ؟یا نفعی برای کسی دارد؟ بهتر برخور با متخلفین تکثیر نیست؟آیا با کنار رفتن قشر متدین وضع بهتر میشود؟

البته در سوالات بالا منظور محتواهای خرد و بی نام مثل تصاویر کلیپ ها متن ها و.... است.و مثلا در مورد فیلم ها آهنگ ها یا آثار مهم و شناسنامه دار که واضح است که تولید کننده ای دارد و هزینه مهمی شده منظور نیست.
بهتر نیست این موارد را به عرف رجوع داد؟
مثلا تا جایی که احتمال قابل توجه تضییع حقوق کسی داده نشود استفاده جایز است و مشکلات ناشران را را حکومت با برخورد با توضیع کنندگان خلاف کار حل کند .مثل فضای حقیقی که نمی آیند با مشتریان مغازه برخورد کنند. یا به قانون رجوع داد که خو مشکلاتی دارد که اگر قانونی نباشد چه ؟ و خودتان وضع قوانین در کشور را که میدانید به خصوص در این موارد! و ظاهرا قانون بیشتر با توضیع کنندگان کار دارد.
البته اشتباه نشود که بنده می خواهم حکم دهم یا خود را بالا میبینم، چون احساس میکنم مطلب درست روشن نشده توضیحاتی دادم.و البته تاحدودی طبیعی است چون این مباحث در سال های اخیر مطرح شده و قبلا نبوده.
لطفا موارد را دقیق برسی و پاسخ تفصیلی داده و اگر میتوانید با دفتر مراجع مطرح که اگر لازم است بحث با مرجع مطرح و حکم جدیدی گرفته شود.
هدف حل مشکل مهم جامه متیدن است و اگر کمی هم زمان ببرد موردی نیست.
با تشکر ببخشید طولانی شد.