رعایت اخلاقیات !!! یا رضای الهی !!! ( کدامیک ؟ )

یا الله
با سلام و عرض ادب

به نظر حقیر،گروه دوم
چون عملی که برای خداوند تبارک و تعالی و رضای وی نباشد هیچ ارزشی ندارد.

یا مهدی ادرکنی:Gol:

سلام
این خیلی قشنگه که ما هر کاری رو فقط فقط برا رضای خدا انجامش بدیم (هرچند که ان موضوع رو دلمون نخواد)

خب به نظرم بستگی به خود فرد داره
اگر ما همین باز کردن درب منزل رو جهت بدیم،و بگوییم برای رضایت خداوند و برای اینکه مادرم به زحمت نیافتد ما خودمان قبول زحمت میکنیم، میشود قدمی در راه رضای معبود!

بله همینطور که دوستمون گفتند ما گاهی یادمون میره که میتونیم به کوچکترین عملمون هم جهت بدیم و رضای خالق رو در نظر داشته باشیم

ببینید نمیشه به طور یقین گفت فقط و فقط رضای خدا باعث عدم انجام یک کار قبیحی میشود
مثلا همین قتل
جدای از اینکه رضای خداوند را در نظر داشته باشیم یا نه، به طوری فطری انسان از قتل گریزان است+حال اینکه مورد رضای خداوند هم نمیباشد.

در کل باید بگویم،ما{با خودم هستم}بیشتر اعمالمان را بدون دادن جهت انجام میدهیم و چقدررررر خوب است اگر
در جهت رضای رب عمل کنیم.

یا مهدی ادرکنی:Gol:

سلام دوست عزيز.

فكر ميكنم اين حديث امير المومنين (ع) به بهترين وجه پاسخگويي شما باشد:

"انّ قوماً عَبَدُوا الله رَغْبَةً فتلك عبادةُ التّجار، وإنّ قوما عَبَدوا الله رَهبةً فتلك عبادةُ العبيد، وإنّ قوماً عَبَدوا اللهَ شکراً فتلك عبادةُ الاحرار؛
گروهي خدا را به اميد بخشش پرستش کردند، که اين پرستش بازرگانان است، و گروهي او را از روي ترس عبادت کردند که اين عبادت بردگان است، و گروهي خدا را از روي سپاسگذاري پرستيدند و اين پرستش آزادگان است"
و نيز در کلامي شيوا مي‌فرمايد:
"ما عبدتك خوفاً من نارك ولا طمعاً في جنتك بل وجدتك اهل للعبادة فعبدتك"، "
خداوندا! من تو را نه به جهت ترس از دوزخ و نه به طمع بهشت برين عبادت مي‌کنم بلکه تو را سزاوار عبادت ديده و تو را پرستش مي‌کنم.
توضيح مطلب اين است که انسان ها در مراتب و درجات ايماني، گوناگون و متفاوت مي‌باشند. حضرت صادق ـ عليه السّلام ـ مي‌فرمايد:
"الايمان حالات ودرجات وطبقات ومنازل، "
ايمان در افراد، حالات گوناگون و درجات و نيز مراحل و مراتب مختلفي دارد [اصول کافي، ج 2، ص 38]

بنابراين نمي‌توان از همگان انتظار عالي‌ترين هدف را داشت.

براي کودک ابتدايي نمي‌توان توضيح داد که در صورت ادامه تحصيل، در آينده از مردان بزرگ و شخصيت‌هاي نام‌آور خواهد شد، بلکه بايد کودک را گاه با تشويق و گاه با تهديد وادار به درس و تحصيل کرد.

مخاطبان قرآن کريم و معصومين ـ عليه السّلام ـ نوعاً طبقه متوسط مردم‌اند.

اکثريت مردم همانند دانش‌آموزان کلاس اولند که بايد دستشان را گرفت و پا به پا برد تا شيوه درست عبادت و بندگي را بياموزند و پس از آموزش مي‌يابند که تنها خداوند شايسته پرستش است و بايد او را از روي محبت و به خاطر خودش عبادت و پرستش نمود. در عالم وجود، بهشت و دوزخ به عنوان جزا و پاداش صالحان و شايستگان و مجازات و کيفر تبه‌کاران مقرر گشته است. بهشت جايگاه ابدي مومنان و صالحان و حتي اولياي الهي است؛ اما نه به عنوان هدف‌ نهايي، بلکه به عنوان مرحله‌اي از هدفي برتر. از آن جا که مسأله تشويق و تهديد نقش عمده‌اي در تربيت و انگيزش افراد دارد. بنابراين بهشت و دوزخ و ميل به بهشت و ترس از جهنم به منزله دو عامل مهم تشويق و تهديد مطرح شده است. امير مومنان ـ عليه السّلام ـ مي‌فرمايد:
"انبيا آمدند تا بشر را از قيامت و مواقف آن و آن چه براي اهل طاعت و معصيت فراهم شده از بهشت و دوزخ و کرامت و خفّت آگاه گردانند [نهج‌البلاغه، خ 183].

بنابراين هدف اصلي لقاي حق و قرب به محبوب است اما چون مردم داراي مراتب و حالات مختلفي در معرفت و ايمان هستند، بسياري از آنها را بايد با ترس از جهنم و شوق به بهشت به بارگاه الهي کشاند.

پس بهشت و جهنم و عبادت به شوق بهشت و ترس از جهنم خود نعمت بزرگي از نعمت‌هاي الهي است.

و در آخر اينكه:

آري عبادت از روي ترس يا شوق، بسيار بهتر از بندگي شيطان و نفس است که انسان را به کلي از کمال مطلبوش باز مي‌دارد. پس هر سه قسم عبادت، عبادت حق محسوب مي‌شود ولي از نظر رتبه و درجه متفاوت و گوناگون مي‌باشند.

نکته ی قابل توجه این است که در نظام اخلاق اسلامی بین امر اخلاقی ورضای الهی جدایی وجود ندارد.
در اخلاق اسلام انگیزه و نیّت، معیار و اساس ارزشمندیِ کارهای اخلاقی است. در واقع از ویژگی های نظام اخلاقی اسلام این است که نیّت را اساس ارزش اخلاقی و منشأ خوبی ها و بدی ها معرفی می کند.
از نظر اسلام، برای این که کاری ارزش اخلاقی پیدا کند، حسن فعلی به تنهایی کافی نیست؛ بلکه همراه آن، حسن فاعلی نیز لازم خواهد بود؛ زیرا آثار کارهای اخلاقی – یعنی کمال و سعادت انسان – بر حسن فاعلی و داشتن نیّت صحیح مترتب می شود.
از دیدگاه اسلام، کار اخلاقی و ارزشمند، کاری است که صرفاً برای تحصیل رضای خداوند انجام گیرد. رضای خداوند مراتبی دارد گاه رضای خداوند به این لحاظ که منشأ پاداش اخروی یا به این لحاظ که منشأ نجات از عذاب می شود، مورد توجه انسان است و انگیزه انجام دادن کارهایی به دست اوخواهد شد؛ ولی گاهی هیچ یک از پاداش یا کیفر، مورد توجه وی نیست و انگیزه اش در انجام دادن کار، صرفاً کسب خشنودی خداوند خواهد بود که این حقیقت، برای او مطلوبیتی ذاتی دارد.