قدر وقت ار نشناسد دل و کاری نکند...⌛ علما و استفاده از وقت
تب‌های اولیه
العاقِلُ من لا یُضَیِّعُ لَهُ نَفْسا فیما لا یَنْفَعُهُ و لا یَقْتَنی ما لا یَصْحَبُهُ؛
عاقل کسی است که لحظه ای را در آنچه به سودش نیست تباه نمی سازد و آنچه را با او نمی ماند ذخیره نمی سازد.
حضرت امام علی علیه السلام
دوازده سال نداشت كه آمادگی خود را براي امتحان نزد حاج شيخ عبدالكريم حائری ـ مؤسس حوزه علميه قم ـ اعلام كرد و موفقيت تحسين برانگيز وی در مقابل حاج شيخ، شروعي خجسته برای ارتباط صميمی با ايشان گرديد.
در اين زمان بود كه همنشين اين طلبه سخت كوش درس و بحث و زندگی اش كتاب مي‌شود.
به گونه‌ای كه در نوجوانی حدود شانزده ساعت تلاش علمی نموده و لحظه‌ای از فرصت خويش را از دست نمي‌دهد!!
افزون بر كتابهای حوزوی، بسياری از علوم مفيدی كه برای هر طلبه ضروری است فرا گرفته، برای بهره گيری بهتر از روزها و ساعات يك سال از مدرسه بيرون نمی رود، گرچه فاصله وی ازمدرسه فيضيه تا منزل بيش از هزار قدم نبوده است. مادرش كه ساعت استراحت سيد را مي‌دانسته، در ساعت خاصی به فيضيه میرود تا فرزند خود را ديدار كند. روزهای پرفروغ و شبهای پرتوفيق آن ايام به گونه‌ای سپری می شده كه پيش از طلوع آفتاب سه يا چهار مباحثه انجام داده، گاهی قبل از اذان صبح دو درس را به پايان میبرد...