فلسفه و حکمت

عموم فلاسفه معتقدند، فلسفه همان حكمتي است كه قرآن كريم از آن سخن گفته است.
ولي براي مدعاي خويش هيچ دليل قانع كنندهاي ارائه نکردهاند.
صاحب منظومه بر مبناي این فكر سرودهاست:
نَظَمتُها فِی الحِکمَۀِ التّی سَمَت
فِی الذِکـر بِالخَیرِ الکَثیـر سُمِّیَت
( این منظومه را در فن حکمت به نظم در آوردم، حکمتی که در ذکـر ـ یعنی قرآن کریم ـ از آن با عنوان خیر کثیر ياد شده است.[1] )
استاد سید محمد جواد ذهنی تهرانی در شرح خود بر منظومه[2] مینویسد: « تفسیر حکمت در این آیه به حکمت مورد بحث که حکمت یونانیون میباشد، خالی از اعتساف نیست، اگر چه در بعضی از تفاسیر اهل سنت مانند تفسیر کبیر فخر رازی به این معنا منطبق شده، ولی در بسیاری از تفاسیر معتبر، چه از اهل سنت و چه از تفاسیر امامیه اینطور بیان نشدهاست.

در تفسیر شریف تبیان تألیف شیخ الطائفه المحقه ابی جعفر محمد بن الحسن الطوسی قدس سره هشت معنا برای آن نقل میفرماید و در هیچکدام از آنها خصوص این حکمت گفته نشده است .... و به نظر قاصر حقیر، بهترین معنایی که برای حکمت میباشد، همان معنا و تفسیری است که در روایات اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام وارد شده است و به لحاظ آنکه « اهلُ البیت ادَری بِما فِی البَیت » و به اعتبار آنکه تنها، قول ایشان بخصوص در تفسیر آیات و فهم کلمات قرآن حجت و برهان است از این رو به آن قائل شدن و اعتقاد ورزيدن، خالی از هر گونه دغدغه و شائبه شک و تردید است. »

در تفسیر شریف نور الثلقین روایاتی به این مضمون وارده شدهاند: « اَلحِکمَۀُ هِیَ طاعۀَ اللهِ و مَعرِفۀُ الاِمامِ »
1- عَن اَبی بَصیر عَن الصادِق عَلیه السَلام قالَ سَمِعتهُ یَقوُلُ : ﴿ وَمَن یؤتَ الحِکمَۀ فَقَد اوُتِی خَیراً کَثیراً ﴾ قالَ: مَعرِفَۀُ الِامام وَاجتنِابُ الکَبائرِ اَلّتی اَوجَب اللهُ عَلیها النار.[3]
ابوبصیر از امام صادق علیه السلام نقل میکند که از ایشـان شنیدم که در مورد آیهي « و هر کس به او حکمت داده شود ، پس خیر کثیر به او داده شده » فرمود ] منظور، [ شناختِ امام ] معصوم علیه السلام [ و پرهیز از گناهان کبیرهای است که خداوند براي آنها آتش را قرار داده است.

برچسب:

فلسفه و حکمت

فرم جستجو

فلسفه و حکمت