اشعار ღ دفاع مقدس-سبک بالان عاشق ღ
تب‌های اولیه
ببین که ساده کشتند ، بسیجی رو تو میدون...میگن بسیجی چیه؟ با کلی زخم زبون
چکمه های گلی رو ، روی گلا میزارن...معرفت و پیچوندن ! شرم و حیا ندارن
بجای قرآن و دین ، پرچم کفر گرفتن...غیرت و مفت فروختن ، هری پاتر گرفتن
شیطون نمایی کردن گفتن یه جور بازیه...دل رئیس کفار اینطور از ما راضیه
بجای عکس امام زدند به دیوار و در...عکس جنیفر لوپز هرچی بزرگتر بهتر
نماز صبح و روضه برا همه خیاله...اذان میون فوتبال آخر ضد حاله
زیارت جمکران برا جشن نامزدی...زندگیمون غم شده ولش بیا تو پارتی
مسیحی و نگاه کن مسته و خیلی شاداب...اسلام مال آخونداست ، بزن تو گوش حجاب
جانباز شیمیایی ، مدرک رزم و جبهه...میخواست نره بجنگه ، میخواست مراقب باشه!!!
جمهوری اسلامی ، دنیا رو از ما ترسوند...مردم توی جو بودند ، کاشکی شاه ایران میموند
خدا دیگه بریدم ببین چه حرفا زدند...دل آقا گرفته به ریشه خنجر زدند
اون موقع رفتن رو مین اول عشق بازی بود...ای جماعت به قرآن این رسم خون بازی بود
امروز از پشت یه عده تو صف شمشیر کشیدن...همه پشت رهبرن منتظر سجودن
در خروجی عشق شبانه روزی بازه...پیدا نمیشه مردی که بازی رو نبازه
برا دخترای شهر ، شهر دبی مهیاست...نگاه یه بار حلاله ببین موهاش چه زیباست؟!!!!
پرچم ناداوری تو دادگاه هم بلنده...اسم عدالت میاد ، هر بچه ای میخنده
هر روز فیلم یه شخصی باید بیاد رو سی دی...نیاد میرن میسازن کسایی که ندیدی!!!!
سنگرای شهرمون خالی از چندتا مرده ...به هم میگن نگاه کن هوی متال چه کرده؟؟!!!!
یا حجت ابن الحسن برای ما دعا کن...تعطیله دین و اسلام ، دست ما رو رها کن
دستای ما تو بنده ، تو شهر کاری نداشتیم...پشت رهبرمون رو راحت خالی گذاشتیم
تو این شهر مصیبت ، سخته سالم بمونی...باید واسه خودت هم امن یجیب بخونی
اما چشام به جایی دلم به جای دیگه...امید دارم آقاجون دلم اینجوری میگه
میگه میای یه روزی با صد تا یا رو یاور...هزار هزار بسیجی هزار هزار دلاور
برمیداری از این شهر میبری به جمکران...پاک میکنی شعرمو با عدل و عشق و ایمان
لبخند بزن بسیجی ، مهدی رو از دل بخواه...یا حجت ابن الحسن تو رو به زهرا بیا.... [b]content[/b]
مکه یا فکه
من و سعید در همه لحظات با هم بودیم و قرار بود با هم برای تفحص به فكه برویم. وقتی رفتم سر كار و به من گفتند كه در قرعه‌كشی اسمم برای مكه درآمده است به سعید گفتم كه قرار است به مكه بروم. از آنجا كه برگشتم حتماً به فكه می‌آیم. سعید با لبخند همیشگی پاسخ داد: تو برو مكه من هم می‌روم فكه، ببینیم كدامیك از ما زودتر به خدا می رسیم؟
تازه از حج بازگشته بودم و مشغول تعمیر ساختمان بسیج بودم كه تلفن زنگ زد. آقای بیگدلی از فكه بود. باور كردنش برایم مشكل بود. سعید به خدا رسیده بود. اشك در چشمانم حلقه زد با خود گفتم: «ما در كجا و چه كاری با هم بودیم كه خدا او را انتخاب كرد و من را نكرد.» بی‌اختیار با خود زمزمه كردم:
ای قوم به حج رفته كجائید كجائید
معشوق همینجاست بیائید بیائید
معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار
در بادیه سرگشته شما در چه هوایید؟
گر صورت بی صورت معشوق ببینید
هم خواجه و هم خانه و هم كعبه شمایید
ده‌بار از آن راه بدان خانه برفتید
یكبار از این خانه بر این بام برآیید
آن خانه لطیف است نشانه‌اش بگفتید
از خواجه آن خانه نشانی بنمایید
یك دسته گل كو، اگر آن باغ بدیدیت؟
یك گوهر جان كو، اگر از بحر خدایید؟
با اینهمه آن رنج شما گنج شما باد
افسوس كه بر گنج شما پرده شمایید
شهید سید مرتضی آوینی
شعري از استاد محمدعلي معلم دامغاني در مدح آويني؛
استاد محمدعلي معلم دامغاني، به فاصله چند روز از شهادت سيدمرتضي آويني، قطعه شعري در رثاي او سرود كه نخستين‌بار در مراسم اربعين اين شهيد، در اول خرداد سال 1372 در تالار انديشه حوزه هنري سازمان تبليغات اسلامي توسط خودش قرائت شد:
شكسته خواند نيمه شب برادرم دو گانه را
سپيده زد چه مي‌كنم نماز جوكيانه را؟
بهل، فريضه را بهل به شيخ شب نماز كن
چه حاجتم روا شد از نماز شب دراز كن؟
رهين چاه رستمم زننگ جاه زال‌ها
سپيده زد، چه مي‌كنم د رآسياب سالها؟
*
نرفت كاري از غنا، كه كار فاقه مي‌كند
بهل بگندد آبها، نمك افاقه مي‌كند
*
الا به دام آرزو نه مردي و نه زيستي
به كام زندگي مپو، كجاست خنگ نيستي؟
الا كجاست اسب من كه بشكنم مدار را
به آب نيستي زنم برافكنم گدار را
گريوه ماند و اهريمن، الا كجاست رخش من؟
نهيب آذرخش من، درفش من، درخش من؟
سحر فسرد و صاعقه كجاست عرق گبريم؟
كه شعله سان برون برد از اين رواق ابريم؟
*
نرفت كاري از غنا كه كار فاقه مي‌كند
بهل بگندد آبها نمك افاقه مي‌كند
*
چه بنگره است در زمين ز بانگ بسط و قبض‌ها؟
كه خفته‌اند شبروان، كه مرده‌اند نبض‌ها
فلك جنازه مي‌برد به جاي هور از آسمان
لعاب مرده مي‌چكد به جاي نور از آسمان
صداع حجله مي‌دهند از اين عروس رايگان
چه بنگره است در زمين از اين نبهره دايگان
چرا به نام آب و نان نشاط خون نمي‌كني؟
فتاد ليلي از نفس ،چرا جنون نمي‌كني؟
سواد محمل است هان زدند راه عبله را
تو بي‌شرف چه مي‌كني حنا و عطر و طبله را؟
جنازه‌ها، جنازه‌ها، جنازه‌هاي خونچكان
تو شير شرزه خود نه‌اي، دمي به لابه مي‌تكان
به روم و روس مي‌بري، به بوق و كوس مي‌بري
نه مام توست اين وطن، كه را عروس مي‌بري؟
*
نرفت كاري از فنا كه كار فاقه مي‌كند
بهل بگندد آبها نمك افاقه مي‌كند
*
زمانه رفت و سالها سخط نشد، رضا تو را
مگر به عيد خون كشد عزاي مرتضي تو را
دم ثمود و عاد كن الا دم فسرده را
به خون، به خون ضماد كن دو دست و پاي مرده را
غريو رعد و رود را دو صبحدم ترانه كن
دو شب، دوشب، همين دو شب از آرزو كرانه كن
به راه صبح تا سحر شبي دو چشم تر بنه
اگر كه خوابت آرزو به راه سيل سر بنه
سه روز و شب عشيره را طعام روزه گير ده
پس آنچه داده‌اي ستان ،به خسته و اسير ده
محرمي قبيله را به خشم اشقيا ببين
روي به هند و قدس اگر، برو و بي‌ريا ببين
جنازه‌ها، جنازه‌ها، جنازه‌هاي سوخته
ردان آرميده و ددان خود فروخته
*
نرفت كاري از فنا كه كار فاقه مي‌كند
بهل بگندد آبها نمك افاقه مي‌كند
*
زمان رفت و سالها سخط نشد رضا تو را
مگر به عيد خون كشد عزاي مرتضي تو را
مرا بهل اگر به غم، دريغ او نمي‌كنم
براي گريه اقتدا، به تيغ او نمي‌كنم
من آه و خشم و كينه را به "تيغ زن " نهاده‌ام
دريغ و داغ و گريه را به "تيغ " و "زن " نهاده‌ام
*
نرفت كاري از فنا كه كار فاقه مي‌كند
بهل بگندد آبها نمك افاقه مي‌كند
*
به انتقام عطسه‌اي كه بسته در دماغ من
زمانه سنگ نيستي شكسته بر اياغ من
حديث آب و نان بهل، اسير و هم و شك نيم
تو پاي بست بركه‌اي، مرا بهل كه وك نيم
كسي بر آب زندگي نمرده از تبار من
به خضر تشنه مي‌رسد، نژاد شعله خوار من
حضور قهر بي‌غشم، زياد اگر نمي‌روم
چو هيمه وقف آتشم، به باد اگر مي روم
*
نرفت كاري از فنا كه كار فاقه مي‌كند
بهل بگندد آبها نمك افاقه مي‌كند
*
چو كشته برق را زيم، در اين نفس كه ميرود
چو قطره غرق را زيم، در اين نفس كه ميرود
نفورم از دمي كه شب نهفته هر سحر زند
وز آفتاب مرده‌اي كه هر سپيده سر زند
خيال صيحه مي‌پزد در آستين سپند من
خمار شيعه مي‌برد بر آستان سمند من
به شب مجره مي‌چكد طرب ز تيغ جوشنم
سپيده عشوه مي‌دهد طلوع تيغ روشنم
اگر ز چاره بگسلم، نفس فلاخني شود
زمين زبانه سر كند، زمانه گلخني شود
*
نرفت كاري از فنا كه كار فاقه مي‌كند
بهل بگندد آبها نمك افاقه مي‌كند
*
تو را بس اين فرشتگي، زمين تيول ديو به
افاقه مفت آرزو، اگر "ريا " ز "ريو " به
الا درنگ و رنگ تو كجاست برملا شده؟
وز انفعال ننگ تو سكوت ما صلا شده
غريو صخره سنب شكسته استخوان شب
شرار شوره خوان ما نشسته در دخان شب
*
شكسته خواند نيمه شب برادرم دوگانه را
سپيده زد چه مي‌كنم نماز جوكيانه را؟
رهين چاه رستمم ز زننگ جاه زال‌ها
سپيده زد چه مي‌كنم در آسياب سالها؟
منبع : فارس نیوز
[CENTER]
:Sham:امروز برای شهداء وقت نداریم:Sham:
[/CENTER]
[CENTER]امروز برای شهداء وقت نداریم
[/CENTER]
[CENTER] ای داغ دل لاله تو را وقت نداریم
[/CENTER]
[CENTER] با حضرت شیطان سرمان گرم گناه است
[/CENTER]
[CENTER] ما بهر ملاقات خدا وقت نداریم
[/CENTER]
[CENTER] چون فرد مهمی شده نفس دغل ما
[/CENTER]
[CENTER] اندازه یک قبله دعا وقت نداریم
[/CENTER]
[CENTER] در کوفه تن ، غیرت ما خانه‌نشین است
[/CENTER]
[CENTER] بهر سفر کرب و بلا وقت نداریم
[/CENTER]
[CENTER] تقویم گرفتاری ما پر شده از زرد
[/CENTER]
[CENTER] ای سرخ ، گل لاله ، تو را وقت نداریم
[/CENTER]
[CENTER] هرچند که خوب است شهیدانه بمیریم
[/CENTER]
[CENTER]خوب است ، ولی حیف که ما وقت نداریم [/CENTER]
گل اشکم شبی وا می شد ای کاش
همه دردم مداوا می شد ای کاش
به هر کس قسمتی دادی خدایا
شهادت قسمت ما می شد ای کاش
آن روزها ما نه تنها شوق شهادت نكرديم
شعري نخوانديم حتي، از تو حمايت نكرديم
شب ناگهان آمد و ما در وسعت سبز جنگل
بد مستي گرگها را ديديم و جرات نكرديم
در خلوت شب نشستيم با ياد گيسوي ليلا
اما به ياد تو حتي، يك لحظه خلوت نكرديم
آتش به آتش دويدي، سنگر به سنگر شكستي
از زخم هاي تو اما هرگز حكايت نكرديم
گفتيم: اينان كه رفتند در حسرت نام و نانند
تو ترك جان كردي اما ما ترك غيبت نكرديم
در سايه خود نشستيم با شعرهاي شبانه
دست دعا را نديديم از عشق صحبت نكرديم
گفتند: با كاروان ها خوش بود معراج دل ها
گفتند: آيا شما هم... گفتيم فرصت نكرديم
چفیه‌ی من بوی شبنم می‌دهد
عطر شبهای محرم می‌دهد
چفیه‌ی من، سفره‌ی دل می‌شود
جمعه، با مهدی، مقابل می‌شود
چفیه یعنی یار می‌آید شبی
چفیه یعنی لشکر پاک نبی (ص)
چفیه یعنی شعرهای باوضو
درد داری؟ درد خود با ما بگو
چفیه یعنی کوفه معنا می‌شود
چفیه یعنی بازکوچه، باز درد
ذکر « یا زهرای » شبهای نبرد
چفیه یعنی « یاد یاران » یاد باد !
شب‌نشینی، زیر باران یاد باد !
چفیه یعنی ما شناسایی شدیم
بی‌شهیدان غرق رسوایی شدیم
...
اشعار از : علی معلم
آهنگساز : فواد حجازی
جماعت يه دنيا فرق
بين ديدن و شنيدن
بريد از اونا بپرسيد
که شنيده ها رو ديدن
راز سنگرای عشق
بايد از ستاره پرسيد
التهاب تشنه ها رو
کی ميدونه غير خورشيد
پشته ها پر از شقايق
کشته ها لاله عاشق
باغ گل زخم شکفته
غنچه ها داغ نهفته
صبح صحرا لاله گون بود
شب دريا رنگ خون بود
ميگن عاشقی محاله
باشه ما محال ديديم
خيلی ها ميگن خياله
ولی ما خيال ديديم
توی عصر آتش و خون
خيلی ها عشق چشيدن
بعضی هام زرد و فسرده
موندن و حسرت کشيد
حجم فايل: 1065 كيلوبايت
طول فلش: 4:29
گوش کن اينک نواي جنگ را ........... قصه اي از شهر بعد از جنگ را
اي بسيجي کو صفاي جبهه ها ؟................. کفر نگويم کو خداي جبهه ها ؟
اي جماعت ناله ام را بشنويد..................... درد چندين ساله ام را بشنويد
شاعرش رو نمیدونم
یک قوم تو را شهید می خوانند ... یک قوم تو را اسیر می دانند
(شعر زیبای مرحوم آقاسی برای جاویدالاثر حاج احمد متوسلیان)
گر کشته و گر اسیری ای احمد!
در خاطر من نمیری ای احمد!
تا چرخ به دور خویش می چرخد
بر مصر دلم امیری ای احمد!
ای با نفس امام خو کرده
زان رایحه کسب آبرو کرده
سرمست ز باده ی کلام او
توفیق شهادت آرزو کرده
یک قوم تو را شهید می خوانند
یک قوم تو را اسیر می دانند
اما چه کنم؟ که ناجوانمردان
تصویر تو را ز خویش می رانند
ای بلبل در چمن نگنجیده !
ای یوسف در وطن نگنجیده!
ای نور دو چشم پیر کنعانی
زندانی در بدن نگنجیده
تو کیستی ؟ آن که نور نوشیده
پیراهنی از حضور پوشیده
تندیسه غیرت و جوانمردی
بر ظلمت شام غم خروشیده
من کیستم؟ آن که در وطن مانده
بند حجاب خویشتن مانده
چشمی به در امید خشکیده
در حسرت بوی پیرهن مانده
ای زمزم کوثری مرا دریاب
وی پنجه حیدری مرا دریاب
دستانم هر تپش عطش دارد
وی لطف برادری مرا دریاب
در یاب که بی تو سخت در ماندم
در مصر غم تو دربه در ماندم
از پیرهنت حوالتی بفرست
بی برگ عبور ، پشت در ماندم
ای جبهه به خاک جبهه ها سوده
د رمعرکه ها دمی نیاسوده
وی اسوه ی استقامت و ایثار
د رمصر شکنجه ها نفرسوده
ای گمشده حصار پیچیده
وی ماه به شام تار پیچیده !
دستان کدام فتنه رویت را
در پرده ای از غبار پیچیده
خاک پای همتونم اگه امشب بتونم /*/ خودمونی براتون یه خورده روضه بخونم
قصه امشب من صنعت شعری نداره /*/ مثل من غریبه و تو غصه کم میاره
ز شرار دل می سوزم ز تمامی وجود /*/ بسم رب شهدا یکی بود یکی نبود
یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود /*/ روزای جبهه و جنگ روزای قشنگی بود
روزای قشنگی بود روزای سخت جدایی /*/ کاشکی جنگ تموم نمی شد می شدیم کربلایی
قصه رفتن
کبوتر و دو پلاک و دو ساک خالي تو
دلم دوباره گرفته زبي‌خيالي تو
تو التماس نگاه کدام پنجره‌اي
که نقش بسته نگاهم به طرح قالي تو
شکوفه‌هاي نگاهم هميشه پژمرده است
بدون عشق و صميميت شمالي تو
به بام شهر، من امشب ستاره مي‌کارم
براي چشم گريزنده‌ي غزالي تو
هميشه مثل ستاره، بيا کنارم باش
دوباره قصه رفتن و جاي خالي تو
شاعر:سیده فاطمه میر عمادی
روزي كه شود اذا السماء النفطرت@
وانگه كه شود اذا النجوم انكدرت@
من دامن تو بگيرم اندر سئلت@
گويم صنما بأي ذنب قتلت@
عشق تومرا الست منكم بوعيد@
هجر تومرا ان عذابي لشديد@
بر كنج لبت نوشته يحيي ويميت@
من مات من العشق فقد مات شهيد@
برقامت بي سرشهيدان صلوات
بسيجي دل به اين عالم ندارد دلش را بر خداي خود سپارد بسيجي سنگرش سجاده اوست وصالش در شراب باده ي اوست بسيجي مخلص دين مبين است بسيجي پيرو مولاي دين است بسيجي فاني اندر انقلاب است بسيجي حامي اسلام ناب است … هفته بسيج گرامي باد
هوالشّهيد
عاشقان را سر شوریده به پیکر عجب است
دادن سر نه عجب ، داشتن سر عجب است
دنيا رو با همه ي خوب و بدش
با همه زندونياي ابدش
پشت سر گذاشتن و رها شدن
رفتن و سري توي سرا شدن
واسه شون تو بند دنيا جا نبود
دنيا كه جاي پرنده ها نبود
پشت سر ، گذشنه هاي بي هدف
پيش رو ، لشگر آرزو به صف
تو بهشت آرزو گم نشدن
آدم حسرت گندم نشدن
وقتي موندن تو غبار زندگي
پركشيدن از حصار زندگي
زنده موندن ، واسه شون بهونه بود
زندگي ، بازي بچه گونه بود
يه صدا مي خوندشون سمت خدا
با سكوتشون رسيدن به صدا
يادشون به خير
ای بسیجی های کوچک سال
ابر تا بارانتان رانده است، ای بسیجی های کوچک سال!
مرگ در آغازتان مانده است، ای بسیجی های کوچک سال!
در نگاه برفی ام انگار، بذر نخل و آتش و خون را
بار دیگر باد افشانده است، ای بسیجی های کوچک سال!
داغ مرگ گفت‌وگوهاتان، ردّپای آرزوهاتان
بر غرور آسمان مانده است، ای بسیجی های کوچک سال!
خسته و غمگین و زهرآلود، شاعری با یادتان هر شب
در سکوتم بغض ترکانده است، ای بسیجی های کوچک سال!
... تندری باران یکریزی ... پنجره ... مردی که پیشانی
بر لبان شیشه چسبانده است ... « ای بسیجی های کوچک سال!»
گر چه پایان شما را شهر، در طلوع رخوتش خوانده است
مرگ در آغازتان مانده است، ای بسیجی های کوچک سال!
محمدحسین جعفریان