خداوند مي فرمايد سب نكنيد و بعد خودش سب مي كند. چرا ؟‌

[1] .الانعام/108.

[=&quot][2] . صحيح بخاري، ج4، / 71، کتاب الدعوات، وسائل الشيعة، ج8، باب 158، از ابواب احکام عشرت، حديث2.

[=&quot][3] . وسائل الشيعة، ج8، باب 158، از ابواب احکام عشرت، حديث 2.

[=&quot][4] . وسائل الشيعة، ج8، باب 158، باب احکام عشرت، حديث4.

[5]. نهج البلاغه كلام 206 صبحى صالح .

ب:اما به عکس دشنام مادرقرآن وروایات وسیرۀرسول خدا«صلی الله علیه وآله» مساله لعن را داریم.لعن که به معنای دور بودن از رحمت خدااست در قرآن کریم« 37» بار با انتساب به خداوند و نيز يک بار با انتساب به مردم آمده است پس امری مشروع در جای خودش می باشد.
مصاديق لعن در قرآن کريم
با مراجعه به قرآن کريم پي مي بريم که خداوند متعال لعن را در چهار مورد به کار برده است:
1 ـ در مورد ابليس؛ آن جا که مي فرمايد: «وَإنَّ عَلَيْکَ لَعْنَتي إِلي يَوْمِ الدِّينِ [1]» ؛ «وهمانا لعنت من برتوست تا روز جزا».
2 ـ در مورد عموم کافرين؛ آن جا که مي فرمايد: «إنَّ اللهَ لَعَنَ الْکافِرينَ وَأَعَدَّ لَهُمْ سَعيراً »؛«همانا خداوند لعنت کرده کافران را و براي آنان جهنم را آماده نموده است».
3 ـ در مورد گروهی از بنی اسرائیل ؛ آن جا که مي فرمايد: " لُعِنَ الَّذينَ کَفَرُوا مِنْ بَني إِسْرائِيلَ عَلي لِسانِ داوُدَ وَعيسَي بْنِ مَرْيَمَ "،[2] «لعنت شدند کساني که از بني اسرائيل کافر شدند، به زبان داود و عيسي بن مريم».
4 ـ مواردي که لعنت بر عنوان عامّي وارد شده، که قابل انطباق بر مصادیق است؛ مثال:
الف) عنوان ظالمين: «ألا لَعْنَةُ اللهِ عَلَي الظّالِمينَ »[3]؛«آگاه باش لعنت خدا بر ظالمان است».
ب)عنوان ايذاي رسول (صلي الله عليه وآله): « وَالَّذينَ يُؤْذوُنَ اللهَ وَرسُولَهُ لَعَنَهُمَ اللهُ فِي الدُّنْيا وَالآخِرَةِ »[4]؛«وکساني که خدا و رسول را اذيت مي کنند خداوند آنان را در دنيا و آخرت مشمول لعنت خود قرار داده است».
ج) عنوان قتل مؤمن: « وَمَنْ يَقْتُلْ مُؤمِناً مُتَعَمِّداً فَجزاءُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فيها وَغَضَبَ اللهُ عَلَيْهِ وَلَعَنَهُ وَأَعَدَّ لَهُ عَذابَاً عَظيماً»[5]؛«وهرکس مؤمني را به عمد بکشد مجازاتش آتش جهنم است که در آن جاويد معذب خواهد بود. خدا بر او خشم و لعنت کند، و عذابي بسيار شديد برايش مهّيا سازد».
د) عنوان نفاق: «وَعَدَ اللهُ الْمُنافِقينَ وَالْمُنافِقاتِ وَالْکُفّارَ نارَ جَهَنَّمَ خالِدينَ فِيها هِيَ حَسْبُهُمْ وَلَعَنَهُمُ اللهُ وَلَهُمْ عَذابٌ مُقيمٌ »[6] ؛ «خدا مرد و زن از منافقان و کافران را وعده آتش دوزخ و خلود در آن داده، همان دوزخ براي کيفر آنان کافي است، و خدا آنان را لعن کرده و براي آنان عذاب ابدي است».
ه) عنوان فساد و قطع رحم: «فَهَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ تَوَلَّيْتُمْ أَنْ تُفْسِدُوا فِي الاَْرْضِ وَتُقَطِّعُوا أَرْحَامَکُمْ أُوْلَئِکَ الَّذِينَ لَعَنَهُمْ اللهُ فَأَصَمَّهُمْ وَأَعْمَي أَبْصَارَهُمْ »[7]«شما منافقان اگر از فرمان خدا و طاعت روي برگردانيد يا در زمين فساد و قطع رحم کنيد باز هم اميد داريد؟ اينان همين منافقانند که خدا آنان را لعن کرده و گوش و چشمشان را کور گردانيد».
خ:شجرۀ ملعونه: ِ«وَ ما جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْناكَ إِلاَّ فِتْنَةً لِلنَّاسِ وَ الشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَ نُخَوِّفُهُمْ فَما يَزِيدُهُمْ إِلاَّ طُغْياناً كَبِيراً »[8]ما آن رؤيايى را به تو نشان داديم فقط براى آزمايش مردم بود، همچنين شجره ملعونه را كه در قرآن ذكر كرده‏ايم، ما آنها را تخويف (و انذار) مى‏كنيم اما جز بر طغيانشان افزوده نمى‏ شود.قرآن کریم در موردی دیگر در مورد مشرکین و کفار می فرماید: : (بَراءَةٌ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ إِلَى الَّذِينَ عاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ)[9]." اين اعلام برائت و بيزارى خداوند و پيامبرش از مشركانى كه با آنها عهد بسته‏ايد، مي باشد».
مساله ابولهب نیز از قسم دوم یعنی لعن است نه سب و دشنام.وتمام ملاکهای استحقاق لعن نیز در او جمع بوده است.:Mohabbat:

[1] .سورۀ ص،78.

[2] .الاحزاب/64.

[3] .المائده/78.

[4] .الاحزاب/57.

[5] .النساء/93.

[6] .التوبه/68.

.[7] محمد/22.

[8] .اسراء/60.

[9] .التوبه/1.

ج:سورۀ «المسد »پاسخى است به سخنان زشت«ابو لهب»،عموى پيغمبر اكرم«صلی الله علیه وآله» و فرزند عبد المطلب كه از دشمنان سرسخت اسلام بود که به هنگام شنيدن دعوت آشكار و عمومى پيغمبر اكرم«صلی الله علیه وآله» و انذار او نسبت به عذاب الهى گفت:« زيان و هلاكت بر تو باد، آيا براى همين حرفها ما را فرا خواندى»؟! قرآن مجيد در پاسخ اين مرد بد زبان مى‏فرمايد:«بريده باد هر دو دست ابو لهب، يا مرگ و خسران بر او باد»(تَبَّتْ يَدا أَبِي لَهَبٍ وَ تَبَّ).
« تب» و«تباب» (بر وزن خراب) به گفته «راغب »در« مفردات» به معنى زيان مستمر و مداوم است، ولى «طبرسى» در« مجمع البيان» مى‏گويد:
به معنى زيانى است كه منتهى به هلاكت مى‏شود.
بعضى از ارباب لغت نيز آن را به معنى «قطع كردن» تفسير كرده‏اند، و اين شايد به خاطر آن است كه زيان مستمر و منتهى به هلاكت طبعا سبب قطع و بريدگى مى‏شود.
البته اين هلاكت و خسران مى‏تواند جنبه دنيوى داشته باشد، يا معنوى و اخروى، و يا هر دو.
که طبق تمام احتمالات نوعی نفرین است و نفرین نیز در دامنۀ لعن جای می گیردکه همان راندن و دور كردن است. «لعنه لعنا: طرده و ابعده عن الخير» در مفردات گفته: لعن بمعنى طرد و دور كردن از روى غضب است. آن از خدا در آخرت عذاب و در دنيا انقطاع از قبول رحمت و توفيق خداست و از انسان نفرين است نسبت بغير.
در اينجا اين سؤال پيش مى‏آيد كه چگونه قرآن مجيد بر خلاف روش و سيره خود در اينجا نام شخصى را برده، و با اين شدت او را مورد حمله قرار داده است؟! ولى با روشن شدن موضع ابو لهب پاسخ اين سؤال نيز روشن مى‏شود.
نام او«عبد العزى» (بنده بت عزى) و كنيه او«ابو لهب» بود، انتخاب اين كنيه براى او شايد از اين جهت بوده كه صورتى سرخ و برافروخته داشت، چون لهب در لغت به معنى شعله آتش است.
او و همسرش «ام جميل» كه خواهر ابو سفيان بود از سخت‏ترين و بدزبان ترين دشمنان پيغمبر اكرم «صلی الله علیه وآله» بودند.
در روايتى آمده است كه شخصى بنام «طارق محاربى» مى‏گويد: من در بازار«ذى المجاز»بودم (ذى المجاز نزديك عرفات در فاصله كمى از مكه است) ناگهان جوانى را ديدم كه صدا مى‏زند:«اى مردم! بگوئيد:لا اله الا اللَّه تا رستگار شويد»، و مردى را پشت سر او ديدم كه با سنگ به پشت پاى او مى‏زند به گونه‏اى كه خون از پاهايش جارى بود، و فرياد مى‏زد:« اى مردم! اين دروغگو است، او را تصديق نكنيد»! من سؤال كردم اين جوان كيست؟ گفتند:« محمد» است كه گمان مى‏كند پيامبر مى‏باشد، و اين پير مرد عمويش ابو لهب است كه او را دروغگو مى‏داند[1].
در خبر ديگرى آمده است: هر زمان گروهى از اعراب خارج مكه وارد آن شهر مى‏شدند به سراغ ابو لهب مى‏رفتند، به خاطر خويشاونديش نسبت به پيامبر «صلی الله علیه وآله» و سن و سال بالاى او، و از رسول اللَّه «صلی الله علیه وآله» تحقيق مى‏نمودند، او مى‏گفت: محمد مرد ساحرى است، آنها نيز بى آنكه پيغمبر ص را ملاقات كنند بازمى‏گشتند، در اين هنگام گروهى آمدند و گفتند: ما از مكه بازنمى‏گرديم تا او را ببينيم، ابو لهب گفت: ما پيوسته مشغول مداواى جنون او هستيم! مرگ بر او باد! [2].
از اين روايات به خوبى استفاده مى‏شود كه او در بسيارى از مواقع همچون سايه به دنبال پيغمبر «صلی الله علیه وآله» بود، و از هيچ كارشكنى فروگذار نمى‏كرد، مخصوصا زبانى زشت و آلوده داشت، و تعبيرات ركيك و زننده مى‏كرد، و شايد از اين نظر سرآمد تمام دشمنان پيغمبر اسلام ص محسوب مى‏شد، و به همين جهت آيات مورد بحث با اين صراحت و خشونت او و همسرش ام جميل را به باد انتقاد مى‏گيرد.
:Mohabbat: موفق باشید:Mohabbat:

[=&quot][1]مجمع البيان، جلد 10 صفحه 559.تفسير نمونه، ج‏27، ص: 418

[2] .به نقل از تفسیر نمونه،ج27،ص419.

با سلام و تشکر ازآقای هیوا
ظاهرا همۀ جوابها را ملاحظه نفرمودید ،اگر دو پست اولی را ملاحظه می فرمودید این سؤال را نمی کردید.
در مورد آباء پیامبر اکرم«صلی الله علیه و آله» اجماع شیعه و گروهی از اهل سنت بر ایمان آنها است .
سيوطي در کتاب (الدرج المنيفة في الآباء الشريفة)می گوید:
«الدرجة الثالثة: أنّهما كانا على التوحيد ودين إبراهيم «عليه السّلام»، كما كان على ذلك طائفة من العرب، كزيد بن نفيل وقس بن ساعدة و ورقة بن نوفل وعمير ابن حبيب الجهني وعمر بن عنبسة، في جماعة آخرين، وهذه طريقة الإمام فخرالدين الرازي وزاد: إن آباء النبي صلّى اللَّه عليه وسلّم كلّهم إلى آدم على التوحيد ودين إبراهيم، لم يكن فيهم شرك.
قال: ممّا يدلّ على أنّ آباءه صلّى اللَّه عليه وسلّم ما كانوا مشركين: قوله صلّى اللَّه عليه وسلّم: لم أزل أُنقل من أصلاب الطاهرين إلى أرحام الطاهرات، وقال تعالى: «إنّما المشركون نَجَسٌ» فوجب أن لا يكون أحد من أجداده مشركاً.
قال: ومن ذلك قوله تعالى: «الذي يراك حين تقوم وتقلّبك في الساجدين» معناه أنّه ينقل نوره من ساجد إلى ساجد.
قال: وبهذا التقرير، فالآية دالّة على أنّ جميع آباء محمّد صلّى اللَّه عليه وسلّم كانوا مسلمين».
اما در مورد ابولهب اکثر مفسرین قائلند که نام او عبد العزی بوده است اما آیا این مطلب منافاتی با توحید عبد المطلب دارداثبات این امر مشکل است زیرا:
1- بعضى ها گفته‏اند: نام او همين ابو لهب بوده، هر چند كه به شكل كنيه است.
بعضى ديگر گفته‏اند كلمه" ابو لهب" كنيه او بوده و نامش عبد العزى بوده. بعضى ديگر گفته‏اند عبد مناف بوده است.لذا به صورت قطع نمی توان نام او را دانست و اذا جاء الاحتمال بطل الاستدلال.
2- اگر اسم او عبد العزی نیز باشد احتمال دارد نامی باشد که خود برای خویشتن وضع نموده باشد.وممکن است اسمی مرسوم در آن زمان بوده به هر حال با این اسم بر فرض ثبوت نمی توان ایمان عبد المطب را خدشه دار نمود چون ادلۀ ایمان او از این اشکالات قوی تر است .
3- در مورد این که چرا خداوند فرعون را که بد تر از ابولهب بود با این جملات خطاب نکرد می گوییم:
الف:وجود مبارک پیامبر اکرم«صلی الله علیه وآله»فرمودند:«ما أوذي نبي مثل ما أوذيت»هیچ پیامبری مثل من اذیت نشد . لذا پیامبر اکرم «صلی الله علیه وآله» از حضرت موسی «علیه السلام» بیشتر آزار دیدند.
ب:پیامبراکرم«صلی الله علیه وآله» اشرف رسل است و کسی که آن حضرت را اذیت نموده باشد خباثت بیشتری دارد.
قرآن کریم دربارۀ فرعون می فرماید:هنگامی که فرعون یقین به هلاکت خود نمود به توحید اقرار نمود «وَ جاوَزْنا بِبَنِي إِسْرائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ وَ جُنُودُهُ بَغْياً وَ عَدْواً حَتَّى إِذا أَدْرَكَهُ الْغَرَقُ قالَ آمَنْتُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ الَّذِي آمَنَتْ بِهِ بَنُوا إِسْرائِيلَ وَ أَنَا مِنَ الْمُسْلِمِينَ»[1] .اما آیا همین حالت در ابولهب پیدا شد؟

[=&quot][1] .یونس ،90-93.