بنده آني که در بند آني....زیباست

به این نتیجه می رسیم که :

با خود می گویم تو که مسلمانی و اعتقاد به قرآن و عترت و سنت اهل بیت (ع)داری و می دانی که اصولا روح اسلام با کنز و تکثر سازگار نیست و اگر بود باید بزرگان دین در کنز پیش قدم می شدند،مگر آیه ی کنز انسانها را بشارت به عذاب الیم نداده،مگر یادت رفته که اصولا ثروت زیاد از ابعاد مختلف مایه آفت است ،مگر سقراط حکیم با دیدن جواهرات زیبا و قیمتی در بازار جواهر فروشها نمی گفت.در دنیا چیزهای زیبا و قیمتی فراوانند ولی ما به آنها نیاز نداریم.

اِلهی لا تَکِلنی اِلی نَفسی طَرفَه عَینٍ اَبَداً، چرا صاحبنظرانی را که بر این مشت خاک نظر نکرد ند و هر دو عالم را با یک نظر باختند و بالاخره یکی را از دو عالم طلبیدند اسوه قرار نمی دهی ،چرا مرغ روحت را از چنبر آز باز نمی کنی تا از خاکدان زمینی به پرواز آید و سفرهای علوی کند.چرا مقام سِدرَه نشینی شاهباز بشریت را به این دامگه پست دنیائی می فروشی،چرا چون گدایان خرابات چشم اِنعام از مشتی اَنعام بر نمی گیری و بسوی خزانه ی غیب رو نمی آری و چرا و چرا وچرا؟

بالاخره سر به سجده عبودیت و بندگی می نهم و تضرع می کنم که ای حضرت بی نیاز مرا صفت بی نیازی ده،مرا همت بلند عطا فرما،مرا مناعت طبع کرامت کن آنچنان که ترا برای تو نیایش و پرستش کنم نه از ترس جهنم و نه بطمع بهشت،که حضرت مولا علی (ع)فرمود:خدایا نه از ترس آتش جهنم و نه بخاطر بهشت است که ترا می پرستم بلکه خودت را می خواهم

طالب دنیا رنجور است و طالب عقبی مزدور است و طالب مولا مسرور است.

الهی هر گاه ترا داشته باشم همه چیز را دارم.الهی مرا به بندگی خود بپذیر که بندگی تو مرا از بندگی خداوندان زر و زور و تزویر می رهاند.

اعلموا انما الحیوه الدنیا لعب و لهو وزینه وتفاخر بینکم و تکاثر فی الاموال .....

و بعد از روح بلند خواجه شیراز حضرت لسان الغیب استمداد می طلبم که این غزل می آید.

انبار خانه ها انباشتند و تخم محبت دنیا در زمین دل کاشتند و آخر رفتند و بگذاشتند ، ناگاه همه را بدر مرگ کشانیدند و شربت مرگر از دست ساقی اجل چشانیدند .
ای عزیز از موت بیاندیش و عمل بردار از پیش و گرنه وای تو که دوزخ بود مأوای تو .

سوره اخلاص را با اخلاص بر زبان داشته باش .با خلق خدا مهربان باش از سخنان ناهنجار گرچه به مزاح با شد بر حذرباش خلاف مگو اگرچه به مطایبت( از روی شوخی ) باشد از قسم خوردن اگرچه به راست احتراز کن چه ایستاده ای دست افتاده گیر تا می توانی نماز را در اول وقت بجا آور .تجارتت را مغتنم بشمار که انسان بی کار از دنیا وآخرت هر دو
می ماند . داد وستد مانع بندگی نیست .در مطلق امور میانه رو باش .

برادرم حرف این و آن را مزن، دم فرو بند و تماشا کن. بنگر و عبرت بگیر. به فکر خود باش. دست توسل به دامن خاتم اوصیاء و اولیاء امام زمان مهدی موعود دراز کن. از افراط و تفریط بپرهیز. از پیروی نفس حذر کن. پاسبان حرم دل باش.

دل را به یاد دلدار یك جهت كن تا از محبین باشى .از رسول خدا (ص ) پرسیدند: چه كسى در میان مؤ منان از دیگران زیرك تر است ؟ در جواب فرمود: آن كه به یاد مرگ بیشتر و در آمادگى براى آن شدیدتر است .

اى عزيز، در قبض صابر باش كه آب را براى تشنه آفريدند؛ همان گونه كه تو تشنه آبى، خود آب هم تشنه توست. اين حقير گفته است (ديوان، ط 2، ص 404):

غافر و تائب آمدند طالب مذنب از ازل بى ‏شمر اسم حق همى اين سمت اقتضا كند
تشنه به سوى آب و خود تشنه تشنه است آب گدا خدا خدا كند خدا گدا گدا كند

عارف رومى در مثنوى معنوى چه نيكو فرموده است:

حكمت حق در قضا و در قدر كرد ما را عاشقان يكدگر
تشنه مى‏نالد كه كو آب گوار آب مى‏نالد كه كو آن آب خوار
آب كم جو تشنگى آور به دست تا بجوشد آبت از بالا و پست‏

وانگهى، به قول خواجه حافظ:
تو بندگى چو گدايان به شرط مزد مكن كه خواجه خود صفت بنده پرورى داند

صابر باش كه اگر دير شود، مسلّما دروغ نخواهد شد؛ قوله (سبحانه) وَ لِرَبِّكَ فَاصْبِرْ (المدّثّر، آيه 8). زود زود نمی ‏دهند تا كم‏ كم ظرفيت حاصل شود. ببين كه شيخ فريد الدين عطّار در منطق الطير چه نيكو گفته است:

شيخ مهنه بود در قبض عظيم شد به صحرا ديده پر خون دل دو نيم‏
ديد پير روستايى را زدور گاو مى‏بست و از او مى‏ريخت نور
شيخ سوى او شد و كردش سلام شرح داد آن حال قبض خود تمام‏
پير چون بشنيد گفت اى بو سعيد از فرود فرش تا عرش مجيد
گر كنند اين جمله پر ارزن تمام نى به يك كرّت به صد كرّت مدام‏
ور بود مرغى كه چيند آشكار دانه ارزن بسى سال هزار
ور ز بعد آن كه تا چندين زمان مرغ صد باره بپرد از جهان‏
از درش بويى نيابد جان هنوز بو سعيدا زود باشد آن هنوز
طالبان را صبر مى‏بايد بسى طالب صابر نباشد هر كسى‏

آه آه اگر وقتی بیدار شویم که کاروان رفتند و خبردار شویم که این نبود که ما می پنداشتیم و بدان دلخوش بودیم !
همه می روند و نمی دانند که با خود چه می برند. خنک آنکه دفتر هستی اش را بگشود و از روزنامه ی کارهایش آگاه شد. و چون هرکسی کشته ی چند ساله ی زندگی اش هست ، دل مردگان از مرگ هراس دارند و از کشتزار خود بیزارند، و زنده دلان از کشت خود سپاس گزارند و به پروردگار خود امیدوار.
اندیشه ی شب جان را نیرو و پرتو می دهد و نماز شب به مینو کشاند.
در بندگی باید نیک استوار و پایدار بود تا همه ی کارها و گفتار ها جز نیایش و ستایش دادار نبود که بی رنج گنج به دست نیاید.

راه ، نیک هموار است و کار سخت دشوار. شیرمردان خوش تن به کار در دهند تا دشوارشان آسان گردد و کم کم سزاوار آستان دلستان گردند.
هرکه جان به جانانه سپرد گوی نیک بختی را ببرد ، وگرنه چند روزی چون دیگر جانوران بخورد و بمرد.
خواب ، خوراک ، کار و زندگی را اندازه است که در کم آن ، بیم تباهی است و در افزون آن ، ترس رسوایی. شکم تهی ، رهزن شود چنانکه آکنده ی آن ، که سیر ، گرسنه ی دیدار نمی شود و سیراب تشنه ی دلدار نگردد. میانه روی مایه ی بلندپایگی ، ارجمندی و نیک بختی است.
آنچه را که داور خرد دستور داد به جا آر و پاسخ درست برای پرسش خدایت فراهم کن.

تنها از آفریدگارت شرم بدار نه از آفریده هایش.
بگذار تا دیگران از تو رنگ بگیرند نه تو از آنان.
هرکس در هر پایه ای که هست اگر رهزن است، ارزش پشیزی ناچیز ندارد. بی پرده بگویم : مگسانند گرد شیرینی.
پیمانت را با خدا و پیمبر سخت استوار کن و از ته دل بگو خدایا آمدم. گر کام تو بر نیامد آنگه گله کن. کوتاهی سخن ، خود را باش.

علامه حسن زاده آملی-نامه ها و برنامه ها

اگر گفتند:به اذن کی آمدی؟بگو:شنیدم
بر ضیافتخانه فیض نوالت منع نیست در گشادست و صلا در داده خوان انداخته

اگر گفتند : تا به حالا کجا بودی؟بگو:راه گم کرده بودم.
اگر گفتند:چه آوردی؟بگو: اولاْ دل شکسته که از شما نقل است:
در کوی ما شکسته دلی میخرندو بس بازار خودفروشی از آن سوی دیگر است
ثانیاْ:
جز نداری نبود مایه ی دارایی من طمع بخششم ازدرگه سلطان من است

و ثالثاْ:
الهی آفریدی رایگان،روزی دادی رایگان،بیامرز رایگان،تو خدایی نه بازرگان.
اگر گفتند:برونش کنید.بگو:
نمیروم زدیار شما به کشور دیگر برون کنید(م) از این در،درآیم از در دیگر

اگر گفتند:این جرأت را از که آموختی؟بگو:از حلم شما.
اگر گفتند:قابلیت استفاضه[استغاثه]نداری.بگو:قابلیت را هم شما افاضه میفرمایید.
باز اگر از تو اعراض نمودند.بگو:
به ولله و به بالله و به تالله به حق آیه نصر من الله
که مو از دامنت دست بر ندیرم اگر کشته شوم الحکم لله

اگر گفتند:مذنبی(گنه کاری).بگو:اولاْ:شنیدم شما غفارید و ثانیاْ:من ملک نیستم و آدم زاده ام.
وثالثاْ:
ناکرده گنه دراین جهان کیست؟بگو آن کس که گنه نکرده و زیست؟ بگو
من بد کنم و تو بد مکافات دهی پس فرق میان من و تو چیست؟ بگو

اگر گفتند: این حرف ها را از کجا یا گرفتی؟ بگو:
بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

اگر گفتند:چه می خواهی؟بگو:
جز تو ما را هوای دیگر نیست جز لقای تو هیچ در سر نیست.

سعدی گوید:
عابدان از گناه توبه کنند... عارفان از عبادت استغفار
حضرت علامه حسن زاده آملی