خدای حقیقی و خدای ساخته ذهن

من در برخی موارد در بحث با منکران خدا میبینم که شناخت دقیقی از خدای حقیقی ندارند
در واقع احتمالا همان خدای ذهنی (ساخته ذهن خودشان) را منکر می شوند نه خدای حقیقی !

در این تاپیک به بیان این نکته خواهیم پرداخت . . .

خدای حقیقی : خدایی که بعنوان حقیقت عالم هستی حضور دارد

من در برخی موارد در بحث با منکران خدا میبینم که شناخت دقیقی از خدای حقیقی ندارند
در واقع احتمالا همان خدای ذهنی (ساخته ذهن خودشان) را منکر می شوند نه خدای حقیقی !

ایا واقعا حقیقت خداوند رو انکار می کنند یا تصویر ذهنی ساخته ی خودشون ؟

جواب بدیهی هست و حقیقتی بنام من وجود داره که نور در بازتاب کامل این تصویر رو در آینه خلق کرده .

این سوال رو در مورد کل عالم می کنیم
حقیقت این عالم چیست ؟ آیا این عالم خودش عین حقیقت هست ؟ یا مجازی ؟

اون علت واحدی که عالم هستی و کل مخلوقات از او معنا و مفهوم میگیرند بهش می گم حقیقت نهایی عالم

[=arial narrow]
ادامه مباحث از پست 4 :

این بحثی که اکنون در میان برخی محافل و مجامع دانشجویی بدین شکل شعاری مطرح می‌گردد، مبحثی بسیار قدیمی است که به ویژه در دوره‌ی گذشته [مدرنیسم]، که بر نفی خدا اصرار داشت بسیار مطرح گردید و البته در این دوره [پست مدرنیسم]، به گونه‌ی دیگری که مختصر توضیح داده خواهد شد، مطرح شده و تداوم می‌یابد.

در این بحث، دو محور «ذهن» و «خدا» مطرح است که هر یک باید به صورت جداگانه و به دور از شعار و با در نظر گرفتن تعاریف یا مشخصه‌های هر کدام مورد مطالعه قرار گیرد.

الف - ذهن : از مهم‌ترین کارهای ذهن، «تخیل» و «تصور» است. پس می‌تواند هر چیزی را، اگر چه بر حقیقتی مبتنی نباشد و بر واقعیتی بیرونی نیز انطباق نداشته باشد، تخیل و یا تصور کند. ذهن می‌تواند از چوب شکلی بسازد و نام آن را خدا بگذارد و یا نسل‌کشی کند و نام آن را «جنگ‌پیشگیرانه» یا «دموکراسی» یا «تلاش برای حقوق بشر» و ... بگذارد. یعنی هر حقیقت یا واقعیتی را آن طور که می‌خواهد تخیل و تصور کند و اسمی که می‌پسندد را بر روی آن بگذارد. لذا خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید که اینها چیزی نیست به جز «اسم»هایی که خودتان و پدرانتان بر آن گذاشتید و منشأیی نیز به جز ظن و گمان «اوهام، تخیلات و تصورات» ذهنی خودتان ندارد.

«إِنْ هِیَ إِلاَّ أَسْماءٌ سَمَّیْتُمُوها أَنْتُمْ وَ آباؤُكُمْ ما أَنْزَلَ اللَّهُ بِها مِنْ سُلْطانٍ إِنْ یَتَّبِعُونَ إِلاَّ الظَّنَّ وَ ما تَهْوَى الْأَنْفُسُ وَ لَقَدْ جاءَهُمْ مِنْ رَبِّهِمُ الْهُدى»‏

ترجمه: این [بت‏ها] جز نام‏هایى که از طرف شما و پدرانتان بر آنها نهاده شده، هیچ حقیقتی ندارند، و خداى تعالى هیچ مدركى بر الوهیت آنها نازل نكرده، اى پیامبر اینان به جز خیال و پندارى دلخواه را پیروى نمى‏كنند. با اینكه از ناحیه پروردگارشان هدایت برایشان آمده‏ است.

البته در نظریه‌های جدید پست مدرنیسم، چون دیدند نه وجود خدا را می‌توانند انکار کنند و نه این اعتقاد را می‌توانند از عقل و فطرت مردم بازپس گیرند، انسان را به خداسازی در ذهن دعوت می‌کنند و می‌گویند: این تو هستی که می‌توانی خدایی آن طور که دوست داری در ذهن خودت بسازی. مثلاً خدایی که تو را مکلف نکند، خدایی که عقوبتی در نظر نگیرد و ... – که البته این خداسازی ذهنی که نامش را «پست مدرنیسم» گذاشته‌اند، همان گمان‌ها و رفتار بت‌سازان و بت‌پرستان عصر جاهلیت است.

در واقع، این «ایسم»‌ها که همه مبتنی بر نظریه است و هیچ منشأ علمی به جز گمان نظریه‌پردازان ندارند و به همین دلیل عمر مفید بسیار کوتاهی داشته و سریعاً جایگزین می‌شوند، کار ذهن است، نه خداوند متعال.

بدیهی است خدایی که مخلوق ذهن باشد «مثل: گمان‌ها، ایسم‌ها، یا بت‌ها و ...»، خود مخلوق هستند، پس نه آنها می‌توانند خدا و خالق باشند و نه خداوند متعال مخلوق است. لذا این جمله‌ی بندی فقط یک نوع حقه است. بلکه بحث همان بحث قدیمی است که آیا خدایی هست یا نیست؟

ادامه دارد .. .

ب - خــــدا :

[=IRAN]اما مقوله‌ توحید و خداشناسی، یک مبحث «عقلی و فطری» در هستی شناسی است و نه یک مقوله ذهنی. بحث به «وجود» یا «عدم» بر می‌گردد که اثبات یا نفی آن نیز کار ذهن نیست، بلکه کار عقل است که با برهان و استدلال مبتنی بر بدیهیات اولیه عقل صورت می‌پذیرد.

[=IRAN]عقل است که اثبات می‌نماید، معلول بی‌ علت، حرکت بی‌ محرک، حدوث بدون محدث، نظم بدون ناظم ... یا به تعبیری دیگر،‌ حیات بدون حی، علم بدون علیم – حکمت بدون حکیم – قدرت بدون قادر – زیبایی بدون زیبا ... و در یک کلام موجود بدون به وجود آورنده نمی‌تواند وجود داشته باشد و چون تجلی هستی محض را می‌بینیم، لابد وجود دارد. به همین دلیل حتی ماتریالیست‌ها [ماده‌گراها] در جستجوی منشأ و مبدأ خلقت می‌گردند، منتهی اصرار دارند که آن را به یک ماده، یا انرژی، یا قدرت، یا انفجار، یا تصادف و ... نسبت دهند. غافل از این که باز دچار دور تسلسل می‌شوند.

[=IRAN]بدیهی است اگر حیات، علم، زیبایی، قدرت، حکمت، رأفت، رحمت ... و آن چه «هستی» یا همان «کمال» است در مرتبه‌های گوناگون وجود دارد، و هیچ کدام نیز محدود نیست، و اساساً «بودن» تجلی همین هستی و کمال است، پس لابد حی، علیم، جمیل، قادر، حکیم، رئوف، رحیم و ... هستی محضی که هیچ گونه نقص و نیستی به او راه نیابد و منزه «سبحان» از صفات مخلوق باشد نیز وجود دارد. خواه نامش را «الله‌» بگویند یا «خدا» یا «God » یا هر اسم دیگری.

و تعقل انسان را جز به خدای حقیقی که خالق ذهن و خالق صاحبان ذهن و تفکر و تعقل است نمی‌رساند

درود نقطه گرامی
امروزه حتی ما نمیتوانیم بگوییم واقعیت را آنگونه که هست میشناسیم!بلکه آنگونه که هستیم متوجه میشویم
نومن و فنومن کانتی،دیگر چه برسد به خدا که اجماع کمتری در آن وجود دارد!
عرفا جملات زیبایی دارند،مسلمان گر بدانستی که بت چیست بدانستی که دین در بت پرستیست،یا محی الدین در فصوص زیر آیه به هر رو نظر کنید ،آن جانب خداست که صحبت های جالبی دارد
اما شما از یک فرد که دین ابتدایی دارد،تا بزرگترین ایشان که پیامبر آن دین باشد را بگیرید
یک خدای مشترکی میبینید!
لـذت
ازین رو همیشه میگویم خدای همگان ،لذت بوده،حتی اگر برگردیم به تاریخ و خدایانی چند وجود داشته باشند همه و تک تک آنها در لذت خلاصه شده و میشوند
هیچ انسانی اگر بداند که خدایش برای تلاش صادقانه اش جهنم حاضر میکند حاضر به پرستش آن نیست
از همین رو میگویم امتحان خدا برای این بندگان معمولی شاید قابل توجیه باشد،که - از نظر من نیست- ولی برای پیامبرانش هرگز
شما میگویید صبر ایوب را ببینید که بر سختی ها خدایش را کنار نگذاشت من میگویم خیر این درست نیست
خدا باید به ایوب پیامبر میگفت پرستش من جهنمی شدن خالدین فیهای تو را منجر میشود و عدم پرستشم بهشتی شدن، و وعده صادقه هم باشد (زیرش را نزند مثل ماجرای اسماعیل)
آن زمان است که آزمون،آزمون دقیقیست!
حال این تفاوت در چیست؟در مرتبه لذت است،برخی میگویند برای حوری!برخی برای دریدن حجاب و نشستن با محبوب و سالک الی الله شدن و قاب قوسین او ادنی!(این دسته دوم معمولا نگاه عاقل اندر سفیه دارند به دین داران دسته اول)
اما این نگاه که هر دو خواهان لذت هستند و خدا را برای لذت میپرستند و حب ذات را نمیتوان از انسان گرفت جالب است(دسته دوم را که خواص دین دار باشند اذیت میکند)
آدمی خواستِ لذت است و پرستشش پرستش لذت!

هر رو نظر کنید ،آن جانب خداست که صحبت های جالبی دارد
اما شما از یک فرد که دین ابتدایی دارد،تا بزرگترین ایشان که پیامبر آن دین باشد را بگیرید
یک خدای مشترکی میبینید!
لـذت
ازین رو همیشه میگویم خدای همگان ،لذت بوده،حتی اگر برگردیم به تاریخ و خدایانی چند وجود داشته باشند همه و تک تک آنها در لذت خلاصه شده و میشوند

سلام حسام عزیز

حرفهای شما کاملا درسته ولی انگیزه دین داری هم جدای از لذت نیست یکی مثلا از دعا کردن و حرف زدن با خدا لذت میبرد یکی با رفتن به بهشت و بالاتر از همه قرب و نزدیکی به خدا برای دین داران واقعی بالاترین لذته.

انگیزه دین داری هم جدای از لذت نیست یکی مثلا از دعا کردن و حرف زدن با خدا لذت میبرد یکی با رفتن به بهشت و بالاتر از همه قرب و نزدیکی به خدا برای دین داران واقعی بالاترین لذته.

درود نقطه گرامی
امروزه حتی ما نمیتوانیم بگوییم واقعیت را آنگونه که هست میشناسیم!بلکه آنگونه که هستیم متوجه میشویم
نومن و فنومن کانتی،دیگر چه برسد به خدا که اجماع کمتری در آن وجود دارد!
عرفا جملات زیبایی دارند،مسلمان گر بدانستی که بت چیست بدانستی که دین در بت پرستیست،یا محی الدین در فصوص زیر آیه به هر رو نظر کنید ،آن جانب خداست که صحبت های جالبی دارد
اما شما از یک فرد که دین ابتدایی دارد،تا بزرگترین ایشان که پیامبر آن دین باشد را بگیرید
یک خدای مشترکی میبینید!
لـذت
ازین رو همیشه میگویم خدای همگان ،لذت بوده،حتی اگر برگردیم به تاریخ و خدایانی چند وجود داشته باشند همه و تک تک آنها در لذت خلاصه شده و میشوند
هیچ انسانی اگر بداند که خدایش برای تلاش صادقانه اش جهنم حاضر میکند حاضر به پرستش آن نیست
از همین رو میگویم امتحان خدا برای این بندگان معمولی شاید قابل توجیه باشد،که - از نظر من نیست- ولی برای پیامبرانش هرگز
شما میگویید صبر ایوب را ببینید که بر سختی ها خدایش را کنار نگذاشت من میگویم خیر این درست نیست
خدا باید به ایوب پیامبر میگفت پرستش من جهنمی شدن خالدین فیهای تو را منجر میشود و عدم پرستشم بهشتی شدن، و وعده صادقه هم باشد (زیرش را نزند مثل ماجرای اسماعیل)
آن زمان است که آزمون،آزمون دقیقیست!
حال این تفاوت در چیست؟در مرتبه لذت است،برخی میگویند برای حوری!برخی برای دریدن حجاب و نشستن با محبوب و سالک الی الله شدن و قاب قوسین او ادنی!(این دسته دوم معمولا نگاه عاقل اندر سفیه دارند به دین داران دسته اول)
اما این نگاه که هر دو خواهان لذت هستند و خدا را برای لذت میپرستند و حب ذات را نمیتوان از انسان گرفت جالب است(دسته دوم را که خواص دین دار باشند اذیت میکند)
آدمی خواستِ لذت است و پرستشش پرستش لذت!

سلام جناب حسام،
من هم جز این اعتقاد ندارم ...
پیامبر خدا از نماز لذت می‌بردند ... از فنا شدن در خدا لذت می‌بردند ...
اینکه خداوند به انسان اختیار داده است هم معنایش همین است، اختیار به معنای توانایی انتخاب نیست بلکه به معنای طالب خیر بودن است، توانایی انتخاب کردن را استطاعت می‌گویند اگر درست خاطرم باشد ...
احساس لذت اصولاً نتیجه‌ی ارضای نیاز است ... گاهی یک نیاز حقیقی است، گاهی یک نیاز تصوری است که ما در ذهن داریم ... اسلام می‌گوید به دنبال نیازهای اساسی‌اتان باشید، دنیاپرستان به دنبال نیازهایی می‌روند که هر چند هم به آن نیازها جواب بدهند آنطور که باید راضی نمی‌شوند و از آن لذت نمی‌برند ... مثال دنیا مثال آب شور است برای شخص تشنه، آب است ولی شور است، آب است ولی رافع تشنگی نیست، به آن میل می‌شود ولی از آن نتیجه گرفته نمی‌شود ... و متاع دنیا متاع غرور است ...
اینجاست که به قول مرحوم آیت‌الله بهجت، از حلال خدا هر چه بیشتر لذت ببرید ثوابش بالاتر و از حرام خدا هر چه بیشتر لذت ببرید عقابش سنگین‌تر است ...
و دین جز حبّ و بغض نیست ... کار ما فقط همین است که حبّ و بغضمان را تنظیم کنیم که از چیزهایی که واقعاً خوب هستند لذت ببریم و از چیزهایی که واقعاً برایمان خوب نیستند هم لذت نبریم و اگر برایمان بد هستند از آن‌ها برائت بجوییم ...

با سلام و عرض ادب

طبق کلام شما پیامبران نباید سختی و مرارت هدایت انسان ها را به عهده می گرفتند

همین که از کافران و مشرکان و منافقان بیزاری می جستند کفایت می کرده ...

چون برای ایشان ناخوشایند بوده و لذتی نداشته است ...

و به جای آن باید به عبادت و راز نیاز و لذات اخروی خود مشغول می شدند ...

اما اگر حب و بغض کافی بود و عمل به وظیفه نبود چطور از دل کفار و مشرکان و منافقان یاران پیامبران بیرون می آمدند؟

حب و بغض گرایی تنها هدف نیست

زمانی که ما تن به اطاعت ندهیم حب و بغض دنیایی جای اطاعت اخروی را خواهد گرفت ...

سلام علیکم برادر و عرض ادب و احترام،
چطور اینطور نتیجه گرفتید برادر؟

برای یک مؤمن که خدا را به اندازه‌ی خودش بشناسد کاری محبوب‌تر از اطاعت خدا نیست ... اصولاً هر کاری که سبب شود انسان به حبّ خدا نزدیک‌تر شود برای انسانی که محبّ خداست محبوب‌تر خواهد بود ... در زیارت آل یاسین بعد از شهادت به یگانگی خدا شهادت می‌دهیم که حیبی برای خدا جز رسول خدا و اهل ایشان نیست، علیهم‌السلام ... این دعا در نوع خود قاببل توجه است که فرمودند:

اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي حُبَّك وَ حُبَّ ما تُحِبُّه وَ حُبَّ مَن یُحِبُّکَ وَ العَمَلَ َ الَّذِي ْ يُبَلِّغُنِي اِلی حُبِّکَ وَ اجْعَل حُبَّك اَحَبَّ الاَشیاءِ اِلیَّ.
خداوندا محبت خود را و محبت کسانی را که دوست داری و محبت کسی که تو را دوست دارد و عملی که مرا بسوی محبتت برساند را ؛ روزی ما بفرما و محبت خود را محبوب ترین چیزها نزد ما قرار بده.

و در این آدرس مشابه‌های این دعا در احادیث مختلف شمرده شده‌اند ...
در همین راستا توصیه می‌کنم سخنرانی حاج‌آقا پناهیان در مورد عبادت و لذت عبادت و اطاعت را هم گوش کنید ...
موفق باشید

با سلام

صحبت بر سر این است که هدف لذت بردن است ... یا چیز دیگر ...

بدون شک مطیع شدن لذت بردن را در پی خواهد داشت

اما مساله این است که هدف ما از عبادت به بهشت و لذت های آن رسیدن است

یا وجود بهشت و جهنم در راستای مطیع شدن ما و رسیدن به هدفی والاتر است ...

اگر هدف را لذت بدانیم و عباداتمان از سر لذات بهشت یا ترس از عذاب جهنم باشد شاید بیراهه نرفته ایم
اما به نظر این حقیر رفیق نیمه راه شده ایم ...

در پناه حق

سلام برادر بزرگوار،
مطابق فرمایش حضرت علی علیه‌السلام مردم سه دسته هستند و این فرمایش حضرت هم معروف است و خودتان بهتر از من می‌دانید ...
ولی کسی که خدا را بخاطر خود خدا و اینکه او شایسته‌ی پرستش است می‌پرستد این کار او چگونه است؟[INDENT=2]
اگر کسی خدا را همانقدر که می‌تواند بشناسد بشناسد ولی باز او را نپرستد،‌ چنین کسی می‌داند که اشتباه می‌کند و بخاطر این کم‌توجهی به خدا باید خود را به تکلف بیاندازد و رنج باطنی بکشد و برای خودش یک سری توجیه بتراشد تا خودش را قانع کند که به جای خدا به چیز دیگری توجه کند و آنطور که باید کاری که می‌داند درست است را انجام نداده و کاری که می‌داند درست نیست ولی دوست دارد آن را انجام بدهد را انتخاب کند ... پس نپرستیدن خدا برای کسی که می‌داند خداوند شایسته‌ی پرستش است همراه با سختی باطنی است، ولو اینکه همراه با لذات ظاهری و دنیایی باشد ...
[/INDENT]

اما در مورد اینکه اصلاً چرا وقتی بدانیم که خداوند شایسته‌ی پرستش هست باید او را بپرستیم،‌بحث کمی سخت‌تر می‌شود ...[INDENT=2]
خداوند به عبادت ما نیازی ندارد ... اینکه خداوند شایسته‌ی پرستش است چرا باید باعث شود که ما او را بپرستیم اگر به دنبال رشد و تحولی در درون خودمان نباشیم؟ و اگر هستیم آن رشد و تحول چیست؟ قرب به خدا یعنی چه؟
[/INDENT]

اگر کارهایمان برای خداست و خدا هم نیازی به کارهای ما ندارد پس این وسط مشکلی هست ... اینکه نکند کار ما عبث باشد ... ولی عبث نیست، خدا به کار ما نیازی ندارد ولی ما به آن نیاز داریم ... خداوند تغییری و تحولی ندارد ولی ما داریم، می‌توانیم رشد کنیم و بالا برویم و یا عقب‌گرد کرده و سقوط کنیم ... آیا می‌توانیم بر سر خدا منت بگذاریم که ما بخاطر تو عبادت می‌کنیم با آنکه می‌دانیم خداوند به ما و عبادات ما نیازی ندارد؟ ... بلکه منت خدا بر سر ماست که اجازه می‌دهد او را بپرستیم و از این راه رشد کنیم و به او نزدیک شویم ...
اینکه برای مثال آیت‌الله بهجت می‌فرمایند که ما مأمور به وظیفه هستیم و مهم نیست که در پاداش به ما چه چیزی بدهند، به این معنا نیست که اگر کارشان مطلقاً به هیچ نتیجه‌ای نرسد هم باز برایشان مهم نباشد، چرا که حداقل انتظاری که از هر عبادتی می‌رود این است که ما را به خدا و محبوب حقیقی نزدیکتر کند، اینکه پاداش مادی یا دنیوی و یا حتی بهشتی بدهند مهم نیست مگرنه قرب به خدا مهم است و اگر بگویند فلان عبادت همراه با قرب به خدا هم نخواهد بود دیگر چه ارزشی دارد که چنان کاری انجام بشود؟
مثال نقض این حرف بالایم که البته بی‌جواب هم نیست وضعیتی است که برای امام حسین علیه‌السلام در کربلا پیش آمد که قبل از واقعه ملائکه به ایشان فرمودند که حتی اگر نجنگی هم مقامت نزد خداوند تغییری نمی‌کند، ولی امام حسین علیه‌السلام با این وجود جهاد کردند و جان نازنین خود را هم بر سر این معامله گذاشتند ... این مطلب چند جواب دارد، اولش اینکه چنین جهادی بر ایشان واجب نبود به این دلیل که تعداد یارانشان خیلی کم بود و در چنین شرایطی جهاد واجب نمی‌شود (به همین دلیل هم ایشان بیعت از یارانشان برداشتند، چون این مسیری بود که شریعت واجب نمی‌کرد و محبت واجب می‌کرد، صحنه هم صحنه‌ی جهاد نبود بلکه صحنه‌ی حماسه‌آفرینی بود) و آن پیغام ملائکه می‌توانست چنان معنایی را افاده کند که چنان جهادی بر شما واجب نیست و اگر ترک کنی به جایگاه شما نزد خداوند صدمه‌ای وارد نمی‌شود، و می‌تواند طور دیگری هم جواب داده شود، اینکه حضرت بدون وعده‌ی بالا رفتن مقام هم همینکه خود را در راه خدا و برای کسب رضایت خدا به سختی بیاندازند لذت می‌بردند، مثل کسی که برای رسیدن به محبوب هر خوش‌خدمتی می‌کند و هر قدمی را برمی‌دارد تا بلکه به محبوبش نزدیک و نزدیکتر شود، به امید التفاتی بیشتر، ولو اینکه محبوب وعده‌ای هم برای ارتقاء جایگاه به ایشان نداده باشد و گفته باشد که اگر فلان کار را انجام ندهی هم برای من همین مقدار عزیز هستی و انجام ندادن این کار در شرایطی که درش هستی چیزی از ارزش‌های تو نزد من نمی‌کاهد ...

اینکه هدف را لذت بدانیم لزوماً به این معنا نیست که به دنبال نعمات حلال دنیوی و یا بالاتر از آن به دنبال نعمات بهشتی باشیم ... خواستن قرب الهی و فنای لله و بقاء فی الله هم جزء همین لذات است ... اگر شما می‌توانید بدون لذت‌طلبی کمترین کاری در جهت دینداری بکنید بفرمایید، اگر حتی می‌توانید تصورش را هم بکنید را هم بفرمایید ... من می‌توانم تصور کنم ولی اگر تصور کنم اینطور حکم می‌کنم که این عبادت ارزشی ندارد، چرا که همراه خواهد بود با مدیون دانستن خدا نسبت به خودمان، کسی که از سر محبت خدا عبادت نکند و عبادتش به این صورت باشد که خودش را در سختی بیاندازد که فقط به وظیفه‌اش عمل کرده باشد، چنین کسی اطاعت از سر اکراه کرده است و نه از سر طوع و رغبت، و او کسی خواهد بود که تا چیزی بشود می‌گوید که خدایا من کسی هستم که این همه تو را پرستیدم و به این ترتیب سر خدا منت هم می‌گذارد، در حالی که کسی که به خدا رغبت دارد خودش را مدیون خدا می‌داند که او را جزء کسانی قرار داد که توفیق عبادت خدا و توفیق چشیدن محبت خدا را یافته‌اند «يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا ۖ قُل لَّا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلَامَكُم ۖ بَلِ اللَّـهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَدَاكُمْ لِلْإِيمَانِ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ» ... یعنی اگر کسی حتی یک مقدار بر سر خدا منت گذاشت که من آن بنده‌ای هستم که فلان کار را کردم و تصور کرد که خداوند باید به او عوض بدهد و یا طور خاصی به او پاداش بدهد چنین کسی از نظر قران در دعوی ایمان خود صادق نیست، نه اینکه کافر باشد ولی جزء صدیقین هم نیست ... صدیقین کسانی هستند که بگویند کسانی که به دو دنیا دل بسته‌اند زاهدند و ما جز به خود خدا قانع نمی‌شویم ... باید خود خدا را خواست ... باید فنا شدن در خدا را خواست ... کسی که چنین باشد هر کاری که مانع از رسیدن او به خدا باشد را ترک می‌کند و هر کاری که محبوبش گفته باشد را بدون چون و چرا انجام می‌دهد و در این راه هم سعی می‌کند از دیگران سبقت بگیرد و تا می‌شود به خدا نزدیک و نزدیکتر شود ... تازه دست آخر هم خود را مقصر می‌شمرد و از کوتاهی‌هایش عذر خواهی می‌کند، ولو اینکه در تمام مدت عمرش هم جز عبادت خدا را انجام نداده باشد! ما عرفناک حق معرفتک ... ما عبدناک حق عبادتک ... این نهایت تسلیم شدن برای خداست، و این نهایت دینداری است، و این نهایت لذت‌طلبی است با این توضیح که ابتدا لذت اصلی را عاقلانه شناسایی کرده و سپس تمام همت را در همان جهت صرف کرده‌اند، در مقابل اینکه به صورت رندوم و تصادفی متوجه لذات دم‌دستی شویم و هر لذتی که به ما روی کرد را هدف نهایی خود در نظر گرفته و تمام تلاشمان را برای رسیدن به آن بکنیم ...
شما با این نگاه چه مشکلی می‌توانید داشته باشید؟

مشکل خدای ساخته‌ی ذهن این است که لذتی حقیقی پشت آن نیست، هر چه هست سراب است، و عاقل دل به سراب خوش نمی‌کند ... خداوند هم بت‌پرستان و کسانی که جز خدای حقیقی را به خدایی بگیرند را سرزنش می‌کند که چرا خدایی را می‌پرستید که هیچ اثری در زندگی شما ندارند و تازه آن‌ها محتاج شما هستند و اینطور نیست که عبادات شما با بی‌نیازی ایشان مواجه شده و سبب رشد شما گردد ... خدایی که صمد باشد فقط یکی است، قل هو الله احد ...

در پناه خدا باشید

سلام جناب حسام،
من هم جز این اعتقاد ندارم ...
پیامبر خدا از نماز لذت می‌بردند ... از فنا شدن در خدا لذت می‌بردند ...

اختیار به معنای توانایی انتخاب نیست بلکه به معنای طالب خیر بودن است، توانایی انتخاب کردن را استطاعت می‌گویند اگر درست خاطرم باشد ...

احساس لذت اصولاً نتیجه‌ی ارضای نیاز است

مثال دنیا مثال آب شور است برای شخص تشنه، آب است ولی شور است، آب است ولی رافع تشنگی نیست، به آن میل می‌شود ولی از آن نتیجه گرفته نمی‌شود ... و متاع دنیا متاع غرور است ...

ینجاست که به قول مرحوم آیت‌الله بهجت، از حلال خدا هر چه بیشتر لذت ببرید ثوابش بالاتر

در مورد خداوند اجماع زیادی وجود نداشته باشد اصلاً مهم نیست

در این حد بدانید که گروه سوم حتی اگر به لذت هم نرسند ، از اطاعت دست نمی کشند...

سلام بر شما
این موضوع که نتیجه پرستش خدا همردیف لذت باشه برای من جای سوال و شک ایجاد میکنه
اگرچه ممکنه ایرادی هم نباشه!شما در همه ادیان این مکانیسم رفتاری یا میم های فرگشتی رو میبینید

خب من فکر نکنم کسی اختیار رو توانسته باشه ثابت کنه!

در انگلیسی دو لغت داریم پلیشر و انجویمنت
اولین لذت برای رفع نیاز اساسی مثل خوردن خوابیدن و.. است،دومی لذت حاصل از رفع نیاز های مثل خلاقیت،اکتشاف و..

در یک آزمایشی در موشها مثلا احساس خوشی ایجاد کردن با شوک برقی،که موش ها استفاده از شوک رو به غذا ترجیح میدادن(منبعش از فیزیو گایتونه)

البته حدیثی است تحت عنوان اینکه شکم را با "حلال خدا" پر کردن نزد خدا بسیار منفور است

سلام علیکم برادر

بحث بر روی این موضوع احتمالاً مفصل است و در محدوده‌ی این تاپیک نمی‌گنجد، ولی بحث خوف و رجاء را در نظر بگیرید و اینکه انسان بدون رجاء نسبت به رحمت خدا به جایی نمی‌رسد و چه بسا حتی اگر تمام عمرش را هم عبادت کند او را بخاطر ظن درست نداشتن به خدا مجازات هم بکنند، بحث یآس از رحمت خدا که جز کافران از رحمت خدا ناامید نمی‌شوند هم اهمیت رجاء را نشان می‌دهد و این می‌تواند کمک کند که بفهمیم آیا امکان دارد کسی بتواند بدون داشتن امید به توجه و رحمت خدا نیز خدا را بپرستد و پرستش او قبول هم بشود؟
در پناه خداوند باشید

ولی این قضیه لزوماً ربطی به دگرگشت نداره و با انکار دگرگشت هم امکان توضیح هر مطلبی هست ...

در روی کاغذ من هم سراغ ندارم ... احساس خیس شدن را کسی توانسته است ثابت کند که وجود دارد؟

در هر دو حالت نیازی هست که ارضا شده است دیگر ...

کل دین هم دارد می‌گوید بجای لذات دروغین به سراغ لذات حقیقی بشتابید ... بجای شبیه‌ساری ارضای نیازها واقعاً نیازهایتان را برآورده کنید تا لذت حقیقی را بچشید ... ما عند الله خیر و ابقیٰ

البته کلا با انکار علم ،هم امکان تبیین هر چیزی هست

من دستیابی به واقعیت و حقیقت مطلق،آنگونه که است رو ناشدنی میدونم
و برای علم نیز چیزی بیش از کارایی اش و ،توانایی اش در از بین بردن رنج بشری(خاصیت پراگماتیسمی) قائل نیستم،ازین رو وقتی من از علم صحبت میکنم از حقیقت یا واقعیت محض صحبت نمیکنم،

در این مقاله هم گفته شده
اگه بگیم علت گرانش اینه که یه کوتوله نامرئی آدامس میجوه بعد مواد رو با اون به هم وصل می کنه
با روش علمی این ادعا رد نمیشه چون قابل آزمایش نیست
این نشون میده که روش علمی تنها ابزار تببین جهان نیست
پس بنا براین شما میتونید علت غیرفرگشتی هم داشته باشید

در مورد وجود خدا ،در صورت بودن خدا ،از شک گرایی معقول پیروی میکنم،یعنی اثبات فلسفی برای پذیرفتنش کافیست

همین الان ی مایند مپی رسم میکنم،به ذهنم هر چی رسید رو میگم

مخالفتی نبود،در راستای سخنان شما بود..

نقطه گرامی،شما علیت رو قبول داشته باشید و به علت العلل معتقدباشید نمیتونید اختیار رو بپذیرید

دوستی مقاله ای قرار داده بود

البته کلا با انکار علم ،هم امکان تبیین هر چیزی هست
به عنوان مثال مقاله ای از برکلی
http://undsci.berkeley.edu/article/natural_matters
شکی که هیوم در من ایجاد کرده،بالاتر از این علم و ساینس هم است،
مثلا صحبتی که راجب ریاضی داره،و تقلیل شدیدی میده،که بعدش کانت میاد،البته رفع ایراد کرده به زعم خودش و بسیاری از فلاسفه هم رفتند طرف کانت،ولی من دستیابی به واقعیت و حقیقت مطلق،آنگونه که است رو ناشدنی میدونم
و برای علم نیز چیزی بیش از کارایی اش و ،توانایی اش در از بین بردن رنج بشری(خاصیت پراگماتیسمی) قائل نیستم،ازین رو وقتی من از علم صحبت میکنم از حقیقت یا واقعیت محض صحبت نمیکنم،
در این مقاله هم گفته شده
اگه بگیم علت گرانش اینه که یه کوتوله نامرئی آدامس میجوه بعد مواد رو با اون به هم وصل می کنه
با روش علمی این ادعا رد نمیشه چون قابل آزمایش نیست
این نشون میده که روش علمی تنها ابزار تببین جهان نیست
پس بنا براین شما میتونید علت غیرفرگشتی هم داشته باشید

برای بدبختی فلسفه همین بس که نمیتواند جهان را ثابت کند ،ایمانوئل کانت
با روش علمی میشه توضیح داد،ولی ثابت به معنای یقین ،برای من خیر!
در یک دسته بندی بقول یکی از رفقا

اگر کسی به درستی گزاره ای صد درصد قائل باشد و نقیض آن گزاره را محال فلسفی بداند، او دارای یقین است.

اگر کسی به درستی گزاره ای صد در صد قائل باشد اما در عین حال محال نداند که این گزاره خطا باشد، او دارای اطمینان است.

اگر کسی به درستی گزاره ای بین 50 تا 99 درصد قائل باشد، او دارای گمان یا به قول قدما ظن است.

اگر کسی نسبت به درستی گزاره ای و نقیض آن گزاره 50 50 باشد این يعنى اینکه این فرد دچار شک شده است.

منظور من از اثبات چیزی فراتر از اثبات فلسفی نوع اول است،البته این موضوع در مورد بحثهای معرفت شناسی است که تشکیک مرتبه بالا رو روا میدونم
در مورد وجود خدا ،در صورت بودن خدا ،از شک گرایی معقول پیروی میکنم،یعنی اثبات فلسفی برای پذیرفتنش کافیست
همین الان ی مایند مپی رسم میکنم،به ذهنم هر چی رسید رو میگم
بصورت خلاصه
[SPOILER][/SPOILER]
وجود خدا برایم احتمال بسیار کمی دارد،که به تشکیک موشکافانه من نمیرسد حتی